Nie pamiętam kiedy ostatnio przeczytanie jakiejś książki zajęło mi tyle czasu. Książka nie wciągnęła mnie od początku na tyle, żeby myśleć o niej, chętnie do niej wracać, zastanawiać się co dalej i wyczekiwać zaskakujacego finału. Szczerze to od początku zastanawiałam się o czym jest i czy się rozkręci. Zawsze czytam rozpoczętą książkę do końca, więc kilka razy robiłam do niej podejścia, odkładałam, czytałam coś innego, znowu wracałam do niej, aż w pewnym momencie nastąpiła zmiana i już nie odłożyłam jej aż do ukończenia.

W trakcie lektury kilka razy zaskoczyło mnie to i owo, ale dopiero przeczytanie całości pozwoliło ją zrozumieć i (d)ocenić.
Zastanawiam się tylko, czy przeciętnemu czytelnikowi starczy cierpliwości i samozaparcia, żeby doczytać do końca, zamiast rzucić książką w kąt.

Książka o książce, o historii pewnej miłości, z fantastyką i wątkiem szpiegowskim, gdzie podczas lektury czytelnik zastanawia się co jest rzeczywiste a co nie.
Polecam wszystkim lubiącym opowieści nieoczywiste, nieprzewidywalne i zaskakujące, zapewniam że nikt z was nie spodziewa się tego co tu znajdzie.

Nie pamiętam kiedy ostatnio przeczytanie jakiejś książki zajęło mi tyle czasu. Książka nie wciągnęła mnie od początku na tyle, żeby myśleć o niej, chętnie do niej wracać, zastanawiać się co dalej i wyczekiwać zaskakujacego finału. Szczerze to od początku zastanawiałam się o czym jest i czy się rozkręci. Zawsze czytam rozpoczętą książkę do końca, więc kilka razy robiłam do...

Czy już nie ma pisarzy, którzy potrafiliby pisać? Już na początku powieści Pana Sosnowskiego pojawia się kilka zdań, w których aż roi się od błędów, cytuję:
„Przesiadywałem do późna w bibliotekach i pewnego wieczoru, ni z tego, ni z owego, zastałem żonę pakującą się do dwóch wielkich toreb turystycznych i gigantycznej walizki po teściu. Rozmawialiśmy potem całą noc, ale, prawdę powiedziawszy, nie było już o czym. Nad ranem, płacząc, zadzwoniła po taksówkę. Zostałem sam.
Kilka dni poświęciłem przyglądaniu się drobnym pęknięciom farby na suficie nad łóżkiem; po siódmej zaczynałem je już widzieć wyraźnie, rysunek nabierał kontrastu (wszystko spowite w różowawą poświatę, którą blaskowi słońca nadawały zaciągnięte na stałe zasłony),około trzeciej zapadał powoli zmrok i jeśli nie miałem siły, aby wyciągnąć rękę do lampki nocnej, przez pozostałych kilkanaście godzin odtwarzałem je z pamięci, leżąc w całkowitych ciemnościach. Czasem wstawałem, żeby sięgnąć do lodówki; kiedy resztka zapasów alkoholu po ostatnim sylwestrze została już wyczerpana (było tego trochę, bo goście pili mniej, niż się spodziewaliśmy),wstałem na dobre i przyjrzałem się sobie w lustrze".
KOMENTARZ DO FRAGMENTU:
1) Żona pakowała torby w bibliotece?
2) Bohater POŚWIĘCIŁ kilka dni na przyglądaniu się pęknięciom czy raczej spędził kilka dni na przyglądaniu się tymże?
3) Doprawdy, w każdym z tych dni miesiąca stycznia blask słońca miał różową poświatę? Mam uwierzyć w słoneczne styczniowe poranki?
4) Od godziny siódmej do godziny piętnastej upływa osiem godzin, po czym bohater przez następnych kilkanaście godzin odtwarza rysunek pęknięć w swojej pamięci. To kiedy on spał, bo osiem plus kilkanaście bardzo bliskie jest całej dobie, a trzeba pamiętać, że rysunek dopiero nabierał kontrastu o godzinie siódmej, co znaczy, że bohater zaczął wpatrywać się w sufit przed tą godziną.
5) Mam uwierzyć, że bohater przez kilkanaście godzin tylko odtwarzał w pamięci rysunek stworzony przez pęknięcia farby?
6) Zdanie z lodówką, to już nawet nie potworek literacki, tylko Godzilla!

Czy już nie ma pisarzy, którzy potrafiliby pisać? Już na początku powieści Pana Sosnowskiego pojawia się kilka zdań, w których aż roi się od błędów, cytuję:
„Przesiadywałem do późna w bibliotekach i pewnego wieczoru, ni z tego, ni z owego, zastałem żonę pakującą się do dwóch wielkich toreb turystycznych i gigantycznej walizki po teściu. Rozmawialiśmy potem całą noc, ale,...

W liceum czytałem i miło wspominam

W liceum czytałem i miło wspominam

P. Sosnowskiego znam z radio ("Klub Trójki" w zamierzchłych czasach),więc kiedy znalazłem książkę na bibliotecznej półce, sięgnąłem bez wahania. I nie zawiodłem się.

Książka napisana sprawnie, bardzo dowcipnie, w sposób spostrzegawczy i wrażliwy. Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale nie przekombinowany i do końca zaskakuje. Bałem się, że książka się wypali w momencie, kiedy opatrzy się dowcip autora i wyczerpie wątek tytułowy (roboty-szpiedzy, SF),ale na szczęście książka zmierza do zakończenia, które bardzo mi się spodobało. Jak na dobre SF przystało, elementy nierealistyczne są tylko przyczynkiem do pisania o rzeczach ważnych.

P. Sosnowskiego znam z radio ("Klub Trójki" w zamierzchłych czasach),więc kiedy znalazłem książkę na bibliotecznej półce, sięgnąłem bez wahania. I nie zawiodłem się.

Książka napisana sprawnie, bardzo dowcipnie, w sposób spostrzegawczy i wrażliwy. Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale nie przekombinowany i do końca zaskakuje. Bałem się, że książka się wypali w momencie, kiedy...

Czytałem stosunkowo niedawno sugerując się recenzjami innych i OMG to był największy mindfuck tego roku! Drogi autorze, na pewno sięgnę po Twoje inne książki, bo daaaaawno nikt tak mnie nie zaskoczył. Niesamowita wolta i to na ilu płaszczyznach! Nie mogę jednak tu pisać co jest takie zaskakujące bo będzie mega spoiler, więc napiszę tylko, że polecam i dziękuję za tę historię.

Czytałem stosunkowo niedawno sugerując się recenzjami innych i OMG to był największy mindfuck tego roku! Drogi autorze, na pewno sięgnę po Twoje inne książki, bo daaaaawno nikt tak mnie nie zaskoczył. Niesamowita wolta i to na ilu płaszczyznach! Nie mogę jednak tu pisać co jest takie zaskakujące bo będzie mega spoiler, więc napiszę tylko, że polecam i dziękuję za tę historię.

Książka dziwna i intrygująca, niby totalna fikcja, a jednak daje do myslenia.
Pan Sosnowski zaskoczył mnie już drugi raz w tym miesiącu, a to dopiero moje drugie z nim spotkanie.
Dobrze, że są jeszcze współcześni pisarze, którzy zmuszają czytelnika do myślena.

Książka dziwna i intrygująca, niby totalna fikcja, a jednak daje do myslenia.
Pan Sosnowski zaskoczył mnie już drugi raz w tym miesiącu, a to dopiero moje drugie z nim spotkanie.
Dobrze, że są jeszcze współcześni pisarze, którzy zmuszają czytelnika do myślena.

Wciągająca, zaskakująca - zdecydowanie nie spodziewałam się ani przebiegu zdarzeń, ani tak dobrego stylu pisania (nie zapoznawałam się wcześniej z żadną recenzją). Początek zupełnie odstaje od tego, czym staję tam powieść w połowie, ale mimo wszystko tak różne etapy fabuły pozostają spójne.

Wciągająca, zaskakująca - zdecydowanie nie spodziewałam się ani przebiegu zdarzeń, ani tak dobrego stylu pisania (nie zapoznawałam się wcześniej z żadną recenzją). Początek zupełnie odstaje od tego, czym staję tam powieść w połowie, ale mimo wszystko tak różne etapy fabuły pozostają spójne.

To jest to!

To jest to!

Przeczytałam i jestem pod bardzo dużym wrażeniem! Pomysł tak zaskakujący, że w swojej opinii nie napiszę nic, co mogłoby nakierować osobę, która dopiero sięga po Apokryf Agłai na cokolwiek związanego z rozwiązaniem zagadki. Polecam. Nie wiem, czy można pod moim komentarzem można napisać coś od siebie, ale jeżeli natraficie na mój wpis, proszę o informację, jak Wam się ta książka podobała. Może być w wiadomościach na priv.

Przeczytałam i jestem pod bardzo dużym wrażeniem! Pomysł tak zaskakujący, że w swojej opinii nie napiszę nic, co mogłoby nakierować osobę, która dopiero sięga po Apokryf Agłai na cokolwiek związanego z rozwiązaniem zagadki. Polecam. Nie wiem, czy można pod moim komentarzem można napisać coś od siebie, ale jeżeli natraficie na mój wpis, proszę o informację, jak Wam się ta...

Kostium SF (i to dobre SF!) skrywający rozważania o naturze relacji damsko-męskich. Znakomita rzecz.

Kostium SF (i to dobre SF!) skrywający rozważania o naturze relacji damsko-męskich. Znakomita rzecz.