Ogromna ilość wielokropków sprawiła, że powieść jest ciągle w domyśle czytelnika. Niezbyt mnie wciągnęła to konwencja. To co niedopowiedziane rzeczywiście takie jest i nieraz trudno się domyślić znaczenia pewnych zdań z wielokropkiem. Książce brakuje klimatu, choć sielska sceneria w zakończeniu może skłaniać do romantyzmu.

Ogromna ilość wielokropków sprawiła, że powieść jest ciągle w domyśle czytelnika. Niezbyt mnie wciągnęła to konwencja. To co niedopowiedziane rzeczywiście takie jest i nieraz trudno się domyślić znaczenia pewnych zdań z wielokropkiem. Książce brakuje klimatu, choć sielska sceneria w zakończeniu może skłaniać do romantyzmu.

„Anna Gavalda to dobra wróżka literatury francuskiej”- z entuzjazmem przekonywa blurb na okładce. Co do mnie jednak, z przykrością muszę skonstatować, że te czary na mnie nie podziałały. Nuda była tym co głównie odczuwałem w czasie lektury. Truizmy o braku zrozumienia w związku, banał goni banał, monotonia losów bohaterów tudzież ich przemyśleń – to sprawiło, że książka nie utrwali mi się pozytywnie w pamięci. A gdy w końcu pada pytanie: „Czy wiesz co to znaczy samotnie wychowywać dziecko?” miałem pewność, że książka jest nie dla mnie. Nie zrozumcie mnie źle, szanuję trud osób samotnie wychowujących swe pociechy, ale to jeszcze nie powód, by o tym lubić czytać. Więc mogę tylko dodać, że powieść francuskiej pisarki pod żadnym względem mi nie odpowiada.- To jest smętne – jakby powiedziała Mariolka Kiepska. Pozostaję niepocieszony.

„Anna Gavalda to dobra wróżka literatury francuskiej”- z entuzjazmem przekonywa blurb na okładce. Co do mnie jednak, z przykrością muszę skonstatować, że te czary na mnie nie podziałały. Nuda była tym co głównie odczuwałem w czasie lektury. Truizmy o braku zrozumienia w związku, banał goni banał, monotonia losów bohaterów tudzież ich przemyśleń – to sprawiło, że książka nie...

"Dlaczego życie obchodzi się tak okrutnie z tymi, którzy służą mu najbardziej lojalnie ? Dlaczego ? Czemu właśnie z tymi ?
Miał szczęście. Musiał czekać czterdzieści siedem lat, żeby zrozumieć, co tak naprawdę celebrowała Anouk, gdy posyłała wszystko do diabła, mówiąc: Najważniejsze, że żyjemy."

"Brzuch kobiety to najbardziej tajemnicze miejsce na świecie, najbardziej wzruszające, najpiękniejsze, nawet, niech ci będzie, najbardziej sexy, jak piszą w tych twoich głupich gazetkach [...] Zakryj go. Nie pozwól sobie tego odebrać... Nie odgrywam tu przed tobą jakiegoś stróża moralności, tu nawet nie chodzi o przyzwoitość... Tu chodzi o miłość... Różni faceci będą próbowali wyobrażać sobie rozmiar twojego tyłka albo kształt twoich piersi i to będzie normalna sprawa, ale brzuch zachowaj dla tego, którego pokochasz..."

"Szok. Stan szoku. [...] To jest wtedy, gdy ból jest tak duży, że mózg przez pewien czas odmawia wykonywania swojej pracy przekaźnika."

"Dlaczego życie obchodzi się tak okrutnie z tymi, którzy służą mu najbardziej lojalnie ? Dlaczego ? Czemu właśnie z tymi ?
Miał szczęście. Musiał czekać czterdzieści siedem lat, żeby zrozumieć, co tak naprawdę celebrowała Anouk, gdy posyłała wszystko do diabła, mówiąc: Najważniejsze, że żyjemy."

"Brzuch kobiety to najbardziej tajemnicze miejsce na świecie, najbardziej...

Nie lubię czytać książki wiedząc jak się skończy. Można było znaleźć pięć tuzinów innych tytułów, które nie zepsułyby przyjemności czytania. Prowadzenie akcji jest na początku męczące, ale historia jako całość jest nietuzinkowa i nie przesadnie ckliwa. Smutno-ciepła.

Nie lubię czytać książki wiedząc jak się skończy. Można było znaleźć pięć tuzinów innych tytułów, które nie zepsułyby przyjemności czytania. Prowadzenie akcji jest na początku męczące, ale historia jako całość jest nietuzinkowa i nie przesadnie ckliwa. Smutno-ciepła.

Książka napisana jest w bardzo ciekawym stylu.Lubię takie teksty, w których muszę czytać między wierszami.Bardzo podobają mi się rozmowy między bratem i siostrą w tej książce,którzy rozumieją się niemal bez słów.
Najpiękniejsze są dla mnie jednak ostatnie rozdziały opisujące wspaniałe,wiejskie życie pełne najróżniejszych, rozkosznych zwierząt i cudownych półdzikich dzieci,odzwierciedlające największe marzenia...

Książka napisana jest w bardzo ciekawym stylu.Lubię takie teksty, w których muszę czytać między wierszami.Bardzo podobają mi się rozmowy między bratem i siostrą w tej książce,którzy rozumieją się niemal bez słów.
Najpiękniejsze są dla mnie jednak ostatnie rozdziały opisujące wspaniałe,wiejskie życie pełne najróżniejszych, rozkosznych zwierząt i cudownych półdzikich...

Zaczynałam tą książkę kilka razy... aż w końcu uwiodły mnie jej wielokropki ... i w specyficzny sposób oczarowała mnie ... książka podzielona jest na trzy etapy - pierwszy dla mnie najtrudniejszy to narracja głównego bohatera, Francuza, mieszkańca Paryża... nie przepadam za ich kulturą stąd momentami ciężko mi było go zrozumieć... ale kolejne dwa etapy uspokajają, zwalniają ...przenosimy się z wielkomiejskiego zgiełku na wieś... sielanka... trochę "domu nad rozlewiskiem" - okiem mężczyzny... Polecam

Zaczynałam tą książkę kilka razy... aż w końcu uwiodły mnie jej wielokropki ... i w specyficzny sposób oczarowała mnie ... książka podzielona jest na trzy etapy - pierwszy dla mnie najtrudniejszy to narracja głównego bohatera, Francuza, mieszkańca Paryża... nie przepadam za ich kulturą stąd momentami ciężko mi było go zrozumieć... ale kolejne dwa etapy uspokajają,...

'' Bał się że coś zepsuje , że okaże się gburem , że wyjdzie na głupka na tej rozbrajającej planecie poza światem , do której można było dotrzeć walącym się mostem , na której rodzice byli nieboszczykami , kaczki chodziły pionowo , a kozy siedziały w koszu na chleb ''

Długo bym szukała drugiej książki która by mnie jednocześnie urzekła i niemiłosiernie wnerwiała . Pierwsza połowa jakaś poszarpana , porwana . Krótkie rozdziały , niedokończone myśli , wielokropki nakazujące czytelnikowi domyślać się dalszego ciągu zdania . W drugiej połowie , tego jakby mniej , natomiast przeważać zaczęło to co już inna czytelniczka zauważyła , cała masa angielskich , nie przetłumaczonych , zwrotów , zdań , dialogów . W tym wypadku , nie wiem wina to autorki , czy tłumaczy ? Jednak mimo wszystko , mimo moich nerwów i irytacji uważam że książka jest ważna , mądra i życiowa . W końcu każdy kiedyś miał , lub będzie miał 47 lat jak nasz główny bohater Charles Balanda , który niby w pracy ceniony , dostrzegany i nagradzany , nie potrafi cieszyć się z tego i wykazuje objawy syndromu wypalenia , już nawet nie tylko zawodowego , ale i życiowego . Lub nawet stan około depresyjny . Powtarza ciężko '' Taki stary jestem , taki stary '' . Nic już mu się nie chce . Praca go nudzi , życiowa partnerka irytuje i tylko Mathilde , nastoletnia pasierbica trzyma go jakoś w ryzach . Jakby tego wszystkiego było nie dość , dopada go jeszcze przeszłość . Dostaje bowiem zawiadomienie że zmarła Anouk , matka Alexisa , jego dawnego przyjaciela . Charles wybiera się więc w podróż , by pożegnać kobietę , która znaczyła dla niego więcej niż jego własna matka . Niestety , jak to zwykle bywa przy okazji podróży w przeszłość , nic nie jest takie jak nam się wydaje , jakie zamierzaliśmy zastać . A wspomnienia zaczynają nam płatać figle , a jeszcze jak na dodatek i teraźniejszość wywija jakieś dziwne koziołki , no to mamy '' pozamiatane '' . Co zrobić z takim bałaganem ? w co uwierzyć ? czemu się poddać ? czy jeszcze można zaufać ? jak to zrobić , by znowu się nie sparzyć ? Z tym wszystkim nasz prawie pięćdziesięciolatek , ze zbyt wielkim ubytkiem włosów (według niego samego) musi się zmierzyć . Ta książka i mnie wprawiła w tęskne wspomnienia , w rozważania co by było gdyby , w chęć wyciągnięcia albumów ze zdjęciami , nie tymi w telefonie , tymi w albumach pachnących dawnymi czasami . Polecam tę książkę , nawet jeśli byście mieli , tak jak i ja , trochę się poirytować .

'' Bał się że coś zepsuje , że okaże się gburem , że wyjdzie na głupka na tej rozbrajającej planecie poza światem , do której można było dotrzeć walącym się mostem , na której rodzice byli nieboszczykami , kaczki chodziły pionowo , a kozy siedziały w koszu na chleb ''

Długo bym szukała drugiej książki która by mnie jednocześnie urzekła i niemiłosiernie wnerwiała ....

Bardzo fajnie się czyta. Bohaterowie są tacy, jakich chcielibyśmy w życiu spotykać. Polecam!

Bardzo fajnie się czyta. Bohaterowie są tacy, jakich chcielibyśmy w życiu spotykać. Polecam!

Może nie jestem specjalnie wymagająca ale to jest dla mnie książka wyjątkowa, która otworzyła mój umysł, przyniosła spokój i mnóstwo wrażeń dobrych.

Może nie jestem specjalnie wymagająca ale to jest dla mnie książka wyjątkowa, która otworzyła mój umysł, przyniosła spokój i mnóstwo wrażeń dobrych.

Nie przeczytałam do końca...

Nie przeczytałam do końca...