Gdzieś pomiędzy cmentarną bramą a łożem pełnym miłosnych igraszek zapodziała się poezja. Po kilku dniach spędzonych na oddzielaniu smutku od żartu ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, jaką formę ostatecznie przybrała. Czy bliżej jej będzie do okraszonego płaczem, zakochanego w księżycu kwiatu lotosu? Może jednak więcej w niej krotochwilnej miłości, co tak pięknie potrafi umilać czas wielbicielom poezji? Wydaje mi się, że prawda leży pośrodku. Przysiągłbym, że widziałem jak Heinrich Heine odbywał swą liryczną podróż w towarzystwie Amora. W takich chwilach doceniam tego niemieckiego syna olimpijskich muz i widzę w nim poetę o wiecznie wesołych oczach. Jednak zdarzyło mi się też go spotkać lamentującego razem z Atlasem, niosącym na barkach ciężar niebieskiego sklepienia. Wieczne cierpienie siłacza. Taka już jest dola dwóch tytanów, tego dźwigającego firmament i tego podtrzymującego najwspanialsze tradycje europejskiej liryki.

Heine napisał, że ostre słowa potrafią przeciąć serce. Oczywiście to zdanie odnoszę w tej sytuacji w całości do jego twórczości, nad którą się teraz zastanawiam. Jednak szlachetność tego artyzmu ciężko mi utożsamiać tylko z czymś bolesnym, ponieważ w wierszach niemieckiego poety widzę również bardzo głębokie uczuciowe zabarwienie o wręcz erotycznym kolorze. Nawet gdy straszne widziadła odwiedzają go w dziwnych snach, to dostrzegam tam pełną ironii grę słów, mających za zadanie zaciekawić a nie przestraszyć czytelnika. U niego nawet pytania zadawane Sfinksowi mieszają rozpacz z rozkoszą. Za jednym zamachem pośród słowiczych treli wyrastają wątpliwości godne tego mitologicznego potwora.

Baśniowa to poezja. W każdej chwili potrafi przysiąść nad brzegiem rzeki i otoczona przez rusałki bawić się wodą. A gdy wodne igraszki ją znużą, to nie ma żadnych przeszkód aby udała się nocą do krainy pełnej elfów. W starym bajkowym lesie czas płynie inaczej a taneczne korowody ukazują z jak wysokogatunkową poezją mam do czynienia. "Chybiona miłość - chybione życie!". Jakże łatwo te słowa można zweryfikować także w naszym współczesnym świecie. Jak pięknie można było myśleć o miłości w czasach Heinego. Sami się przekonajcie:

"Me serce jest jak słońce
i tak jak ono gorze.
Płomienne, piękne, wielkie
zapada w miłość - w morze."

"Ej, znacież jeszcze stary śpiew,
co w piersiach nam rozżarzał krew,
wy, struny, zmęczone łzami?
Anioły zwą go szczęściem nieb,
szatanom - to piekielny chleb,
a ludzie zwą go kochaniem."

Miłosna gorączka Heinego to nie tylko uczucia do drugiej osoby. To również chwila zadumy nad odległością jaka dzieliła go od ojczystego kraju. Nawet wtedy, kiedy na francuskiej obczyźnie jego twórczość uległa pewnemu upolitycznieniu, to nadal kochał. Tęskno spoglądał na życie pozostawione za Renem i nadal śnił swój piękny sen w którym poznał mowę gwiazd. Do końca swych dni tworzył liryczne obrazy pełne niespodzianek. Podejrzewam, że tak jak on opłakiwał w swoim wierszu śmierć George'a Byrona, tak samo znaleźli się ludzie, którzy zapłakali po odejściu jednego z największych niemieckich romantyków.

Gdzieś pomiędzy cmentarną bramą a łożem pełnym miłosnych igraszek zapodziała się poezja. Po kilku dniach spędzonych na oddzielaniu smutku od żartu ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, jaką formę ostatecznie przybrała. Czy bliżej jej będzie do okraszonego płaczem, zakochanego w księżycu kwiatu lotosu? Może jednak więcej w niej krotochwilnej miłości, co tak pięknie potrafi...