Dużo bardziej trafia do mnie narracja w wersji Diderota, ale Kundera obchodzi się z nią godnie. Szczególnie rozbawiło mnie zakończenie i motyw powtarzania pewnych historii, oraz komentarz Kundery do samego dzieła. Po ten tomik warto moim zdaniem sięgnąć przede wszystkim dla eseju "Wprowadzenie do wariacji". Na prawdę nie pamiętam kiedy przeczytałem tak dobry tekst o tematyce literackiej. Dużo więcej mogę się z niego dowiedzieć o samym Kunderze niż z treści samego dramatu.

Dużo bardziej trafia do mnie narracja w wersji Diderota, ale Kundera obchodzi się z nią godnie. Szczególnie rozbawiło mnie zakończenie i motyw powtarzania pewnych historii, oraz komentarz Kundery do samego dzieła. Po ten tomik warto moim zdaniem sięgnąć przede wszystkim dla eseju "Wprowadzenie do wariacji". Na prawdę nie pamiętam kiedy przeczytałem tak dobry tekst o...

.

.

Bardzo dobra lecz specyficzna.

Bardzo dobra lecz specyficzna.

Świetne rozwiązania sytuacyjne - dziejące się równolegle, wzajemnie komentujące się sceny.
Jako dramat-wariacja na temat Diderota bardzo dobry. Aż się chce wystawiać na scenie.

Świetne rozwiązania sytuacyjne - dziejące się równolegle, wzajemnie komentujące się sceny.
Jako dramat-wariacja na temat Diderota bardzo dobry. Aż się chce wystawiać na scenie.

Świetna interpretacja klasyka Diderota. Widziałam to w głowie na deskach teatru i bardzo chciałabym zobaczyć tam faktycznie.

Świetna interpretacja klasyka Diderota. Widziałam to w głowie na deskach teatru i bardzo chciałabym zobaczyć tam faktycznie.

Aby docenić Kunszt tej książki i zrozumieć zafascynowanie Kundery Diderotem trzeba moim zdaniem obowiązkowo najpierw trzeba przeczytać Kubusia Fatalistę. Obie książki genialne.

Aby docenić Kunszt tej książki i zrozumieć zafascynowanie Kundery Diderotem trzeba moim zdaniem obowiązkowo najpierw trzeba przeczytać Kubusia Fatalistę. Obie książki genialne.

Wybitna książeczka o miłości i zdradzonej miłości, o przyjaźni i zdradzonej przyjaźni; i wreszcie o tym, że "wszystko zapisane jest w górze", ale tym razem ktoś inny kieruje losem bohaterów. Wszystko to dodatkowo jest bardzo śmieszne! Zgadzam się z poprzednimi komentarzami - też wiele bym dał, by zobaczyć to w teatrze! Polecam bardzo.

Wybitna książeczka o miłości i zdradzonej miłości, o przyjaźni i zdradzonej przyjaźni; i wreszcie o tym, że "wszystko zapisane jest w górze", ale tym razem ktoś inny kieruje losem bohaterów. Wszystko to dodatkowo jest bardzo śmieszne! Zgadzam się z poprzednimi komentarzami - też wiele bym dał, by zobaczyć to w teatrze! Polecam bardzo.

Sięgnęłam po tę książkę przez nazwisko autora. Nie znam utworu „Kubuś Fatalista i jego Pan”, ale mimo to zdecydowałam się przeczytać ten hołd dla Diderota. Chciałam się dobrze przygotować, więc przeczytałam dział „Wprowadzenie do wariacji” i zdecydowanie nie polecam tego robić, jeśli ktoś jeszcze nie przeczytał „Anny Kareniny” i nie chce trafić na spoiler. 😤
Ja już tak mam, że to co innym się podoba, mnie niekoniecznie. 🤷🏼‍♀️ Dla mnie dzieło widoczne na zdjęciu jest rozmową dwóch szowinistów i erotomanów. 💁🏼‍♀️
Może i momentami było zabawnie, może i wyciągnęłam kilka cytatów, ale cieszę się jednak, że ten utwór jest taki krótki i nie zabrał mi wiele z życia. 😋
Mam nadzieję, że „Nieznośna lekkość bytu”, do której się przymierzam, przypadnie mi do gustu. 🙏🏻
Wybaczam temu dziełu, dlatego że powstało w innych czasach i umieszczam ciekawe cytaty, coby opinia tak gorzka nie wyszła. 😄
„Dręczy mnie jedno: czy jesteś łajdakiem dlatego, że napisane jest to w górze? Czy też napisane jest to w górze dlatego, że tam w górze wiedzieli, żeś łajdak?”
„Ale ja w głupocie znalazłem uroczą mądrość, której na próżno szukałbym w pańskiej inteligencji.”
Podsumowując, można sięgnąć po tę pozycję i trochę się wyłączyć, ale nie ma ona jakiegoś wielkiego wpływu na życie. Przynajmniej nie na moje. 😊 To po prostu nie mój klimat, nie mój humor. 💁🏼‍♀️

Sięgnęłam po tę książkę przez nazwisko autora. Nie znam utworu „Kubuś Fatalista i jego Pan”, ale mimo to zdecydowałam się przeczytać ten hołd dla Diderota. Chciałam się dobrze przygotować, więc przeczytałam dział „Wprowadzenie do wariacji” i zdecydowanie nie polecam tego robić, jeśli ktoś jeszcze nie przeczytał „Anny Kareniny” i nie chce trafić na spoiler. 😤
Ja już tak mam,...

"Wszystko, co zdarzyło się na tym padole, zostało już przerobione setki razy i nikomu do głowy nie przyszło sprawdzać, co wydarzyło się w rzeczywistości. Dzieje ludzkie pisane są na nowo tak często, że ludzie nie wiedzą już kim są."

"Kubusia i jego Pana" przeczytałam bez wcześniejszego zapoznania się z dziełem Diderota. Mimo tego "wariacja" Kundery ogromnie przypadła mi do gustu. Ta jakże krótka sztuka skłania do wielu filozoficznych przemyśleń. Między innymi udowadnia, iż oryginalność jest jedynie złudzeniem.
Poza tym Kundera po mistrzowsku ubarwił swój hołd fantastycznym poczuciem humoru. Nie raz szeroko uśmiechałam się do kartek owej książki.
"Jesteś dobry. Jesteś dobrym sługą. Słudzy powinni być dobrzy i mówić swym panom to, co ich panowie chcą usłyszeć. Żadnej niepotrzebnej prawdy, Kubusiu."

Było to moje pierwsze spotkanie z Milanem Kunderom, lecz z pewnością nie ostatnie, ponieważ autor wywarł na mnie spore wrażenie. Przy najbliższej okazji na pewno sięgnę również po Diderota.
"Kubisia i jego Pana" szczerze POLECAM

"Gdyż na tym świecie nie ma nic pewnego i rzeczy się zmieniają, tak jak wieje wiatr. A wiatr wieje bez ustanku i pani nawet tego nie wie. I wiatr wieje, i szczęście zmienia się w nieszczęście, a zemsta w nagrodę, i dziewczyna lekkich obyczajów staje się kobietą wierną, z którą żadna nie może się równać..."
.

"Wszystko, co zdarzyło się na tym padole, zostało już przerobione setki razy i nikomu do głowy nie przyszło sprawdzać, co wydarzyło się w rzeczywistości. Dzieje ludzkie pisane są na nowo tak często, że ludzie nie wiedzą już kim są."

"Kubusia i jego Pana" przeczytałam bez wcześniejszego zapoznania się z dziełem Diderota. Mimo tego "wariacja" Kundery ogromnie przypadła mi do...

Szczerze mówiąc, gdy sięgałem po tę pozycję, w mojej głowie kotłowały się dwa odmienne odczucia: pierwszym była radość na ponowne przeżywanie przygód Kubusia i jego Pana; zaś drugim cichy szept, podsuwający że jakkolwiek Czech by tego nie opisał, i tak pozostanie daleko w tyle za Francuzem, autorem oryginału – gdzieś w cieniu (i oby tylko zachował w nim godność cenionego pisarza).
Jak się później okazało, książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. "Kubuś i jego Pan" to scenariusz teatralny swojego pierwowzoru, nieznacznie zmodyfikowany i skrócony. Co istotne: to co Kundera zdecydował się pozmieniać, wyszło absolutnie na plus – tak aby ktoś kto zna losy tej komicznej dwójki, ani się nie nudził, ani nie czuł, że coś z ich przygód zostało odebrane. To bardzo duża sztuka. Równie wielkim wyczynem jest fakt, że Czech potrafi rozbawić swoją narracją. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie to duży plus, zważywszy na to, że czytałem tę pozycję zaraz po oryginale i wszystkie oryginalne "żarty" pamiętałem. Kolejna, może ostatnia już zaleta, to sposób w jaki autor odnajduje się w wariacji – po prostu fenomenalnie. To trzeba przeczytać!

Szczerze mówiąc, gdy sięgałem po tę pozycję, w mojej głowie kotłowały się dwa odmienne odczucia: pierwszym była radość na ponowne przeżywanie przygód Kubusia i jego Pana; zaś drugim cichy szept, podsuwający że jakkolwiek Czech by tego nie opisał, i tak pozostanie daleko w tyle za Francuzem, autorem oryginału – gdzieś w cieniu (i oby tylko zachował w nim godność cenionego...