Ściana Burz

"Ścianę Burz" najłatwiej będzie opisać poprzez wyliczenie rzeczy, które poszły lepiej lub gorzej względem pierwszej części cyklu autorstwa Kena Liu. Tom drugi oceniam gorzej od jego poprzednika, ale bynajmniej nie wynika to z większego nagromadzenia elementów, które przeszkadzały mi podczas lektury "Królów Dary".

Przede wszystkim, każdy narzekający na natłok słabo zarysowanych postaci w pierwszym tomie, tutaj powinien zostać zaspokojony. Ken Liu wreszcie kreuje ciekawych bohaterów drugo- i trzecioplanowych. Więcej miejsca poświęca też tym, których zaprezentował wcześniej. Najbardziej zyskuje na tym Jia, ale wreszcie zauważeni mogą zostać też wszyscy członkowie świty Kuniego Garu. Choć "Królów Dary" czytałem niespełna dwa miesiące temu, gdy zaczynałem lekturę "Ściany Burz" nie miałem zielonego pojęcia, kim byli Rin Coda czy Cogo Yelu. W zasadzie, nadal nie mam pojęcia. Obaj stali się dla mnie zupełnie nowymi postaciami, które kojarzę wyłącznie z ich działaniami opisanymi w ramach drugiego tomu serii.

Ponadto, akcja była znacznie bardziej spójna niż w "Królach Dary". W całości obracała się wokół dwóch głównych wątków. Napięcie rosło zaś stopniowo aż do samego finału. Dużo kolorytu zdobyli wreszcie bogowie Dary - po części dlatego, że autor znacznie rzadziej przedstawiał ich motywacje, a po części ze względu na pewne przewartościowanie ich możliwości dokonane w drugiej połowie powieści.

Z drugiej strony, nie wszystko poszło tak, jak bym tego oczekiwał. Mój zapał do czytania torpedowały bardzo długie retrospekcje. W pierwszej części książki nie były one jeszcze zbyt irytujące, jako że służyły przede wszystkim przedstawieniu nowej, skrywającej tajemnice postaci. Później jednak ogromne partie kilkudziesięciu stron tekstu, umieszczone w środku szybko rozwijającej się akcji, miały na celu wyłącznie przedstawienie bardzo szerokiego kontekstu dla wydarzeń, których charakter i efekty zostały już wcześniej dobrze zarysowane.

Ken Liu począł też popadać w dość daleko posuniętą szablonowość przy opisywaniu scen akcji. Za każdym razem powtarza się ten sam w zasadzie schemat: zbliża się konfrontacja, przywódcy jednej ze stron dają się wciągnąć w pułapkę i jednocześnie (nierzadko wbrew swojemu charakterowi) bagatelizują ewentualne zagrożenie, przeciwnik dzięki niecodziennej taktyce lub nowemu wynalazkowi zdobywa przewagę i ją wykorzystuje, a potem cała zabawa może zacząć się od nowa. Z perspektywy czytelnika zupełnie znika w ten sposób element zaskoczenia i - co za tym idzie - lektura jest jeszcze trudniejsza do przełknięcia.

Koniec końców "Ściana Burz" to solidna pozycja, choć posiadająca swoje problemy. Z pewnością nie żałuję jej przeczytania, tym bardziej, że zakończenie daje możliwość na wykreowanie bardzo ciekawych wątków w części trzeciej. Czekam!

"Ścianę Burz" najłatwiej będzie opisać poprzez wyliczenie rzeczy, które poszły lepiej lub gorzej względem pierwszej części cyklu autorstwa Kena Liu. Tom drugi oceniam gorzej od jego poprzednika, ale bynajmniej nie wynika to z większego nagromadzenia elementów, które przeszkadzały mi podczas lektury "Królów Dary".

Przede wszystkim, każdy narzekający na natłok słabo...

W porównaniu z pierwszą częścią, ta jest moim zdaniem przegadana, przefilozofowana. Książka byłaby lepsza gdyby odchudzić ją o 1/3 objętości.

W porównaniu z pierwszą częścią, ta jest moim zdaniem przegadana, przefilozofowana. Książka byłaby lepsza gdyby odchudzić ją o 1/3 objętości.

Całkiem ciekawa saga. Czekam na ciąg dalszy.

Całkiem ciekawa saga. Czekam na ciąg dalszy.

Zgadzam się, że pierwszy tom dary był lepszy. Był przede wszystkim bardziej spójny. byli spójni, autentyczni, pełnokrwiści bohaterowie i ich namiętności. Była polityka. Tutaj, wydarzenia są niespójne, osoby nieprzekonujące, zmienne. Ale najsłabsze było moim zdaniem zbyt częste wykorzystywanie desu ex machina, gdzie rozwiązanie ujawnia się nagle nie stąd ni zowąd, spada z nieba, albo wychodzi z brzucha wieloryba. Nie wiem po co? Lepiej zostawić świat dary, takim jaki był, po co go zbawiać wydumanymi i podejrzanymi rozwiązaniami? Po skończeniu czytania miałem wrażenie, że teraz saga pójdzie w kierunku "gry o tron". ale po co? Pieśni lodu i ognia już mamy, nie chcemy drugich. Nie chce tez smoków. Wystarczą mi sterowce.
Było w książce kilka scen, dla których warto ja przeczytać.
No dobra... nie jest źle. Na pewno przeczytam trzecią, czwarta i wszystkie ente dalsze książki świata Dary. Z przyjemnością

Zgadzam się, że pierwszy tom dary był lepszy. Był przede wszystkim bardziej spójny. byli spójni, autentyczni, pełnokrwiści bohaterowie i ich namiętności. Była polityka. Tutaj, wydarzenia są niespójne, osoby nieprzekonujące, zmienne. Ale najsłabsze było moim zdaniem zbyt częste wykorzystywanie desu ex machina, gdzie rozwiązanie ujawnia się nagle nie stąd ni zowąd, spada z...

Nieco słabsza od "Królów Dary", ale nadal jedna z najlepszych książek fantastycznych ostatnich lat. Trochę niestety niedoceniana w Polsce.

Nieco słabsza od "Królów Dary", ale nadal jedna z najlepszych książek fantastycznych ostatnich lat. Trochę niestety niedoceniana w Polsce.

Interesująca.

Interesująca.

Nie sądziłam, że to możliwe ale tempo akcji jeszcze wzrosło, w porównaniu z częścią pierwszą. Czytać i płakać nad bohaterem, którego się nie lubi przez całą serię?! Kto tak potrafi pisać? No! Czy ktoś wie, czy będzie następny tom?

PS Chodzą słuchy, że planowana jest ekranizacja w formie serialu...!

Nie sądziłam, że to możliwe ale tempo akcji jeszcze wzrosło, w porównaniu z częścią pierwszą. Czytać i płakać nad bohaterem, którego się nie lubi przez całą serię?! Kto tak potrafi pisać? No! Czy ktoś wie, czy będzie następny tom?

PS Chodzą słuchy, że planowana jest ekranizacja w formie serialu...!

Sądziłem, że bardzo ciężko będzie autorowi napisać kontynuację książki, gdyż historia wydała mi się opowiedziana do końca. Jednak Ken Liu pokazał, że w wykreowanym świecie ogranicza go tylko i wyłącznie jego własna wyobraźnia.

Dostajemy kluczowych nowych bohaterów, którzy muszą przejąć pałeczkę pierwszeństwa, jednak niekoniecznie bohaterowie z poprzedniego tomu odsuwają się w cień. Dostajemy dużo miejsca na interakcje głównych bohaterów, które przetkane są dramatycznymi decyzjami, które pociągną za sobą olbrzymie skutki.

Jednak wydaje mi się, że "Ściana burz" straciła ze swojej orientalnej oryginalności, podchodząc bardziej pod typową fantastykę. Jest dużo mniej z klimatu Azji, przez co sam, w swojej wyobraźni, ulokowałem historię na pograniczu dalekiego i bliskiego wschodu.

jednak zasadnicze pytanie które sobie zadaję to: czy będzie trzeci tom? Autor zostawił sobie kilka otwartych furtek, jednak główny nurt został rozwiązany. Na stronie autora nie widać (póki co) wspomnienia o trzecim tomie cyklu. Jednak jeśli tylko się pojawi to niezwłocznie po niego sięgnę!

Sądziłem, że bardzo ciężko będzie autorowi napisać kontynuację książki, gdyż historia wydała mi się opowiedziana do końca. Jednak Ken Liu pokazał, że w wykreowanym świecie ogranicza go tylko i wyłącznie jego własna wyobraźnia.

Dostajemy kluczowych nowych bohaterów, którzy muszą przejąć pałeczkę pierwszeństwa, jednak niekoniecznie bohaterowie z poprzedniego tomu odsuwają...

Najbardziej podobał mi się początek, gdzie Zomi Kidosu uczyła się od swojego mistrza. Można powiedzieć, że wtedy praktycznie nic się nie działo, ale same dialogi i mądrość przekazywana przez Luana były niezwykle interesujące. Późniejsze wydarzenia też były ciekawe, ale niestety dla mnie już trochę mniej. W trakcie czytania myślałam, że chyba już nie będę sięgać po kontynuację, ale końcowe rozdziały tak mnie zaciekawiły, że chciałabym wiedzieć co wydarzy się później.

Najbardziej podobał mi się początek, gdzie Zomi Kidosu uczyła się od swojego mistrza. Można powiedzieć, że wtedy praktycznie nic się nie działo, ale same dialogi i mądrość przekazywana przez Luana były niezwykle interesujące. Późniejsze wydarzenia też były ciekawe, ale niestety dla mnie już trochę mniej. W trakcie czytania myślałam, że chyba już nie będę sięgać po...

No i druga część cyklu „Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu” skończona. Liu mnie nie zawiódł, a „Ściana burz” okazała się lepsza i bardziej wciągająca od poprzedniczki.

Narracja i kreacja świata znów na bardzo wysokim poziomie; fabuła została misternie zaplanowana, a oprócz tego wszystko ładnie zgrywa się z wydarzeniami z pierwszej części. Akcja rozpędza się ospale, na początkowych stronach mamy długie wprowadzenie do filozofii i historii Wysp Dary, które, nie będę ukrywać, trochę mnie znużyło. Wraz z pojawieniem się barbarzyńskich najeźdźców, wszystko przyspiesza i od tego momentu już nie mogłam się od książki oderwać.

Jestem zachwycona! Są epickie (naprawdę epickie!) bitwy, potężne bestie, pomysły na nowe wynalazki i walkę z wrogiem z wykorzystaniem mniej oczywistych rozwiązań. Bohaterowie jak żywi, świetnie wykreowani ze swoimi koncepcjami na to, jak powinny wyglądać świat i władza. Jia i Risana były już mniej irytujące, Kuni zszedł na dalszy plan, oddając pałeczkę innym postaciom, głównie swoim dzieciom. Dużo się dzieje, trup ściele się gęsto, często i efektownie, mi to jak najbardziej odpowiada, bo widzę, że nie mam do czynienia z nieśmiertelną Załogą G.

Zakończenia spodziewałam się trochę innego, ale cóż, podobnie jak mieszkańcy Dary, ja również nie mogę mieć wszystkiego i nie zawsze wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Otworzyło ono jednak furtkę do trzeciej części, dużo śmielej niż to było w przypadku „Królów Dary”, na którą czekam niecierpliwie!

No i druga część cyklu „Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu” skończona. Liu mnie nie zawiódł, a „Ściana burz” okazała się lepsza i bardziej wciągająca od poprzedniczki.

Narracja i kreacja świata znów na bardzo wysokim poziomie; fabuła została misternie zaplanowana, a oprócz tego wszystko ładnie zgrywa się z wydarzeniami z pierwszej części. Akcja rozpędza się ospale, na...