Kto raz spróbował prawdziwego chaczapuri, ten wróci niezawodnie do Gruzji, powiadają mieszkańcy tego przepięknego i arcyciekawego kraju na granicy Europy i Azji. Dzień, w którym zjadłem pierwszą taką „bombę kaloryczną” (a było to prawie 20 lat temu) pamiętam jak dziś. Od tamtego momentu nigdy nie przestałem marzyć o wyprawie za Kaukaz, aby dotrzeć do miejsca, gdzie powstają podobne smakołyki.

Vaho Babunashvili ma do tego źródła dobrych smaków o wiele bliżej – ale i dla niego jest to jednak podróż. Przede wszystkim nostalgiczna wędrówka przez czas do miejsc i ludzi, którzy spowodowali, że przyrządzanie potraw stało się dla niego po karierze muzyka drugim ważnym życiowym zadaniem. Gruziń całkiem fajnie łączy profesjonalizm potrzebny przy kreowaniu nowych wersji starych dań z kulinarno-historyczną podróżą przez swoją ojczyznę.

Książkę przeczytałem w rekordowym dla mnie tempie, ciągle będąc przy tym głodnym. Babunashvili nie miał dla mnie litości – obrazowo przedstawił podstawowe i najważniejsze osiągnięcia kulinarne Gruzji i spowodował, że mam absolutnie ochotę na wypróbowanie przynajmniej kilkunastu z zamieszczonych w książce recept.

Przy tej okazji muszę wyrazić moje zdumienie faktem, że kilku recenzentów(ek) „Gruzińskiego smaku” narzeka na brak składników oraz brak wyjaśnień nazw niektórych z nich. Należę do pokolenia, które urodziło się przed spopularyzowaniem internetu – ale nie miałem najmniejszego problemu z wygooglaniem potrzebnych mi danych. Podobnie ma się sprawa z gruzińskimi składnikami: sporo można znaleźć u specjalistycznych handlarzy internetowych.

A zatem, nie traćcie czasu, tylko zabierajcie się za kucharzenie!

Kto raz spróbował prawdziwego chaczapuri, ten wróci niezawodnie do Gruzji, powiadają mieszkańcy tego przepięknego i arcyciekawego kraju na granicy Europy i Azji. Dzień, w którym zjadłem pierwszą taką „bombę kaloryczną” (a było to prawie 20 lat temu) pamiętam jak dziś. Od tamtego momentu nigdy nie przestałem marzyć o wyprawie za Kaukaz, aby dotrzeć do miejsca, gdzie powstają...