Bardzo przeciętne opowiadania. Niby autor miał ciekawe pomysły, np. osobiście lubię, kiedy fakty historyczne miesza się z literacką fikcją, fantasy, itd, ale w przypadku tych opowiadań zawsze mi czegoś brakowało, np zakończenia są słabe. A miejscami jest zwyczajnie nudno. Szybko się czytało, i tylko tyle. Za tydzień nie będziesz pamiętać o tej książce.

Bardzo przeciętne opowiadania. Niby autor miał ciekawe pomysły, np. osobiście lubię, kiedy fakty historyczne miesza się z literacką fikcją, fantasy, itd, ale w przypadku tych opowiadań zawsze mi czegoś brakowało, np zakończenia są słabe. A miejscami jest zwyczajnie nudno. Szybko się czytało, i tylko tyle. Za tydzień nie będziesz pamiętać o tej książce.

Wilcza krew, smoczy ogień to kilka niezależnych opowiadań łączących historię z fantastyką. Jak to często z takimi zbiorami bywa, część z nich jest lepsza, część gorsza.
Opowiadania Armia Ślepców, Jaszczurczy pierścień i Wieża Helfensteinów nie zachwycają, zwłaszcza pierwsze z nich. Jest to właściwie tylko streszczenie wiedzy historycznej z walk Bułgarii i Bizancjum. Kończący zbiór Stary lód byłby niezły, lecz zakończenie pozostaje dla mnie niezrozumiałe i psuje odbiór całości. Podobnie opowiadanie Splątany wzór jest ok, ale kończy się w momencie kiedy zaczyna się dziać coś naprawdę ciekawego.
Najlepsze opowiadania to Róże w maju (o pakcie joannity z smokiem),Equnculus (z fajnym nastrojem grozy) i zwłaszcza Krótki sen o opisaniu świata. Historia uczonego władcy, który musi nagle objąć tron jest pasjonująca i śledzi się ją z zapartym tchem.
Po trzech przeczytanych książkach Romualda Pawlaka dochodzę do wniosku, że jest to pisarz z niezłym warsztatem i ciekawymi pomysłami. Problem polega na tym, że często nie potrafi ich rozwinąć i przekuć w dobrą, spójną historię, o czym świadczą niektóre opowiadania. Gdyby je rozbudować, to zbiór na pewno by na tym zyskał.
Z reguły ilustracje w książkach traktuję jako miłe urozmaicenie, które pozwala się wczuć w klimat przedstawionej historii. W tym konkretnym przypadku są one jednak wyjątkowo szpetne, naprawdę nie wiem jak Fabryka Słów w swoim czasie zgodziła się je wykorzystać.
Ogólnie opowiadania dobre i złe równoważą się, ocena 5 jest zatem sprawiedliwa. Przeczytać można, ale są na rynku znacznie ciekawsze pozycje.

Wilcza krew, smoczy ogień to kilka niezależnych opowiadań łączących historię z fantastyką. Jak to często z takimi zbiorami bywa, część z nich jest lepsza, część gorsza.
Opowiadania Armia Ślepców, Jaszczurczy pierścień i Wieża Helfensteinów nie zachwycają, zwłaszcza pierwsze z nich. Jest to właściwie tylko streszczenie wiedzy historycznej z walk Bułgarii i Bizancjum....

Opowiadania ciekawe, dające do myślenia. Książka posiada jednak jeden duży minus, otóż wstępy do opowiadania powinny być jako po słowie, no chyba, że ktoś lubi wiedzieć jak opowiadania się skończy.

Opowiadania ciekawe, dające do myślenia. Książka posiada jednak jeden duży minus, otóż wstępy do opowiadania powinny być jako po słowie, no chyba, że ktoś lubi wiedzieć jak opowiadania się skończy.

Trochę się wyłamuję z moją oceną, ale uważam, że książka zasługuje na porządne 8/10.

Pomysł na niniejszy zbiór opowiadań jest świetny - autor inspirując się prawdziwymi wydarzeniami historycznymi stworzył opowiadania fantastyczne. W ten sposób, że tam gdzie historia milczy wprowadza wątki fantastyczne.

Opowiadania napisane są bardzo dobrze - czytałem je z prawdziwą przyjemnością.

Oczywiście książkę należy traktować w kategoriach rozrywkowej lektury, świetnej na późne, deszczowe wieczory.

Trochę się wyłamuję z moją oceną, ale uważam, że książka zasługuje na porządne 8/10.

Pomysł na niniejszy zbiór opowiadań jest świetny - autor inspirując się prawdziwymi wydarzeniami historycznymi stworzył opowiadania fantastyczne. W ten sposób, że tam gdzie historia milczy wprowadza wątki fantastyczne.

Opowiadania napisane są bardzo dobrze - czytałem je z prawdziwą...

Dosyć przeciętna zbieranina opowiadań. Nie ma nic co chciałbym przeczytać jeszcze raz. Zła do końca nie była, ale niektóre opowiadania, od których wymagałem dużo okazały się zbyt pobieżnie potraktowane,a te słabsze były za długie. Większość z nich czytało mi się ciężko. Może to przez styl pisania pana Pawlaka? Przebrnąłem do końca ale nie zobaczyłem fajerwerków aż do samego końca.

Dosyć przeciętna zbieranina opowiadań. Nie ma nic co chciałbym przeczytać jeszcze raz. Zła do końca nie była, ale niektóre opowiadania, od których wymagałem dużo okazały się zbyt pobieżnie potraktowane,a te słabsze były za długie. Większość z nich czytało mi się ciężko. Może to przez styl pisania pana Pawlaka? Przebrnąłem do końca ale nie zobaczyłem fajerwerków aż do samego...

Już gdzieś kiedyś wspominałem, że w swojej genialnej trylogii w pięciu tomach Douglas Adams opisał dość dziwną planetę, na której wiesiołkowaty Artur Dent spędził jakiś czas po zniszczeniu Ziemi (znaczy nie Artur zniszczył naszą rodzimą planetę, tylko Vogoni budujący galaktyczną autostradę, ale nie zmienia to faktu, że Ziemia została zniszczona). Jedną z ciekawostek na owej planecie były książki. Kończyły się one po pewnej liczbie słów, ni w pięć ni w dziewięć, nie kończąc opowiadanej historii, koniec i już. Śmiem podejrzewać, że autor opisywanej dziś książki, postanowił wykorzystać w pewien sposób ten pomysł.

Więcej na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2013/07/wilka-wycie-smoczy-mocz.html

Już gdzieś kiedyś wspominałem, że w swojej genialnej trylogii w pięciu tomach Douglas Adams opisał dość dziwną planetę, na której wiesiołkowaty Artur Dent spędził jakiś czas po zniszczeniu Ziemi (znaczy nie Artur zniszczył naszą rodzimą planetę, tylko Vogoni budujący galaktyczną autostradę, ale nie zmienia to faktu, że Ziemia została zniszczona). Jedną z ciekawostek na owej...