Jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości jakie przeczytałam.

Jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości jakie przeczytałam.

Historia wielkiej miłości nastolatków Soledad i Joana, która przetrwała dziesiątki lat rozłąki. Autorka książki, Angela Becerra w piękny sposób, bardzo poetycki i trochę magiczny opisuje uczucia bohaterów. Akcja dzieje się niespiesznie. Pomału poznajemy losy Soledad i Joana, którzy brutalnie zostali rozdzieleni, a ich miłość miała szansę rozkwitnąć dopiero u kresu ich życia. Poznajemy również ich dzieci Aurorę i Andreu, którzy zafascynowani zagadkową śmiercią rodziców, odkrywają, każde na swój sposób, historię ich miłości.
Ogólnie książka mi się bardzo podobała, tylko, że jestem realistką, a romantyzm ze mnie wyparował jak miałam naście lat. Jestem świadoma konieczności pewnych zabiegów w celu ubarwienia historii i podkreślenia wielkiej miłości głównych bohaterów, ale seks 80-latków to już była lekka przesada. Nie był opisany niesmacznie, ale zwyczajnie nie chce mi się w to wierzyć.

Historia wielkiej miłości nastolatków Soledad i Joana, która przetrwała dziesiątki lat rozłąki. Autorka książki, Angela Becerra w piękny sposób, bardzo poetycki i trochę magiczny opisuje uczucia bohaterów. Akcja dzieje się niespiesznie. Pomału poznajemy losy Soledad i Joana, którzy brutalnie zostali rozdzieleni, a ich miłość miała szansę rozkwitnąć dopiero u kresu ich...

Książka „Przedostatnie marzenie” wpadała w moje ręce jakoś jeszcze zimą i czekała na przeczytanie. Na początku wyglądało to na kryminał i szczerze troszkę mnie to zniechęciło, ale z każdą czytaną dalej stroną historia mnie zaczęła coraz bardziej wciągać. To wspaniała opowieść o uczuciach, uczuciach które wzruszały i jakich mało w dzisiejszych trudnych czasach. Książka warta przeczytania, ale zdaję sobie sprawę z tego, że nie dla każdego. Ilu czytających tyle też różnych opinii. Ja zaliczam się do osób którym się bardzo spodobała, mimo że z tego typu literaturą (romans) nie mam zbyt często do czynienia.

Książka „Przedostatnie marzenie” wpadała w moje ręce jakoś jeszcze zimą i czekała na przeczytanie. Na początku wyglądało to na kryminał i szczerze troszkę mnie to zniechęciło, ale z każdą czytaną dalej stroną historia mnie zaczęła coraz bardziej wciągać. To wspaniała opowieść o uczuciach, uczuciach które wzruszały i jakich mało w dzisiejszych trudnych czasach. Książka warta...

Bardzo rzadko sięgam po tego typu literaturę, bo chyba można tę powieść zaliczyć do romansu. Bylo to dla mnie ciekawe doswiadczenie. Historia na początku bardziej przypomina kryminał i chyba dlatego połknęłam haczyk. Koncowka, no cóż, dla mnie już dużo slabasza. Zbyt dużo dramatyzmu i chociaż jak większość lubię dobre zakończenia, to tutaj było zdecydowanie przeslodzone. Niemniej fanom tego gatunku polecam

Bardzo rzadko sięgam po tego typu literaturę, bo chyba można tę powieść zaliczyć do romansu. Bylo to dla mnie ciekawe doswiadczenie. Historia na początku bardziej przypomina kryminał i chyba dlatego połknęłam haczyk. Koncowka, no cóż, dla mnie już dużo slabasza. Zbyt dużo dramatyzmu i chociaż jak większość lubię dobre zakończenia, to tutaj było zdecydowanie przeslodzone....

Książka wspaniała, mogę polecić każdemu kto lubi uronić łezkę przy czytaniu

Książka wspaniała, mogę polecić każdemu kto lubi uronić łezkę przy czytaniu

Zaczyna się zachęcająco, zagadkowo, niestety czar pryska w pewnym momencie. Cała historia, zachowania bohaterów, język są: infantylne, nierealne i czasem śmieszne. Raz ciekawi, raz nudzi, raz denerwuje i z tymi ostatnimi uczuciami dochodzi się do końca ;)

Zaczyna się zachęcająco, zagadkowo, niestety czar pryska w pewnym momencie. Cała historia, zachowania bohaterów, język są: infantylne, nierealne i czasem śmieszne. Raz ciekawi, raz nudzi, raz denerwuje i z tymi ostatnimi uczuciami dochodzi się do końca ;)

Przyjemna książka o miłości w trzech pokoleniach. Fajna na spokojny wieczór.

Przyjemna książka o miłości w trzech pokoleniach. Fajna na spokojny wieczór.

Dla mnie wzruszająca powieść o miłości prawdziwej, na całe życie.I śmierć,która już tej miłości nie rozdzieli.Polecam.

Dla mnie wzruszająca powieść o miłości prawdziwej, na całe życie.I śmierć,która już tej miłości nie rozdzieli.Polecam.

„Przedostatnie marzenie” jest książką charakterystyczną, zapadającą w pamięć, jednak na pewno nie jest to pozycja dla każdego.
Para w podeszłym wieku popełnia samobójstwo. Zostają odnalezieni w miłosnym uścisku, ubrani w ślubnych strojach. Sprawa ta jest zagadkowa nie tylko dla inspektora, który rozpoczyna śledztwo, ale przede wszystkim dla dzieci zmarłych ludzi. Dzień ten staje się początkiem poszukiwań klucza do tajemniczej przeszłości, ale także powodem do refleksji nad ich własną egzystencją.

Książkę po raz pierwszy przeczytałam będąc nastolatką i przyznam, że byłam nią zachwycona. Autorka pisze o miłości nieskończonej, czystej, wzniosłej, przytrafiającej się tylko raz w życiu, bez której świat traci sens i wartość. Poetycki styl pisania przeplatany romantycznymi metaforami buduje niezwykły nastrój w tej historii złamanych serc.

Po piętnastu latach postanowiłam odświeżyć sobie ten tytuł, do którego ciężko mi się teraz ustosunkować. Niepowtarzalna opowieść o miłości skrywanej latami w sercach i pamięci. O uczuciu przerysowanym i wyimaginowanym, które unieszczęśliwiło nie tylko zakochanych, ale i ludzi, z którymi żyli. Mówią, że kocha się za nic, jednak to nie prawda. Można się kimś zauroczyć od pierwszej chwili, to fakt. Jednak prawdziwa miłość pojawia się z czasem, poprzez obecność w dobrych i złych momentach, pomimo przeszkód, pomimo wzajemnych wad i tylko dla takiego uczucia można przemierzać morza i kontynenty.

„Przedostatnie marzenie” jest książką charakterystyczną, zapadającą w pamięć, jednak na pewno nie jest to pozycja dla każdego.
Para w podeszłym wieku popełnia samobójstwo. Zostają odnalezieni w miłosnym uścisku, ubrani w ślubnych strojach. Sprawa ta jest zagadkowa nie tylko dla inspektora, który rozpoczyna śledztwo, ale przede wszystkim dla dzieci zmarłych ludzi. Dzień ten...

Niemal pierwsze co przychodzi mi na myśl jeśli chodzi o tę książkę to język. Opisowy, niemal poetycki, gęsty i bardzo sugestywny. Czasami może zbyt infantylny, zbyt dokładny jakby zabraniał czytelnikowi mieć własne zdanie. Bywa, że zbyt wzniosły, zbyt wysoki, a przez to wręcz gubiący czytelnika. Jestem przekonana, że jego odbiór, przynajmniej w moim przypadku, zależy od nastroju i nastawienia. Głównie z tego powodu miałam spore problemy z rozpoczęciem czytania tej książki. Miałam kilka podejść, ale za każdym razem coś stawało mi na przeszkodzie. Teraz tak nie było, więc przeczytałam.
Ale nie jest mi łatwo powiedzieć jednoznacznie czy mi się podobało. Bo w sumie i „tak” i „nie”. I niestety mam wrażenie, że ilość tego T i N zależy od dnia, mojego nastroju humoru czy zmiennego nastawienia do świata. Różnie też bywało, w różnych momentach książki. Zdecydowanie w środku miałam kryzys i wszelkie poboczności językowe, ozdobniki, przymiotniki gryzły mnie w oczy, ale po jakimś czasie przechodziło.
A historia?
Mam wrażenie, że tutaj podobnie jak w Jeźdźcu miedzianym jak ktoś kupi tę wizję świata, to będzie dobrze, jak nie, to ucieknie z krzykiem, lub przynajmniej mocno skrytykuje. Trochę wbrew temu co napisałam powyżej, ja sama jestem gdzieś po środku. Udało mi się przeczytać bez nadmiernych achów i ochów, ale i bez wybuchów zniechęcenia. Myślę, że kluczem do odbioru tej książki jest wiara w to, co przydarzyło się bohaterom. W to, że pewnego dnia, spojrzymy na kogoś i wszystko inne przestanie się liczyć, a kilka „ukradzionych” godzin może mieć wpływ na życie niejednego pokolenia. Jedno spojrzenie, które obudzi miłość w człowieku, która tkwiła w nim już dawno i tylko czekała na obudzenie.
W takim ujęciu to zdecydowanie piękna opowieść. Opowieść o niemal niespełnionej miłości. I drugiej, której nikt nie podejrzewał, a która narodziła się wraz ze śmiercią. Historia dzieci i ich rodziców. Odkrywania przeszłości i zmian jakie przeszłość może wprowadzić w życiu zupełnie obcych ludzi.
Dwoje osiemdziesięciolatków, którzy spotykają się po latach.
Poznali się gdy on - szesnastoletni kelner z głową pełną marzeń oglądał ukradkiem jej taniec z ojcem na przyjęciu urodzinowym. Spotkali po raz ostatni na trzy miesiące, gdy ich dzieci miały swoje dzieci, a ich 80-letnim sercom trudno było utrzymać spokój nawet podczas cichej przechadzki. Lata między jednym a drugim, spędzili zmagając się z losem, który nie pozwolił im być razem. Smutni, bo bez szczęścia przy boku drugiej osoby, która nie była tą, z którą chcieliby stworzyć życie. I nieświadomie przenosząc ten smutek na swoje dzieci, małżonków i siebie.
Ich dzieci, które spotykają się nad samobójczymi splecionymi ciałami rodziców odzianymi w weselne stroje. On w związku na pokaz, ze zdradzającą żoną i synem zafascynowanym światem PSP, zaspokajający swoje potrzeby seksualne płatną miłością. Ona w związku w którym mąż najlepiej czuje się na kanapie wieczorem zasypiając przy nijakim programie, a ona udzielając lekcji muzyki.
Wspólne poszukiwania przeszłości ukształtują ich przyszłość.
Historia jednych i drugich to treść książki.
Masa krótszych i dłuższych scenek pomieszanych czasowo i narracyjnie. Trzeba czytać w skupieniu, bo przeskoki czasowe są częste, a każde słowo ważne.
Trzeba zaakceptować sposób opowiadania tej historii, szczególnie pierwszego spotkania Soledad i Joana, pierwszych dni znajomości. Ich słodyczy, ciepła, słońca wręcz pewnej infantylności. A potem tęsknoty i żalu. Może być tym trudniej, że eteryczna, lukrowana historia przeplatana jest szybkim, ostrym seksem pozamałżeńskim w wykonaniu synowej Joana i jej kochanka – prezentera jogurtu. I choć nie jest go zbyt wiele, przebija przez ten idylliczny obraz uczuć najpierw rodziców, a później ich dzieci.
Dla mnie ta opowieść jest dużo bardziej przystępna w losach bohaterów niż ich emocjach. I dlatego pochwalę autorkę, że umiejętnie przeplata fabułę w której bohaterowie samotnie walczą ze światem ze scenami miłości, emocji i uczuć. Zachowana została jakaś równowaga.
Jakoś tak się układa, że w historiach tego schematu bardziej przypadają mi do gustu opowieści starsze. Tutaj jest odwrotnie. Miłość Soledad i Joana jest dla mnie zbyt niewiarygodna, niebywała, niemożliwa, żebym mogła traktować ją inaczej niż w kategoriach pięknej bajki opowiadanej na dobranoc. Zamiast tego zarówno Aurora jak i Andreu wydają mi się realni aż do bólu. Oni, ich dzieci, małżonkowie, i ich samotność i ich życie.

Niemal pierwsze co przychodzi mi na myśl jeśli chodzi o tę książkę to język. Opisowy, niemal poetycki, gęsty i bardzo sugestywny. Czasami może zbyt infantylny, zbyt dokładny jakby zabraniał czytelnikowi mieć własne zdanie. Bywa, że zbyt wzniosły, zbyt wysoki, a przez to wręcz gubiący czytelnika. Jestem przekonana, że jego odbiór, przynajmniej w moim przypadku, zależy od...