Ostatnia rola Hattie

Do wciągnięcia w jeden dzień, do zapomnienia nazajutrz.
Chociaż, muszę przyznać, koncepcja "aktorki" i niszczenie wszystkich ludzi wokół przypadła mi do gustu. Gdyby to jeszcze było dobrze napisane... krótko mówiąc autorka pomysł miała zacny ale styl pisania dla mnie zbyt płaski, a to chyba nie była młodzieżówka?

Do wciągnięcia w jeden dzień, do zapomnienia nazajutrz.
Chociaż, muszę przyznać, koncepcja "aktorki" i niszczenie wszystkich ludzi wokół przypadła mi do gustu. Gdyby to jeszcze było dobrze napisane... krótko mówiąc autorka pomysł miała zacny ale styl pisania dla mnie zbyt płaski, a to chyba nie była młodzieżówka?

Pokaż mimo to

Fabuła jest klasyczna. Mamy małe miasteczko, okrutne morderstwo oraz tajemnice skrywane przez mieszkańców. Historia przedstawiona jest z perspektywy trzech osób – szeryfa, Hattie oraz nauczyciela angielskiego, Petera. W pierwszej chwili mi się to nie spodobało, ponieważ rozdziały są dość krótkie – czytelnik siedzi w głowie bohatera, poznaje jego myśli i czyny, a za chwilę wskakuje do głowy innego. Ten zabieg okazał się trochę rozpraszający, ale stopniowo wszystkie fragmenty zaczęły układać się w spójną całość.

Autorka poprowadziła fabułę w dwóch strefach czasowych – odtworzyła ostatni rok z życia zamordowanej oraz toczące się dochodzenie i aktualne wydarzenia. Śledztwo zostało przyćmione przez rozbudowane tło obyczajowe i to właśnie na tym czytelnik skupia całą swą uwagę. Osobiście mi to nie przeszkadzało, ponieważ szkolne i prywatne sprawy Hattie oraz problemy mieszkańców Pine Valley okazały się znacznie ciekawsze i bardziej emocjonujące. Bardzo też polubiłam tytułową bohaterkę. Być może dlatego, że mamy kilka wspólnych cech. Jest wrażliwa, ambitna, kocha literaturę i teatr, taka idealistka, która nie bała się marzyć. Jest też jedyną postacią z książki, z którą się zżyłam i którą dobrze zapamiętałam.

Pomimo braku oryginalności, bardzo podobało mi się wprowadzenie motywu theatrum mundi. Każdy z nas odgrywa pewne role społeczne i stara się dopasować do towarzystwa, w jakim obecnie się znajduje. Wszyscy chcemy być akceptowani, natomiast nie potrafimy być szczerzy. Ciągle udajemy, bo życie to scena, a my jesteśmy aktorami. Tak samo postacie z książki, cały czas odgrywają role m.in. kochającego męża, wzorowej uczennicy, super koleżanki. W końcu brak szczerości doprowadza do tragedii.

Szczerze powiedziawszy mam mieszane uczucia co do książki. Nie jest ona tak mroczna jak przypuszczałam i na pewno nie jest z najwyższej półki. Szczęka z wrażenia mi nie opadła. Zresztą daleko było do tego. Brakowało mi również większej dynamiki – czytając fragmenty dotyczące śledztwa czułam znużenie. Pomimo że jest napisana luźnym stylem i prostym językiem, nie pochłonęłam jej tak szybko. Może dlatego, że historia jest typowa i niczym mnie nie zaskoczyła – nastawiałam się na coś lepszego.

Fabuła jest klasyczna. Mamy małe miasteczko, okrutne morderstwo oraz tajemnice skrywane przez mieszkańców. Historia przedstawiona jest z perspektywy trzech osób – szeryfa, Hattie oraz nauczyciela angielskiego, Petera. W pierwszej chwili mi się to nie spodobało, ponieważ rozdziały są dość krótkie – czytelnik siedzi w głowie bohatera, poznaje jego myśli i czyny, a za chwilę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyciągająca wzrok okładka, intrygujący tytuł – i na tym plusy się tej powieści kończą, może jest jeszcze jeden, ale o tym za chwilę. W starej stodole młodzież odkrywa zwłoki koleżanki, lubianej w miasteczku Hattie. Rozpoczyna się śledztwo, które prowadzi wkraczający w wiek emerytalny policjant, dodajmy nudne śledztwo, z przewidywalnym, starym jak świat zakończeniem. Ten ostatni plus, o którym pisałam powyżej to zabieg autorki, całość historii ukazana jest z punktu widzenia trzech narratorów. Pierwszy to policjant i tu mamy to nudne śledztwo. Drugi to nauczyciel, ukazujący ostatni rok życia Hattie. I trzecia to Hattie, odgrywająca role, dla każdego inną, w sumie ona sama chyba nie wiedziała, kiedy gra i dlaczego. Cała opowieść to chyba z gatunku obyczaj, można przeczytać, niekoniecznie trzeba. Porównanie z okładki do miasteczka Twin Peaks i Fargo to chyba jakiś żart ….. Zaskakujące zwroty akcji, najmroczniejsze sekrety miasteczka- mam pytane gdzie, chyba czytaliśmy inną książkę :-)

Przyciągająca wzrok okładka, intrygujący tytuł – i na tym plusy się tej powieści kończą, może jest jeszcze jeden, ale o tym za chwilę. W starej stodole młodzież odkrywa zwłoki koleżanki, lubianej w miasteczku Hattie. Rozpoczyna się śledztwo, które prowadzi wkraczający w wiek emerytalny policjant, dodajmy nudne śledztwo, z przewidywalnym, starym jak świat zakończeniem. Ten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zobaczcie ile żyć zniszczyla Hattie:
- Tommy'egi i jego rodzinę,
- Lunda, Mary Beth i ich dziecka,
- swojej rodziny,
- całego miasteczka.

Hattie to bohaterka, której nie da się lubić. Była arogancka, zrozumiała, wyrafinowana. Cały czas myślałam tylko o tym, że jak super, iż umarła. Należało jej się. Przez jej kwestie brnęłam z trudem. W jej zyciu nie było niczego specjalnego, tak jak ktoś powiedział - bunt nastolatki. Tym też była jej pseudo milosc do Petera. Jak dla mnie oboje się mylili i to nie była miłość. Ona - chciala go miec, bo nie mogla go mieć. To było zakazane, dlatego ją ekscytowało. Zagrała uwodzicielkę. On natomiast wmówił sobie, że w końcu się nim ktos interesuje, nie jest nagle nie chciany w tym miasteczku... te pikniczki, rozmowy... to samo miał z żoną, tylko ona się zmienila, bo musiała się zajmować matką. Jeśli nie kochał Mary to czemu z nią był cały czas? Nie kłócił się nawet o to, że ona chciała zostać w miasteczku. Podziwiał ją. Bał się, że będzie cierpiała, gdy dowie się o . Romans z Hattie był dla niego jak z książki, dlatego wyobrażał sobie, że to coś więcej. A nie było tutaj nic. Zachowanie hattie - nie obchodzilo ją dziecko, żona, jego życie - musiała go mieć. Jak dziecko, które tupie nóżką, bo chce dostać zabawkę.

No i to jest w dużej mierze główny wątek - romans i powód, dla którego zginela. A moze wlasnie dostała to na co zasłużyła?

Zobaczcie ile żyć zniszczyla Hattie:
- Tommy'egi i jego rodzinę,
- Lunda, Mary Beth i ich dziecka,
- swojej rodziny,
- całego miasteczka.

Hattie to bohaterka, której nie da się lubić. Była arogancka, zrozumiała, wyrafinowana. Cały czas myślałam tylko o tym, że jak super, iż umarła. Należało jej się. Przez jej kwestie brnęłam z trudem. W jej zyciu nie było niczego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiam się jak to się dzieje, że książki, współczesne książki, o nastolatkach implikują jakoby rzeczeni nastolatkowie pozjadali wszystkie rozumy świata. Ja wiem, że im się tak wydaje, ale taki zabieg literacki wzbudza we mnie raczej politowanie niż chęć kontynuowania lektury. Podobnie jak w przypadku "Lilith" Jo.E.Rach tak i tu mamy przemądrzałą pannę, której sporo się wydaje. Niestety kiepsko przez to kończy. Ale, bez spojlerowania - powiem tak: 4* tylko dlatego, że na początku wiedziałam kto jest mordercą, później nie wiedziałam, później okazało się, że jednak wiem, żeby na końcu okazało się, że jednak nie wiem. Męczy, bardzo męczy narracja piewszoosobowa z perspektywy trzech bohaterów. Podobnie jak u Jo.E.Rach, na szczęście tutaj autorka oszczędza czytelnikowi czytania tego samego z perspektywy każdego z bohaterów. Owszem pewne wydarzenia się na siebie nakładają jednak nie jest to tak frustrująca lektura jak wspomniane już obie części "Lilith". Duży plus za odwołania do innych tekstów jak np.: Jane Eyre, ale niestety ze spojlerami za co minus. Ogólnie przeczytać można, pytanie brzmi: PO CO?

Ps. Język jakim posługują się poszczególni bohaterowie jest taki sam dla podstarzałego szeryfa i nastolatki. Co mierziło mnie chyba w tym wszystkim jeszcze bardziej niż przeintelektualizowana małolata.

Zastanawiam się jak to się dzieje, że książki, współczesne książki, o nastolatkach implikują jakoby rzeczeni nastolatkowie pozjadali wszystkie rozumy świata. Ja wiem, że im się tak wydaje, ale taki zabieg literacki wzbudza we mnie raczej politowanie niż chęć kontynuowania lektury. Podobnie jak w przypadku "Lilith" Jo.E.Rach tak i tu mamy przemądrzałą pannę, której sporo się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zaciekawiła mnie okładką, ale przede wszystkim opisem. Postanowiłam na kolejny zakup w ciemno. Czy faktycznie to był dobry wybór?

To niezwykle ciekawa pozycja. Traktuje nie tyle o zbrodni i szukaniu winnego, co o zakładaniu masek, byciem dla każdego tym, kim chce, żebyś był.

Hattie przez całe swoje życie zakłada maski, udaje, gra przed każdym. Wydaje się być ideałem, a przez tak długi czas udawania sama zaczyna wierzyć, że taka jest i przyzwyczaja się do swoich ról. Każdy nauczyciel ją chwali i uważa, że jego przedmiot będzie zdawać, jest najlepszą aktorką w teatrze, ale czy czuje się szczęśliwa? Do pewnego momentu wydaje jej się, że tak, dopóki nie poznaje na pewnym forum FanaLit. Dyskutują o ulubionych książkach, aż ich znajomość przeradza się w coś więcej, choć nigdy się nie spotkali.

Peter przeprowadził się wraz z żoną do Pine Valley, miasta, które jest dla niego zbyt małe i wiejskie, aby w nim pozostać na dłużej. Dusi się w tym miejscu, ale jego ukochana musi pomóc matce, która choruje. Zostaje zatrudniony w szkole jako nauczyciel angielskiego. Przynajmniej w taki sposób może dyskutować o swoich ulubionych książkach. Jedną z jego uczennic jest Hattie.

Del, miejscowy szeryf próbuje rozwikłać zagadkę śmierci Hattie, która była córką jego najbliższych przyjaciół. Jest wytrwały w dążeniu do celu i inteligentny. Nie uwierzy w byle jaki wciskany kit. Niestety działa pod presją czasu, chce jak najszybciej odnaleźć mordercę i go aresztować, aby zaspokoić poczucie sprawiedliwości swych przyjaciół.

Książka jest napisana niezwykle ciekawie. Oczywiście wydarzenia są tutaj porozrzucane w czasie, ale i tak do niemal ostatniej strony trzyma w napięciu.

"Popatrzyłem na niego: spuszczona głowa, ręce na stole, zgarbione plecy. Wszystko do siebie pasowało i całe moje doświadczenie mówiło mi, że siedzę naprzeciwko zabójcy Hattie, coś mi jednak nie dawało spokoju."

Warto przeczytać ten tytuł, nie tylko ze względu na fabułę, ale też sam fakt odgrywania ról. Książka posiada pewne wartości, które właśnie trzeba dostrzec. Nie jest pustą akcją.

"Wieczorami nagrywałam wszystko kamerą Geralda. Opowiedziałam historię swojego życia, nie ukrywając żadnej żałosnej, głupiej, szalonej, okropnej rzeczy, którą zrobiłam, i poczułam się z tym dobrze. Z tym, że w końcu jestem szczera, choćby tylko wobec samej siebie."

Książka zaciekawiła mnie okładką, ale przede wszystkim opisem. Postanowiłam na kolejny zakup w ciemno. Czy faktycznie to był dobry wybór?

To niezwykle ciekawa pozycja. Traktuje nie tyle o zbrodni i szukaniu winnego, co o zakładaniu masek, byciem dla każdego tym, kim chce, żebyś był.

Hattie przez całe swoje życie zakłada maski, udaje, gra przed każdym. Wydaje się być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hattie.. zwykła dziewczyna, nastolatka która gra.. jednak warto być sobą, gdyż taka gra w codziennym życiu może nas zgubić.

Hattie.. zwykła dziewczyna, nastolatka która gra.. jednak warto być sobą, gdyż taka gra w codziennym życiu może nas zgubić.

Pokaż mimo to

Świetny kryminał. Pełnokrwiści bohaterowie i wciągająca historia. Nie nudziłem się ani sekundę. Polecam.

Świetny kryminał. Pełnokrwiści bohaterowie i wciągająca historia. Nie nudziłem się ani sekundę. Polecam.

Pokaż mimo to

Kryminalna historia, którą zaproponowała czytelnikom Mindy Mejia, nie zachwyca i nie budzi dreszczu emocji. „Ostatnia rola Hattie” opiera się na bardzo banalnych motywach, co bardzo mnie zdziwiło i jednocześnie bardzo zaciekawiło: w jaki sposób Mejia poprowadzi fabułę, by czytelnik nie poczuł się rozczarowany lekturą jej powieści. Na szczęście obok naprawdę nudnego śledztwa w tej książce pojawiają się nawiązania do świata kultury, co zdecydowanie podnosi poziom kryminału Mindy Mejii.
Pełny tekst recenzji znajdziecie na:
https://iwangroznyczyta.wordpress.com/2017/06/15/ostatnia-rola-hattie-mindy-mejii/
Zapraszam!

Kryminalna historia, którą zaproponowała czytelnikom Mindy Mejia, nie zachwyca i nie budzi dreszczu emocji. „Ostatnia rola Hattie” opiera się na bardzo banalnych motywach, co bardzo mnie zdziwiło i jednocześnie bardzo zaciekawiło: w jaki sposób Mejia poprowadzi fabułę, by czytelnik nie poczuł się rozczarowany lekturą jej powieści. Na szczęście obok naprawdę nudnego śledztwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem , całkiem , chociaż od początku miałam przeczycie, kto zabił. Ale w tej książce jakby trochę nie o to chodzi. Raczej o kwestię wyborów i ich konsekwencje.

Całkiem , całkiem , chociaż od początku miałam przeczycie, kto zabił. Ale w tej książce jakby trochę nie o to chodzi. Raczej o kwestię wyborów i ich konsekwencje.

Pokaż mimo to