Tekturowy samolot składa się ze szkiców, esejów i małych próz pisanych w latach 90. Nie przypomina jednak podsumowania czy zbioru tekstów z danego czasu: czyta się go jednym tchem, idąc od obszernego eseju do kilkuzdaniowego zapisu, od motywu transgresji i rozważań o czasie do wizyty w berlińskim muzeum czy myśli o Zygmuncie Haupcie. Jest zatem „Tekturowy samolot” wyprawą w świat współczesnej kultury, jej obrzeży i osobliwości, jej widm i masowych wytworów. Ironiczny narrator nie usiłuje jej stawić czoła, nie feruje wyroków i nie ocenia zbyt łatwo. Stojąc z boku, przypatruje się tylko i polega na swojej wyobraźni.