Tytułowy Woyzeck to to niski rangą żołnierz, który chwyta się dorywczych prac, aby zapewnić byt swojej rodzinie. Podejmuje się zawodu fryzjera, a także królika doświadczalnego u lekarza wojskowego, który przepisuje mu dietę grochową i obserwuje efekty na podstawie oddawanych przez pacjenta próbek moczu.

Jego żona Maria jest niezadowolona ze swojego statusu społecznego, ciągnie ją do wyżej postawionych żołnierzy. Zdradza Friedricha z Tamburmajorem. Kapitan krytykuje jego niemoralny styl życia, ponieważ ma nieślubne dziecko. Daje mu również wskazówkę, dotyczącą niewierności Marie, co upokarza Woyzcka. Sam zainteresowany jest zdania, iż moralność jest zależna od stanu posiadania. On nie może sobie pozwolić na ślub, gdyż nie ma wystarczających środków. Obłęd prowadzi protagonistę do zabójstwa Marii. Po zdarzeniu idzie tańczyć do gospody, gdzie dostrzeżono plamy krwi na jego koszuli. Wraca do jeziora, gdzie wydaje mu się, iż nóż przez niego porzucony cały czas wyłania się z wody, dlatego idzie coraz głębiej, aby go odrzucić.

W tekście można odnaleźć też wiele symbolicznych zjawisk. Koń załatwiający się na scenie, świadczy o niedoskonałej naturze. Rozum niestety nie zapanuje nad naturą - przykład urynującego Woyzcka, który nie dostał pozwolenia od doktora na oddawane moczu gdzieś indziej niż do pojemnika do badania. Tańcząca małpa w surducie jest aluzją do bezmyślności żołnierzy, wykonujących nawet najgłupsze rozkazy swoich przełożonych, z uwagi na bycie niżej w hierarchii. "To żołnierz. najniższy gatunek rodzaju ludzkiego". Symboliczna jest też opowieść starszej kobiety o samotnym dziecku, które straciło rodziców,
która opisuje przyszłość małego Andrzeja - mord Marii i śmierć Woyzcka. Nawiązań do religii można dopatrzeć się w dacie urodzenia bohatera, jest to mianowicie dzień 20 lipca - Zwiastowanie Marii Panny, której imię nosi także jego kobieta.

Dzieło należy do niemieckiej epoki Vormärz. Büchner zawiera w nim krytykę wyższych warstw społecznych, które wysługują się ludźmi niższego pochodzenia. Okoliczności zewnętrzne wpływają na psychologiczne usposobienie jednostki. Oznacza to, że każdy może zostać mordercą w tych samych okolicznościach. Woyzeck nie był urodzonym mordercą. Wpływ miała na to również pozycja klasowa.

Tytułowy Woyzeck to to niski rangą żołnierz, który chwyta się dorywczych prac, aby zapewnić byt swojej rodzinie. Podejmuje się zawodu fryzjera, a także królika doświadczalnego u lekarza wojskowego, który przepisuje mu dietę grochową i obserwuje efekty na podstawie oddawanych przez pacjenta próbek moczu.

Jego żona Maria jest niezadowolona ze swojego statusu społecznego,...

4/10
Zachwalany przez wielu "Woyzeck" jest dla mnie totalnym nieporozumieniem, wyraźnie miałem zbyt wysokie oczekiwania, ale chyba ciężko mi się dziwić. Przede wszystkim zamiast spodziewanego dramatu z osobliwym, kafkowskim klimatem dostałem zaledwie zarys właściwego dramatu.

Niby są tu prowadzone dwutorowo dwa wątki (Woyzecka i jego żony),ale prowadzone tak szybko, że sceny zmieniają się w ekspresowym tempie i zanim czytelnik zdąży mniej więcej zrozumieć jej znaczenie, zaczyna się następna. Dialogi są zupełnie nijakie i ciężkie do czytania, mogę to policzyć na karb tłumaczenia, ale raczej to wina szkicowości całego "Woyzecka". Nie kupuję (na ile ją zrozumiałem) wymowy dramatu, bo opresyjność armii i doktora (sic!) jest wręcz śmieszna i nie wiem skąd wynikała infantylność bohatera. Wobec tego zbrodnia też nie szokuje, a gniew, że ktoś położył łapę na mojej własności, to raczej niezbyt ciekawy motyw morderstwa. Zastanawia mnie też przynależność gatunkowa - ani to dramat naturalistyczny, ani romantyczny, ani nic pomiędzy.

Jeśli to ma być jedno z najbardziej cenionych dzieł niemieckiego dramatu XIX wieku, to zastanawiam się na jak niskim poziomie musi być ta dramaturgia. Cóż, nie chcę uchodzić za wielkiego znawcę, malkontenta i krytyka, ale chyba już za późno. Podejrzewam jednak że szkicowość "Woyzecka" jest pewnym atutem dla samych reżyserów teatralnych i aktorów, którzy mogą wziąć klasyczne i jako tako kojarzone dzieło, a potem przerobić je w dowolny sposób. Ale ja, jako zwykły czytelnik, żadnego potencjału tu nie widzę.

4/10
Zachwalany przez wielu "Woyzeck" jest dla mnie totalnym nieporozumieniem, wyraźnie miałem zbyt wysokie oczekiwania, ale chyba ciężko mi się dziwić. Przede wszystkim zamiast spodziewanego dramatu z osobliwym, kafkowskim klimatem dostałem zaledwie zarys właściwego dramatu.

Niby są tu prowadzone dwutorowo dwa wątki (Woyzecka i jego żony),ale prowadzone tak szybko, że...

Przeczytałam ten utwór, bo jest wymagany na moim kierunku studiów. Przeczytałam zarówno po polsku jak i po niemiecku i doszłam do wniosku, że:
- polska wersja znacznie różni się od niemieckiej (nawet ułożeniem rozdziałów)
- w polskiej wersji jest mnóstwo przypisów odnoszących się do tłumaczenia, gdzie w sumie wychodzi na to, że wszystko co przetłumaczone i tak znaczy co innego po niemiecku
- bohaterowie to świry
- do tej pory zastanawiam się czy "mocniej!mocniej!" podczas sceny tańca w karczmie to jakaś podejrzana metafora...
- skąd doktor i kapitan wiedzieli o zdradzie skoro tam nie było mowy o żadnych świadkach?
- jak Woyzeck i Maria w ogóle się spikneli?
Literatura niemiecka jest naprawdę szalona...

Przeczytałam ten utwór, bo jest wymagany na moim kierunku studiów. Przeczytałam zarówno po polsku jak i po niemiecku i doszłam do wniosku, że:
- polska wersja znacznie różni się od niemieckiej (nawet ułożeniem rozdziałów)
- w polskiej wersji jest mnóstwo przypisów odnoszących się do tłumaczenia, gdzie w sumie wychodzi na to, że wszystko co przetłumaczone i tak znaczy co...

Zawsze utożsamiam się z głównym bohaterem, dlatego trochę przeżywałam czytając ten dramat...

Zawsze utożsamiam się z głównym bohaterem, dlatego trochę przeżywałam czytając ten dramat...

Książka trudna do przeczytania i zrozumienia.

Książka trudna do przeczytania i zrozumienia.

Momentami naprawdę straszna męka; prawdopodobnie tak ciężki i patetyczny utwór może znaleźć wielu amatorów, ale osobiście byłabym w stanie polecić tego komukolwiek.

Momentami naprawdę straszna męka; prawdopodobnie tak ciężki i patetyczny utwór może znaleźć wielu amatorów, ale osobiście byłabym w stanie polecić tego komukolwiek.

Zbrodnia to niesłychana,
pani zabita przez pana.

Zbrodnia to niesłychana,
pani zabita przez pana.