Król Maciuś na bezludnej wyspie

Podobnie jak część pierwsza - ani szczególnie nie porywa ani... hmm, no otrucie psa dzisiaj by nie przeszło jako coś pozytywnego bez względu na powód ;) (już nie mówiąc o innych fragmentach, które są zwyczajnie rasistowskie - no oczywiście nie podejrzewam autora o takie poglądy, po prostu takie czasy były że się takiego języka używało ale to swoją drogą jest świetny argument w dzisiejszym dyskursie na temat słowa "murzyn" itp. /w sensie, że argument taki, że co kiedyś przeszło, dziś już nie ma opcji/).
Ale przyznam, że chyba mnie zaciekawiła odrobinę więcej niż część pierwsza. I zakończenie mnie zaskoczyło, a z drugiej strony jak można było inaczej taką historię zakończyć...

"Bo dzieci nie są głupsze od dorosłych, tylko nie mają doświadczenia."
:)

3/5
(słuchana: 9-10.03.2022, EmpikPremium)

Podobnie jak część pierwsza - ani szczególnie nie porywa ani... hmm, no otrucie psa dzisiaj by nie przeszło jako coś pozytywnego bez względu na powód ;) (już nie mówiąc o innych fragmentach, które są zwyczajnie rasistowskie - no oczywiście nie podejrzewam autora o takie poglądy, po prostu takie czasy były że się takiego języka używało ale to swoją drogą jest świetny...

Kontynuacja przygód Maciusia.

O ile w pierwszym tomie były przygody, akcja to o tyle drugi tom skupiony jest na przemyśleniach i filozofii. Maciuś zastanawia się i spisuje swoje przeżycia gdzie zaczyna dostrzegać swoje błędy. Bardzo często okazuje się dobre chęci nie wystarczają w starciu z brutalną rzeczywistością.

Dużo trudniejsza w odbiorze niż pierwsza część.

Kontynuacja przygód Maciusia.

O ile w pierwszym tomie były przygody, akcja to o tyle drugi tom skupiony jest na przemyśleniach i filozofii. Maciuś zastanawia się i spisuje swoje przeżycia gdzie zaczyna dostrzegać swoje błędy. Bardzo często okazuje się dobre chęci nie wystarczają w starciu z brutalną rzeczywistością.

Dużo trudniejsza w odbiorze niż pierwsza część.

To książka sprzed prawie stu lat, mimo wszystko trzeba zaznaczyć - motyw "białego zbawcy" prawie niemożliwy do czytania, obrzydliwy i przykry.

To książka sprzed prawie stu lat, mimo wszystko trzeba zaznaczyć - motyw "białego zbawcy" prawie niemożliwy do czytania, obrzydliwy i przykry.

To rzadkość, by druga część podobała mi się bardziej od pierwszej. Może dlatego, że "Króla Maciusia Pierwszego" poznała większość z nas w dzieciństwie, a o "Królu Maciusiu na Wyspie Bezludnej", wstyd przyznać, do niedawna nawet nie słyszałem? Było to więc dla mnie odkrycie literackie - dalsze losy Króla Maciusia po detronizacji.
Książka jest niebywale smutna. Maciuś, początkowo pełen woli walki i chęci ucieczki z więzienia, całkowicie rezygnuje z panowania. Dochodzi do wniosku, że był złym królem, przez niego wielu ludzi zginęło, wielu jest nieszczęśliwych, zatem postanawia uciec i ukrywać się jako zwyczajny chłopiec. Co jakiś czas się ujawnia, organizuje pomoc i wsparcie dla dzieci, ale przy różnych miejscach pobytu tylko utwierdza się w swym smutku i depresji. Wszędzie widzi narastające zło, sparszywienie świata, zarówno dzieci, jak i dorosłych; dochodzi do wniosku, że ich nie rozumie i nie chce zrozumieć. Chce być sam, nie ma ochoty być już Królem Reformatorem. I takiego właśnie zrezygnowanego Maciusia maluje nam Korczak. Piękna, choć wyjątkowo smutna baśń.

To rzadkość, by druga część podobała mi się bardziej od pierwszej. Może dlatego, że "Króla Maciusia Pierwszego" poznała większość z nas w dzieciństwie, a o "Królu Maciusiu na Wyspie Bezludnej", wstyd przyznać, do niedawna nawet nie słyszałem? Było to więc dla mnie odkrycie literackie - dalsze losy Króla Maciusia po detronizacji.
Książka jest niebywale smutna. Maciuś,...

To była moja pierwsza samodzielnie przeczytana książka. Miałem wtedy 7 lat :)
Poziom wrażliwości autora, zrozumienie potrzeb dziecka i tego, co przeżywa taki mały porzucony człowiek poruszyły mnie bardzo.
Zakończenie mam ciągle przed oczami. I jeszcze ta przybrudzona kostka cukru...
Tyle lat minęło, a ja ciągle to widzę i czuję...

To była moja pierwsza samodzielnie przeczytana książka. Miałem wtedy 7 lat :)
Poziom wrażliwości autora, zrozumienie potrzeb dziecka i tego, co przeżywa taki mały porzucony człowiek poruszyły mnie bardzo.
Zakończenie mam ciągle przed oczami. I jeszcze ta przybrudzona kostka cukru...
Tyle lat minęło, a ja ciągle to widzę i czuję...

Rasistowska wypocina zatruwająca umysły polskich dzieci. Janusz Korczak, pseudopisarz polsko-żydowski, janusz literatury, powiela każdy możliwy stereotyp przypisywany Afroafrykańczykom – których z rasistowska zwie Murzynami.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2021/04/polsko-zydowski-pisarz-rasistowski.html

Rasistowska wypocina zatruwająca umysły polskich dzieci. Janusz Korczak, pseudopisarz polsko-żydowski, janusz literatury, powiela każdy możliwy stereotyp przypisywany Afroafrykańczykom – których z rasistowska zwie Murzynami.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2021/04/polsko-zydowski-pisarz-rasistowski.html

Dawno nie czytałem tak smutnej książki. Zarazem daje dużo do myślenia o procesie dorastania.

Dawno nie czytałem tak smutnej książki. Zarazem daje dużo do myślenia o procesie dorastania.

Jest trochę bardziej chaotyczna, mniej spójna niż perfekcyjny "Król Maciuś Pierwszy", ale i tak jest świetna. Korczak opisuje świat, jakim jest, nie takim jak być powinien. Więc jest tu i prawdziwa (choć w przystępny dla dzieci sposób przedstawiona) polityka, kolonializm, problemy trzeciego świata, problemy rasowe, groza wojny, morderstwa (i generalnie problem śmierci), zdrada, kradzieże, problemy socjalne, alkohol, więzienie, przemoc, łamanie traktatów - krótko mówiąc rzeczywisty niepolukrowany świat. Jednocześnie jest to próba przedstawienia dzieciom skomplikowanej natury ludzkiej, a nie udawanie, że zło nie istnieje, a wszyscy ludzie to dobrzy wujkowie.

Jest trochę bardziej chaotyczna, mniej spójna niż perfekcyjny "Król Maciuś Pierwszy", ale i tak jest świetna. Korczak opisuje świat, jakim jest, nie takim jak być powinien. Więc jest tu i prawdziwa (choć w przystępny dla dzieci sposób przedstawiona) polityka, kolonializm, problemy trzeciego świata, problemy rasowe, groza wojny, morderstwa (i generalnie problem śmierci),...

Podobnie jak z Maciusiem Pierwszym długo, bo aż do dorosłości nie mogłam się za nią zabrać. Wiem, polecana jako lektura dla dorastających dzieci i ja ja wtedy dostałam. Pięknie oprawiona, duża czcionka, twarda okładka z kolorową obwolutą i mnóstwo barwnych ilustracji w środku. Zachęcana przez rodziców brałam, czytałam kilka pierwszych stron i odkładałam nuudaaa. Wolałem wtedy przygody Tomka Wilimowskiego, chociaż Karolcię czytałam z wypiekami.
Przeczytałam jako dorosła i owszem ma urok oraz spełnia wymogi edukacyjnej książki dla dzieci mierząc się z problemami współczesnego świata - wojna, głód, niesprawiedliwość, śmierć, uchodźcy itp, a jednak... do mnie nadal nie przemawia.

Podobnie jak z Maciusiem Pierwszym długo, bo aż do dorosłości nie mogłam się za nią zabrać. Wiem, polecana jako lektura dla dorastających dzieci i ja ja wtedy dostałam. Pięknie oprawiona, duża czcionka, twarda okładka z kolorową obwolutą i mnóstwo barwnych ilustracji w środku. Zachęcana przez rodziców brałam, czytałam kilka pierwszych stron i odkładałam nuudaaa. Wolałem...

Kiedy byłam dzieckiem, pochłonęłam tę książkę i zachwyciłam się nią od początku do końca.

Kiedy byłam dzieckiem, pochłonęłam tę książkę i zachwyciłam się nią od początku do końca.