Spowiedź ojca zamordowanej Lusi. Przyczynek do procesu Gorgonowej

Pozycja obowiązkowa dla każdej zainteresowanej osoby tzw. "Sprawą Gorgonowej". To, moim skromnym zdaniem, szczera, starająca się być obiektywną, próba przedstawienia całej dramatycznej historii z punktu widzenia ojca ofiary. Choć jest sama treść jest w w nieco archaicznej formie, to jednak jest to tekst pasjonujący, ciekawy, pełen bólu, rozpaczy, emocji, żywy. Stwierdzenie, że obraz stara się być obiektywny i szczery nie jest zarzutem. Wręcz przeciwnie. To wyraz uznania dla człowieka, który mimo ogromnego bólu po stracie ukochanej córki, próbuje całą historią odkłamać i rzetelnie zobrazować dla ówczesnego i współczesnego czytelnika. Gorąco rekomenduję ten tytuł...

Pozycja obowiązkowa dla każdej zainteresowanej osoby tzw. "Sprawą Gorgonowej". To, moim skromnym zdaniem, szczera, starająca się być obiektywną, próba przedstawienia całej dramatycznej historii z punktu widzenia ojca ofiary. Choć jest sama treść jest w w nieco archaicznej formie, to jednak jest to tekst pasjonujący, ciekawy, pełen bólu, rozpaczy, emocji, żywy. Stwierdzenie,...

Polowałam na to dawno temu, jeszcze zanim zaczęto wydawać „Unikaty”.

Kiedy już przedrzeć się przez to emocjonalne morze, momentami nieco trudne do sforsowania z uwagi na nadmierną dawkę egzaltacji, można wyłowić w nim sensowne spostrzeżenia, logiczne wnioskowanie, a także fakty. Jak na przykład, że oskarżona była silną fizycznie kobietą i bez problemu rąbała drwa dżaganem, czy że nie miała oporów przed widokiem krwi i chętnie przyglądała się np. ofiarom wypadków komunikacyjnych. Z kolei z listów Elżbiety Zarębianki do ojca wynikają relacje obojga, oparte na wzajemnej miłości rodzica i dziecka.

Manierę pisarską i motywację Autora może sygnalizować już tytuł. „Spowiedź”, a zatem w zamyśle – szczere wyznanie prawdy, potrzeba naprawy mocno sponiewieranego wizerunku. „Ojca zamordowanej” – a więc także ofiary, która powinna mieć status pokrzywdzonego w sprawie, jeśli nie formalnoprawny, to przynajmniej w odczuciu powszechnym. Strata ukochanego dziecka boli tak samo rodzica, który jest człowiekiem słabym psychicznie i niedecyzyjnym, jak i silnego człowieka czynu. A ten aspekt zbrodni raczej umknął wszystkim prasowym hienom (szczęście doprawdy, że nie było wówczas telewizji i internetowego hejtu), które w czasie procesu do woli używały sobie po Zarembie i jego małoletnim synu.

Niewątpliwie pamiętnik byłby bardzo cennym źródłem dowodowym, gdyby został napisany przed zabójstwem Elżbiety Zarębianki. W takim przypadku zawarte w nim treści dotyczące cech fizycznych, osobowości, charakterów i wzajemnych relacji wszystkich członków tej rodziny, stanowiłyby zbiór danych osobopoznawczych o wiarygodności trudnej do podważenia. Pamiętnik został napisany i wydany w 1933 roku, kiedy oskarżoną dwukrotnie uznano za winną popełnienia zabójstwa Zarębianki i skazano. Napisał go ojciec ofiary, przekonany o winie oskarżonej, rozgoryczony i rozwścieczony wywodami Ireny Krzywickiej, Elgi Kern i Marka Romańskiego, które nadawały ton tej części opinii publicznej, która oskarżonej broniła jego kosztem. Trudno więc, aby nie zawierał elementów równie mocno subiektywnych.

Moją szczególną uwagę zwróciły zawarte w epilogu wypowiedzi na temat procesu, pochodzące od ostatniego z adwokatów, których Autor próbował przekonać do zainicjowania sprawy o zniesławienie i znieważenie. Gdyby nawet z maksymalną dozą sceptycyzmu uznać, że wypowiedzi te są li tylko chwytem literackim, to nie sposób odmówić im logicznej treści i znajomości specjalistycznej wiedzy.

Polowałam na to dawno temu, jeszcze zanim zaczęto wydawać „Unikaty”.

Kiedy już przedrzeć się przez to emocjonalne morze, momentami nieco trudne do sforsowania z uwagi na nadmierną dawkę egzaltacji, można wyłowić w nim sensowne spostrzeżenia, logiczne wnioskowanie, a także fakty. Jak na przykład, że oskarżona była silną fizycznie kobietą i bez problemu rąbała drwa dżaganem,...

W latach trzydziestych ubiegłego wieku sprawa zabójstwa siedemnastoletniej Lusi Zarembianki nie schodziła z pierwszych stron gazet jeszcze długo po zakończeniu sądowych procesów. Dziewczyna mieszkała wraz z młodszym bratem oraz ojcem w willi w Brzuchowicach pod Lwowem. Głowa rodziny – wzięty architekt Henryk Zaremba z powodu choroby psychicznej swej żony zmuszony zostaje do zatrudnienia kogoś do opieki nad dziećmi i prowadzenia domu. Znajoma poleca mu pochodzącą z Dalmacji dwudziestotrzyletnią kobietę Ritę Gorgon. Kobieta zajmuje się dziećmi Zaremby, w krótkim czasie zostaje również jego kochanką. Pomiędzy nią a córką wytwarza się pełna wzajemnej niechęci atmosfera.

Więcej na:
http://www.zapomnianabiblioteka.pl/2016/07/spowiedz-ojca-zamordowanej-lusi.html

W latach trzydziestych ubiegłego wieku sprawa zabójstwa siedemnastoletniej Lusi Zarembianki nie schodziła z pierwszych stron gazet jeszcze długo po zakończeniu sądowych procesów. Dziewczyna mieszkała wraz z młodszym bratem oraz ojcem w willi w Brzuchowicach pod Lwowem. Głowa rodziny – wzięty architekt Henryk Zaremba z powodu choroby psychicznej swej żony zmuszony zostaje do...