Adam Zbyryt

Bardzo nie lubię, gdy pozytywne oczekiwania względem jakiejś książki zostają przyćmione brzydkim poczuciem "nacięcia się". Coś takiego towarzyszyło mi w trakcie pierwszego, bliższego kontaktu z zawartością owej książki. Okazało się bowiem, że tytułowe zwierzęta to - i owszem - kręgowce. Z góry założyłam, że na pierwszej (i każdej kolejnej, tak byłoby najlepiej) linii frontu tłoczyć się będą ssaki. Najsilniej intrygujący mnie posiadacze czterech łap, kopyt, tudzież racic. Gdybym choć odrobinę wysiliła mózgownicę, łącząc uważnie poszczególne kropki (profesja autora),zdziwienie nie uderzyłoby jak przysłowiowy grom. Tymczasem niespodzianka - rzecz będzie o ptakach. Jaki mam stosunek do skrzydlatych milusińskich? Umiarkowanie podobny do tego, jaki wykazuje pies w obliczu napotkanego jeża (bez ssaków ani rusz, nawet gdy idzie o porównania). Czy to za sprawą godnej pozazdroszczenia  umiejętności dosłownego bycia "ponad", nieuchwytności, czy mocy nieprzystającej do  niewielkich rozmiarów. O ile instrukcja obsługi czworonożnego zaplecza wydaje się zawiła, acz "do ogarnięcia", o tyle ptasie prawidła stanowią iście ikeowski groch z kapustą. Tym większym szacunkiem i podziwem darzę wszystkich skrzydłolubów. Rozwijając moje początkowe utyskiwanie - nie przypominam sobie równie satysfakcjonującego rozczarowania. Bo choć czuję się zbyt głupia na zrozumienie bohaterów tej sztuki, to sam jej scenariusz zasługuje na piątkę. Z gigantycznym plusem. Jestem pod wrażeniem zgrabnego ujęcia dziesiątek źródeł, zaleceń badawczych i osobistych doświadczeń. Każda kolejna strona ociekała pasją i zapałem. Wszystko to okraszono jakże bogatym materiałem ilustracyjnym (dlatego właśnie uwielbiam serię EKO). A język... Siłą rzeczy, nie sposób było zrezygnować z naukowych wtrętów. Trybiki pracowały na najwyższych obrotach, ciarki wstępowały na plecy ("Misterium życia zwierząt" sprawiło, że hipokamp nawiedza mnie w największych koszmarach),ostatecznie jednak podołałam. Wyrozumiałość autora - dla ptasich poczynań, dla nieposiadających wiedzy akademickiej czytelników, dla wszystkich, którzy tego potrzebują - zasługuje na dodatkowe punkty. Ogromnie doceniam wkład naukowy omawianej pozycji. Nie wróżę sobie rychłego wstąpienia w szeregi ornitologicznej braci, niemniej zderzenie z uskrzydlonym krajobrazem strachu na długo zapisze się w mej pamięci.