Słaba monografia sympatycznego pałacyku, napisana jakby z musu. Ponieważ przedwojennego materiału ikonograficznego było niewiele (oprócz serii zdjęć z roku 1939, wykonanych już po rekonstrukcji budowli i związanej z nią przebudowie),podobnie jak i samych dokumentów, Kwiatkowski oparł się głównie na opracowanej przed wojną, a rekonstruowanej w 1945 pracy Zofii Niesiołowskiej-Rothertowej oraz na artykule Kraushara z 1908 roku, obszernie je streszczając i częstokroć cytując. A że tekstu było wciąż za mało, w desperacji zaczął się rozpisywać o samym placu Teatralnym i jego losach, o Krzysztofie Kamilu Baczyńskim, a nawet o Stefanie Starzyńskim. Byle tylko rozepchać nieco objętość, która i tak z ogromnym trudem sięgnęła stu stron. A wygląda to tym bardziej kuriozalnie, że z kolei praktycznie nie ma tu ani słowa o sklepach, które na przestrzeni lat mieściły się w przyziemiu pałacu, zaś o jego byłych właścicielach są nader skąpe wspominki.

W tej sytuacji trudno uznać tę książeczkę za szczególnie wartościową i chyba trzeba będzie jeszcze trochę poczekać, aż znajdzie się ktoś, kto się pokusi o napisanie kompetentnej, kompleksowej monografii tego zabytku.

Słaba monografia sympatycznego pałacyku, napisana jakby z musu. Ponieważ przedwojennego materiału ikonograficznego było niewiele (oprócz serii zdjęć z roku 1939, wykonanych już po rekonstrukcji budowli i związanej z nią przebudowie),podobnie jak i samych dokumentów, Kwiatkowski oparł się głównie na opracowanej przed wojną, a rekonstruowanej w 1945 pracy Zofii...