Nostalgia zawiera 5 opowiadań (część to właściwie mikropowieści) osadzonych w sposób niezwykle delikatny i subtelny w realiach Bukaresztu pod czasami Nicolae Ceaușescu. Te przebija pod postacią budowli, ulic, podwórek czy podróży autobusami na przedmieścia miasta.
Wspomnienia uruchamiają podróż do czasów (głownie) dzieciństwa, w którym właśnie za sprawą nostalgicznej chęci powrotu do czegoś pięknego, nieskazitelnego, rzeczywistość płynnie łączy się z magią. Magia staję się oczywistym elementem wydarzeń – portalem do spełniania marzeń. A z punktu wodzenia mieszkańców Rumuni pewnie do ubarwienia rzeczywistości i chwilowej ucieczki i odpoczynku od szarej rzeczywistości i poczucia sprawstwa.
Opowiadania wciągają, zaskakują i pomimo długości hipnotycznie trzymają w napięciu – co dalej? Moje ulubione to otwierający tom – przejmujący Ruletkarz i kończący książkę – zupełnie surrealistyczny – Architekt.

Nostalgia zawiera 5 opowiadań (część to właściwie mikropowieści) osadzonych w sposób niezwykle delikatny i subtelny w realiach Bukaresztu pod czasami Nicolae Ceaușescu. Te przebija pod postacią budowli, ulic, podwórek czy podróży autobusami na przedmieścia miasta.
Wspomnienia uruchamiają podróż do czasów (głownie) dzieciństwa, w którym właśnie za sprawą nostalgicznej chęci...

Pięć opowieści składających się na "Nostalgię" to swego rodzaju forma psychoanalizy ukazującej społeczeństwo rumuńskie przez pryzmat kraju z marzeń, jaki w rzeczywistości nie istniał. Każdy choć trochę znający dzieje Rumunii, okoliczności upadku klanu Causescu musi wiedzieć, że przedstawiony tu świat i ludzie to swoista magia płynąca z wyobraźni nasyconej marzeniami o czymś, co w tamtym Bukareszcie zdarzyć się nie mogło. Mimo braku fajerwerków podkręcających emocje czytelnika, książka wciąga jak narkotyk. Głownie ze względu na precyzję języka i eseistyczny styl. Coraz częściej przy jej lekturze docierało do mnie, jak inna - może nawet wielka - jest literatura małych krain od tej, którą nam się wciska za pomocą reklam, a która po przeczytaniu nie zostawia w czytelniku prawie nic, lub po prostu nic. "Nostalgia" działa na zmysły bardziej niż literackie gwiazdy z Zachodu. koniecznie!

Pięć opowieści składających się na "Nostalgię" to swego rodzaju forma psychoanalizy ukazującej społeczeństwo rumuńskie przez pryzmat kraju z marzeń, jaki w rzeczywistości nie istniał. Każdy choć trochę znający dzieje Rumunii, okoliczności upadku klanu Causescu musi wiedzieć, że przedstawiony tu świat i ludzie to swoista magia płynąca z wyobraźni nasyconej marzeniami o...

To zbiór historii z jednej strony zwyczajnych, a z drugiej dość osobliwych. Niestety te opowiadania są w większej części potwornie nużące. I choć były fragmenty, które naprawdę mi się podobały, to jednak przez całość brnie się z mozołem. Z założenia nie przepadam za zbiorami opowiadań, a ten umęczył mnie pierwszorzędnie i naprawdę nad tym niezmiernie ubolewam, bo liczyłam, że właśnie on będzie tym, który zmieni moje postrzeganie tej formy literackiej (książka ma bardzo wysokie oceny!). Niestety, nie tym razem. Więcej na blogu: https://jedenakapit.blogspot.com/2019/05/nostalgia-mircea-cartarescu.html

To zbiór historii z jednej strony zwyczajnych, a z drugiej dość osobliwych. Niestety te opowiadania są w większej części potwornie nużące. I choć były fragmenty, które naprawdę mi się podobały, to jednak przez całość brnie się z mozołem. Z założenia nie przepadam za zbiorami opowiadań, a ten umęczył mnie pierwszorzędnie i naprawdę nad tym niezmiernie ubolewam, bo liczyłam,...

Powyższy zbiór opowiadań Cărtărescu jest napisany z prawdziwym kunsztem - podczas gdy współczesna moda opowiadaczy sugeruje nacisk na dialogi i zwięzłą akcję, żeby nie zanudzić czytelnika (a przy tym formalnie tak upodabniając je do całej reszty) Cărtărescu stawia na klasyczny sposób narracji. Bo i rzeczywiście, choć konwencja tych opowiadań zakrawa na realizm magiczny, to sama narracja przywodzi na myśl klasycznego opowiadacza w fotelu, który powolutku snuje swą opowieść o Rumunii swojego dzieciństwa, a my wszyscy się wokół niego zbieramy.

Każde z pięciu opowiadań jest taką właśnie formą czystej narracji, w której wypowiedzi ewentualnie wywiązują się w mowie zależnej a ich bohaterami są prawie zawsze dzieci lub osoby skrajnie wrażliwe, a gdzieś zza kurtyny wyłania się element magiczny. Świetnie wpasowuje się to w historie o nostalgii, a więc o zniekształconym obrazowaniu swojej przeszłości, pozbawionej znamion rzeczywistych ram historycznych. Mamy tu gracza rosyjskiej ruletki, który stale podnosi stawkę, dziewczynka, która dostaje muszelkę od tajemniczego chłopca i opowiada mu o swoich snach, jedno z opowiadań rozpoczyna się kilkudziestostronicowym opisem malowania się, w którym podstawowe czynności zręczne przeplatane są retrospektywami i przemyśleniami bohatera, w taki sposób, że nie nudzimy się nawet w tym długim prologu.

Trudno pisać o tej literaturze konkretnie właśnie z tego powodu - wydawnictwo KK próbując zachęcić do jej czytania na tyle książki zdradziło zakończenie jednego z opowiadań. Bo ta właśnie zręczność Cărtărescu sprawia, że ta literatura tak pochłania i tak trudno o niej pisać (i po trosze fakt, że to jednak opowiadania). Tempo opowieści jest powolne, pełne poetyckich opisów i zręcznego przeskakiwania między brutalnością a wrażliwością. Pisarz zręcznie przechodzi od rzeczywistości do onirymu, od brutalności do wrażliwości i od prawdy do fikcji (bo też bawi się z czytelnikiem nakładając biograficzne reminiscencje czy czyniąc bohaterem jednego z opowiadań autora drugiej),a przy tym nie zatraca swojej historii, jak to niektórzy mają w zwyczaju, gdy tak dopracowują warstwę językową.

Zarówno z technicznego punktu widzenia, jak i efektu na czytelniku (tj. mnie konkretnie) prawdziwa perełka wśród zbiorów opowiadań, jeden z moich faworytów i jak na razie ulubiony rumuński pisarz. Niektóre opowiadania miały słabe momenty, ale zawsze po zakończeniu czułem, że ta literatura mi się "nie zleje" z niczym innym - a Ruletkarz chyba jest moim ulubionym opowiadaniem wszech czasów.

Powyższy zbiór opowiadań Cărtărescu jest napisany z prawdziwym kunsztem - podczas gdy współczesna moda opowiadaczy sugeruje nacisk na dialogi i zwięzłą akcję, żeby nie zanudzić czytelnika (a przy tym formalnie tak upodabniając je do całej reszty) Cărtărescu stawia na klasyczny sposób narracji. Bo i rzeczywiście, choć konwencja tych opowiadań zakrawa na realizm magiczny, to...

Olśniewająca literatura totalna.

Olśniewająca literatura totalna.

Niestety, po fantastycznej Bliskości z tej serii miałem chyba zbyt duże wymagania. Pierwsze opowiadanie jest całkiem w porządku, ale później jest tak nużąco i nieciekawie, że mniej więcej w połowie odpadłem.

Niestety, po fantastycznej Bliskości z tej serii miałem chyba zbyt duże wymagania. Pierwsze opowiadanie jest całkiem w porządku, ale później jest tak nużąco i nieciekawie, że mniej więcej w połowie odpadłem.