“Kiedyś w ogóle było lepiej. Wszyscy to mówią. Nawet jak ich wtedy nie było, nawet jak nic nie pamiętają” – ironia i autoironia to mocna strona Autora.

Nie inaczej jest w tych wspomnieniach chmurnej młodości. Jedyną ich wadą jest ewidentnie opowiadana i nagrywana narracja, ale i nawet ją Stasiuk potrafi w zaletę przerobić. Tylko gdzie ta zapowiadana druga część? I gdzie porady dla tych, którzy też chcieliby zostać takim pisarzem jak Auror

To i moje czasy, bom tylko o parę lat młodszy od Autora, i moje rewiry, bom też z Grochowa (do tej samej podstawówki chodziłem, nr 230 na Grenadierów, dziś szkoła medyczna).

Jednocześnie, czytając te znakomite wspomnienia Stasiuka z Peerelii lat 70 i 80., zorientowałem się, jakim to byłem ”grzecznym chłopcem” (relatywnie, rzecz jasna). Nie zaznałem ni butaprenu, ni „kompotu”, dziar se nie robiłem, gitowcy jakoś mi nie imponowali, cynkwajsów nie miałem, rajdów w Polskę nie zaliczałem, jeno kolonie i obozy zimowe, szkoły w wyznaczonym czasie kończyłem, wojsko tylko po studiach - po prostu nie ma to jak mieszczański żywot….

Tymczasem Stasiuk był wolnym ptakiem, za co nieraz płacił wysoka cenę, włącznie z wiezieniem za tzw. niepowrót z przepustki do wojska. Najpierw trafił do zwykłego zakładu karnego (genialne opisy subkultur i relacji osadzeni-klawisze). „Powinienem nienawidzić wiezienia, ale wiezienie mi się podobało”.

Potem go jednak przenieśli – a było to w stanie wojennym - do tzw. aresztu wojskowego i już nie było tak milo. Nie przypadkiem Stasiukowi kojarzy się to z obozem koncentracyjnym

Jednocześnie ktoś, kto nie wie wiele o Peerelii mocno się może zdziwić, ze skala wolności zachowań była wtedy większa niż dziś, bo paradoksalnie społeczeństwo było bardziej liberalne wobec ludzkich wyborów i różnych takich odszczepieńców jak Autor. Kto by dziś wziął na stopa czy na nocleg do domu zaprosił ówczesnego jego i jego kumpli….?

„Wpadało się do kogoś na chwile i wychodziło rano. Spróbujcie wykonać coś takiego dzisiaj”.

„Czas po prostu trochę nie istniał. A w każdym razie przybierał postać dość krótkich odcinków. Trwał od jednego zdarzenia do następnego, urywał się i musiał zaczynać od nowa”.

„Społeczeństwo jako takie było całkowicie liberalne. Mogłeś być kim chciałeś. (...) Nikt ci nie kazał być bogaty, czysty, młody, uśmiechnięty i reszta tych imperatywów kategorycznych. Można było być lumpem i sumienie, godność oraz samoocena nie kompletnie na tym nie cierpiały. Tak, to był niezwykle dobry ustrój dla wyżej wymienionych, artystów i młodzieży. Nigdy już tak nie będzie”.

„Wtedy w ogóle decyzje były łatwiejsze. Nie to co teraz. Podejmowało się jakąś, a i tak niewiele się zmieniało. Właściwie można było podjąć jakąkolwiek. Uczucie, że nie ma się wpływu na własny los, jest uczuciem dość przyjemnym. Teraz jest niby wolność, ale ludzie są zniewoleni jak nigdy nie byli. Wtedy byli kompletnie pozbawieni wolności, a i tak każdy robił co chciał”.

I te jazdy w Polskę pociągami na gapę albo na okazje, głównie ciężarówkami. „Ciężarówki jeździły wtedy wolniej, były mniejsze i nie każdy kierowca miał radio, więc nas zabierali”.

„Grochowska od strony Gocławka wyglądała jak Węgrów albo Sokołów Podlaski”.

„Melancholia peryferii brała nas w objęcia jak najlepsza kochanka”.

„Nikt nie miał pieniędzy i nie było się czego bać”.

„Nie zależało nam na mięsie. Zależało nam na wolności”.

„Nigdy nie gadaliśmy o forsie. Mieliśmy ważniejsze sprawy”.

„Chodziliśmy po ulicach i kopaliśmy puszki po konserwach, bo wtedy nie było jeszcze puszek po piwie”.

„Piliśmy po to, żeby na drugi dzień mieć kaca”.

„W telewizji leciały seriale, ale nikt ich nie oglądał. Ani dzienników, ani w ogóle czegokolwiek. Tak samo z radiem. Wiedzieliśmy, ze tam nic nie ma. W kółko puszczali Boney M., Africa Simone i Marylę Rodowicz”.

„Dopiero teraz widzę, że moje życie składało się ze zdarzeń. Kiedyś zdawało mi się, że z myśli i uczuć”.

„Czerpałem wzorce z kiepskiej literatury, ponieważ wzorce z tej lepszej były niezwykle skomplikowane i kompletnie nie nadawały się do realizacji w tak zwanym codziennym życiu”.

“Kiedyś w ogóle było lepiej. Wszyscy to mówią. Nawet jak ich wtedy nie było, nawet jak nic nie pamiętają” – ironia i autoironia to mocna strona Autora.

Nie inaczej jest w tych wspomnieniach chmurnej młodości. Jedyną ich wadą jest ewidentnie opowiadana i nagrywana narracja, ale i nawet ją Stasiuk potrafi w zaletę przerobić. Tylko gdzie ta zapowiadana druga część? I gdzie...

Bradzo dobrze się czyta. Ale po co to tego już niestety nie wiem.

To pierwsza książka Stasiuka, którą przeczytałem i nie zraziła mnie do kolejnych, to na pewno, jednak dowiedziałem się w niej o samym autorze i jego twórczości chyba więcej tego czego bym nie chciał i zdecydowanie wpłynął mi ten wizerunek na jego twórczość poznawaną później.

Wahającym się polecam przeczytać wpierw inne kreacje autora, później dopiero sięgnąć po powyższą.

Bradzo dobrze się czyta. Ale po co to tego już niestety nie wiem.

To pierwsza książka Stasiuka, którą przeczytałem i nie zraziła mnie do kolejnych, to na pewno, jednak dowiedziałem się w niej o samym autorze i jego twórczości chyba więcej tego czego bym nie chciał i zdecydowanie wpłynął mi ten wizerunek na jego twórczość poznawaną później.

Wahającym się polecam...

Fabuła z serii "trzy po trzy". Bohater to typowy antybohater.

Fabuła z serii "trzy po trzy". Bohater to typowy antybohater.

Powiedzieć, że Andrzej Stasiuk miał ciekawą młodość, to nic nie powiedzieć.

Ta książka to opowieść o latach 70-tych i 80-tych, o Warszawie, o podróżach, o przyjaciołach z młodości, trochę o przeczytanych książkach i mniej niż trochę o pisaniu. Autor w sobie charakterystyczny sposób łączy nostalgie z cynizmem i autoironią, używając przy tym prostego języka i formy. Bo wbrew temu co myśli wielu współczesnych młodych polskich pisarzy, piękno jest w prostocie przekazu.

Stasiuk bardzo realistycznie opisuje rzeczywistość lat 70-80, dla czytelników mojego pokolenia będzie to dość nostaliczna książka. O pisaniu samym w sobie jest tu niewiele. O motywacji do owego pisania - jeszcze mniej. Ale są pisarze których czytać warto bez względu na to o czym piszą.

Powiedzieć, że Andrzej Stasiuk miał ciekawą młodość, to nic nie powiedzieć.

Ta książka to opowieść o latach 70-tych i 80-tych, o Warszawie, o podróżach, o przyjaciołach z młodości, trochę o przeczytanych książkach i mniej niż trochę o pisaniu. Autor w sobie charakterystyczny sposób łączy nostalgie z cynizmem i autoironią, używając przy tym prostego języka i formy. Bo wbrew...

Wyjątkowo nietrafione. Za dużo jałowych dywagacji o męskości.

Wyjątkowo nietrafione. Za dużo jałowych dywagacji o męskości.

W 'Jak zostalem pisarzem' opisane zycie to prawdziwy roller coaster. Sentymentalna podroz Stasiuka - siegajaca az do lat szkolnych - przedstawia nostalgiczny obraz Warszawy lat 70, 80 i 90-tych XX wieku. Opisuje ksztaltujace go doswiadczenia, lektury i muzyke. To ksiazka o zyciu, o znajomych, przyjaciolach i przypadkowych kumplach.
Z tej proby autobiografii intelektualnej wynika, ze jego pisanie wzielo sie z czytania, patrzenia (Stasiuk nie tylko patrzy na swiat ale i go widzi) i z wolnosci wyborow.
Cudownie proste, przy tym pozbawione banalu i fascynujace.

W 'Jak zostalem pisarzem' opisane zycie to prawdziwy roller coaster. Sentymentalna podroz Stasiuka - siegajaca az do lat szkolnych - przedstawia nostalgiczny obraz Warszawy lat 70, 80 i 90-tych XX wieku. Opisuje ksztaltujace go doswiadczenia, lektury i muzyke. To ksiazka o zyciu, o znajomych, przyjaciolach i przypadkowych kumplach.
Z tej proby autobiografii intelektualnej...

Książka bardziej "opowiedziana" niż napisana. Czytając ją miałem wrażenie, że Stasiuk pomiędzy sztachnięciami papierosem nagrał ją na dyktafon. Trochę strumień świadomości, trzyma jednak chronologię.

Dobrze mi się to czytało. Nawet mimo mocno potocznego stylu tj. "chodziło się", "czytało się", "słuchało się" (co do takiego stylu wypowiedzi vide: rozmowa Przodownika Pracy Socjalistycznej z psychologiem w "Pod Mocnym Aniołem" Pilcha).

Książka, jak sama nazwa wskazuje jest taką genezą pisania Stasiuka. Opisuje książki, wydarzenia, muzykę które go w jakiś sposób ukształtowały. Co do genezy samego pisania ma podobne spostrzeżenia jak Milan Kundera: "Większość książek wzięła się z nudy i nieciekawego okna." na co Kundera w Księdze śmiechu i zapomnienia: "Piszemy książki bo dzieci się nami nie interesują. Zwracamy się do anonimowego świata, ponieważ nasza żona zatyka sobie uszy, kiedy do niej mówimy". Nuda to jakiś rodzaj samotności.

Poza tym uderzyło mnie, że Stasiuk swoją pierwszą (wydaną) książkę ("Mury Hebronu" jak sądzę) jak twierdzi napisał w dwa tygodnie, w wolnym czasie po pracy w cukrowni na Dolnym Śląsku. Dość optymistyczne przesłanie dla osób, które myślą o napisaniu czegoś.

Książka bardziej "opowiedziana" niż napisana. Czytając ją miałem wrażenie, że Stasiuk pomiędzy sztachnięciami papierosem nagrał ją na dyktafon. Trochę strumień świadomości, trzyma jednak chronologię.

Dobrze mi się to czytało. Nawet mimo mocno potocznego stylu tj. "chodziło się", "czytało się", "słuchało się" (co do takiego stylu wypowiedzi vide: rozmowa Przodownika Pracy...

Jedyna naprawdę doskonała książka Stasiuka. Portret wszelkiej maści odszczepieńców i niebieskich ptaków lat 80. - żyjących całkowicie po swojemu i poza systemem, choć nieuchronnie w system wrośniętych. Anegdoty z życia autora, jego kontaktów z warszawskimi freakami, a nawet kryminalistami i opozycjonistami, są nie tylko barwne, ale też przezabawne. Szkoda, że nigdy nie powstała część druga, o napisaniu której wspomniał Stasiuk na ostatnich kartach "Jak zostałem pisarzem".

Jedyna naprawdę doskonała książka Stasiuka. Portret wszelkiej maści odszczepieńców i niebieskich ptaków lat 80. - żyjących całkowicie po swojemu i poza systemem, choć nieuchronnie w system wrośniętych. Anegdoty z życia autora, jego kontaktów z warszawskimi freakami, a nawet kryminalistami i opozycjonistami, są nie tylko barwne, ale też przezabawne. Szkoda, że nigdy nie...

To książka ze wszech miar radosna. Spis andekdot z żywiołowej młodości pisarza. Czyta się świetnie i (przynajmniej mnie) bawi do łez :-)

To książka ze wszech miar radosna. Spis andekdot z żywiołowej młodości pisarza. Czyta się świetnie i (przynajmniej mnie) bawi do łez :-)

Napisane trochę na kolanie (na co zresztą wskazują daty pod tekstem),ale jednak całkiem pasjonujące, zwłaszcza dla miłośników muzyki rockowej i kontrkultury, gdyż autor stosuje często name-dropping.

Napisane trochę na kolanie (na co zresztą wskazują daty pod tekstem),ale jednak całkiem pasjonujące, zwłaszcza dla miłośników muzyki rockowej i kontrkultury, gdyż autor stosuje często name-dropping.