Doskonała

Doskonała

Rewelacja. Wręcz płynęłam przez tę książkę. Doskonała relacja z życia w przepięknym afrykańskim kraju, które, tak idylliczne i magiczne w dzieciństwie, zostaje nagle przerwane, gdy autor zostaje wcielony do wojska.
Interesujące spojrzenie na Afrykanerów, których pragmatyczność na każdym kroku kontrastuje z afrykańskim mistycyzmem. No i relacja z wojen, o których mało się wie, z pierwszej ręki.
Cud, miód, dla miłośników Afryki, której już nie ma.

Rewelacja. Wręcz płynęłam przez tę książkę. Doskonała relacja z życia w przepięknym afrykańskim kraju, które, tak idylliczne i magiczne w dzieciństwie, zostaje nagle przerwane, gdy autor zostaje wcielony do wojska.
Interesujące spojrzenie na Afrykanerów, których pragmatyczność na każdym kroku kontrastuje z afrykańskim mistycyzmem. No i relacja z wojen, o których mało się...

Styl pisarstwa Petera Godwina nieszczególnie mi odpowiada. Opisy są drobiazgowe, ale niespecjalnie ciekawe.
W porównaniu do innych pisarzy/pisarek, przedstawiona historia upadku białej Rodezji po wojnie wewnętrznej kolonizatorów(Brytyjczyków i Burów) z rdzennymi mieszkańcami tych terenów jest rozwlekła i. niestety nudna.
Zainteresowanych tymi fascynujacymi zdarzeniami i historią Rodezji odesłałabym raczej do nastepujących autorów :
Doris Lessing, Lauren Liebenberg, Alexandra Fuller, J.Maxwell Coetze.

Styl pisarstwa Petera Godwina nieszczególnie mi odpowiada. Opisy są drobiazgowe, ale niespecjalnie ciekawe.
W porównaniu do innych pisarzy/pisarek, przedstawiona historia upadku białej Rodezji po wojnie wewnętrznej kolonizatorów(Brytyjczyków i Burów) z rdzennymi mieszkańcami tych terenów jest rozwlekła i. niestety nudna.
Zainteresowanych tymi fascynujacymi zdarzeniami i...

Opowieść o kraju którego nie ma. Rodezja kraj białych osadników, uprzywilejowanych i rządzących czarną większością. Opowieśc o kraju dzieciństwa i wojnie, która wszystko zmieniła.
Więcej :
https://volkstaat.wordpress.com/2023/04/04/rodesians-never-die/

Opowieść o kraju którego nie ma. Rodezja kraj białych osadników, uprzywilejowanych i rządzących czarną większością. Opowieśc o kraju dzieciństwa i wojnie, która wszystko zmieniła.
Więcej :
https://volkstaat.wordpress.com/2023/04/04/rodesians-never-die/

Druga bardzo dobra książka autora, spodoba się każdemu, kto lubi czytać o miejscach, gdzie ludzie inaczej żyją lub po prostu o Afryce. Dokument, ale napisany bardzo lekkim piórem, nie ma chwili nudy, a jednocześnie przekazuje naprawdę sporo informacji o historii kraju, zarówno w skali makro jak i od strony zwykłego mieszkańca.

Druga bardzo dobra książka autora, spodoba się każdemu, kto lubi czytać o miejscach, gdzie ludzie inaczej żyją lub po prostu o Afryce. Dokument, ale napisany bardzo lekkim piórem, nie ma chwili nudy, a jednocześnie przekazuje naprawdę sporo informacji o historii kraju, zarówno w skali makro jak i od strony zwykłego mieszkańca.

Bardzo dobra książka opisująca wspomnienia Petera Godwina z Białej Rodezji, kraju który na skutek zdrady ze strony swojej metropolii Londynu pozostał sam na drodze do wolności.

Bardzo dobra książka opisująca wspomnienia Petera Godwina z Białej Rodezji, kraju który na skutek zdrady ze strony swojej metropolii Londynu pozostał sam na drodze do wolności.

Wstrząsające wspomnienia dziecka a potem młodego mężczyzny najpierw w Rodezji a następnie jako dziennikarz w Zimbabwe, warto przeczytać!

Wstrząsające wspomnienia dziecka a potem młodego mężczyzny najpierw w Rodezji a następnie jako dziennikarz w Zimbabwe, warto przeczytać!

Lata głównie 60-te i 70-te XX wieku w Rodezji Południowej. Dzieciństwo i młodość białego Europejczyka urodzonego w Afryce i relacje biali-czarni.

Podobał mi się opis idyllicznego, egzotycznego dzieciństwa, wspólnego życia z murzynami, które niespodziewanie przekształca się w dorosłość i we wspomnienia z wojny domowej. Od wspólnego jedzenia i zabawy przez niewielkie zarzewie tu czy tam gdzieś w buszu, rosnącej nieufności do otwartej wrogości.

Wojna w buszu i obserwacje jej skutków. Ten rozdział oraz następny, po upadku białej Rodezji pokazuje kolejny raz, że życie nie jest czarno-białe, wybory zero-jedynkowe, wrogowie stają się przyjaciółmi i odwrotnie albo tylko oportunistami szukającymi spokoju po 15 latach wojny domowej.

Interesujące też było przedstawienie stylu życia białych osadników zarówno tego konserwatywnego w poglądach przywiezionych przez przodków z Anglii, Szkocji czy innych europejskich państw, a potem zakonserwowanego w czasie mimo że i miejsce jest zupełnie inne i ten czas to już nie stara, dobra, stabilna Brytania. Równolegle na tym tle jest pokazana ludność tubylcza, ich zachowanie, mentalność, poglądy, wierzenia i animozje plemienne.

Zastanawiam się czy opis koegzystencji jest szczery czy jest jednak uładzony i wynika z poprawności politycznej. Pokazuje powolną erozję kolonializmu i skutki nowej komunistycznej władzy. Kolonializm rodezyjski nie jest rajem ale nie ma też nic ze stereotypu białego poganiacza z batem nad pochylonymi murzynami bez butów. Autor sceptycznie oceniał politykę rządów Iana Smitha, a po zmianie władzy został wrogiem publicznym nowego reżimu w Zimbabwe. A mimo to wracał do Afryki swojego dzieciństwa i młodości z sympatią i nostalgią.

Lata głównie 60-te i 70-te XX wieku w Rodezji Południowej. Dzieciństwo i młodość białego Europejczyka urodzonego w Afryce i relacje biali-czarni.

Podobał mi się opis idyllicznego, egzotycznego dzieciństwa, wspólnego życia z murzynami, które niespodziewanie przekształca się w dorosłość i we wspomnienia z wojny domowej. Od wspólnego jedzenia i zabawy przez niewielkie...

Przekształcanie się kolonialnej Rodezji w Zimbabwe i dorastanie autora. Od "lekkich" wspomnień z dzieciństwa, wychowanie przez służących z ludu Szona, przez dojrzewanie podczas wojny, po stawanie się dziennikarzem (opisywanie bestialstw w pewnym regionie).

Mnóstwo opowieści, np. o domowym piwa z wężem lub goryczką uzyskaną przez dodanie zardzewiałego, starego akumulatora... 😉.

Cieszę się, że trafiłam na tę książkę, zachęciła mnie do poznania innych jego książek.

Przekształcanie się kolonialnej Rodezji w Zimbabwe i dorastanie autora. Od "lekkich" wspomnień z dzieciństwa, wychowanie przez służących z ludu Szona, przez dojrzewanie podczas wojny, po stawanie się dziennikarzem (opisywanie bestialstw w pewnym regionie).

Mnóstwo opowieści, np. o domowym piwa z wężem lub goryczką uzyskaną przez dodanie zardzewiałego, starego...

„Próbowałem nie być mądry poniewczasie, lecz opisywać wydarzenia tak, jak je wówczas odbierałem, nawet jeśli może nas to ukazywać z nie najlepszym świetle”.

Ptere Godwin szczerze opowiada m.in. o swoich doświadczeniach wojennych: “W oknie dostrzegłem odbicie jakiejś twarzy. Posmarowanej na czarno i zielono pastą do kamuflażu. Ta twarz, wykrzywiona grymasem wściekłości i desperacji, wyglądała przerażająco. Była to twarz człowieka gotowego zabić nieuzbrojonego cywila za to, że nie chce czegoś wyjawić. To była moja twarz”.

więcej o książce tutaj:
http://kawalekafryki.pl/mukiwa/

„Próbowałem nie być mądry poniewczasie, lecz opisywać wydarzenia tak, jak je wówczas odbierałem, nawet jeśli może nas to ukazywać z nie najlepszym świetle”.

Ptere Godwin szczerze opowiada m.in. o swoich doświadczeniach wojennych: “W oknie dostrzegłem odbicie jakiejś twarzy. Posmarowanej na czarno i zielono pastą do kamuflażu. Ta twarz, wykrzywiona grymasem wściekłości i...