Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu obyczajowo-historycznego. To trzecia książka Agnieszki Panasiuk, którą miałem przyjemność przeczytać. A teraz mam zaszczyt napisać, że jest to powieść, którą Czyt-NIK poleca! której Czyt-NIK patronuje! Autorka w najnowszej książce ukazuje historie I wojny światowej. A dokładnie opisuje mało znane wydarzenia, do których dochodziło na Podlasiu. Dziś dzięki tej książce możemy poznać losy mieszkańców, którzy w obliczu wojny zmuszeni zostali do ucieczki w głąb Rosji przed nadciągającymi wojskami niemieckimi.
Trzecie spotkanie z twórczością Agnieszki Panasiuk, to nie tylko ekscytująca czytelnicza wyprawa, lecz również lekcja historii. Historii, której nie powinno się zamiatać pod dywan, lecz przekazywać z pokolenia na pokolenie. Tak, aby pamięć o wydarzenia I wojny światowej nie zaginęła w gąszczu codziennych trosk. Niech ta lektura będzie dla każdego z nas możliwością zatrzymania się i spojrzenia na losy ludzi, którym wojenna rzeczywistość zabrała wolność, marzenia, plany. Niech ta książka będzie dla nas możliwością uszanowania wolności, którą dziś możemy się cieszyć.
Na kartach powieści „Sekrety Białej. Chata” poznajemy historię Zuzanny – mieszkającej w Warszawie projektantki. Praca, którą wykonuje jest zwieńczeniem jej zawodowych marzeń i aspiracji. Jednakże kobieta wyjeżdża na przymusowy urlop do Białej Podlaskiej. Tutaj zamierza rozliczyć się ze swoim dzieciństwem. Zuzanna wychowywała się bez matki, teraz pragnie podjąć życiowe, ważne dla siebie decyzje. Kobieta podejmuje się również rozbiórki kolejarskiej chaty, należącej do jej babci Walerki. Jak się okazuje chata, skrywa wiele demonów z przeszłości. Naznaczona jest historiami ludzi, którzy z powodu wojny zmuszeni byli do opuszczenia swoich domostw.
Nie ukrywam, że historia Zuzanny wzruszyła mnie do żywego. Przeszłość jej przodków dotknęła moich emocji, poruszyła mnie do głębi. Jak bohaterka tej powieści poradzi sobie z trudną historią przodków? Czy zdoła otworzyć się na miłość, która puka do drzwi jej serca? Jestem przekonany, że miłośnicy powieści obyczajowo-historycznych sięgając po tę książkę znajdą w niej historię, która poruszy ich serca. Znając twórczość Agnieszki Panasiuk, mogę zapewnić Was, że wybierając tę książkę, podejmiecie właściwą decyzję, z której będziecie zadowoleni.
„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu. Wcześniej ukazały się „Sekrety Białej. Leśniczówka” i „Sekrety Białej. Kamienica”. Wszystkie te książki całościowo tworzą historie, które warto poznać. Tworzą obraz ludzkich losów dotkniętych wojenną zawieruchą. Historie Marysi, Doroty, a teraz Zuzanny już na zawsze pozostały w mym czytelniczym sercu. Będą dla mnie obrazem czasów naznaczonych trudnymi i bolesnymi doświadczeniami ludzi, którym wojna zabrała to, co najważniejsze – wolność, swobodę, marzenia. Niech książki Pani Agnieszki Panasiuk będą dla nas hołdem pamięci. A już na pewno są historiami dotykającymi najczulszych strun naszych emocji. Zdecydowanie polecam lekturę książek z cyklu „Sekrety Białej”.
Książka „Sekrety Białej. Chata” ukazała się nakładem Wydawnictwa Szara Godzina

„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu obyczajowo-historycznego. To trzecia książka Agnieszki Panasiuk, którą miałem przyjemność przeczytać. A teraz mam zaszczyt napisać, że jest to powieść, którą Czyt-NIK poleca! której Czyt-NIK patronuje! Autorka w najnowszej książce ukazuje hist...

Rozwiń Zwiń

Jeśli w gronie thrilleromaniaków jest ktoś, kto narzeka na nudę, ktoś, kto twierdzi, że nic już nie jest w stanie go zaskoczyć, ktoś, kto uważa, że wyczerpano pomysły na wciągający thriller, niech uderzy się w pierś i sięgnie po najnowszą książkę Kamila Piechury. Czyt-NIK zapewnia Was, że jej lektura zapiera dech w piersiach. Dodam więcej, jestem przekonany, że „Era” jest zwiastunem nowej ERY polskiego thrillera. A Wydawnictwo Filia, Filia Mroczna Strona ponownie dowiodło, że ma nosa do wypuszczania w literacki świat książkowych perełek, które zasługują na miano NIK – Najlepszych Interesujących Książek.
Kamil Piechura stworzył historię, której atmosfera wsiąka we wszystkie włókna naszej czytelniczej wrażliwości, emocjonalności. Jak na rasowy thriller przystało, autor już od pierwszych stron stwarza w naszej wyobraźni poczucie grozy, które pulsuje z każdą przekładaną stroną. Pulsuje tak mocno, że w finałowej odsłonie otrzymujemy maksymalną dawkę emocji, które jeszcze długo dają się we znaki po zakończeniu lektury.
„Era” to zaproszenie do świata najnowszej technologii, która miała za zadanie ułatwić nam życie. Sprawić, że wszystko będzie łatwiejsze, doskonalsze. Lecz co się może stać, gdy okaże się, iż owa technologia zwróci się przeciwko swojemu stwórcy? Czy grozi nam wówczas zagłada i panowanie technologii nad ludźmi?
Kamil Piechura wykreował doskonałą historię. Stworzył bohaterów, którzy wpadają w pamięć już od pierwszych chwil. A poznanie Oliwiera Falka jest zapowiedzią ekscytującej przygody, którą autor zapisał na kartach swej najnowszej, drugiej książki. Choć jak sam przyznaje „Era”, była pierwszą powieścią, nad którą pracował.
Zatem wspomniany Falk na targach technologicznych w Hanowerze przedstawia owoc pracy swojego zespołu, którym jest ERA – tysiące linii komputerowego kodu, które mają w bardzo widoczny sposób zmienić oblicze naszej cywilizacji. Niestety wizja sukcesu ulega drastycznej zmianie w momencie, gdy dochodzi do morderstwa jednego z przyjaciół Falka, który jest również jednym z czołowych twórców systemu.
I tutaj do akcji wkracza Samuel Blom, tajemniczy komisarz, który zrobi wszystko, aby poznać personalia mordercy. Pytanie tylko, czy poradzi sobie z nowinkami technologicznymi? Przyznam szczerze, że takie połączenie thrillera, kryminału z najnowszą technologią jest bardzo dobrym prognostykiem na powiew świeżości, innowacyjności w polskiej literaturze gatunkowej. Myślę, że Kamil Piechura narzuca nowy nurt, podnosi poprzeczkę tak wysoko, że ja jako czytelnik będę z zaciekawieniem śledził twórczość pisarza. A jestem przekonany, że literackie podia czekają na to, aby uhonorować pisarza najwyższymi laurami.
Zatem niech „Era” zawita do Waszych domowych biblioteczek. Niech sprawi, że półka z NIK – Najlepszymi Interesującymi Książkami zyska na wartości, a Wasza wyobraźnia podczas czytania wejdzie w obszary, których dotychczas nie perforowała. Sięgnijcie po thriller Kamila Piechury i dajcie porwać się jego kreatywności, która zabierze Was do świata najnowszej technologii. Zdecydowanie polecam!
Książka „Era” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Jeśli w gronie thrilleromaniaków jest ktoś, kto narzeka na nudę, ktoś, kto twierdzi, że nic już nie jest w stanie go zaskoczyć, ktoś, kto uważa, że wyczerpano pomysły na wciągający thriller, niech uderzy się w pierś i sięgnie po najnowszą książkę Kamila Piechury. Czyt-NIK zapewnia Was, że ...

Rozwiń Zwiń

Kryzys zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży jest tematem wyraźnie zauważalnym w psychologii i psychiatrii w Polsce. Statystyki są druzgocące, a stan opieki pozostawia wiele do życzenia. Rzeczywistość nie pozostawia nam złudzeń, że jest jeszcze wiele do zrobienia do naprawienia w sferze specjalistycznej pomocy psychologicznej, terapeutycznej kierowanej do dzieci i młodzieży.
Na szczęście na mapie Polski jest miejsce, które daje nadzieję. Tym miejscem jest Zabór – miasto w województwie lubuskim. Miasto, w którym na ulicy Zamkowej 1 mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży. To tutaj opieką objętych jest osiemdziesiąt młodych osób, spośród których ponad połowa po próbach samobójczych. To ogromna skala, która powinna nam otworzyć oczy i uświadomić, z jakimi problemami boryka się współczesna młodzież. Ważne jest abyśmy zrozumieli te problemy i co jeszcze ważniejsze wiedzieli, jak pomóc osobom, które nie potrafią samodzielnie uporać się z bolączkami otaczającego ich świata.
Jestem przekonany, że książka „Żyję, czy to mało?” przychodzi nam z pomocą. Na jej kartach dziennikarka Katarzyna Kachel rozmawia z Marcinem Łokciewiczem – wychowawcą i arteterapeutą, który od dwudziestu pięciu lat pracuje w Zaborze. Opracował nieszablonowe metody terapeutyczne pracy z dziećmi, oparte na działaniach artystycznych i sportowych. Reportaż ten pokazuje nam jak ogromne znaczenie ma bliski kontakt z dziećmi. Mimo iż system skierowany ku pomocy dzieciom i młodzieży nadal kuleje, można wspierać najmłodszych w ich drodze ku lepszemu życiu. Ta książka jest wyrazem tego, że miłość, obecność, uważność na problemy współczesnej młodzieży może być receptą w procesie zdrowienia dziecka.
Niestety dziś dzieci często pozostawione same sobie, wpadają w sidła internetowego świata. Świata, który kusząc dostępnością, omamiając, wysysa emocjonalność z młodego człowieka. To sprawia, że po pewnym czasie nie potrafi on odnaleźć się w otaczającym świecie. Świecie, który przytłacza go tak bardzo, że nawet najmniejszy wydawałoby się nam problem, jest dla niego problemem nie do przeskoczenia. To pcha młodych ludzi do prób samobójczych. Jak czytamy w książce „Żyję, czy to mało?” Zabór jest miejscem dającym nadzieję. Miejscem, które może być doskonałym przykładem dla innych tego typu placówek, które powinny powstawać i pomagać najmłodszym pacjentom. To właśnie dzięki takiemu wsparciu mogą odzyskać wiarę do życia.
Marcin Łokciewicz w rozmowie z Katarzyną Kachel dzieli się z nami swoimi doświadczeniami z pracy wychowawcy i terapeuty. Przykłady, które opisuje mogą tchnąć nadzieję na poprawę jakości życia osobom potrzebującym pomocy. A każdemu z nas, czy to rodzicom, czy nauczycielom uświadomić skalę problemu. Rodzicom szczególnie powinna otworzyć oczy na uważność w dostrzeganiu problemów własnych dzieci, na umiejętność słuchania, rozmowy, bycia blisko. Bo ta bliskość często jest najważniejsza. Dlatego też ważne jest to, aby każdy z nas sięgnął po reportaż Katarzyny Kachel i Marcina Łokciewicza, dzięki któremu obudzimy w sobie uwagę na problemy dzieci i młodzieży.
Książka „Żyję, czy to mało?” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

Kryzys zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży jest tematem wyraźnie zauważalnym w psychologii i psychiatrii w Polsce. Statystyki są druzgocące, a stan opieki pozostawia wiele do życzenia. Rzeczywistość nie pozostawia nam złudzeń, że jest jeszcze wiele do zrobienia do naprawienia w s...

Rozwiń Zwiń

To nie może być prawdą!!! Niestety jest!!! To w głowie się nie mieści!!! Nie ma takich słów, aby opisać piekło, które przeżyły dzieci w Sierocińcu Świętego Józefa – miejscu, gdzie powinny być bezpieczne. „Piekło sierocińca” to reportaż napisany przez dziennikarkę Christinę Kenneally, która uchyla drzwi do miejsca, w którym dochodziło do bestialskich praktyk. Dochodziło do czynów, które nie mieszczą się w głowie.
Czytając te historie ogarnięty złością, przecierałem oczy, pocierałem ręce ze zdenerwowania, furii, która narastała we mnie z każdym nowym faktem, który poznawałem dzięki lekturze tej książki. To niewyobrażalne, wręcz niemożliwe, aby w instytucji, która powinna być wzorem cnót i dobroci ludzkiej, słowo człowiek wymazano ze słownika. To, czego doświadczyły dzieci nie sposób wymazać z ich psychiki, a my poznając ich historie, przekonujemy się, że skala okrucieństwa za murami Sierocińca Świętego Józefa zasługuje na POTĘPIENIE.
Przyznam szczerze, że książka „Piekło sierocińca” jest książką dla czytelników o mocnych, stalowych nerwach. Nie zamierzam w tej recenzji przytaczać historii w niej zapisanych, ponieważ mam świadomość, że lepiej będzie, jeśli sami odkrywać będziecie prawdę skrywaną latami. Fakt, ta historia bulwersuje, lecz bardzo dobrze się stało, że Christne Kenneally z dziennikarską dociekliwością podjęła się tego tematu. Ważne jest to, aby każdy z nas poznał tę historię, a jeszcze bardziej to, aby nie powtarzała się ona za ścianami miejsc, w których dzieci powinny być objęte opieką, miłością, by czuć się bezpiecznie. NIGDZIE i NIGDY. By ich godność stawiana była na pierwszym miejscu, a nie odarta i podarta na strzępy, których odłamki niosą za sobą nieodwracalny ból psychiczny.
Dziennikarka Christina Kenneeally w wyniku dziesięciu lat swej pracy ukazuje na światło dzienne niewyobrażalne historie, które zasługują na najgorszą karę względem oprawców – księży i siostry zakonne, którzy w swym dekalogu powinni mieć przede wszystkim miłość dla bliźniego swego, o czym tak głośno krzyczy się z kościelnych ambon. Szkoda, że ci, którzy krzyczą najgłośniej w tej sprawie, stają się najgorszymi oprawcami, którzy mają za nic przesłanie płynące z ich nauki wiary. Chciałbym wierzyć, że historie z Sierocińca Świętego Józefa… i tu wstrząśnięty poznaną historią przyznaje, że brakuje mi słów. Niech każdy z nas dopisze je zgodnie z własnym dekalogiem, wrażliwością, poczuciem człowieczeństwa, którego próżno szukać w katolickiej placówce w amerykańskim stanie Vermont.
Książka „Piekło sierocińca” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

To nie może być prawdą!!! Niestety jest!!! To w głowie się nie mieści!!! Nie ma takich słów, aby opisać piekło, które przeżyły dzieci w Sierocińcu Świętego Józefa – miejscu, gdzie powinny być bezpieczne. „Piekło sierocińca” to reportaż napisany przez dziennikarkę Christinę Kenneally, która...

Rozwiń Zwiń

Podróże kształcą – to fakt niezaprzeczalny. Książki dostarczają cennej wiedzy – to prawda, której nie sposób kwestionować. A jeśli połączymy podróż z książką, otrzymamy cenną wartość. Dlatego dziś pragnę zaproponować Wam lekturę najnowszej książki księdza Witolda Kaweckiego pt. „Podróże po Włoszech z Artemizją Gentileschi”.
Sięgając po tę książkę, poznajemy historię jednej z pierwszych kobiet-malarek, która na swych płótnach podejmowała tematykę religijną. Lektura ta przybliży nam twórczość wybitnej malarki, ukaże nam miejsca, w których mieszkała i tworzyła. Ta książka jest bowiem nie tylko bogactwem wiedzy na temat Artemizji Gentileschi, lecz również podróżą po zakątkach urokliwych Włoch. Jak sam autor książki przyznaje, życie i twórczość Artemizji „w jakimś sensie uosabia współczesną Italię”.
Ksiądz Witold Kawecki zabiera nas do Rzymu, do rodzinnego miasta Artemizji. Ukazuje nam dramatyczne przeżycia w życiu malarki. Ale co najważniejsze ta książka jest obrazem, bogatej i jakże pięknej twórczości Artemizji, która jest wyrazem jej artystycznej wrażliwości, doskonałości, umiejętności przeniesienia na płótna piękna widzianego oczami tej jakże wybitnej malarki.
W książce „Podróże po Włoszech z Artemizją Gentileschi” poznajemy również florencki okres życia artystki. Autor zabiera nas do Toskani. To właśnie w dawnej krainie Etrusków, Artemizja stała się częścią ich artystycznej spuścizny. Co ważne ksiądz Witold Kawecki nie zaprzestaje na ukazaniu nam losów wybitnej malarki. Przybliża nam również historię innych malarek. W tym miejscu warto napomnieć, iż ksiądz Witold Kawecki przypomina losy Katarzyny Benincasy, zwanej Katarzyną Sieneńską, która dążyła do ukazania ważnej i pełnej roli kobiet w życiu społecznym.
We Florencji zaś Artemizja zwróciła na siebie swoją uwagę Michała Anioła Buonarrotiego juniora, bratanka Michała Anioła. To właśnie również w tym mieście Artemizja namalowała obraz z wizerunkiem jej ulubionej świętej – Marii Magdaleny.
Ksiądz Witold Kawecki przybliża nam także wenecki akcent z życia Artemizji. W tym mieście malarka nie tylko zachwyciła się wenecką szkołą malarską, lecz również zaangażowała się w romans z Nicolasem Larnierem.
Autor zaprasza nas do Neapolu, miasta, które fascynuje swą tajemniczością. Miasta, w którym Artemizja założyła własny warsztat malarski, jak i również sklep z dziełami sztuki. A Czyt- NIK pragnie dodać, że najnowsza książka księdza Witolda Kaweckiego jest dziełem bogatym w wiele ważnych, ciekawych faktów z życia Artemizji Gentileschi. Ta książka to również piękno obrazów, zdjęć, które autor ukazuje. Jakże bogate wydanie tej książki, przewodnika po życiu i twórczości wybitnej malarki, będzie perełką w biblioteczce miłośników, sztuki, historii, Italii.
Książka „Podróże po Włoszech z Artemizją Gentileschi” ukazała się nakładem Wydawnictwa Jedność

Podróże kształcą – to fakt niezaprzeczalny. Książki dostarczają cennej wiedzy – to prawda, której nie sposób kwestionować. A jeśli połączymy podróż z książką, otrzymamy cenną wartość. Dlatego dziś pragnę zaproponować Wam lekturę najnowszej książki księdza Witolda Kaweckiego pt. „Podróże po...

Rozwiń Zwiń

„Koniec śmierci” to trzecia niestety ostatnia części niesamowitej trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”. Cixin Liu wzniósł się na wyżyny twórczej kreatywności w stworzeniu świata przepełnionego fantastycznymi doznaniami. Lektura tej książki jest jak zastrzyk pozytywnej energii, przepełnionej wyjątkowymi obrazami budowanymi w umysłach czytelników, którzy sięgnęli po dzieło chińskiego bestsellerowego pisarza. Pragnę dodać, że obecnie cały cykl jest dla mnie numerem jeden, jeśli chodzi o fantastykę o science-fiction. I przyznam szczerze, że trudno będzie zdetronizować tytuły wchodzące w skład tego cyklu. Zatem „Problem trzech ciał”, „Ciemny las” i „Koniec śmierci” to książki, które wywarły ogromny wpływ na moją wyobraźnię, na moje postrzeganie fantastycznego świata. Zachęcam Was, abyście tak samo, jak Czyt-NIK doznali tej niewyobrażalnej czytelniczej przygody.
Ziemia, zdobywając trisolariańską wiedzę, ma w ręku ogromną broń, dzięki której ludzka nauka przeżywa okres renesansu. To powstrzymuje kosmitów przez ostatecznym opanowaniem Ziemi. Ale czy na długo? Wszak niepojęte jest to, co może zrobić obca cywilizacja? Co mógł w tej historii wykreować Cixin Liu? Czyt-NIK już wie i warto abyście również Wy, drodzy Czytelnicy przekonali się o tym na własnej skórze.
Jak się okazuje Trisolarianie dzięki rozwojowi ludzkości, poznają naszą kulturę. Czy to może być zalążkiem do pojednania i wspólnej kooperacji? Smaczkowi tej historii dodaje informacja o przebudzeniu się z hibernacji ekspertki technicznej Cheng Xin. Czy to przyczyni się do powrotu do zapomnianego programu z czasów kryzysu? Czy będzie to miało wpływ na zburzenie równowagi i poprowadzi do konfliktu między światami? Nie mogę Wam tego zdradzić, ponieważ nie chcę zabrać Wam przyjemności odrywania historii zapisanej na kartach książki „Koniec śmierci”.
Cixin Liu jest dla mnie odkryciem ostatnich lat. Chiński pisarz zafascynował mnie kreatywnością w tworzeniu historii. Pomysłowość pisarza zdaje się nie ma granic, a ja bezgranicznie zakochany w twórczości Cixin Liu, zagospodaruję sobie czas na lekturę innych książek jego autorstwa.
„Wspomnienie o przeszłości Ziemi” to bez wątpienia trylogia, która zasługuje na najwyższe noty. I nie dziwi mnie światowa fascynacja twórczością chińskiego pisarza. Nie dziwi mnie również pojawienie się ekranizacji „Problemu trzech ciał”. I nie będę również zaskoczony, jeśli twórcy filmowi pokuszą się o kolejną serię na motywach książek bestsellerowego pisarza. Bez wątpienia takie książki dodają wartości światowej literaturze, a czytelnikom zapewniają niewyobrażalną czytelniczą przygodę. Zatem bierzcie i czytajcie.
Książka „Koniec śmierci” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

„Koniec śmierci” to trzecia niestety ostatnia części niesamowitej trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”. Cixin Liu wzniósł się na wyżyny twórczej kreatywności w stworzeniu świata przepełnionego fantastycznymi doznaniami. Lektura tej książki jest jak zastrzyk pozytywnej energii, przepe...

Rozwiń Zwiń

Po przeczytaniu książki „Problem trzech ciał” byłem tak zafascynowany tą historią, że bez zbędnej zwłoki sięgnąłem po drugi tom trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”. „Ciemny las” to drugie spotkanie z twórczością chińskiego pisarza Cixina Liu. Twórczość tego pisarza to dla mnie niesamowite odkrycie. Warto, abyście również Wy zasmakowali tej przyjemności. To kolejna książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Historia, którą zarysował autor, budowała w mej wyobraźni niesamowite obrazy, zabrała mnie do świata fantastycznego, którego nie chciałem opuszczać. Dlatego też zaniedbałem swoje domowe obowiązki. A proszę mi wierzyć, że Cixin Liu zadbał o każdy szczegół w tej historii, co sprawia, że nie zapomnę tego, co przeżywałem wraz z bohaterami chińskiego bestsellera.
„Ciemny las” to zaproszenie, którego nie odmówią sobie wytrawni miłośnicy science-fiction. To historia mieszkańców Ziemi, którzy odkryli inwazję kosmitów sprzed czterystu lat. To sprawiło, że ruch na rzecz Ziemskiej Trisolaris został w znacznej mierze zaburzony. Co więcej, obca cywilizacja dzięki sofonom ma dostęp do informacji na temat ludzi. Pytanie tylko, co zamierzają zrobić z tą wiedzą? Jak ją wykorzystają? Czy cywilizacja jest zagrożona? Te i wiele innych pytań zadawałem sobie podczas czytania tej książki. A Wy, jeśli zastanawiacie się, czy sięgnąć po „Ciemny las”, to z jasnością i oczywistością odpowiem Wam – TAK! Powiem wiecej, dlaczego jeszcze tego nie zrobiliście? Mam nadzieje, że czyt-NIKowa recenzja przekona Was do sięgnięcia po tę książkę.
W tej historii wiele się dzieje. Fantastyczny świat stworzony przez autora zapiera dech w piersiach. A jeśli powiem Wam, że stworzony program Wpatrujących się w Ścianę, będzie kluczem do tajnej strategii, to jeszcze bardziej spotęguję Waszą chęć do sięgnięcia po „Ciemny las”. Cixin Liu doskonale uwypukla w tej historii warstwę psychologiczną, społeczną czy polityczną. A opisy otaczającego nas świata elektryzują z maksymalną siłą.
Światowa fantastyka zyskała wiele dzięki twórczości Cixina Liu. Pomysłowość autora zdaje się nie ma granic. Ta historia wyrywa się wszelkim wyobrażeniom, co sprawia, że lektura tej książki jest niezwykłą podróżą, której próżno szukać w najlepszych biurach podróży. Znajdziecie ją tylko na kartach „Ciemnego lasu”, książki, która jest światowym fenomenem, nadzieją, na to, że czytelnicy, którzy nie czytali jeszcze książek tego gatunku, otworzą swoje czytelnicze horyzonty na science-fiction, na fantastykę. I nie byłbym sobą, gdybym nie dodał, że powieść ta znajduje swoje należne miejsce na półce NIK – Najlepszych Interesujących Książek. Teraz po umieszczeniu tego tytułu w swej biblioteczce, zabieram się do czytania trzeciej części cyklu „Wspomnienie o przeszłości Ziemi” – „Koniec śmierci”.
Książka „Ciemny las” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

Po przeczytaniu książki „Problem trzech ciał” byłem tak zafascynowany tą historią, że bez zbędnej zwłoki sięgnąłem po drugi tom trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”. „Ciemny las” to drugie spotkanie z twórczością chińskiego pisarza Cixina Liu. Twórczość tego pisarza to dla mnie niesa...

Rozwiń Zwiń

Jan Paweł II, dla mnie osobiście, jest osobą, której wiele zawdzięczam. Lecz nie zamierzam w tej recenzji pisać o sobie. Pragnę zachęcić Was do lektury książki „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”. Choć tak naprawdę jestem przekonany, że szczególnie namawiać nie muszę. Książka ta chyba jak żadna inna przybliża nam życie Jana Pawła II – Papieża, który zawsze u swojego boku miał oddanego swej pracy rzecznika prasowego, hiszpańskiego dziennikarza Joaquína Navarro-Vallsa. Dlatego też książka napisana przez człowieka, z bardzo bliskiego otoczenia Biskupa Rzymu jest prawdziwym, wiarygodnym obrazem człowieka, który został Papieżem, Papieża, który pozostał człowiekiem.
Bez wątpienia „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”, to książka, która jest zaproszeniem do spotkania z Janem Pawłem II. Spotkania, w którym przewodnikiem jest Joaquín Navarro-Valls, który od pierwszej chwili towarzyszył Papieżowi, praktycznie we wszystkich Jego podróżach. Autor książki w oparciu o sześćset stron własnych notatek i przemyśleń ilustruje nam bogaty profil osobowości Jana Pawła II. Książka ta jest zatem zbiorem wielu wspomnień dziennikarza, który sporządzał je „na gorąco”, będąc bezpośrednim obserwatorem oraz co ważne uczestnikiem wielu historycznych wydarzeń z udziałem Ojca Świętego.
Nie ukrywam, że lektura książki „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”, była dla mnie głębokim, jakże ważnym przeżyciem. Była spotkaniem tak bliskim, jakbym sam był w centrum ważnych wydarzeń z pontyfikatu Jana Pawła II. Książka Joaquína Navarro-Vallsa jest zaproszeniem za kulisy Watykanu. Jest obrazem wydarzeń, o których nie mieliśmy możliwości przeczytać w prasie. Dziś na podstawie gromadzonych przez rzecznika zapisków, otrzymujemy wiele „smaczków” czy też relacji oraz słów, które miały miejsce w nieoficjalnych sytuacjach. Autor książki przytacza wiele cytatów z wypowiedzi Jana Pawła II. Czyni to w taki sposób, że czytelnik odnosi wrażenie, jakby stał tusz obok Papieża i wsłuchiwał się w jego słowa. Słowa, które są silniejsze od najpotężniejszych armii świata.
Otwierając tę książkę, czułem się jakbym, otwierał drzwi do domu Papieża. Drzwi, które uchylając się, zdumiewały szczerością, otwartością na ukazanie Jana Pawła II, takiego, jakim był – prawdziwego, radosnego, życzliwego… i mógłbym tak bez końca wymieniać superlatywy płynące z postawy życia Biskupa w Białej Szacie. Dzięki tej książce możemy także przyjrzeć się z bliska pracy Watykanu. Jak i jakie podejmowano decyzje? Jak rozstrzygano wiele dylematów? Jakie przeprowadzano rozmowy natury społecznej czy też politycznej? Tego dowiecie się z lektury książki „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”, która jest pełnym, szczerym obrazem Głowy Stolicy Apostolskiej. Dlatego też z całego serca zachęcam Was do lektury książki, która pozwala być tak blisko Osoby, która w historii świata (lecz myślę, że również w naszych prywatnych, życiowych historiach) odegrał ważną, kluczową rolę.
Książka „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”, ukazała się nakładem Wydawnictwa Jedność

Jan Paweł II, dla mnie osobiście, jest osobą, której wiele zawdzięczam. Lecz nie zamierzam w tej recenzji pisać o sobie. Pragnę zachęcić Was do lektury książki „Moje lata z Janem Pawłem II. Prywatne zapiski rzecznika prasowego Watykanu 1984-2006”. Choć tak naprawdę jestem przekonany, że sz...

Rozwiń Zwiń

Każdy rok w literaturze przynosi kilka obiecujących debiutów. Ten, o którym mowa będzie w tej recenzji, jest tym, na który warto było czekać. Thriller i kryminał zyskuje nowe nazwisko, które jest bardzo dobrym prognostykiem na przyszłość. Tytuł jest tak samo tajemniczy, jak historia za nim ukryta. I bardzo dobrze się stało, że Agata Zamarska nie skryła swego pisarskiego talentu w szufladzie, lecz ukazuje go na kartach swej debiutanckiej książki.
„Pustać” to thriller, który doskonale czerpie z definicji gatunku. To historia, która trzyma w napięciu już od samego przeczytania opisu na tylnej okładce. A ta pierwsza hipnotyzuje, intryguje, stawiając nas w niepewności. Warto dodać, że autorka tą książką nie pozostaje w tyle wobec znanych twórców gatunku, gdyż tak zapowiadającym się talentem, może w przyszłości dołączyć do grona najbardziej poczytnych w naszym kraju. A Czyt-NIK nie zamierza ukrywać, że Agata Zamarska zgotowała nam wciągającą historię.
Autorka zaprasza nas do poznania historii Ady i Kamila. W tym celu zabiera nas na odludzie – do Jarząbek. Cisza i spokój to tylko iluzja, ponieważ to, co wydarzy się w tej historii nie da Wam chwili wytchnienia. Już od pierwszej strony będziecie z zaciekawieniem śledzić to, co wydarzy się w domku letniskowym nazywanym „Pustać”.
Ada do szaleństwa zakochana jest w Kamilu. Chłopak postanawia zabrać dziewczynę w jego rodzinne strony. Dziewczyna przepełniona miłością jest pewna, że przyjaciele Kamila zaakceptują ją, a przed nimi rysuje się sielankowa przyszłość. Jednak los zgotował im całkiem inną historię. A raczej to Agata Zamarska postanowiła namieszać w tej relacji. I bardzo dobrze, gdyż dzięki temu do naszych rąk trafił thriller, którego tak szybko nie wypuścicie. Chyba że po przeczytaniu zamierzacie umieścić go na półce NIK – Najlepszych Interesujących Książek. Czyt-NIK tak uczynił. I jestem przekonany, że nie będę jedyny – będzie nas wielu!
Co takiego wydarzyło się na odludziu? Dlaczego wyobrażenia Ady o przyjaciołach Kamila uległy przemianie? Czy spokojna i cicha pustać stanie się miejscem walki na śmierć i życie? Pewne jest to, że wszystko wymknie się spod kontroli. A Wy czytając tę książkę, będziecie w ciągłym skupieniu i niepewności o losy bohaterów debiutanckiej książki Agaty Zamarskiej. Zapewniam Was, że z każdą przekładaną stroną Wasze czytelnicze serce łomotać będzie z maksymalną siłą. I to jest sprawą pożądaną w doskonale skrojonym thrillerze. Proszę mi wierzyć, że „Pustać” jest właśnie takim thrillerem.
Intrygująca historia, ciekawe rysy psychologiczne bohaterów, ciągłe zwroty akcji oraz mroczny klimat zarysowany w Pustaci, to mocne elementy thrillera, którym Agata Zamarska debiutuje w mistrzowskim stylu. Jestem przekonany, że ten styl, będzie nam dane poznać w kolejnych książkach autorki. Czego życzę samej pisarce oraz nam thrilleromaniakom, spragnionym tak mrocznych i elektryzujących historii. Zdecydowanie polecam.
Książka „Pustać” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Każdy rok w literaturze przynosi kilka obiecujących debiutów. Ten, o którym mowa będzie w tej recenzji, jest tym, na który warto było czekać. Thriller i kryminał zyskuje nowe nazwisko, które jest bardzo dobrym prognostykiem na przyszłość. Tytuł jest tak samo tajemniczy, jak historia za nim...

Rozwiń Zwiń

Marcel Moss jest pisarzem, którego przedstawiać nie trzeba. Swym dorobkiem mocno wpisał się w polską literaturę. Z każdą książką zapewnia czytelnikom maksymalne doznania. Nie inaczej jest podczas czytania najnowszej książki autora. „Polana” to jakże mroczny kryminał, który trzyma nas w permanentnej niepewności. Co wydarzyło się w Runowie? Moss już wie! Czyt-NIK już wie! Teraz Wasza kolei, abyście dowiedzieli się prawdy. A ta zelektryzuje Wasze emocje.
Otwierając tę książkę, znajdziecie się w Runowie. To tutaj nieopodal Puszczy Gorzowskiej dochodzi do zaginięcia, które wstrząsnęło lokalną społecznością. Jak się okazuje Artur Krynicki pewnego wieczoru, zaginął bez śladu. Wyszedł z domu i od tej pory nikt nie wie co stało się z mężczyzną. Światło podejrzenia pada na lokalnego biznesmena, u którego Krynicki zaciągnął dług. Sęk w tym, że mężczyzna nie przyznaje się do zarzucanej mu winy. Co takiego wydarzyło się w Runowie? Zwłaszcza że to nie koniec wydarzeń, które rzucają strach na okolicznych mieszkańców.
Jak się okazuje miesiąc po zaginięciu Krynickiego z pobliskiej rzeki, wyłowiono zwłoki Lilii Malczewskiej, kobiety, która przez lata skonfliktowana była z mieszkańcami wsi. Gdy ta wiadomość trafia do jej brata Sambora Malczewskiego, ten po niespełna trzydziestu latach, postanawia powrócić do Runowa. Były policjant będzie starał się znaleźć odpowiedzi na pojawiające się ciągle pytanie – co wydarzyło się w Runowie? Jaka drogę będzie musiał przejść mężczyzna, aby odkryć prawdę? Jak bardzo poznanie jej wpłynie na jego psychikę? Jak bardzo odkryje mroczną tajemnicę rodziny?
Co ważne odkrywając tę tajemnicę, natrafimy na sekrety, które skrywa polana. Jaki związek z tą sprawą mają Słudzy Lasu i Borowy? Co w 1997 roku wydarzyło się w rodzinie Malczewskich? Mroczny klimat wydobywający się z tej historii da się nam we znaki, a my krocząc tą tajemnicą, będziemy odczuwali niepewności. Marcel Moss doskonale zadbał o to, abyśmy snuli podejrzenia, analizowali, to wszystko, co udało się zebrać byłemu policjantowi. Dlatego też zachęcam Was do zabrania się za lekturę książki, która swym wyjątkowym klimatem nie pozwoli Wam oderwać się od odkrywania mrocznych zakamarków tej historii. A gdy już dotrzecie do finałowej odsłony, będziecie przecierać oczy ze zdziwienia. Co skrywa polana? Poznanie odpowiedzi na to pytanie zwali Was z nóg. Zatem zasiądźcie wygodnie i wkroczcie do Runowa. Zdecydowanie polecam.
Pragnę dodać, że autor stworzył kolejną mocną historię, której nie zapomnicie wraz z odłożeniem książki na półkę NIK – Najlepszych Interesujących Książek. Dla mnie twórczość Marcela Mossa jest wyjątkowa i z każdą książką utwierdzam się w przekonaniu, że polski kryminał oraz thriller wiele zyskuje na jego pisarskiej kreatywności. Umiejętność rysowania intrygującej historii, tworzenia napięcia i budowanie wyraźnych postaci psychologicznych to znak rozpoznawczy w twórczości autora. Znak, który w pełni ukazał na kartach swej najnowszej książki. Również Wy tak jak Czyt-NIK dajcie porwać się tej historii.
Książka „Polana” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Marcel Moss jest pisarzem, którego przedstawiać nie trzeba. Swym dorobkiem mocno wpisał się w polską literaturę. Z każdą książką zapewnia czytelnikom maksymalne doznania. Nie inaczej jest podczas czytania najnowszej książki autora. „Polana” to jakże mroczny kryminał, który trzyma nas w per...

Rozwiń Zwiń