To mogłoby być krótsze. Zdecydowanie dzieje się tu za mało, jak na taką długość. To już jest taka cegła. Całość mi się podobała, choć sam początek to bardzo mi się dłużył, zanim on się dowiedział o tym porwaniu to wieki minęły! Kolejny tom jest jeszcze dłuższy i mnie przeraża. Ja chcę więcej akcji, bo inaczej może być ciężko. I więcej Pszczółki poproszę.

To mogłoby być krótsze. Zdecydowanie dzieje się tu za mało, jak na taką długość. To już jest taka cegła. Całość mi się podobała, choć sam początek to bardzo mi się dłużył, zanim on się dowiedział o tym porwaniu to wieki minęły! Kolejny tom jest jeszcze dłuższy i mnie przeraża. Ja chcę więcej akcji, bo inaczej może być ciężko. I więcej Pszczółki poproszę.

Po raz kolejny ledwo udało mi się przejść przez całość nie ze względu na treść, a przez lektora audiobooka 🫣
Sporo się dzieje, szczególnie pod koniec książki. Dużo nowych bohaterów, co trochę mi się nie podoba, bo czułam się lekko zagubiona.
Mimo to sięgam po ostatni tom serii i nie żałuję 😁

Po raz kolejny ledwo udało mi się przejść przez całość nie ze względu na treść, a przez lektora audiobooka 🫣
Sporo się dzieje, szczególnie pod koniec książki. Dużo nowych bohaterów, co trochę mi się nie podoba, bo czułam się lekko zagubiona.
Mimo to sięgam po ostatni tom serii i nie żałuję 😁

Co może zrobić ojciec, gdy jego ukochane dziecko zaginie? Musi walczyć.... i o tym jest ten tom.

Co może zrobić ojciec, gdy jego ukochane dziecko zaginie? Musi walczyć.... i o tym jest ten tom.

Bastard mnie nadal chwilami wkurza tym, że przestał być wyjątkowy i jego spostrzegawczość zrobiła się irytująco przeciętna.
Niemniej! Ogromnie lubię sposób pisania pani Hobb, to jej silne osadzenie w powieściach obyczajowych, do których domieszała trochę magii, bo tak jej się podobało. ;)
Nadal pamiętam zachwyt pierwszą częścią pierwszej trylogii i nadal dobrze mi się czyta historie z tego świata (z pokrewnych/ okolicznych też!).

Bastard mnie nadal chwilami wkurza tym, że przestał być wyjątkowy i jego spostrzegawczość zrobiła się irytująco przeciętna.
Niemniej! Ogromnie lubię sposób pisania pani Hobb, to jej silne osadzenie w powieściach obyczajowych, do których domieszała trochę magii, bo tak jej się podobało. ;)
Nadal pamiętam zachwyt pierwszą częścią pierwszej trylogii i nadal dobrze mi się czyta...

Sprawa ma się tak, że zawsze podziwiałam autorów, którzy potrafią tworzyć długie opowieści, zaś przedstawienie życia wewnętrznego postaci cenię sobie nade wszystko. Przy "Wyprawie Błazna" po raz pierwszy w życiu zrozumiałam, że książka może być niepotrzebnie długa i przez to nudna. Przynajmniej połowę przemyśleń głównego bohatera można by wyrzucić do kosza jako powtarzające się i czcze rozważania. Ma się dodatkowo wrażenie, że Bastard - który nigdy nie był dla mnie szczególnie fascynujący - w ogóle nie dorósł, co jeszcze bardziej zmniejsza przyjemność z lektury. Nie kupuję też zupełnie przemiany Błazna, którego autorce jakimś cudem udało się spłycić, a to przecież był najwspanialszy z jej bohaterów. Książka jest, jak to zawsze u Hobb, napisana pięknym stylem, ma cudowne opisy (choć mnie osobiście odpychała wieczna zima i ciągłe marznięcie postaci) i jest dokładna, jednak to nie wystarcza, by zrekompensować wspomniane defekty.

Sprawa ma się tak, że zawsze podziwiałam autorów, którzy potrafią tworzyć długie opowieści, zaś przedstawienie życia wewnętrznego postaci cenię sobie nade wszystko. Przy "Wyprawie Błazna" po raz pierwszy w życiu zrozumiałam, że książka może być niepotrzebnie długa i przez to nudna. Przynajmniej połowę przemyśleń głównego bohatera można by wyrzucić do kosza jako powtarzające...

Nie jest źle, nie jest wyśmienicie - ale historia toczy się dobrym torem. To nie był źle spędzony czas!

Nie jest źle, nie jest wyśmienicie - ale historia toczy się dobrym torem. To nie był źle spędzony czas!

Zawód, nawet dla na miłośnika Hobb jakim jestem, której styl kupuję w całości i z pocałowaniem ręki. Już pierwszy tom najnowszej trylogii wzbudzał mieszane uczucia czytelników, choć mnie poruszył sferą obyczajową, którą tak bardzo lubię oraz ciekawymi, nowymi wątkami - z kilkoma tajemnicami i budowaniem stawki. Drugie tomy w trylogiach autorki zawsze były rewelacyjne, więc byłem pełen nadziei. Niestety na tym etapie stosowane przez autorkę środki są już zużyte i przewidywalne, a opisy nie budują wrażliwej strefy obyczajowej, której są atutem, lecz poruszają się już w obrębie frazesów. Jako czytelnik jestem zmęczony „wyłączaniem” z wydarzeń kolejnych postaci poprzez użycie magii lub życzeniowo zadane obrażenia, czym posługuje Hobb tak jak jej wygodnie, z gracją operowania łopatą, a nie jako subtelnym wytrychem fabularnym. Opisy emocji, konfliktów i argumentów są przewidywalne i powtarzalne, Bastard odwiedza kolejne postacie niczym odhaczając listę autorki, snuje w myślach gorzkie rozważania, nie mogąc się cieszyć już absolutnie niczym (ciąża Pokrzywy, ujawnienie tożsamości z pozytywnymi skutkami, pierwsza bezpośrednia pochwała Ciernia, nawet jeśli w jego chorobie – jest czym) i nie ma w tym absolutnie nic nowego.

Kolejne konflikty z Błaznem, który jest jak zdarta płyta powtarzająca naprzemiennie chęć zemsty i działania, swoje rutynowe milczenie oraz wątki związane z rekonwalescencją. Kertriken, która nie wnosi absolutnie nic nowego. Sumienny nudny jak flaki z olejem, który jest tak osadzony w swoim archetypie, że Traf jest od niego sześć razy ciekawszy. Nawet relacja z Pokrzywą i Rebusem zawodzi przewidywalnością, doskonale obnażając, że w tym wszystkim jest sztuczny konflikt, w którym po tonie wątpliwości Bastard tak robi swoje i nic z tego nie wynika. Tam gdzie mogłaby pojawić świeżość – Narczeska, dziedzice Sumiennego, Różyczka, nawet ta niedoszła narzeczona z Księstwa Niedźwiedzia – tam nie ma tak naprawdę niczego, absolutnie. I nawet jeśli ma ku temu powód i argument, bo wymienieni bohaterowie to już nie jest świat Bastard, to szkoda – bo mógłby być, ale do tego trzeba wyobraźni jak do tego doprowadzić skoro tworzy się już kolejną trylogię. Sztuczne budowanie napięcia i rozbudowywanie świata, kręcąc się wokół tych samych bohaterów i przedłużających tylko całość konfliktów, niestety. Jak Niestrudzony, Strzyk oraz Błazen ze służką dołączyli do wyprawy, to moje zaskoczenie było absolutnie zerowe. Ta książka sunie powoli po wydeptanych dawno ścieżkach.

Są przebłyski. Ujawnienie tożsamości Bastarda, relacje z Niestrudzonym i Strzykiem, tożsamość Bastarda Czujnego i jego siostry, konflikt między najemnikami z Krainy Miedzi i Sługami – w tym wszystkim jest potencjał, po części nawet wykorzystany, ale ginie w morzu zbędnych opisów i nierównym tonie (ciężar wątku Pszczółki z „dworskim” życiem Bastarda). Jeśli ktoś czytałby ten tom jako pierwszy od tej autorki to mógłby się zakochać. Jest to jednak w zasadzie 11 tom w tym świecie przedstawionym, a 8 z tego samego podcyklu – jeśli chce się coś dopowiedzieć, to można, ale trzeba mieć pomysł. Na fabułę i konflikt pomysł już jest, szkoda, że wszystko rozgrywane według tego samego schematu.

Dopiero epilog daje nadzieję, choć wiem już, że epilogi u Hobb są satysfakcjonujące, ale prowadzi do nich wyboista, nie zawsze satysfakcjonująca czytelniczo droga – taki już los jej trzecich tomów. Ratunkiem okazuje się być fanserwis, „crossover” z wątkami z trylogii o Żywostatkach, którą uwielbiam i cenię jeszcze bardziej niż losy Bastarda. Przedsmak w postaci Malty otrzymujemy na sam koniec II tomu. Całkiem dobrze rokuje to na tytułową Wyprawę, chociaż aż ciśnie się na usta, że ta wydarzyła się dopiero na sam koniec książki, ale seria ta nigdy nie miała szczęścia do sensownych tytułów.

Zawód, nawet dla na miłośnika Hobb jakim jestem, której styl kupuję w całości i z pocałowaniem ręki. Już pierwszy tom najnowszej trylogii wzbudzał mieszane uczucia czytelników, choć mnie poruszył sferą obyczajową, którą tak bardzo lubię oraz ciekawymi, nowymi wątkami - z kilkoma tajemnicami i budowaniem stawki. Drugie tomy w trylogiach autorki zawsze były rewelacyjne, więc...

Fabuła / Zwroty akcji 8/10
Bohaterowie 10/10
Świat przedstawiony 9/10
Narracja / Styl / Humor 8/10
Przesłanie / Problematyka 9/10
Klimat / Subiektywne odczucia 8/10

PODSUMOWUJĄC 9/10

Fabuła / Zwroty akcji 8/10
Bohaterowie 10/10
Świat przedstawiony 9/10
Narracja / Styl / Humor 8/10
Przesłanie / Problematyka 9/10
Klimat / Subiektywne odczucia 8/10

PODSUMOWUJĄC 9/10

W końcu wracamy do tego co tygrysku lubią najbardziej: akcja, przygody, dramaty i zwycięskie (lub nie) starcia ze złem.

W końcu wracamy do tego co tygrysku lubią najbardziej: akcja, przygody, dramaty i zwycięskie (lub nie) starcia ze złem.

Jak na wyszkolonego skrytobójcę, Bastrad kiepsko łączy fakty, które dzieją się dookoła niego... A może raczej nieświadomie odrzuca obrazy i sugestie, w które układa się historia.
Cóż, niezaprzeczalnie jego postawa się zmieniła na przestrzeli minionych lat. Nie mamy do czynienia z porywczym młodzikiem, lecz facetem, który jest doświadczony przez życie i zdaje sobie sprawę, że istnieją konsekwencje podejmowanych działań. Czy jest to zmiana na dobre? Zapewne, jednak trochę teskono za "starym Bastardem" ;)
Co do akcji książki, w tej części nabiera ona stopniowo tempa, ale jakby na tym się kończyło. Nie dochodzi do momentu, kiedy czytelnik pochłania rozdział za rozdziałem, nie mogąc się doczekać co wydarzy się dalej, mimo tego, że książkę czyta się bardzo dobrze.
Jak zwykle nie brak barwnych opisów i wzruszających, emocjonalnych wydarzeń, a jest to coś za co bardzo cenie Autorkę.

Jak na wyszkolonego skrytobójcę, Bastrad kiepsko łączy fakty, które dzieją się dookoła niego... A może raczej nieświadomie odrzuca obrazy i sugestie, w które układa się historia.
Cóż, niezaprzeczalnie jego postawa się zmieniła na przestrzeli minionych lat. Nie mamy do czynienia z porywczym młodzikiem, lecz facetem, który jest doświadczony przez życie i zdaje sobie sprawę,...