Ta powieść już jakby jest mniej zabawna, i zahacza o temat przemocy w rodzinie (koszmarne tytułowe harpie, czyli cioteczki z piekła rodem) względem dziecka.
Da się jednak czytać przez niesamowity talent pisarski J. Chmielewskiej, żywy język, świetne dialogi.

Ta powieść już jakby jest mniej zabawna, i zahacza o temat przemocy w rodzinie (koszmarne tytułowe harpie, czyli cioteczki z piekła rodem) względem dziecka.
Da się jednak czytać przez niesamowity talent pisarski J. Chmielewskiej, żywy język, świetne dialogi.

O patologii - może trochę przerysowanej - ale żeby śmieszna? Wcale!
Nie jest to porywająca lektura.

O patologii - może trochę przerysowanej - ale żeby śmieszna? Wcale!
Nie jest to porywająca lektura.

Oj, miała ta Chmielewska coś do bab. Mocarne charakterki, kotłuje się w tej książce od potężnych emocji.

Oj, miała ta Chmielewska coś do bab. Mocarne charakterki, kotłuje się w tej książce od potężnych emocji.

Pamiętam, że tytuł mnie przerażał - mitologiczne harpie to nie są miłe stworzenia, ale jednak jakoś się przemogłam - i nie żałuję ;p

Pamiętam, że tytuł mnie przerażał - mitologiczne harpie to nie są miłe stworzenia, ale jednak jakoś się przemogłam - i nie żałuję ;p

Uwielbiam tę książkę. Uważam ją za jedną z najlepszych pozycji autorki, mimo że intryga kryminalna nie jest tu głównym atutem. Niejedna z powieści Chmielewskiej jest lepiej skonstruowana pod względem kryminalnym, ale humor w "Harpiach" powala mnie na kolana za każdym razem, kiedy czytam tę książkę, a czytałam ją już nie raz.
Nie potrafię czytać "Harpii" i nie śmiać się w głos. Mimo że czytałam tę książkę już wielokrotnie, myślę, że jeszcze nie raz szczerze mnie rozbawi.

Uwielbiam tę książkę. Uważam ją za jedną z najlepszych pozycji autorki, mimo że intryga kryminalna nie jest tu głównym atutem. Niejedna z powieści Chmielewskiej jest lepiej skonstruowana pod względem kryminalnym, ale humor w "Harpiach" powala mnie na kolana za każdym razem, kiedy czytam tę książkę, a czytałam ją już nie raz.
Nie potrafię czytać "Harpii" i nie śmiać się w...

Wspaniała beztroska rozrywka.

Wspaniała beztroska rozrywka.

Kiedyś przeczytana, teraz, z ogromną przyjemnością, odsłuchana, w interpretacji Grażyny Wolszczak.
Jedna z moich ulubionych powieści Joanny Chmielewskiej. Uwielbiam historię Dorotki, jej ciotek, wyjątkowych istot oraz ekstraordynaryjnej chrzestnej babci Wandzi. Do kompletu Marcinek, który wzbudza we mnie napady śmiechu. I przemiły weekend. Kocham powieści, szczególnie wcześniejsze, pani Joanny. Są jedyne w swoim rodzaju.

Kiedyś przeczytana, teraz, z ogromną przyjemnością, odsłuchana, w interpretacji Grażyny Wolszczak.
Jedna z moich ulubionych powieści Joanny Chmielewskiej. Uwielbiam historię Dorotki, jej ciotek, wyjątkowych istot oraz ekstraordynaryjnej chrzestnej babci Wandzi. Do kompletu Marcinek, który wzbudza we mnie napady śmiechu. I przemiły weekend. Kocham powieści, szczególnie...

Doceniam humor postaci i zawiłą intrygę, ale ciężko mi się czytało sceny z ciotkami, które swoimi uwagami pognębiają Dorotkę. Mało śmieszna jest dla mnie przemoc psychiczna, ale widocznie taki to urok dawnych czasów.

Doceniam humor postaci i zawiłą intrygę, ale ciężko mi się czytało sceny z ciotkami, które swoimi uwagami pognębiają Dorotkę. Mało śmieszna jest dla mnie przemoc psychiczna, ale widocznie taki to urok dawnych czasów.

Chmielewska jak zawsze pierwsza klasa. Świetne poczucie humoru, nieprzewidywalna historia, ciekawe postacie.

Chmielewska jak zawsze pierwsza klasa. Świetne poczucie humoru, nieprzewidywalna historia, ciekawe postacie.

To jedna z książek, które są gotowym scenariuszem na wyśmienity film. Jedna z lepszych pozycji autorki. Rozwiązanie zagadki kto zabił jest zaskakujące, ale jak najbardziej racjonalne. Wyraziste, przerysowane, bardzo charakterne postaci wnoszą dużo humoru, a zarazem są rzetelnym odwzorowaniem typów ludzkich, jakie znamy z życia. Również psychologiczną zależnością młodziutkiej siostrzenicy od pomiatających nią cioteczek Chmielewska oddaje życiową prawdę o wpływie przemocy psychicznej i braku akceptacji na osobowość wychowanka. Zwróćcie uwagę, że młoda uzyskawszy możliwości oddalenia się od ciotek, postanawia spełnić ich oczekiwania i pozostać do ich dyspozycji, a te mimo to z niej drwią! Zgadzam się z Zytą, że książka zawiera wiele scen przemocy psychicznej, które są jak najbardziej serio i dla czytelnika o podobnych doświadczeniach może to nie być ani trochę zabawne, tylko trudne.

To jedna z książek, które są gotowym scenariuszem na wyśmienity film. Jedna z lepszych pozycji autorki. Rozwiązanie zagadki kto zabił jest zaskakujące, ale jak najbardziej racjonalne. Wyraziste, przerysowane, bardzo charakterne postaci wnoszą dużo humoru, a zarazem są rzetelnym odwzorowaniem typów ludzkich, jakie znamy z życia. Również psychologiczną zależnością ...