Klasycznych, powszechnie znanych opowieści, w literaturze dziecięcej jest bez liku. Ale czy mówiąc, że mamy do czynienia z klasykiem zawsze gwarantuje nam to lekturę na wysokim poziomie? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, wiele na pewno zależy od wersji z jaką mamy do czynienia. Wydaje mi się, że ciekawą jest adaptacja tekstu L. Franka Bauma pt. „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”, którą wydało całkiem niedawno wydawnictwo Olesiejuk. Autorką tejże wersji jest Giada Francia a dzięki niezwykłym ilustracjom Francesci Rossi świat, w który przenosi się Dorotka staje się jeszcze bardziej fantastyczny a zarazem pełen czarów i magii. Obrazy jakie stworzyła przyciągają wzrok maluchów i nie trudno się w nich zatracić ;)

Czytając o perypetiach Dorotki maluchy mają wyjątkową okazję aby pofantazjować. Dorotka wraz ze swoim psiakiem Toto przenosi się do magicznej krainy. Nie wie gdzie dokładnie jest i jak wrócić do domu. Zupełnie przypadkiem jej przybycie wiąże się z pokonaniem złej czarownicy i to właśnie Dorotka uznawana jest za tę, która tego dokonała. Dobra Czarownica z Północy radzi jej aby udała się po pomoc do czarnoksiężnika z Krainy Oz. W drodze do niego do dziewczynki dołączają kolejni potrzebujący pomocy bohaterowie. Poznajemy tym samym Stracha na Wróble, który bardzo chciałby mieć rozum, Blaszanego Drwala marzącego o sercu i Lwa pragnącego odwagi. Czy jednak wielki czarnoksiężnik ze Szmaragdowego Grodu da im to o czym tak usilnie marzą a przede wszystkim czy pomoże małej Dorotce wrócić do domu?

Akcja książki jest dynamiczna, może nawet aż za bardzo bo dość słabo poznajemy samych bohaterów. Trochę brakowało mi opisu ich wyglądu czy choćby chwili poświęconej na opis rodzącej się przyjaźni. Wygląda to bowiem tak, że poznają się i od razu jeden za drugiego jest gotów oddać życie. Niemniej jednak wersja ta jest przystępna dla dziecka. Wszak sama z dzieciństwa pamiętam, że nie była to dla mnie bajka łatwa. Myślę, że gdybym kiedyś sięgnęła po takie właśnie wydanie byłaby ona dla mnie bardziej zrozumiała i przyziemna o ile o takiej historii w ogóle można tak powiedzieć.

Sięgając po tę publikacje dzieci nauczą się kilku ważnych rzeczy. Żadne bowiem czary ani magia nie dadzą nam umiejętności racjonalnego myślenia, nie dadzą nam serca jeśli sami nie otworzymy się na innych, nie dadzą nam też odwagi bo i ona jest w nas i tylko my jesteśmy w stanie ją w sobie odnaleźć. Myślę, że warto pokusić się mimo wszystko i przybliżyć maluchom tę w sumie dość popularną na całym świecie opowieść o przyjaźni. W zestawieniu z pięknymi ilustracjami włoskiej artystki prezentuje się całkiem interesująco ;)

http://testowanieartdzieciece.blogspot.com/

Klasycznych, powszechnie znanych opowieści, w literaturze dziecięcej jest bez liku. Ale czy mówiąc, że mamy do czynienia z klasykiem zawsze gwarantuje nam to lekturę na wysokim poziomie? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, wiele na pewno zależy od wersji z jaką mamy do czynienia. Wydaje mi się, że ciekawą jest adaptacja tekstu L. Franka Bauma pt. „Czarnoksiężnik...

I co mam napisać o tej książce? Oceniam ją na 5 gwiazdek, co tutaj daje miano "przeciętnej". Gdyby miały ocenić ją dzieci, którym czytałam przygody Dorotki i jej przyjaciół pewnie powiedziałyby, że książka była ciekawa. Wnioskuję tak po naprawdę dużym zainteresowaniu jakie malowało się na buziach przedszkolaków podczas słuchania, choć wydaje mi się, że mogło to zaciekawienie być spowodowane faktem, że żadne dziecko nie znało wcześniej "Czarnoksiężnika z Krainy Oz".

Przyznam szczerze, że będąc dzieckiem nie przepadałam za tą baśnią, nie rozumiałam jej po prostu. Teraz z perspektywy dorosłej osoby widzę, że dla malucha może być niezrozumiała ta cała historia z Ozem. Zawsze po przeczytaniu bajki czy baśni w przedszkolu dzieci opowiadają jej treść, tym razem mimo, że naprawdę bardzo uważnie słuchały tekstu miały trudności z opowiedzeniem historii Dorotki, Stracha na Wróble, Żelaznego Drwala i Tchórzliwego Lwa. Uważam, że ta baśń jest za trudna dla dzieci w wieku przedszkolnym, one bez pomocy osoby dorosłej nie są w stanie zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi.

Dodam jeszcze, że w tej opowieści wszystko jest jakby niedopracowane, za mało rozbudowane postacie, wszystko się dzieje za szybko, nic nie jest wyjaśnione tak, by zrozumiało to dziecko. Szkoda, bo to mogłaby być naprawdę ciekawa baśń.

I co mam napisać o tej książce? Oceniam ją na 5 gwiazdek, co tutaj daje miano "przeciętnej". Gdyby miały ocenić ją dzieci, którym czytałam przygody Dorotki i jej przyjaciół pewnie powiedziałyby, że książka była ciekawa. Wnioskuję tak po naprawdę dużym zainteresowaniu jakie malowało się na buziach przedszkolaków podczas słuchania, choć wydaje mi się, że mogło to...

Świat dziecięcej wyobraźni nie ma granic. A przynajmniej wydaje się być bezkresny, dopóki dorośli nie odważą się na ingerencję.

W jednej chwili przeciętny żywot nabiera niewidocznych na co dzień barw, a zapierające dech w piersiach przygody przepędzają na dalszy plan przyziemne troski.

Czasami wystarczy nieświadoma współpraca ze zjawiskiem przyrodowym, aby przenieść się do krainy, w której człowiek na równi egzystuje ze zwierzętami, roślinami, a pozornie niewinne przedmioty kryją w sobie potężną magię.

Buty, których nie powstydziłaby się sama Carrie Bradshaw, są wyznacznikiem dobrego gustu, obiektem pożądania, dowodem sprytu oraz drzemiących w kobiecie mocy. Na końcu zaś okazuje się, że potrafią również pokonać barierę czasu i miejsca. Nakrycie głowy, zwane Złotą Czapką. dyscyplinuje stado Skrzydlatych Małp, czyniąc z nich podwładne istoty. Zielone okulary potęgują wrażenie Szmaragdowego Grodu, ukrywając prawdę o tym, że król jest nagi.

O walce ze stereotypami i udawaniu kogoś, komu nie dorastamy do pięt opowie dziewczynka, której udało się zdemaskować Wielkiego i Potężnego Czarnoksiężnika z Krainy Oz.

Nigdy nie darzyłam szczególną sympatią ani też zainteresowaniem Dorotki z Kansas. Perypetie, którym musiała stawić czoło, wydawały mi się (nawet jak na powieść stworzoną dla młodych czytelników) nieszczególnie interesujące oraz mocno naciągane. Dlatego też dawno temu poprzestałam na jednorazowej lekturze pierwowzoru oraz bardzo udanej ekranizacji z 1939 roku (z Judy Garland w roli Dorotki). Nie zmienia to jednak faktu, że chciałam, aby moja córka poznała historię Czarnoksiężnika z Krainy Oz.


Ponowne spotkanie z Giadą Francią, autorką adaptacji tekstu L. Franka Bauma, okazało się jednak wielce rozczarowujące. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że główna bohaterka przez bardzo długi czas, w którym to rozgrywa się akcja opowieści, po prostu nie opuściła trąby powietrznej. Przygodowy misz-masz przyprawia o zawrót głowy. Biedne dziewczę wpada z deszczu pod rynnę, a natłok wydarzeń nie umożliwia czytelnikowi chwili oddechu. Brutalne przechodzenie z jednej sceny do kolejnej nie pozwala na to, by lepiej poznać postaci, spróbować się z nimi utożsamić, polubić, albo wręcz przeciwnie pozbawić je kredytu zaufania.

Wyjątek stanowi Zła Czarownica z Zachodu, która w pewnym momencie przyćmiła pozostałych bohaterów swą rozbudowaną rolą. Jednakże to nie ona odgrywa w tej opowieści istotną kwestię.


Nawet Wielki i Potężny Oz, który utkwił mi w pamięci jako sprytny iluzjonista i mówca, w wersji Giady Grancii jawi się jako skończony nieudacznik, który po latach świetnego udawania wszechmocnego czarnoksiężnika bez problemu pozwolił się zdemaskować dziewczynce, jej psu i dziwnym towarzyszom. Cóż, zapewne na sumieniu ciążyło mu nieustanne odgrywanie przedstawienia.

Mimo wszystko, po zagłębieniu się w sens lektury, czytelnik wyciągnie odpowiednie wnioski. Posiadanie organów, odpowiedzialnych za funkcje życiowe i charakter nie czyni z nas ani lepszych ani silniejszych niż w rzeczywistości jesteśmy. Pozbawiony rozumu Strach na wróble potrafi wykazać się racjonalnym myśleniem, Blaszanemu Drwalowi wcale nie jest potrzebne do szczęścia bijące serce, gdyż wielokrotnie udowodnił, iż w swych czynach kieruje się empatią i utrzymaniem przy życiu przyjaciół, zaś Tchórzliwy Lew wymaga krótkiej terapii, rozmowy, w trakcie której ktoś go dowartościuje.


Nie spisuję tej historii na straty. W pamięci zapadnie mi szczególnie ilustracja Francesci Rossi, ukazująca troskę, przywiązanie, przyjaźń, jakich doświadczyła Dorotka ze strony pozornie martwych przedmiotów.



Powyższa opinia ukazała się również na moim blogu Świat według Lilii. Zachęcam do śledzenia bieżących wpisów. http://swiatwedluglilii.pl/dla-dziecka/oddaj-mi-swoje-buciki-dorotko/

Świat dziecięcej wyobraźni nie ma granic. A przynajmniej wydaje się być bezkresny, dopóki dorośli nie odważą się na ingerencję.

W jednej chwili przeciętny żywot nabiera niewidocznych na co dzień barw, a zapierające dech w piersiach przygody przepędzają na dalszy plan przyziemne troski.

Czasami wystarczy nieświadoma współpraca ze zjawiskiem przyrodowym, aby przenieść się...