Dzień burzy

Serię książek Dragonlance otrzymałam w "posagu" wraz z mężem ; ) niestety nie posiadał pierwszej części tej trylogii, ale zarys jej fabuły znalazłam na wikipedii. Druga część, czyli Dzień Burzy, jest dość wciągająca, czyta się szybko, całkiem dobra "wakacyjna" lektura.

Serię książek Dragonlance otrzymałam w "posagu" wraz z mężem ; ) niestety nie posiadał pierwszej części tej trylogii, ale zarys jej fabuły znalazłam na wikipedii. Druga część, czyli Dzień Burzy, jest dość wciągająca, czyta się szybko, całkiem dobra "wakacyjna" lektura.

Czwarta saga uniwersum Smoczej Lancy to zmiana stylu na poważniejszy i mroczniejszy, a także samego świata Krynnu na bardziej ponury, brutalny i niemalże defetystyczny. Opis zmian kontynentu i dochodzenia do władzy wielkich smoczych suwerenów otrzymaliśmy w poprzednim tomie. Świt Nowej Ery dał nam również nową nadzieję na ratunek w postaci nowo-wykreowanej drużyny bohaterów, tak bardzo odmiennej od legendarnej grupy bohaterów lancy. Drużyny, która dzięki odnalezieniu zaginionej lancy Humy, postanawia zabić wszystkie 5 dominujące Smoki na świecie, a także naradzające się ich „potomstwo”, czyli skrzyżowanie za pomocą czarnej magii Smoka z człowiekiem. Dzień Burzy to pełnoprawna kontynuacja świata opuszczonego przez bogów i magię. Bohaterowie po uratowaniu ludzi przed mroczną transformacją, oraz narażeniu się na gniew wielkiego Smoka Khellendrosa, dowiadują się o pradawnych zaginionych artefaktach nasyconych starożytną magią, które po rozbiciu wypełnią ponownie Krynn czarami, które zdolne będą do pokonania Smoków. Historia zemsty za zniszczony świat przemienia się w klasyczny quest, przypominający pierwszą sagę DragonLance a nawet pierwszy tom tolkienowskiej trylogii. Drużyna rozbita na 3 wyprawy postanawia zdobyć święte relikwie przeszłości przy okazji przeżywając moc przygód i walk m.in. z lodowym Frostem, rycerzami Mrocznej Pani na usługach smoczych suwerenów czy Smokowcami w lasach Elfów. Wszystko to jednak wydaje się zbyt przyśpieszone, nagłe, jakby autorowi nie zależało na rozbudowaniu historii. Tak wiele można było wyciągnąć z tej fabuły, jednak ulega ona pod naporem uproszczeń i brakiem przemyślanej ekspozycji. Nawet wprowadzenie zaginionych bohaterów wojen lancy, jak Goldmoon, Silvary i Gilthanasa czy dzieci Palina i Ursy nie służy ku niczemu jak zaszokowaniu czytelnika w finale. Zakończeniu książki pełnym wymuszonej krwawej zdrady, salwy brutalności, śmierci dawnych przyjaciół i utraceniu części artefaktów. Ponieważ wielka przerażająca smocza Malystryx i zdeterminowany w swej misji Khellendros nie cofną się przed niczym by pożreć świat i zamienić go w krainę ludzkich farm, a nam pozostanie liczyć na godny finał tak poskracanej historii.

Czwarta saga uniwersum Smoczej Lancy to zmiana stylu na poważniejszy i mroczniejszy, a także samego świata Krynnu na bardziej ponury, brutalny i niemalże defetystyczny. Opis zmian kontynentu i dochodzenia do władzy wielkich smoczych suwerenów otrzymaliśmy w poprzednim tomie. Świt Nowej Ery dał nam również nową nadzieję na ratunek w postaci nowo-wykreowanej drużyny...

Wydaje mi się, że ten tom pobił swojego poprzednika, o wiele ciekawszy, akcja zdaje się nabierać tempa, były wątki, że ciężko mi było się oderwać od stronnic. Mimo wszystko nadal twierdzę, że to nie to Dragonlance.

Wydaje mi się, że ten tom pobił swojego poprzednika, o wiele ciekawszy, akcja zdaje się nabierać tempa, były wątki, że ciężko mi było się oderwać od stronnic. Mimo wszystko nadal twierdzę, że to nie to Dragonlance.