Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony dzieło to zawiera mnóstwo bardzo interesujących szczegółów na temat historii późnego Cesarstwa Otomańskiego i Republiki Tureckiej. Z drugiej strony rozumiem sprzeciw i protesty jakie w wielu środowiskach wywołała ta książka. Bowiem trudno przejść do porządku dziennego nad ekwilibrystyką jaką uprawia autor aby wybielić wszelkie akty tureckiego ludobójstwa i zrzucić winę na ofiary. Nie jest to rzecz niespotykana bo podobne chwyty byle tylko usprawiedliwić ludobójców uprawiało wielu pisarzy czy polityków ale budzi to moralne opory.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony dzieło to zawiera mnóstwo bardzo interesujących szczegółów na temat historii późnego Cesarstwa Otomańskiego i Republiki Tureckiej. Z drugiej strony rozumiem sprzeciw i protesty jakie w wielu środowiskach wywołała ta książka. Bowiem trudno przejść do porządku dziennego nad ekwilibrystyką jaką uprawia autor aby wybielić...

Tom I czytało mi się dużo lepiej niż ten, a to z racji, że autorzy poświęcili dużo więcej na opis przemian w historii Imperium Osmańskiego, a później Republiki. Zarazem są to przydatne informacje, ale zarazem szkoda, że równie tyle nie zostało poświęcone wojnom. W ich przypadku jedynie lizali temat, a nie wgłębiali się w niego. Co mnie akurat mocno zaskakuje, biorąc pod uwagę, że były obszerne rozdziały o reformach wojskowych na początku XIX wieku. Później nie ma już o tym żadnych wzmianek. Wielka szkoda.
Odniosę się do innych komentarzy, które się tutaj pojawiły, a które to wywołały uśmiech na mojej twarzy. Chciałbym bowiem zauważyć, że jeżeli się komuś coś zarzuca, to wypadałoby wskazać, a później odwołać się do innego źródła, aby wykazać błąd. Obaj autorzy książki jak najbardziej poświęcili miejsce walkom narodowowyzwoleńczym narodom żyjących w Imperium Osmańskim. Nie było ono święte niczym baranek, ale nie było też złem wcielonym.
Zarzut, że autorzy bazują na źródłach tureckich jest absurdalny i obrazuje podejście do tematu badań historycznych. Najbardziej wartościowymi publikacjami są właśnie te, które odwołują się do źródeł pierwotnych, a więc dokumentów sporządzonych przez oryginalnych autorów.
Ludobójstwo przypomnę, bo widzę, że niektórzy nie wiedzą, to celowe(!) uśmiercenie danego narodu, a więc zostały wydane odpowiednie rozkazy, są dokumenty mówiące, że należy to zrobić. Jeżeli w archiwach tureckich takowych nie ma, to trudno będzie udowodnić, że z takim mamy do czynienia. Autorzy podkreślają, że takich nie znaleźli. To, że współcześnie mówi się o ludobójstwie danej grupy, nie oznacza, że do tego dochodzi. Niektórymi pojęciami we współczesnym świecie bardzo łatwo się szafuje i podchodzi do nich bezkrytycznie.
Czy oba tomy są warte przeczytania? Moim zdaniem tak, bo pokazują nieco inny obraz niektórych wydarzeń i przemilczane ich aspekty. Rzadko bowiem można przeczytać, że Grecy, Ormianie czy inne narody dopuszczały się mordowania Turków, którzy od wieków zamieszkiwali dany teren.

Tom I czytało mi się dużo lepiej niż ten, a to z racji, że autorzy poświęcili dużo więcej na opis przemian w historii Imperium Osmańskiego, a później Republiki. Zarazem są to przydatne informacje, ale zarazem szkoda, że równie tyle nie zostało poświęcone wojnom. W ich przypadku jedynie lizali temat, a nie wgłębiali się w niego. Co mnie akurat mocno zaskakuje, biorąc pod...

Tak tendencyjnej książki dawno nie czytałem, autor chyba musiał terminować u propagandystów komunistycznych...nie to że miał ciągoty do tych utopistów, mój zarzut jest do tego w jaki sposób przedstawiał, opisywał, czy pomijał fakty w historii XIX i XX wiecznej Imperium Osmańskiego... tego nie powstydziliby się cenzorzy nawet na Kubie, czy w Korei Północnej.....
Tej książki nie da się przeczytać z przyjemnością jeśli choć trochę zna się fakty z ogólnej historii. Autor w zasadzie ma bezwzględną i bezkrytyczną miłość do Osmanów i wszystkie ich decyzje opisuje przez różowe okulary, zarówno jeśli chodzi o politykę zagraniczną jak i wewnętrzną. W tej książce Imperium Osmańskie jest opisane jako łagodny baranek i autor kompletnie nie dostrzega tego że narody poprzednio podbite chcą się wyzwolić (jak m.in.: Serbowie, Grecy, Bułgarzy, Ormianie, Kurdowie, czy Arabowie). Z resztą polityka Imperium do mniejszości narodowych jest tu opisana bardzo tendencyjnie a dane jakie są przytoczone są mocno naciągane, a tam gdzie nie pasują do teorii Autora są przemilczane, pomijane, a czasami są robione duże przeskoki tematyczne jeśli pisarz nie umie wytłumaczyć jakiś zagadnień... Nie wspominając, że autor nie dostrzega rzezi Ormian i daje wiarę źródłom Tureckim, wskazując że to Bolszewicy ich wymordowali...mało brakuje do stwierdzenia w tej książce, że w zasadzie to sami Ormianie się wykończyli.....
Do tego jest sporo dłużyzn, gdzie autor całymi stronami opisuje jakieś mało istotne osoby i wydarzenia - to jest bardzo nużące.
Książka kiepska, służąca bardziej wybieleniu Turków niż opisowi faktycznej historii, ma jednak walor informacyjny, ale trzeba bardzo uważnie czytać żeby wyciągnąć przydatne i prawdziwe informacje, których jest sporo na 650 stronach. Natomiast nie mogę powiedzieć że czytanie tej książki to uczta czytelnicza, raczej męczarnia, kiedy co chwila trzeba bić się z myślami nt. bzdur, które pisze Autor.
Myślałem że tom 1 był słaby, ale tom 2 w dziadostwie znacznie przebija marnością i rzetelnością osądu tom 1. Pierwszy raz to pisze, ale trochę żałuję czasu spędzonego na czytaniu tej książki, myślę że są lepsze książki o historii Osmanów i Turcji w XIX i XX w.

Tak tendencyjnej książki dawno nie czytałem, autor chyba musiał terminować u propagandystów komunistycznych...nie to że miał ciągoty do tych utopistów, mój zarzut jest do tego w jaki sposób przedstawiał, opisywał, czy pomijał fakty w historii XIX i XX wiecznej Imperium Osmańskiego... tego nie powstydziliby się cenzorzy nawet na Kubie, czy w Korei Północnej.....
Tej książki...

Jak dla za dużo rozdziałów i tekstów typu wymieniania:
Wielu wybitnych przedstawicieli xxxx. Pasza xxxx napisał xxx,a Pasza yyyyy napisał zzzzz. A w latach xxxx-yyyy wezyrem był xxxx, a potem wezyrem był xxxx itd.

Książka merytoryczna, ale momentami mocno przynudza.

Jak dla za dużo rozdziałów i tekstów typu wymieniania:
Wielu wybitnych przedstawicieli xxxx. Pasza xxxx napisał xxx,a Pasza yyyyy napisał zzzzz. A w latach xxxx-yyyy wezyrem był xxxx, a potem wezyrem był xxxx itd.

Książka merytoryczna, ale momentami mocno przynudza.

Widać, że zainteresowania badawcze autorów bardziej skupiają się na nowszych dziejach Turcji. Tom drugi jest bardziej obszerny i dużo bardziej szczegółowy od pierwszego. Całość jest napisana w sposób bardzo, powiedziałbym, konserwatywny. Tak się pisało tego typu syntezy kilkadziesiąt lat temu (w sumie ta książka też nie należy do najnowszych dzieł historiografii). Czytając ma się pewien niedosyt.
Inna sprawa to podejście autorów do państwa tureckiego. Książka jest w zasadzie bezkrytyczna, najlepszym przykładem jest sprawa ludobójstwa Ormian. Autorzy lansują tezę, że żadnego ludobójstwa nie było (może jakieś rozdmuchane incydenty),a tak w ogóle Ormianie sobie zasłużyli. Śmiesznie się czyta o tym, że mniejszości w Imperium były takie złe i niewdzięczne, a Turcy zawsze łagodni, tolerancyjni, pobłażliwi humanitarni.

Widać, że zainteresowania badawcze autorów bardziej skupiają się na nowszych dziejach Turcji. Tom drugi jest bardziej obszerny i dużo bardziej szczegółowy od pierwszego. Całość jest napisana w sposób bardzo, powiedziałbym, konserwatywny. Tak się pisało tego typu syntezy kilkadziesiąt lat temu (w sumie ta książka też nie należy do najnowszych dzieł historiografii). Czytając...