Żebyś nie zgubił się w dzielnicy

Pomysł na powieść nieoryginalny. Zbyt dużo opisów topograficznych miejsc akcji. Jednak rozwój całej historii aż do finału i przede wszystkim język powieści udane. Jak na laureata Nobla, książka zbyt niskich lotów.

Pomysł na powieść nieoryginalny. Zbyt dużo opisów topograficznych miejsc akcji. Jednak rozwój całej historii aż do finału i przede wszystkim język powieści udane. Jak na laureata Nobla, książka zbyt niskich lotów.

Stary dobry Modiano, pełen niedopowiedzeń, zasiewający w umyśle czytelnika ziarno niepokoju i jakiejś nieokreślonej groźby. Napisane stylowo, z nutką melancholii. Podobało mi się to jak autor na przykładzie protagonisty pokazuje mechanizm uruchamiający wspomnienia, które chcemy ukryć, albo celowo, albo rozpływają się one w wyniku upływu czasu.

Stary dobry Modiano, pełen niedopowiedzeń, zasiewający w umyśle czytelnika ziarno niepokoju i jakiejś nieokreślonej groźby. Napisane stylowo, z nutką melancholii. Podobało mi się to jak autor na przykładzie protagonisty pokazuje mechanizm uruchamiający wspomnienia, które chcemy ukryć, albo celowo, albo rozpływają się one w wyniku upływu czasu.

Chyba nie zrozumiałam ;) Książka tak bardzo o niczym, że teraz po jakimś czasie nie pamiętam o czym była. A to noblista...

Chyba nie zrozumiałam ;) Książka tak bardzo o niczym, że teraz po jakimś czasie nie pamiętam o czym była. A to noblista...

Jak zwykle jestem oczarowana książką tego autora. Jego słowa mają w sobie magiczną moc, fabuła powieści zawsze owiana jest tajemnicą, otulającą postać głównego bohatera. "Żebyś nie zgubił się w dzielnicy" jest książką spokojną, w której jak zwykle sporo niedopowiedzeń i ukrywanych wątków, czytelnik wpada w sam środek rozmyślań i wspomnień głównej postaci, a najwięcej akcji dzieje się w jego głowie. Uważam, że na słowach Modiano trzeba się skupić, inaczej powieść ta może wydawać się nudnawa i bezsensowna. Kiedy jednak znajdziemy się w samym środku wspominek głównego bohatera, nie będzie można się oderwać.

Jak zwykle jestem oczarowana książką tego autora. Jego słowa mają w sobie magiczną moc, fabuła powieści zawsze owiana jest tajemnicą, otulającą postać głównego bohatera. "Żebyś nie zgubił się w dzielnicy" jest książką spokojną, w której jak zwykle sporo niedopowiedzeń i ukrywanych wątków, czytelnik wpada w sam środek rozmyślań i wspomnień głównej postaci, a najwięcej akcji...

I znowu Modiano taki, jakim go lubię! Uwodzi elegancją swojej opowieści, niepokoi, zasmuca…Zwodzi i krąży, sugeruje, ale unika jasnych deklaracji, co uwielbiam.
Starzejący się pisarz niejako ponownie odkrywa swoje dzieciństwo, które pogrzebał w niepamięci. Oderwane od siebie i dawno minione obrazy ukazują się w rozbłyskach przypomnień: odpryski zdarzeń, twarze łączące się z miejscami, wnętrza wywołujące emocje…
I to niepokojące zakończenie, gdy udziela nam się lęk i obawa chłopca i…to już koniec, zostają tylko męczące pytania i smutek opuszczonego dziecka.

I znowu Modiano taki, jakim go lubię! Uwodzi elegancją swojej opowieści, niepokoi, zasmuca…Zwodzi i krąży, sugeruje, ale unika jasnych deklaracji, co uwielbiam.
Starzejący się pisarz niejako ponownie odkrywa swoje dzieciństwo, które pogrzebał w niepamięci. Oderwane od siebie i dawno minione obrazy ukazują się w rozbłyskach przypomnień: odpryski zdarzeń, twarze łączące się z...

Modiano to świetny pisarz, więc tym bardziej trudno mi przyznać się do wrażenia, że nie bardzo miał pomysł na tą książkę. A może raczej, że różne pomysły krążyły po głowie pisarza, lecz zabrakło jakiegoś czynnika, by je z sensem zrealizować. Ta książka intryguje, ale w mojej opinii jest niedokończona. I nie mam tu na myśli otwartego zakończenia, które nieraz pozostawia nas z wieloma myślami jeszcze długo po zakończeniu lektury. Tu ewidentnie zabrakło powiązania wątków i jakiegoś, choćby niezwykle subtelnego domknięcia niektórych drzwi. Możliwe, że taki był zamysł autora, ale moim zdaniem się nie sprawdził.

Modiano to świetny pisarz, więc tym bardziej trudno mi przyznać się do wrażenia, że nie bardzo miał pomysł na tą książkę. A może raczej, że różne pomysły krążyły po głowie pisarza, lecz zabrakło jakiegoś czynnika, by je z sensem zrealizować. Ta książka intryguje, ale w mojej opinii jest niedokończona. I nie mam tu na myśli otwartego zakończenia, które nieraz pozostawia nas...

"Subtelność", "gustowność" - te słowa w recenzjach użytkowników LC pojawiają się najczęściej. Czy słusznie? Moim skromnym zdaniem - nie. Nie po przeczytaniu innej książki Modiano - "Perełki".

Co takiego jest w tej "Perełce", zapytacie. Otóż "Perełka" to mistrzostwo subtelnej zmysłowości, delikatny dźwięk kamertonu, który wprowadza nas w misternie skonstruowaną atmosferę tajemnicy. W "Żebyś..." natomiast noblista wali czytelnika tym kamertonem w głowę, mówiąc: "Zobacz, jak fajnie! Widzisz, jak fajnie?! Powiedz, że fajnie!". Omawiana książka to przykład popadnięcia w rutynę: pisarz powiela sprawdzone schematy i wypróbowane triki, jednocześnie tracąc dawne wyczucie; udziwnia, mnoży różne zdarzenia, ciekawostki i postacie. Te ostatnie do tego stopnia, że część z nich - choć wydawałoby się, że są istotne - w połowie opowiadania zwyczajnie porzuca.

"Żebyś nie zgubił się w dzielnicy" to typ książki, w której na wszelkie wątpliwości czytelnika można odpowiedzieć słowami "Bo autor tak chciał". Dlaczego główny bohater jest zgorzkniałym odludkiem, mimo że nie pamięta niczego, co w ten stan go wpędziło? BO AUTOR TAK CHCIAŁ. Jakim cudem nie pamięta nawet najważniejszej w swoim życiu kobiety? TAKIM, ŻE AUTOR TAK CHCIAŁ. Dlaczego osoby, które miały stanowić zagrożenie dla naszego bohatera, osoby dla fabuły kluczowe, po prostu w pewnym momencie znikają? BO AUTOROWI SIĘ NIE CHCIAŁO. I tak dalej.

Zastanawiałem się, czy tej książce można przypisać jakieś znaczenie metaforyczne, drugie dno, symbolikę - ale nic mi do głowy nie przychodzi. Jedna z recenzji sugeruje, że może chodzić o trudną historię Francji - jak rozumiem, tę dotyczącą II Wojny Światowej i kolaboracji z hitlerowcami. Obawiam się, że to spora nadinterpretacja, chętnie jednak zapoznam się ze szczegółową egzegezą.

"Żebyś nie zgubił się w dzielnicy" nie jest pozycją złą; czyta się szybko, a historia może wciągnąć. Ale jeśli ktoś chciałby dopiero rozpocząć swoją przygodę z francuskim pisarzem, opowiadanie to proponowałbym przeczytać jako... pierwsze. A przynajmniej przed "Perełką". Po to, żeby się nie rozczarować.

Pozdrawiam

"Subtelność", "gustowność" - te słowa w recenzjach użytkowników LC pojawiają się najczęściej. Czy słusznie? Moim skromnym zdaniem - nie. Nie po przeczytaniu innej książki Modiano - "Perełki".

Co takiego jest w tej "Perełce", zapytacie. Otóż "Perełka" to mistrzostwo subtelnej zmysłowości, delikatny dźwięk kamertonu, który wprowadza nas w misternie skonstruowaną atmosferę...

Nie mogę dać tu realności faktów, mogę dać tylko ich cień. - Stendhal
( przeł. T.Żeleński Boy)

Powyższe motto doskonale odpowiada treści tej niewielkiej książki, ładnie
wydanej, w twardej oprawie- panoramiczna okładka Paryża w ciemnej barwie.
Dramatyczna narracja charakterystyczna dla twórczości tego francuskiego
pisarza, Laureata Literackiej Nagrody Nobla z 2014 roku.
Paryski klimat z fabułą gorącego września babiego lata. Główny bohater,
pisarz Daragane marzy o niezwykłym, czarującym spotkaniu. Samotny, na
skutek zobojętnienia na ludzi, niespodziewanie nawiązuje kontakt-nie taki, jakiego się spodziewał- z tajemniczym nieznajomym, który telefonicznie donosi mu, że znalazł jego notes - adresownik. Daragane otwiera się na spotkania z nieznajomymi i znajomymi osobami przypisanymi konkretnym miejscom w topografii Paryża.
Elegancki, powściągliwy język jak zawsze u Modiano, ciekawe dialogi z niedomówieniami, niedokończeniami i cała tą psychologiczną otoczką bohatera ( niepokój, obawy, nieśmiałość, obsesja).
Autor dotyka kwestii tożsamości, pamięci, wspomnień. Czas teraźniejszy przewija się z przeszłym, rzeczywistość wydaje się snem, złudzeniem lub półsnem. Zagłębia się we wspomnienia, które ożywiają spotkania i spacery szlakiem dzieciństwa. Okazuje się, że pamięć nie jest taka sama dla wszystkich - każdy ma inną, jak np. on i Annie.
Powieść rozgrywa się w labiryncie czasów i przestrzeni z tajemniczym wątkiem kryminalnym, kilkoma frazami nakreślonym.
Gdyby nie motyw książek, który dodaje pewnego rodzaju uroku narracji,
opowieść pozostałaby tematem powielanym: o tożsamości, pamięci, poszukiwaniach, czy wspomnieniach.
Źródło tytułu książki czytelnik pozna w fabule narracji. Jest przejmujące i świadczy o egzystencjalnej i emocjonalnej samotności dziecka wśród dorosłych, jakim był pisarz i bohater jednocześnie.
Czyta się dobrze, z utrzymanym zainteresowaniem, ale i zawodem, że historia nie raz urywa się pozostając w wielu miejscach relacji nieodkrytą tajemnicą.

Nie mogę dać tu realności faktów, mogę dać tylko ich cień. - Stendhal
( przeł. T.Żeleński Boy)

Powyższe motto doskonale odpowiada treści tej niewielkiej książki, ładnie
wydanej, w twardej oprawie- panoramiczna okładka Paryża w ciemnej barwie.
Dramatyczna narracja charakterystyczna dla twórczości tego francuskiego
pisarza, Laureata Literackiej Nagrody Nobla z 2014...

W domu pisarza Jeana Daragane'a, samotnie mieszkającego w Paryżu, dzwoni nieużywalny od długiego czasu telefonu. To dzwoni nieznajomy, który przedstawia się jako Ottolini i twierdzi, że znalazł notes pisarza z adresami. Nazwisko z tego notesu przywołane przez Ottoliniego powoduje lawinę wspomnień wydarzeń z dzieciństwa. A poszukiwania prowadzone przez pisarza prowadzą go do ludzi i miejsc z tamtych czasów, które do tej pory starał się wyprzeć ze swojej pamięci.

Patrick Modiano opowiada w swoich książkach cały czas bardzo podobną oniryczną historię. Główne postacie snują się po tajemniczym Paryżu, nie pamiętają, albo nie chcą pamiętać swojej przeszłości. Ale pod wpływam spotkanie z kimś młodym, często atrakcyjnym, kto przypomina tę przeszłość, zaczynają szukać dawnych śladów: rzadkich spotkań z rodzicami, pięknych kobiet, które pojawiają się aby pomóc i życia na granicy prawa bądź poza tą granicą. Obraz pokazywany jest we mgle, w której wszystko się rozmywa. Żebyś nie zgubił się w dzielnicy jest również taką historią.

Niewątpliwie ta książka napisana jest elegancką prozą, ale po przeczytaniu kilku książek Modiano budzi ona pewien przesyt i …. lekkie znużenie tym wyrafinowaniem. Trudno mi było się nią zachwycić, ale doceniam jej poziom. Myślę, że warto przeczytać, aby mieć własne zdanie.

Co ciekawe, Żebyś nie zgubił się w dzielnicy ukazała się na francuskim rynku w październiku 2014 r. i w tym samym miesiącu Patrick Modiano został literackim noblistą.

W domu pisarza Jeana Daragane'a, samotnie mieszkającego w Paryżu, dzwoni nieużywalny od długiego czasu telefonu. To dzwoni nieznajomy, który przedstawia się jako Ottolini i twierdzi, że znalazł notes pisarza z adresami. Nazwisko z tego notesu przywołane przez Ottoliniego powoduje lawinę wspomnień wydarzeń z dzieciństwa. A poszukiwania prowadzone przez pisarza prowadzą go do...

Nastrojowa i senna, co nie znaczy usypiająca. Wciagająca, ale także rozczarowująca. Niestety nie w moim typie z uwagi na wiele rozpoczętych i niedokończonych wątków oraz liczne zagadki i niedomowienia.

Nastrojowa i senna, co nie znaczy usypiająca. Wciagająca, ale także rozczarowująca. Niestety nie w moim typie z uwagi na wiele rozpoczętych i niedokończonych wątków oraz liczne zagadki i niedomowienia.