Jest Majakowski niewątpliwie ideologicznym komunistą, ale przez fakt, jak o tym pisze, ciężko go potępiać. Jest w nim mnóstwo młodzieńczego idealizmu i wiary w swoje przekonania, co z jednej strony bardzo dobrze o nim świadczy - jako o człowieku zaangażowanym społecznie - ale z drugiej strony tchnie pewną naiwnością, zwłaszcza z punktu widzenia naszego dziejowego dystansu. Do samej śmierci w 1930 pozostaje pełen wiary w to, że uda się zbudować idealny socjalizm, dlatego już wtedy bezlitośnie wytyka jego wynaturzenia (biurokrację, nepotyzm na wyższych szczeblach, urzędy, w których ciągle nic nie da się załatwić). Ale z taką samą bezwzględnością atakuje powszechne ludzkie przywary, jak plotkarstwo, lizusostwo, lenistwo czy egoizm. Jeśli przymknie się oko na ideowy radykalizm, to satyry Majakowskiego są przede wszystkim barwnym przedstawieniem realiów życia w latach 20. w ZSRR (ale także w Europie i Stanach, które to miejsca poeta odwiedzał i poświęcił im kilka utworów),podlanym pikantnym, ironicznym sosem.

Jest Majakowski niewątpliwie ideologicznym komunistą, ale przez fakt, jak o tym pisze, ciężko go potępiać. Jest w nim mnóstwo młodzieńczego idealizmu i wiary w swoje przekonania, co z jednej strony bardzo dobrze o nim świadczy - jako o człowieku zaangażowanym społecznie - ale z drugiej strony tchnie pewną naiwnością, zwłaszcza z punktu widzenia naszego dziejowego dystansu....