Najbardziej trafna opinia o tej książce, została wyrażona wcześniej przez czytelnika pod nickiem "żabot", a brzmi ona tak..."Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. "
Podpisuję się pod tym "obyma rencamy". Wolałbym przeczytać ponownie Ulyssesa Jamesa Joysa, czytając od tyłu za pomocą lusterka.
Mam wrażenie, że to jakieś luźne teksty, zebrane z restauracyjnych serwetek, na których ktoś coś nabazgrał w pijanym zwidzie.

Najbardziej trafna opinia o tej książce, została wyrażona wcześniej przez czytelnika pod nickiem "żabot", a brzmi ona tak..."Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. "
Podpisuję się pod tym "obyma rencamy". Wolałbym przeczytać ponownie Ulyssesa Jamesa Joysa, czytając od tyłu za pomocą lusterka.
Mam wrażenie, że to jakieś luźne...

Jak to w przypadku przedruków bywa, niektóre teksty są zbyt hermetyczne, by je w pełni po latach rozumieć.

Jak to w przypadku przedruków bywa, niektóre teksty są zbyt hermetyczne, by je w pełni po latach rozumieć.

Stasiuk nie jest i już chyba nie będzie tytanem eseistyki, część rzeczy z tego zbioru brzydko się zestarzała, nad częścią prychałbym pewnie i te 20 lat temu, ale tam gdzie autor przestaje strugać doktorka artes liberales, tam jest dobra literatura i jak zwykle zdarza mu się coś napisać w taki sposób, że sobie myślę: no zesrałbym się, ale lepiej bym tego w słowa nie ubrał.

Stasiuk nie jest i już chyba nie będzie tytanem eseistyki, część rzeczy z tego zbioru brzydko się zestarzała, nad częścią prychałbym pewnie i te 20 lat temu, ale tam gdzie autor przestaje strugać doktorka artes liberales, tam jest dobra literatura i jak zwykle zdarza mu się coś napisać w taki sposób, że sobie myślę: no zesrałbym się, ale lepiej bym tego w słowa nie ubrał.

Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. Wymęczyła mnie okropnie. Co chwila zastanawiałem się, czy to aby na pewno Stasiuk. Owszem, jest kilka fragmentów, tych szkiców czy esików, gdzie da się odczuć malarskie pióro typowe dla „Grochowa” czy „Opowieści galicyjskich”, ale większość jest przyciężka, na siłę przeintelektualizowana, jakby autor chciał pochwalić się swoją elokwencją. Bez znajomości niektórych wytworów kultury pisanej (wcale nie znanych powszechnie),przemyśleń Stasiuka nie sposób zrozumieć a autor raczej nie ułatwia tego czytelnikowi. Niektóre teksty sprawiają wrażenie, jakby je autor pisał sam dla siebie.
Wadą podstawową książki, przynajmniej w tym wydaniu, które czytałem, jest brak jakiejkolwiek zapowiedzi, z czym mamy do czynienia. Nie, nie chodzi mi o jakiś opis całości, ale rodzaj „przestrogi”, że mamy do czynienia z miksem, literacką bajaderką i to z wielu lat. Z grochem z kapustą. Bo oto autor postanowił wydać zbiorek dziełek rozproszonych. Ale o tym dowiemy się dopiero na samym końcu. Teksty były pisane na przestrzeni siedmiu lat a w dodatku pisane były do tak różnych gazet i czasopism jak „Gazeta Wyborcza” i „Tygodnik Powszechny”. Być może więc teksty te były mocno osadzone w gazetowym tu i teraz, sąsiadowały (być może) z innymi tekstami mogącymi mieć wpływ na odbiór przemyśleń Stasiuka. Nie wiem, to tylko moje gdybanie. Ale przecież inaczej się odbiera zbiór reportaży czy esejów pisanych do większej publikacji, powstającej z jakimś zamysłem, planem, a inaczej krótkie formy do czytania pomiędzy poranna kawą a podróżą autobusem do pracy. W kontekście zbioru dziełek rozproszonych zaskakuje również fakt, że zapomniano o informacji pod każdym z nich, gdzie i kiedy zostały one opublikowane.
Dla bardzo wytrwałych.

Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. Wymęczyła mnie okropnie. Co chwila zastanawiałem się, czy to aby na pewno Stasiuk. Owszem, jest kilka fragmentów, tych szkiców czy esików, gdzie da się odczuć malarskie pióro typowe dla „Grochowa” czy „Opowieści galicyjskich”, ale większość jest przyciężka, na siłę przeintelektualizowana, jakby...

Nie przebrnąłem. To pierwsza książka Stasiuka ( i mam nadzieję ostatnia) której nie byłem w stanie przeczytać. Moim zdaniem przerost formy nad treścią. Miałem wrażenie że autor chciał komuś zaimponować w poziomie trudności języka, jakim książka jest napisana. Mimo wszystko dalej brnę w utwory Stasiuka:)

Nie przebrnąłem. To pierwsza książka Stasiuka ( i mam nadzieję ostatnia) której nie byłem w stanie przeczytać. Moim zdaniem przerost formy nad treścią. Miałem wrażenie że autor chciał komuś zaimponować w poziomie trudności języka, jakim książka jest napisana. Mimo wszystko dalej brnę w utwory Stasiuka:)

Mieszanka niczym nie popartych (by nie rzec wyssanych z palca) tez z bełkotliwym pseudointelektualnym językiem. Oprócz tego nadmiar cytatów - szczególnie na początku. Cytatów czasem jest takie mrowie, że wydaje się iż autor nie ma nic od siebie do powiedzenia.
Mi się taki mix nie podoba, ale przeczytaj sam - może do Ciebie trafi?

...
Niesamowite, że ten sam człowiek napisał "Jadąc do Babadag"

Mieszanka niczym nie popartych (by nie rzec wyssanych z palca) tez z bełkotliwym pseudointelektualnym językiem. Oprócz tego nadmiar cytatów - szczególnie na początku. Cytatów czasem jest takie mrowie, że wydaje się iż autor nie ma nic od siebie do powiedzenia.
Mi się taki mix nie podoba, ale przeczytaj sam - może do Ciebie trafi?

...
Niesamowite, że ten sam człowiek...

Bardzo wymagająca lektura. Na pewno nie jest to książka z typu "lekko i przyjemnie do poduszki". Różnorodność tematyczno-gatunkowa czasem zbyt ciężka, ale jakże poruszająca i ukazująca rozległe horyzonty autora. Tytułowy tekst jest mistrzowski wręcz!!!

Bardzo wymagająca lektura. Na pewno nie jest to książka z typu "lekko i przyjemnie do poduszki". Różnorodność tematyczno-gatunkowa czasem zbyt ciężka, ale jakże poruszająca i ukazująca rozległe horyzonty autora. Tytułowy tekst jest mistrzowski wręcz!!!

Jedna z niewielu książek, której nie byłam w stanie dokończyć.

Jedna z niewielu książek, której nie byłam w stanie dokończyć.

Miałem dużą frajdę z lektury krótkich form autora rozproszonych po polskiej i niemieckiej prasie. Szeroki wachlarz tematów, ujętych czasami prowokacyjnie, przekornie. Stasiuk w formie, polecam.

Miałem dużą frajdę z lektury krótkich form autora rozproszonych po polskiej i niemieckiej prasie. Szeroki wachlarz tematów, ujętych czasami prowokacyjnie, przekornie. Stasiuk w formie, polecam.

Pan S. naczytał się za dużo innego pana S. i pewnie wyszedł z założenia, że uda mu się ulepić coś na kształt "Wszystko jest proza/c". Tymczasem więcej składu, polotu i finezji spotkałem w podręcznikach do ekonometrii.

Pan S. naczytał się za dużo innego pana S. i pewnie wyszedł z założenia, że uda mu się ulepić coś na kształt "Wszystko jest proza/c". Tymczasem więcej składu, polotu i finezji spotkałem w podręcznikach do ekonometrii.