Pieśń harfy

Ta książka jest łatwa w odbiorze, nawet bardzo łatwa. Język nieskomplikowany, kawa na ławę wyłożona, zdawałoby się, że szkoda na to czasu, a jest wręcz przeciwnie.
To jest o szukaniu swojej drogi, czasem w tym, co przed nami, czasem daleko z tyłu, czasem o nieznajdowaniu, czasem o znajdowaniu (chyba),które trudno znajdowaniem nazwać.
Pytania postawione na początku nie tylko nie znajdują odpowiedzi, ale pączkują i rozmnażają się przez podział.
Przecież jednak jakiś rodzaj spokoju spływa na czytelnika po lekturze. Jakiś. Może nieopisywany. Może na każdego inny, jego własny. Może.

Ta książka jest łatwa w odbiorze, nawet bardzo łatwa. Język nieskomplikowany, kawa na ławę wyłożona, zdawałoby się, że szkoda na to czasu, a jest wręcz przeciwnie.
To jest o szukaniu swojej drogi, czasem w tym, co przed nami, czasem daleko z tyłu, czasem o nieznajdowaniu, czasem o znajdowaniu (chyba),które trudno znajdowaniem nazwać.
Pytania postawione na początku nie...

Piękna opowieść o poszukiwaniu siebie, sensu życia, przyjaźni i zrozumienia innych. Powieść utkana z emocji, płynąca jak muzyka właśnie. Bardzo głęboko przemawiająca i wzbudzająca masę emocji i wielkiego skupienia. Świetnie oddane relacje, głębokie spojrzenie na przemijanie i przestrzeń dla własnych przemyśleń. Gorąco polecam, warto się zatrzymać i zastanowić nad wszystkim co naprawdę ważne.

Piękna opowieść o poszukiwaniu siebie, sensu życia, przyjaźni i zrozumienia innych. Powieść utkana z emocji, płynąca jak muzyka właśnie. Bardzo głęboko przemawiająca i wzbudzająca masę emocji i wielkiego skupienia. Świetnie oddane relacje, głębokie spojrzenie na przemijanie i przestrzeń dla własnych przemyśleń. Gorąco polecam, warto się zatrzymać i zastanowić nad wszystkim...

Naprawdę nie rozumiem jak można tej książce wystawić niską notę... co ci ludzie czytają, tylko kryminały i erotyki?!
Ciepła opowieść, czasem groteskowa, czasem wstrząsająca, ale przede wszystkim wzruszająca. Z czułością odmalowani starsi bohaterowie i główny - producent muzyczny, wypalony, poszukujący dalszej drogi i usiłujący poradzić sobie z genialnym, ale krnąbrnym starszym rodzeństwem (nie jego). Wpadki Jima dodają książce tempa, humoru i poczucia, że tu nie chodzi o posągowe człowieczeństwo. Autor umiejętnie gra na strunach wzruszeń. Bardzo mi się podobała!

Naprawdę nie rozumiem jak można tej książce wystawić niską notę... co ci ludzie czytają, tylko kryminały i erotyki?!
Ciepła opowieść, czasem groteskowa, czasem wstrząsająca, ale przede wszystkim wzruszająca. Z czułością odmalowani starsi bohaterowie i główny - producent muzyczny, wypalony, poszukujący dalszej drogi i usiłujący poradzić sobie z genialnym, ale krnąbrnym...

Nastrojowa powieść o spełnianiu marzeń i odchodzeniu.

Nastrojowa powieść o spełnianiu marzeń i odchodzeniu.

„Muzycy, którzy maja najwiecej do powiedzenia, to ci, którzy robią wokół siebie najmniej szumu” - „Pieśń harfy” Levi Henriksen
........................
Co się stanie z człowiekiem, kiedy w pewnym momencie dopadnie go wypalenie zawodowe? A „gdy dotarło się do końca drogi, nie ma sensu zatrzymywać się z jedną stopą w powietrzu, zwlekając z postawieniem ostatniego kroku”. Zatem Pieśń harfy, to opowieść, o życiowych wyborach, wspaniałej muzyce, sposobach radzenia sobie z przeszłością, trudną i „zagmatwaną”. 🎶🎶🎶🎶
……………………
Dwie siostry, jeden brat oraz producent muzyczny.... tworzą niepowtarzalny klimat, jak dla mnie porównywalny do „Stalowych magnolii”. Dostarczają czytelnikowi solidną dawkę takich wartości jak: wiara w swoje możliwości, wybaczenie sobie i swojemu wewnętrznemu JA. Nauka nowego życia jest trudna, ale na jej końcu czeka nas uspokojenie własnych myśli. Myli trudnych i bolesnych. …………………
W książce odnajdziemy liczne odwołania do Biblii, motywów religijnych oraz wielkich twórców muzyki. Dzięki temu, można się zatrzymać, pomyśleć, zastanowić się i dokonać być może jakiejś zmiany w sobie samym. Trudne ????
…………………
To, co z początku wydawało się niemożliwe dla rodzeństwa zbliżającego się do osiemdziesięciu lat, zamienia się w radość, głębokie uczucie i wiarę w to co jeszcze nadejdzie. To ważne i budujące

„Muzycy, którzy maja najwiecej do powiedzenia, to ci, którzy robią wokół siebie najmniej szumu” - „Pieśń harfy” Levi Henriksen
........................
Co się stanie z człowiekiem, kiedy w pewnym momencie dopadnie go wypalenie zawodowe? A „gdy dotarło się do końca drogi, nie ma sensu zatrzymywać się z jedną stopą w powietrzu, zwlekając z postawieniem ostatniego kroku”....

Książka rozpoczyna się dosyć topornie, później, z biegiem stron, nabiera tempa. Nie mam wielkiego doświadczenia z literaturą skandynawską, dlatego męczyły mnie wtręty norwesko-szwedzkie. Cały czas też miałem wrażenie, że autor chciałby umieścić akcję w Harlemie a nie w Norwegii, cały opis śpiewającego rodzeństwa bardziej pasuje do małego składu gospel niż do tria z zimnego kraju. Miałem też dziwne przekonanie, że rodzeństwo Thorsen jest czarne. I jakby na potwierdzenie moich słów, wątek amerykański głównych bohaterów, jest bardzo ważny dla całej fabuły.

Książka Henriksena w niektórych momentach przypominała mi twórczość Nicka Hornby. Szczególnie akcja w sklepie muzycznym, jako żywo, wydawała się wydarta ze stron "Wierności w stereo" (High Fidelity).

Tym niemniej, autorowi udało się utrzymać "muzyczny klimat", mniej wtrętami dotyczącymi realnych muzyków (te często były dosyć dziwne) a bardziej aurą artystyczną i zrozumieniem. Myślę, że tak mogły wyglądać sesje nagraniowe Johnnego Casha z Rickiem Rubinem.

Ogólnie książka pozostawia dobre wrażenie, jest lepsza niż wstępnie przypuszczałem. Postaci mają charakter, historia trzyma się kupy, zimny norweski klimat niekoniecznie pasuje do opowieści, ale ostatecznie nie przeszkadza. Autor pozostawia też czytelnika z kilkoma niedopowiedzeniami, co jest udanym zabiegiem.

Książka rozpoczyna się dosyć topornie, później, z biegiem stron, nabiera tempa. Nie mam wielkiego doświadczenia z literaturą skandynawską, dlatego męczyły mnie wtręty norwesko-szwedzkie. Cały czas też miałem wrażenie, że autor chciałby umieścić akcję w Harlemie a nie w Norwegii, cały opis śpiewającego rodzeństwa bardziej pasuje do małego składu gospel niż do tria z zimnego...

Pieśń harfy wymusza zwolnienie tempa. Jak znak STOP przy ruchliwej ulicy. Levi Henriksen zabiera nas w rozleniwioną podróż człowieka, który miał odwagę zatrzymać się w życiu i przyjrzeć mu się bez różowych okularów. Wraz z opowieścią norweskiego pisarza uciekamy od zgiełku komercyjnego świata, by ryzykując śmieszność, wsłuchiwać się w dawno przebrzmiałe dźwięki cudownej muzyki i sielskiego życia poza głównym nurtem.

Żeby bez nut pisać o dźwiękach, trzeba niezwykłej wrażliwości. Zagłębiając się w przypadłościach i urokach późnej starości, warto wiedzieć, gdzie przebiega cienka granica między taktem i jego brakiem. Wyczucie w pokazywaniu klasycznego piękna nieoczywistej miłości, to rzadko spotykana w literaturze umiejętność. Henriksen jest szczęśliwym posiadaczem wymienionych wyżej zalet, które z Pieśni harfy czynią terapeutyczny balsam na Czytelniczą, sponiewieraną duszę.

W świecie sławnych niegdyś osiemdziesięciolatków, nie ma już miejsca na radość, głębokie uczucia, ani na wiarę w ludzi. Rodzeństwo obdarzone wyjątkowymi głosami i predysponowane do przyciągania rzesz słuchaczy, żyje już tylko wspomnieniami wielkich dni i niespełnionych marzeń. Kolory ich życiu nada jednak zupełnie niespodziewanie uciekinier z królestwa masowych produkcji muzycznych. Spotkanie obu tych rzeczywistości będzie źródłem ciekawych, poruszających i zaskakujących sytuacji. Słońce i deszcz, będą się w tej historii pojawiać na zmianę. Tęczowy zestaw doznań jest tutaj gwarantem interesującej lektury.

Można odnieść wrażenie, że Pieśń harfy to wieczór z przyjacielem i lampką wina przy kominku. Ciepły, leniwy moment zawieszenia między chaosem niezbędnym do przetrwania, a harmonią, jaką daje akceptacja nieprzewidywalności życia. Czuła. Odporna na strach przed groteskowością. Zwrócona ku światłu, książka.

Pieśń harfy wymusza zwolnienie tempa. Jak znak STOP przy ruchliwej ulicy. Levi Henriksen zabiera nas w rozleniwioną podróż człowieka, który miał odwagę zatrzymać się w życiu i przyjrzeć mu się bez różowych okularów. Wraz z opowieścią norweskiego pisarza uciekamy od zgiełku komercyjnego świata, by ryzykując śmieszność, wsłuchiwać się w dawno przebrzmiałe dźwięki cudownej...

Glątwa to przekleństwo dnia następnego. Niby wiadomo czym grozi całonocne pijaństwo, ale mało kogo przekonuje argument bolącej głowy i suchości w ustach. Bohater Pieśni harfy również nie przejął się skutkami kilku głębszych. Co gorsza, niedziela, czyli czas po wesołej sobocie, była dniem chrztu syna przyjaciela, on zaś wybrany został ojcem chrzestnym. Przed kompletną utratą świadomości ratuje naszego bohatera anielski śpiew, który podczas mszy słyszy za swoimi plecami. Omamy słuchowe trzeźwiejącego beztroskiego ojca chrzestnego?
Nie. Jim Gystad, główny bohater książki wcale nie doznaje pijackiego objawienia, po prostu styka się on z legendarnym (i dość wiekowym, bo dobiegającym osiemdziesiątki) rodzeństwem Thorsen. Przed laty trójka utalentowanych muzyków: Maria, Tamara i Timoteus święcili ogromne triumfy, jako wykonawcy muzyki religijnej, dziś żyją na uboczu, stroniąc od ludzi.
Gystad, który jest producentem muzycznym postanawia namówić rodzeństwo na porzucenie emeryckiego życia, na rzecz powrotu do muzycznego biznesu. Pewny siebie Jim nie przeczuwa nawet jak wielką szkołę życia da mu Timoteus, lider rodzinnego trio. Zniewagi, uniki, złość, ale też dopuszczenie do rodzinnych tajemnic, poznanie historii brata i sióstr, a także przemiany, które dokonają się w Jimie, poprzez obcowanie z niezwykłym rodzeństwem są treścią tej książki.
Początkowo Jim ma zamiar wykorzystać rodzeństwo, by odbudować swoja karierę, zdobyć świeży materiał, który przyniesie mu pieniądze i prestiż. Z czasem, poprzez zbliżanie się do tajemnic, poznawanie codzienności Thorsenów, zaczyna on zmieniać zdanie, ale też zmieniać siebie i swoje spojrzenie na świat. Największy kontrast między życiem sprzed chrztu, a tym po wysłuchaniu śpiewu rodzeństwa, widać podczas wizyty w wytwórni płytowej, gdzie stonowane rodzeństwo trafia prosto w zachłanne łapy manipulatorów i dorobkiewiczów.
Dużo miejsca zajmuje w książce muzyka, nie tylko liczne nawiązania do jej twórców, historycznych momentów w dziejach fonografii, ale też takie zwykłe, proste odczuwanie jej przez zmysły. Muzyka tworzy relacje, wzmacnia więzi, jest wręcz niezbędna do życia.
Czy muzyka zwycięży, czy okaże się być największą wygraną spośród wszystkich bohaterów?
Levi Henriksen w pogodny, łagodny sposób podaje przepis na szczęśliwe, proste życie. Zwraca uwagę na niepotrzebny pośpiech, brak rozmów, które nie dość, że komplikują życie, to wręcz niemal bezpowrotnie je zmieniają.


Więcej na: buchbuchbicher.blogspot.com

Glątwa to przekleństwo dnia następnego. Niby wiadomo czym grozi całonocne pijaństwo, ale mało kogo przekonuje argument bolącej głowy i suchości w ustach. Bohater Pieśni harfy również nie przejął się skutkami kilku głębszych. Co gorsza, niedziela, czyli czas po wesołej sobocie, była dniem chrztu syna przyjaciela, on zaś wybrany został ojcem chrzestnym. Przed kompletną utratą...

http://cos-o-ksiazkach.blogspot.com/2016/05/216-piesn-harfy.html

http://cos-o-ksiazkach.blogspot.com/2016/05/216-piesn-harfy.html

Pomysł może i fajny, autor próbuje przekazać jak muzyka może poruszyć, przenieść na jakiś inny poziom, wywołać ciarki, gesia skorke. Postacie rodzeństwa całkiem ciekawie skonstruowane, ale nastroj rozwala głupkowaty producent. Az trudno uwierzyć ze to producent z takik stażem po jego tekstach. Książkę mozna przecztac jak juz nic innego nie będzie na półce do przeczytania.

Pomysł może i fajny, autor próbuje przekazać jak muzyka może poruszyć, przenieść na jakiś inny poziom, wywołać ciarki, gesia skorke. Postacie rodzeństwa całkiem ciekawie skonstruowane, ale nastroj rozwala głupkowaty producent. Az trudno uwierzyć ze to producent z takik stażem po jego tekstach. Książkę mozna przecztac jak juz nic innego nie będzie na półce do przeczytania.