Ćwiczenia duszy, rozciąganie mózgu

Teolog i naukowiec-ateista w rozmowie o życiu, Bogu, biologii, nadziei, miłości i śmierci. Życzliwa i kulturalna dyskusja dwóch specjalistów w swoich dziedzinach - chociaż, trzeba uczciwie przyznać, że profesor Vetulani wyróżnia się, na tyle swojego rozmówcy, bardzo dobrą znajomością "działki tego drugiego".

Książka przedstawia podstawy stanowiska naukowego i katolickiego istotnych tematów i stanowi świetny punkt wyjścia do własnych rozważań z cyklu "a co JA myślę na ten temat".

Rzadko tytuł książki tak bardzo pasuje do zawartości i tego jak wpływa ona na czytelnika w trakcie czytania i podczas przemyśleń przez nią wywołanych.

Uwaga! Zdecydowanie nie jest to książka do przeczytania "na raz". W zasadzie można ją tak szybko przeczytać - tylko jaki jest tego sens?

Teolog i naukowiec-ateista w rozmowie o życiu, Bogu, biologii, nadziei, miłości i śmierci. Życzliwa i kulturalna dyskusja dwóch specjalistów w swoich dziedzinach - chociaż, trzeba uczciwie przyznać, że profesor Vetulani wyróżnia się, na tyle swojego rozmówcy, bardzo dobrą znajomością "działki tego drugiego".

Książka przedstawia podstawy stanowiska naukowego i katolickiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miód na moje czytelnicze serce - czytałam te rozmowy z błogim uśmiechem na twarzy... i z fantastycznym poczuciem: ile inteligencji, wiedzy, kultury, klasy i taktu - z obu stron - faktem jednak, że bliższy mi Vetulani :)

Miód na moje czytelnicze serce - czytałam te rozmowy z błogim uśmiechem na twarzy... i z fantastycznym poczuciem: ile inteligencji, wiedzy, kultury, klasy i taktu - z obu stron - faktem jednak, że bliższy mi Vetulani :)

Pokaż mimo to

Gdyby wszystkie dyskusje pomiędzy ludźmi o skrajnych poglądach wyglądały jak ta, to świat byłby o wiele bardziej przyjaznym miejscem. Rozmowa ks. Strzelczyka i prof. Vetulaniego jest kulturalną wymianą zdań pomiędzy duchownym a poszukującym naukowcem-agnostykiem. Żadna ze stron nie próbuje na siłę przekonać drugiej osoby do swoich racji, z szacunkiem odnoszą się do wzajemnych przemyśleń, nikt nikogo nie traktuje pejoratywnie z racji innych poglądów.
Pozycja pokazuje sztukę retoryki na najwyższym poziomie. Panowie nauczają swoimi postawami, że polemika między osobami wierzącymi i niewierzącymi jest jak najbardziej możliwa - to doskonała propozycja dla fanatyków własnych przekonań.
Mimo, że bliższe są mi poglądy Profesora, to ks. Strzelczyk zainteresował mnie głębszą, może nawet bardziej dojrzałą analizą Biblii. Książka zawiera trudniejsze fragmenty dotyczące zagadnień filozoficznych, ale w żaden sposób nie zniechęciło to lektury.

Gdyby wszystkie dyskusje pomiędzy ludźmi o skrajnych poglądach wyglądały jak ta, to świat byłby o wiele bardziej przyjaznym miejscem. Rozmowa ks. Strzelczyka i prof. Vetulaniego jest kulturalną wymianą zdań pomiędzy duchownym a poszukującym naukowcem-agnostykiem. Żadna ze stron nie próbuje na siłę przekonać drugiej osoby do swoich racji, z szacunkiem odnoszą się do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Panie Boże, daj nam więcej takich ateistów!

Panie Boże, daj nam więcej takich ateistów!

Pokaż mimo to

Dyskusja o poszukiwaniu wspólnego rdzenia pomiędzy naukowcem-ateistą a katolickim księdzem. Łatwa i przyjemna: bo i profesor aż tak zatwardzialym ateistą nie jest, a i ksiądz należy do "oswieceniowych".
W kolejnych rozdziałach ( śmierć, nadzieja, miłość,itd) panowie przedstawiają punkt widzenia obozu, który reprezentują. Na szczęście nie stawiają szańcow,nie okopują się. Wręcz odwrotnie.Prawie jak słynny rozejm bożonarodzeniowy z 1914.

Dyskusja o poszukiwaniu wspólnego rdzenia pomiędzy naukowcem-ateistą a katolickim księdzem. Łatwa i przyjemna: bo i profesor aż tak zatwardzialym ateistą nie jest, a i ksiądz należy do "oswieceniowych".
W kolejnych rozdziałach ( śmierć, nadzieja, miłość,itd) panowie przedstawiają punkt widzenia obozu, który reprezentują. Na szczęście nie stawiają szańcow,nie okopują się....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Wzywam Cię, wzywam Cię do rozmowy szczerej, do rozmowy tak odważnej (…)”. Czytając uczestniczymy w takiej rozmowie dwóch światłych badaczy, to, kim są, czym się zajmują, jak myślą nadaje ton ich dyskusji. Czytelnik może odczuć dużą przyjemność płynącą z samego poziomu tejże konwersacji. Do przeprowadzenia rozmowy rozciągłej, wielotorowej o sprawach tak delikatnych, niekiedy drażliwych i bardzo ważnych zalecane są: odpowiedni poziom kultury, pokora w stosunku do tego, co się wie, cenne doświadczenie życiowe. Gdy spotykają się naukowiec i ksiądz, teolog można by się spodziewać ostrej wymiany zdań, częstych zaprzeczeń, stanowczej niezgody na twierdzenia drugiego. A tutaj mamy raczej spokojnie toczone opowieści o swoim poznawaniu świata, ubrane w zdania wysoce merytoryczne. Obaj Panowie są przedstawicielami odmiennych światów, racjonalistyczno-naukowego i religijnego, które „(…) mimo pozornie dużych różnic i sprzecznych założeń, podzielają pewne prawdziwe intuicje, które wynikają ze wspólnej ludzkiej natury.”
Rozmówcy debatują o światopoglądzie, czymś wspólnym nam wszystkim. Poglądy na świat i życie są konieczne, by móc funkcjonować w teraźniejszości, określać swoje miejsce w świecie i wśród ludzi. Jakiej trzeba intelektualnej zręczności, by to, co w tak dużej mierze ważne poddawać pewnym modyfikacjom, tym bardziej w sytuacji, kiedy sami wieloletnim trudem wypracowujemy sobie taki, a nie inny pogląd. Bo tak między Bogiem a prawdą, całkowitej pewności nie można przypisać ani naukom, ani religiom. Wybierając świadomie, bądź mniej świadomie po trosze w każdy światopogląd trzeba uwierzyć.
Kunszt komunikacyjny, umiejętność słuchania drugiej strony, otwartość na argumenty, poczucie humoru – wszystko to jest obecne w tym spotkaniu. A podczas rozmowy poruszane są jedne z najistotniejszych dla człowieka tematów: miłość, dobre życie, wolna wola, szczęście. Pozycja ta stanowi ciąg dalszy rozmów, które zaczęły się w starożytności i wciąż nie ustają. W dalszym ciągu z zainteresowaniem nasłuchujemy o prawdach starych i nowszych, gdyż jak napisałam wcześniej są to sprawy dla nas fundamentalne. To pozycja skierowana do każdego dla ćwiczenia duszy i rozciągania mózgu.

„Wzywam Cię, wzywam Cię do rozmowy szczerej, do rozmowy tak odważnej (…)”. Czytając uczestniczymy w takiej rozmowie dwóch światłych badaczy, to, kim są, czym się zajmują, jak myślą nadaje ton ich dyskusji. Czytelnik może odczuć dużą przyjemność płynącą z samego poziomu tejże konwersacji. Do przeprowadzenia rozmowy rozciągłej, wielotorowej o sprawach tak delikatnych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna książka - mądra, głęboka, dotykająca ważnych tematów. Duch dialogu, jaki panuje między księdzem z jednej, a naukowcem-ateistą z drugiej strony jest imponujący, choć często odnosiłam wrażenie, że są to dwie odrębne narracje istniejące obok siebie równolegle. Profesor Vetulani, którego jestem szczerą fanką, z właściwym sobie dystansem, humorem i prostotą mówi o tak niesamowitych rzeczach, jak np. neurobiologiczne podstawy odczuć religijnych, mistycznych. Retoryka księdza Strzelczyka niestety do mnie nie przemawia, jednak podoba mi się, że panowie potrafili stworzyć dialog prezentujący tak duże różnice światopoglądowe w duchu wzajemnego szacunku.

Przepiękna książka - mądra, głęboka, dotykająca ważnych tematów. Duch dialogu, jaki panuje między księdzem z jednej, a naukowcem-ateistą z drugiej strony jest imponujący, choć często odnosiłam wrażenie, że są to dwie odrębne narracje istniejące obok siebie równolegle. Profesor Vetulani, którego jestem szczerą fanką, z właściwym sobie dystansem, humorem i prostotą mówi o tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to miejscami prosta książka, ale bardzo wartościowa. Śp. prof. Vetulani jak zawsze po mistrzowsku...Warto sięgnąć po tę pozycję.

Nie jest to miejscami prosta książka, ale bardzo wartościowa. Śp. prof. Vetulani jak zawsze po mistrzowsku...Warto sięgnąć po tę pozycję.

Pokaż mimo to

Nauka vs wiara

Spór nie do rozstrzygnięcia, praktycznie, ale dyskutować warto. Jerzy Vetulani i Grzegorz Strzelczyk dyskutują ze sobą z zachowaniem uprzejmości i szacunku dla drugiej postawy. Rzadki przypadek, ale cenny. Uczestniczenie w tej rozmowie to przyjemność i uczta dla szarych komórek. Nie ma się czego bać, nawet jeśli nasza wiedza neurobiologiczna jest na niskim poziomie. Obaj panowie precyzują swoje myśli w sposób zrozumiały. Od razu uprzedzę, że nie jest to rywalizacja sportowa, na zasadzie kto kogo, a wymiana odmiennych poglądów. Myślę, że każdy, kto zastanawiał się nad pogodzeniem (lub braku takiej możliwości) obu koncepcji wyjdzie stąd cały, ale z zachowaniem własnego stanowiska. Choć mi bliżej do zaczepności i frywolności Pana Profesora.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Nauka vs wiara

Spór nie do rozstrzygnięcia, praktycznie, ale dyskutować warto. Jerzy Vetulani i Grzegorz Strzelczyk dyskutują ze sobą z zachowaniem uprzejmości i szacunku dla drugiej postawy. Rzadki przypadek, ale cenny. Uczestniczenie w tej rozmowie to przyjemność i uczta dla szarych komórek. Nie ma się czego bać, nawet jeśli nasza wiedza neurobiologiczna jest na niskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

fan-tas-ty-czna

fan-tas-ty-czna

Pokaż mimo to