Mam na imię Marytė
Wydawnictwo:
KEW
literatura piękna
- Tytuł oryginału:
- Mano vardas – Marytė
- Data wydania:
- 2015-10-25
- Data 1. wyd. pol.:
- 2015-10-25
- Liczba stron:
- 189
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788378931577
- Tłumacz:
- Paulina Ciucka
- Wydawnictwo:
- KEW
- Tagi:
- Litwa druga wojna światowa dziecko głód II wojna światowa literatura litewska literatura współczesna Litwa Niemcy Prusy Wschodnie samotność sierota sierota strach walka o przetrwanie walka o życie
- Tytuł oryginału:
- Mano vardas – Marytė
- Kategoria:
- literatura piękna
- Data wydania:
- 2015-10-25
- Liczba stron:
- 189
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788378931577
- Tłumacz:
- Paulina Ciucka
- Tagi:
- Litwa druga wojna światowa dziecko głód II wojna światowa literatura litewska literatura współczesna Litwa Niemcy Prusy Wschodnie samotność sierota sierota strach walka o przetrwanie walka o życie
- Inne
Oparta na faktach powieść opowiada o jednej z białych plam powojennej historii – „wilczych dzieciach”. Po II wojnie światowej niemieckie sieroty tułały się po Litwie w poszukiwaniu dachu nad głową i chleba. Uciekająca z Prus Wschodnich mała Renata ukrywa się wśród lasów, ale także wśród ludzi – ukrywając swoje niemieckie pochodzenie. Otrzymuje przybranych rodziców i nowe, litewskie imię – Marytė, a historia jej rodziny ukazuje tragiczne losy wielu uchodźców z Prusów Wschodnich na Litwie. Powieść została oparta na prawdziwych historiach wilczych dzieci i ich krewnych.
Pierwsza powieść Alvydasa Šlepikasa Mam na imię Marysia została uznana za najlepszą litewską książkę w 2012 roku. Autor, znany głównie jako poeta, wykorzystuje w swej pierwszej powieści swój liryczny styl, posługując się niezwykle plastycznymi obrazami i emocjonalną, rwaną narracją.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Poczekaj, szukamy dla Ciebie najlepszych ofert
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oficjalne recenzje
Głos wilczych dzieci
Wojna to temat tyleż pojemny, co wyeksploatowany – szczególnie ta najtragiczniejsza. Były i literatura obozowa, i satyra wojenna, i powieści przygodowe, i manifesty pacyfistyczne, i świetne reportaże (na ich czele oczywiście piękne „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” nagrodzonej Noblem Swietłany Aleksijewicz); może się wydawać, że niczego nowego nie da się o najczarniejszych latach dwudziestego wieku powiedzieć. Litewski poeta Alvydas Šlepikas w swojej pierwszej powieści próbuje opowiedzieć o II wojnie światowej w sposób całkowicie nowy.
„Mam na imię Marytė” to historia niemieckiej rodziny, która staje w obliczu tragedii: ich państwo przegrywa wojnę. I choć może się wydawać, że czytelnik ich bólu współodczuwać nie będzie – wszak okrucieństwo wojsk oraz aparatu politycznego III Rzeszy to sprawa oczywista – to autor błyskawicznie udowadnia, iż chłodny ogląd sytuacji kończy się tam, gdzie zaczyna się ludzki dramat. Zaginiony na froncie mężczyzna nie jest już nazistowskim żołnierzem, a ojcem, który osierocił córki i synów. Jego żona przestaje być zimną frau z przychylnością patrzącą z aprobatą na zbrodnicze działania Hitlera, a staje się udręczoną kobietą nieustannie zagrożoną gwałtem i pobiciem. No i w końcu dzieci – niczemu niewinne, a cierpiące najbardziej: głodne, przerażone, zupełnie nieświadome tego, że istnieje jakiekolwiek życie poza ich osobistą tragedią. Czy przedstawienie niemieckich uchodźców z takiej perspektywy jest podłym relatywizmem? Zdecydowanie nie: Šlepikas dowodzi niezwykłej empatii, udowadniając strona po stronie, że w wojnie nikt nie zwycięża – okopy ukrywają stosy bezimiennych zwłok, a wilgotna ziemia nie zwraca nawet najmniejszej uwagi na kolor czy krój munduru.
Dużą zaletą powieści jest ciekawie poprowadzona narracja, w której wyraźnie uwidaczniają się poetyckie korzenie litewskiego autora: bardzo umiejętnie krąży wokół pojedynczych słów i co chwila wykazuje się odpowiednim wyczuciem dramaturgii, dzięki czemu poruszają nie tylko sceny dynamiczne (związane z agresją czy ucieczką), ale także te wolne, skupione na oddaniu uczucia głodu lub osamotnienia. „Mam na imię Marytė” zyskuje moc za sprawą krótkich, rwanych rozdziałów – pisarz często decyduje się na niedopowiedzenia, pozwala wątkom wymykać się z palców, jakby o nich zapominał, bohaterowie powoli znikają ze sceny. Powieść kończy się zupełnie niespodziewanie, kiedy rodzina protagonistów po prostu rozpływa się w powojennej rzeczywistości. Wilcze dzieci rozchodzą się po świece, a Šlepikas nie wnika w to, czy udało im się zrzucić z barków miażdżący ciężar przeszłości. Pokazał to, co chciał – pokazał, że tragedia niemieckiej dziewczynki zmuszonej do powtarzania, że ma na imię Marytė jest równie straszna, co dramat żydowskiego chłopca rozpaczliwie próbującego udowodnić, iż nazywa się Hans.
„Mam na imię Marytė” to bardzo dobrze napisana, poruszająca powieść. Z pewnością ma wielką wartość dydaktyczną: uczy obrzydzenia do nienawiści i na bazie pozornie łatwego przykładu udowadnia, że każda ocena moralna obarczona jest bardzo dużym ryzykiem. Wilcze dzieci otrzymały w powieści Alvydasa Šlepikasa głos, który wszyscy powinniśmy usłyszeć – wykrzykuje on oczywiste ostrzeżenie.
Bartosz Szczyżański
Popieram [ 5 ]
Link do recenzji
1806
14
244
Opinie [15]
Książka dla osób o silnych nerwach. Bardzo poruszająca. Bardzo polecam.
Pokaż mimo toCiekawa książka na bardzo ciekawy temat, o którym wcześniej nie miałam bladego pojęcia.
więcejPowinnam w tym miejscy podziękować @Blog o książkach, na którym znalazłam bardzo zachęcająca do czytania recenzję "Mam na imię Maryte". Powieść jest bardzo mocna, momentami aż mnie ściskało za gardło, kiedy poznawałam losy "wilczych dzieci" oraz poszczególnych dorosłych, którzy naprawdę...
Warto poświęcać czas na literaturę małych ludnościowo narodów. Autorzy z tych krajów, wolni od imperialnych ambicji i tęsknoty za złotym wiekiem w historii, stają się bardziej otwarci na codzienne i ogólnoludzkie problemy, nie będące niczyją narodową ani kulturową specyfiką. A dzięki temu czytelne dla wszystkich na całym świecie.
więcejPowieść Alvydasa Šlepikasa rozgrywa się w...
Nie spodziewałam się, że ta książka tak mnie urzeknie swoją prostą i przejrzystą formą. Sama historia jest przejmująca, bo dzieje się w czasach głodu i walki o przetrwanie. Kobiety muszą smarować się łajnem, aby odpychać od siebie spragnionych bliskości żołnierzy a dzieci wyruszają w nieznane, aby znaleźć jakiekolwiek pożywienie dla swojej rodziny.
więcejAlvydas Šlepikas ma...
"Ludzie są jak zwierzęta. Jeśli spojrzeć im w oczy, od razu napadną bez ostrzeżenia. Są jak psy albo wilki, nie można im patrzeć w oczy, bo zobaczą, że się boisz, że twoje oczy mówią: " Zlitujcie się, zostawcie mnie żywego, nie zabierajcie mi chleba, zostawcie mnie, nic wam przecież złego nie zrobiłem". I to jest najgorsze - strach odbijający się w oczach. On jest jak...
więcej„Mam na imię Maryte” to książka o wilczych dzieciach - Wolfskinder - niemieckich dzieciach, które po wojnie tułały sie po Litwie. Szukały jedzenia, schronienia, miejsca gdzie mogą przenocować lub sie ogrzać. Jak i podczas wojny, tak i po wojnie miały miejsca drastyczne zdarzenia które dotykały wielu bezbronnych ludzi. Emocjonalna, wstrząsająca...
Pokaż mimo toW każdej wojnie najbardziej cierpią cywile. Najczęściej są oni winni tylko tego, że z przekonania czy ze strachu popierali ideologię, która do owej wojny doprowadziła. Trudno jest oceniać, która ze stron, który z dwóch głównych najeźdźców drugiej wojny światowej, był gorszy. Alvydas Šlepikas opowiada o nienawiści, jaką Rosjanie żywili do Niemców i okrutnym traktowaniu, na...
więcejKolejne historie wojennych dzieci niczyich. Wzrusza? Porusza? Po prostu historia ludzka, prawda o życiu w czasach złych, prawda o ludziach złych bo zwyczajnych.
Pokaż mimo toWstrząsająca książka - dokument, w którym zakończenie drugiej wojny światowej nie niesie radości z odzyskanej wolności lecz tragiczny testamentowy spadek będący odłamkami okrucieństwa wojny. Są to kobiety- samobójczynie idące razem z małymi dziećmi mroźną zimą 1946 roku wprost w lodową otchłań Niemna, tłumy wygłodniałych ludzi rozszarpujących cokolwiek, nawet szczury czy...
więcejPierwsze co mi się na suwa na myśl:To książka na wskroś przejmująca!! Jak dotąd nie spotkałam się z tą problematyką. Opisana historia, oparta na faktach dotyczy niemieckich dzieci, które zaraz po wojnie tułały się po litewskich lasach. Historia przerażająca, opisana przez poetę nabiera takiej głebi, że czytałam ją ze ściśniętym gardłem. Czasy powojenne opisywane były w...
więcej