Nie jest to najlepszy Molier, ale dobry reżyser by ukulał wiele - i chyba głównie takim właśnie adaptacjom zawdzięcza Donżuan swoją popularność, a nie samemu dramatowi.

Nie jest to najlepszy Molier, ale dobry reżyser by ukulał wiele - i chyba głównie takim właśnie adaptacjom zawdzięcza Donżuan swoją popularność, a nie samemu dramatowi.

Mam nadzieję, że pozostałe dzieła Moliera są równie ciekawe napisane, co ,,Don Juan,,. Komedia napisana w 5 aktach, ale świetnie ujęła postać słynnego uwodziciela.

Mam nadzieję, że pozostałe dzieła Moliera są równie ciekawe napisane, co ,,Don Juan,,. Komedia napisana w 5 aktach, ale świetnie ujęła postać słynnego uwodziciela.

Przy okazji tej komedii po raz pierwszy zetknąłem się ze słynną postacią Don Juana. Sam utwór moim zdaniem ustępuje chociażby Mizantropowi czy Skąpcowi. Na pewno jest nietypowy (jak na tamte czasy),bo napisany w pośpiechu prozą. Ogólnie mogę polecić, podczas czytania nawet śmiechłem.

Przy okazji tej komedii po raz pierwszy zetknąłem się ze słynną postacią Don Juana. Sam utwór moim zdaniem ustępuje chociażby Mizantropowi czy Skąpcowi. Na pewno jest nietypowy (jak na tamte czasy),bo napisany w pośpiechu prozą. Ogólnie mogę polecić, podczas czytania nawet śmiechłem.

Oszust z Tindera Moliera

Oszust z Tindera Moliera

Historia kultowa na bazie dramatu “Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość” o najbardziej znanym kochanku na świecie. W sztuce Moliera tytułowy Don Juan to postać ciekawa, ale nie najciekawsza. Najciekawszym wydaje się być służący Sganarel.

Don Juan jest wytwornym, eleganckim panem, intelektualistą, libertynem, zblazowanym lekkoduchem, który poszukuję wrażeń, tych paru emocji, które wyrwą go z nudnej codzienności. Jego cyniczne, złośliwe, czasami wielkoduszne obejście może drażnić. Jednocześnie zatrważające jest to, że takiej osobie można więcej wybaczyć niż innym. Kto z nas nie zna takiej osoby i nie czuje wobec niej podobnych uczuć?

W przeciwieństwie do niego, jego służący - Sganarel to chodzący moralitet. Jest tchórzem, dusigroszem, ma grubiańskie obejście. Z drugiej strony, na pierwszy rzut oka, może się wydawać, że jednak “drzemie w nim” pewna ludowa, religijna mądrość. Uważam, że w jego wypadku to tylko obłuda. Stosuje on podobne techniki co jego pan - można to zauważyć w przypadku rozmowy z wierzycielem. Nie ma on jednak tyle wewnętrznej siły i odwagi by żyć w pełni życiem libertyna. Ma się wrażenie, że bierze on udział w awanturach swego pana, czasami z niemałą satysfakcją i w ten ukryty sposób hołduje swej próżności.

Myślę, że autor chciał nam pokazać, że każdy człowiek ma swą ciemną naturę, ale tylko niektórzy mają tyle odwagi i cynizmu, by się nią kierować. Kultura i tradycja czasami nie są wystarczająco silnymi hamulcami. Przypomina to koncepcję nadczłowieka, która wyłania się później w dziełach Dostojewskiego i Nietzschego.

Warto dodać, że na końcu utworu Don Juan doświadcza piekła na ziemi. Można powiedzieć, że jest na nie nawet przygotowany. Może z tym właśnie musimy się liczyć wkraczając na ścieżkę zła. Dodatkowo czytając tę komedię miałem dziwne wrażenie, że Molier chce nam przekazać, że znienawidzone konwenanse i pewne reguły kulturowe zwane obecnie patriarchatem pozwoliłby na uniknięcie wielu cierpień. Gdyby tylko ludzie nie patrzyli na to tak jednowymiarowo i nie byli egoistami (jak pewne dwie proste dziewczyny w utworze)...

Cytaty, które chciałbym zapamiętać:
“wielki pan, a zły człowiek, to monstrum w przyrodzie”
“[...] obłuda jest dziś bardzo w modzie, każde zaś modne szelmostwo może uchodzić za cnotę. Nie ma lepszego zawodu niż rola świętoszka. Taka mistyfikacja, uprawiana zawodowo, daje dziś nadzwyczajne korzyści. To sztuka, w której komedianctwo zawsze może liczyć na względy, bo chociaż kto je przejrzy, nie ośmieli się wystąpić przeciw niemu. Wszystkie inne przywary wystawione są na sąd bliźnich i każdy ma prawo głośno je potępiać; ale obłuda jest szelmostwem uprzywilejowanym, które własną ręką zamyka usta całemu światu i cieszy się w spokoju wszechpotężną bezkarnością. Wchodzi się, dzięki tej komedii, w ścisłe stosunki z całym pobożnym bractwem. Kto jednego zaczepi, natychmiast poruszy wszystkich przeciw sobie.
[...] Pod tą wygodną pokrywką pragnę i ja się schronić, i zapewnić bezpieczeństwo sobie i swoim sprawkom. Nie wyrzeknę się bynajmniej dawnych słodkich przyzwyczajeń; ale będę się z niemi starannie ukrywał, zabawiając się w ciszy i bez rozgłosu.
Gdyby mnie wreszcie i odkryto, palcem nawet nie potrzebuję ruszyć; cała klika ujmie się za mną natychmiast i bronić mnie będzie zawzięcie wbrew wszystkiemu i przeciw wszystkim. Słowem, to jedyny sposób, aby móc bezkarnie robić, co tylko człowiek zapragnie. Uczynię się cenzorem wszelkich postępków bliźniego, wydawać będę wyroki na wszystkich, a dobre mniemanie mieć będę jedynie o sobie. Gdy mnie kto raz bodaj najlżej obrazi, nie przebaczę mu nigdy, i zachowam dlań, pod maską słodyczy, nieubłaganą nienawiść.
Ogłoszę się mścicielem interesów nieba i, pod tym wygodnym pozorem, będę ścigał mych nieprzyjaciół, oskarżając ich o bezbożność. Potrafię podburzyć przeciw swym wrogom żarliwych gębaczy, którzy, nie wiedząc o co chodzi, zaczną pomstować przeciw nim publicznie, obrzucać ich obelgami i poruszać na szkodę tych wyklętych wszystkie swoje wpływy. Oto, w jaki sposób trzeba korzystać ze słabości ludzkich i jak rozumny człowiek umie się dostroić do ułomności swego czasu.”

Historia kultowa na bazie dramatu “Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość” o najbardziej znanym kochanku na świecie. W sztuce Moliera tytułowy Don Juan to postać ciekawa, ale nie najciekawsza. Najciekawszym wydaje się być służący Sganarel.

Don Juan jest wytwornym, eleganckim panem, intelektualistą, libertynem, zblazowanym lekkoduchem, który poszukuję wrażeń, tych paru...

7,5/10
"Don Juan" bazuje na motywie niesławnego uwodziciela, kierującego się wyłącznie egoizmem i obłudą. Sztuka Molière'a jednakże nie dotyczy wyłącznie uwodzenia i porzucania kobiet, jest to tylko jedna z wielu wad postaci Don Juana, przez którą komediopisarz krytykuje zepsucie moralne fircykowatych młodych paniczów, korzystających ze swojego bogactwa i szlachectwa do spełniania własnych zachcianek.

Molière'a nie da się nie lubić, to jest fakt. Jego sztuki są pisane jasnym językiem, krytyka jest celna i ponadczasowa, choć czasami oparta na jednostronnych postaciach. "Don Juan" nie ma wielu wad, ale jest stosunkowo wciąż prosty, nie zachwyca tak jak niezwykle złożony i niejednoznaczny "Mizantrop". Przeszkadzał mi też brak spójnej i wartkiej fabuły, w "Don Juanie" mamy raczej kilka luźnych sytuacji z udziałem różnych bohaterów, którzy zwykle (z małymi wyjątkami) nie wracają w późniejszych scenach.

Humoru nie jest za dużo, jest obecny głównie za sprawą najciekawszej w sztuce postaci Sganarela, wiernego i poczciwego sługi, który nie odważa się na krytykę zachowania swojego pana, ale mimo wszystko czuje się doń przywiązany i pragnie jego poprawy. Wybitnym jest zakończenie sztuki ale robiące większe wrażenie niż każdy z pozostałych aspektów "Don Juana" za sprawą niespotykanego w komedii prawdziwego tragizmu.

7,5/10
"Don Juan" bazuje na motywie niesławnego uwodziciela, kierującego się wyłącznie egoizmem i obłudą. Sztuka Molière'a jednakże nie dotyczy wyłącznie uwodzenia i porzucania kobiet, jest to tylko jedna z wielu wad postaci Don Juana, przez którą komediopisarz krytykuje zepsucie moralne fircykowatych młodych paniczów, korzystających ze swojego bogactwa i szlachectwa do...

Teatr Wielki w Poznaniu wystawił spektakl baletowy dwuakt inspirowany dramatem "Don Juan" Moliera i operą Mozarta, oprawione w barokową i klasyczną muzykę: Christopha Willibalda Glucka, Johanna Sebastiana Bacha, Aleksandro Marcelego i Alfreda Schnittkego.
Minimalizm środków wyrazu, gra świateł i dźwięku, balansowanie w scenografii bieli i czerni, sensoryczność, dotyk, więź emocjonalna w początkowym studium zainteresowania kolejna "ofiarą", instrumentalne traktowanie kobiet, hedonizm i podnieta, którą świat może dać, głód zbezczeszczenia, zniszczenia.
Inscenizacja skrojona na XXI wiek z pantomimą, nieartykulacją, która wydobywa niczym językami ciała, groteskowość, pastisz, balansowanie z metroseksualnością i multimedialnym pokazem patologii z dzieciństwa młodego Don Juana.
Wielki kochanek według Roberta Bodnara nie zwiastuje namiętności i chuci, ubrany w konstrukcje metalowych otwartych ścian, barokowymi ozdobnikami zwiastuje smaczki współczesnej relacji męsko-damskiej.
Doskonale wypadają sceny choreograficzne z udziałem zakonnic, uwodzenia zakonnicy, elementy tańca współczesnego tłem dla muzyki barokowej.
Wielki kochanek według Roberta Bodnara sensualność zamknięta we współczesnym tańcu.

Polecam dodatkowo spektakl teatralny z 1996 roku w reżyserii Leszka Wosiewicza z tytułową rolą Andrzeja Seweryna i Grażyny Szapołowskiej jako Elwiry. Reżyser nie oparł się połączeniu XVI-wiecznej postaci hiszpańskiego szlachcica, który zainspirował do napisania Tirso de Molina "Zwodziciela z Sewilli i kamiennego gościa", a ten z kolei miedzy innymi Moliera XX wiecznym Don Juanem.
Charyzmatyczny duet Seweryn - Szapołowska oraz ślepe oddanie służącego, scenografia i kostiumy balansujące pomiędzy XVI wiecznym a współczesnym emploi słynnego kochanka.

Don Juan Tenorio – legendarny szlachcic hiszpański, żyjący w Sewilli w XVI wieku. Słynął z urody, uroku osobistego, ale także z instrumentalnego traktowania kobiet i egoizmu. Jego postać zainspirowała dramaturga Tirso de Molina, który wprowadził ją do literatury w 1630 r. w swoim utworze dramatycznym "Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość".
Molier napisał utwór komediodramat w 1665 i była to odpowiedź na krytykę utworu "Świętoszek", który również z "Don Juanem" stały się bardzo kontrowersyjne. Molier nie pozwolił sobie za życia na wydanie sztuki i dopiero po śmierci w 1682 roku tekst został "Don Juana" opublikowany.
Sztuka jest pięcioaktowym tekstem, który przenosi nas na dwór Ludwika XIV i tam poznajemy młodzieńca przecudnej urody, ale przedmiotowo traktującego kobiety, przesiąkniętego egocentryzmem i nastawionym na hedonizm i służalczość, poddaństwo.
ciekawa postacią jest sługa Sganarel, który w dość zabawny i humorystyczny sposób, próbuje Don Juana prostować i pionizować w zachowaniach mocno patologicznych i socjopatycznych. Dramaturgia przełamywana doskonałymi dialogami Sganarela, który w komiczny sposób rozładowuje napięcie.
Co ciekawe rola służącego wizualnie jest przeciwieństwem pięknego i wiarołomnego kochanka, początkowo sam Molier grał sługę i świetnie się przy tym bawił, niestety nie długo , bo wybuch kontrowersji doprowadził do zdjęcia spektaklu.
Świat pełen jest takich Don Juanów i jego sług...

Polecam dodatkowo Teatr Wyobraźni i słuchowisko radiowe.

2019 rok w Operze Wrocławskiej odbyła się premiera "Don Giovanniego" Mozarta.
Pełny tytuł: Il dissoluto punito ossia il Don Giovanni (Rozpustnik ukarany, czyli Don Giovanni) – opera w dwóch aktach, skomponowana przez Wolfganga A. Mozarta z librettem Lorenzo Da Ponte na podstawie sztuki Moliera Don Juan. Premiera odbyła się 29 października 1787 w Pradze, natomiast premiera zmienionej nieco przez Mozarta wersji miała miejsce w Wiedniu 7 maja 1788. Opera należy do gatunku dramma giocoso, czyli dramatu zawierającego elementy komiczne i nadnaturalne. Sam Mozart określił ją w manuskrypcie słowami opera buffa.

Teatr Wielki w Poznaniu wystawił spektakl baletowy dwuakt inspirowany dramatem "Don Juan" Moliera i operą Mozarta, oprawione w barokową i klasyczną muzykę: Christopha Willibalda Glucka, Johanna Sebastiana Bacha, Aleksandro Marcelego i Alfreda Schnittkego.
Minimalizm środków wyrazu, gra świateł i dźwięku, balansowanie w scenografii bieli i czerni, sensoryczność, dotyk, więź...

Fabuła / 9
Zwroty akcji / 8
Bohaterowie / 8
Humor / 10
Oryginalność / 9

Fabuła / 9
Zwroty akcji / 8
Bohaterowie / 8
Humor / 10
Oryginalność / 9

Don Juan ucieka od swojej żony Elwiry i przybywa na wieś. Juan ratuje don Karlossa przed złodziejami. Sługa Juana potępia jego zachowanie, ale boi się mu o tym powiedzieć. Ojciec jego jest rozczarowany poczynaniami syna.

Don Juan ucieka od swojej żony Elwiry i przybywa na wieś. Juan ratuje don Karlossa przed złodziejami. Sługa Juana potępia jego zachowanie, ale boi się mu o tym powiedzieć. Ojciec jego jest rozczarowany poczynaniami syna.

O tym, czy to dobrze być szują.

O tym, czy to dobrze być szują.