Ta książka jest dla mnie powrotem do dzieciństwa. Pamiętam jak dzisiaj kiedy wygrzebałem ja z biblioteki ojca. Pamiętam jak się w niej zakochałem. Dzisiaj napełnia mnie wielopoziomowym smutkiem.

Smutkiem, gdyż uzmysławia mi jak bardzo dorosły człowiek różni się od dziecka, kiedy racjonalność wciska się wszędzie nieproszona. Na czas czytania musiałem racjonalność spacyfikować. Ale wciąż gdzieś tam kołatały się "efekt Bambi", "gospodarka leśna", "własność". Nie będę tego słuchał.

Smutkiem, gdyż ta piękna książka jest o przemijaniu, o zmianach, których uniknąć nie można, o zmianach, które walą cały świat. A jednak pozostawia odrobinę nadziei - tak jak otwarte drzwi zza których dobywa się światło.

Smutkiem, gdyż wiem, że takiego świata jest co raz mniej, dlatego, ze racjonalny człowiek potrzebuje miejsca a także rozrywki.

Smutkiem, gdyż tak niewiele osób sięgnęło po tę piękną książkę. Książka jest niemal zapomniana. Nie zasłużyła na taki los.

Jednak książka jest piękna. Pięknie opisuje przyrodę, piękne są w nich zwierzęta - owszem przypisuje się im ludzkie cechy i odruchy... ale kto z całą pewnością może powiedzieć, że one tak nie czują? Każdy kto mieszka ze zwierzęciem wie, jak potrafią okazywać uczucia, jak zmieniają się pod wpływem emocji. Że potrafią śnić. Że są inteligentne, sprytne. Dokładnie jak Kulaska, lisica z książki.

To piękna książka na jesienny wieczór, by przykryć się kołdrą, czytać i tęsknić do spacerach po lesie. Po prawdziwym lesie.

Ta książka jest dla mnie powrotem do dzieciństwa. Pamiętam jak dzisiaj kiedy wygrzebałem ja z biblioteki ojca. Pamiętam jak się w niej zakochałem. Dzisiaj napełnia mnie wielopoziomowym smutkiem.

Smutkiem, gdyż uzmysławia mi jak bardzo dorosły człowiek różni się od dziecka, kiedy racjonalność wciska się wszędzie nieproszona. Na czas czytania musiałem racjonalność...

Przepiękna książka dla młodzieży, pamiętać ją pewnie będą nieliczni z domowych księgozbiorów czy z wizyt w bibliotece. Zapomniana a niesłusznie, bo tematyka jest trudna, i trochę boli, ale jednocześnie przynosi pewne ukojenie – to moje częste odczucie, gdy wracam do młodzieżówek z dawnych lat. Sposób pisania, tak nienachalnie nienaganny, nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak pięknego języka doświadczamy.

Człowiek i lis – konkretnie lisica, uosobienie diabelskiej chytrości, Nilde Cima pokazała nam piękny taniec, rozgrywający się pomiędzy gajowym a zwierzyną:

“Podziwiał ją: dumna, wspaniała samotnica, z którą czekało go jeszcze niemało kłopotów. Ale była przeciwnikiem odważnym, a on wysoko cenił sobie odwagę, u zwierzęcia czy u człowieka była ona czymś niezbędnym, podstawowym, jak instynkt samozachowawczy i instynkt zachowania gatunku, bez niej żadne żywe stworzenie, zwierzę ani człowiek, nie jest godne żyć. Choć co prawda gajowy nigdy nie spotkał zwierzęcia pozbawionego odwagi, natomiast ludzi takich spotykał wielu”.

Obok leśnych historii, doświadczamy wewnętrznych powikłań gajowego, bo choć pięknie jest “siedzieć w cieple przy piecu, w głębokiej ciszy gór”, to jednak okazuje się, że czegoś mu brakuje. Ta tęsknota niepozwalająca na stagnację, zmuszająca do jakichś kroków, czegoś, czegokolwiek...

Zakończenie jest jednocześnie przejmująco smutne, ale i niosące tyle nadziei, co uświadamiamy sobie, wracając do króciutkiego słowa wstępu od Autorki. Piękne.

Przepiękna książka dla młodzieży, pamiętać ją pewnie będą nieliczni z domowych księgozbiorów czy z wizyt w bibliotece. Zapomniana a niesłusznie, bo tematyka jest trudna, i trochę boli, ale jednocześnie przynosi pewne ukojenie – to moje częste odczucie, gdy wracam do młodzieżówek z dawnych lat. Sposób pisania, tak nienachalnie nienaganny, nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak...