Bardzo dobra powieść!

Początek nie przypadł mi do gustu, ze względu na główną bohaterkę - Iris Carr. Młoda, próżna, egoistyczna kobieta. Jej zachowanie i przemyślenia mnie drażniły. Nie jest sympatyczna, nie chciałoby się z nią wejść w bliższą relację, czy znajomość, ale najbardziej uderzyło mnie to, że sporo w jej punkcie widzenia świata było... prawdy, chociaż brzydkiej.

Powieść ze strony na stronę staje się coraz bardziej wciągająca. Intryga zagęszcza się aż do tego stopnia, że zaczynamy wątpić, czy to, co "widzieliśmy" razem z Iris, nie było tylko wytworem jej wyobraźni. Moglibyśmy żyć w tej niepewności aż do samego końca powieści, niemniej autorka postawiła na coś innego. Wiemy, co jest prawdą, a co nie - ale mamy obserwować, jak (i w ogóle czy!) inni do tego dojdą. Zatem, czy prawda wyjdzie na jaw i w jakich okolicznościach jest też jednocześnie świetnym studium na niełatwą kwestię podniesioną w rozmowie na peronie między Maxem Hare'em a Profesorem - jak rzetelność dowodów, sprawiedliwość ławy przysięgłych oraz prawdomówność, czy wygląd i pochodzenie świadków mają wpływ na wiarygodność tego, co mówią i jak zeznają.

"Brytyjskość" ukazana, w moim odczuciu, w realny sposób. Wady i zalety omówione i wzięte na tapet w sposób wnikliwy, ale "nie wprost". Nie sposób mi się wypowiedzieć, czy te czasy minęły w Wielkiej Brytanii pod względem zachowania, ale z pewnością tak to wyglądało ileś lat wstecz. Być może czasy się zmieniły, ale pewne zachowania (opisane tutaj) nadal się uchowały - na nieszczęście :(

To nie jest książka w stylu Agathy Christie, ale w jej klimacie.
Trochę połączenie stylu Daphne du Maurier i klimatu Królowej Kryminału. Być może ktoś bardziej oczytany ode mnie, wskazałby precyzyjniejsze porównanie.

Osobiście bardzo polecam - krótka, ciekawa, taka "hitchockowa", co zresztą zostało przeniesione na ekran przez znanego reżysera.

Ode mnie 10/10.
Krótka, niepozorna, ale wciągająca i dająca do myślenia.

Bardzo dobra powieść!

Początek nie przypadł mi do gustu, ze względu na główną bohaterkę - Iris Carr. Młoda, próżna, egoistyczna kobieta. Jej zachowanie i przemyślenia mnie drażniły. Nie jest sympatyczna, nie chciałoby się z nią wejść w bliższą relację, czy znajomość, ale najbardziej uderzyło mnie to, że sporo w jej punkcie widzenia świata było... prawdy, chociaż...

Przyjemny, klasyczny kryminał. Ciekawie skonstruowana historia, nieco przypominająca klimatem książki Christie.

Przyjemny, klasyczny kryminał. Ciekawie skonstruowana historia, nieco przypominająca klimatem książki Christie.

Początkowo książka bardzo intryguje, zarówno wartką akcją, klimatem rodem z powieści Christie, jak i nieoczywistą (jak na czas akcji) postacią głównej bohaterki oraz tytułowej "starszej pani". Szkoda tylko, że gdzieś w połowie lektura zaczyna nużyć i nie oferuje tego, czego można było po niej oczekiwać. Coś co miało zadatki na bycie ciekawym portretem psychologicznym młodej, podróżującej samotnie Angielki pozostaje mimo wszystko niezbyt zaskakującym, a pod koniec już bardzo przewidywalnym, korzystającym z wyświechtanych schematów, thrillerem.

Na pewno na duży plus zasługuje fakt, że akcja w całości praktycznie dzieje się w pociągu, co jest dla mnie ciekawym aspektem, bo osobiście sama dużo pociągami podróżuję i książkę czytałam najczęściej właśnie w trakcie jazdy koleją. Sama intryga nie do końca została wyjaśniona, więc na dobrą sprawę czytelnik może sobie sam dopowiedzieć, jakimi motywami kierowali się oprawcy biednej panny Froy. Sylwetka baronowej wykreowana w sposób pobudzający wyobraźnię czytelnika, ale ostatecznie jej wątek gdzieś po drodze zaciera się i tak naprawdę nie wiemy z całą pewnością, jaki udział w niefortunnej przygodzie "starszej pani" miała ta tajemnicza matrona. A szkoda.

Na uwagę zasługuje też to, w jaki sposób autorka zwraca uwagę na aspekt odpowiedzialności za jednostkę w obliczu niebezpieczeństwa, jak ludzie łatwo poddają się wpływom silniejszych i z powodu braku odwagi czy nawet zwykłej altruistycznej chęci do zaangażowania się w pomoc drugiemu, uciekają od odpowiedzialności, odsuwają od siebie myśl, że zawinili w sytuacji, gdy należało wykazać się zwykłym ludzkim instynktem wyciągnięcia pomocnej dłoni do tego w potrzebie. Bardzo dobre przedstawienie emocjonalnej znieczulicy, obojętności i stawiania ponad wszystko interes własny. Z drugiej strony, w celu uwidocznienia kontrastu, pisarka zestawia biedną, działającą w pojedynkę, powodowaną szlachetnymi pobudkami, i zwykłą ludzką troską, Iris z beznamiętnym, całkowicie bezemocjonalnym podejściem do problemu innych podróżnych. Iris niestrudzenie dąży do odnalezienia niespodziewanie zaginionej towarzyszki podróży, stawiając czoła społecznemu ostracyzmowi i uprzedzeniom nieustannie kierowanym ku niej przez resztę pasażerów pociągu...

Książka ta nie jest jakąś wielką powieścią, nie jest to też nic na miarę wielkich kryminałów Agathy Christie, aczkolwiek można poświęcić jej wieczór czy dwa, czy też zabrać ją sobie do pociągu, na pewno uczyni czas podróży ciekawszym i pozornie krótszym ;)

Początkowo książka bardzo intryguje, zarówno wartką akcją, klimatem rodem z powieści Christie, jak i nieoczywistą (jak na czas akcji) postacią głównej bohaterki oraz tytułowej "starszej pani". Szkoda tylko, że gdzieś w połowie lektura zaczyna nużyć i nie oferuje tego, czego można było po niej oczekiwać. Coś co miało zadatki na bycie ciekawym portretem psychologicznym...

Klasyczny kryminał w stylu Christie. Bardzo przyjemnie się czyta.

Klasyczny kryminał w stylu Christie. Bardzo przyjemnie się czyta.

"Starsza pani znika" jest kryminałem, który zdecydowanie przypadnie do gustu czytelnikom lubiącym twórczość Agathy Christie🙂

Czytając książkę należy przede wszystkim pamiętać, że została ona wydana w 1936 roku. Także były to całkiem inne czasy, jak i styl pisania.

Ja wychowałam się na kryminałach Christie, także tę książkę czytało mi się bardzo przyjemnie🙂

"Starsza pani znika" jest kryminałem, który zdecydowanie przypadnie do gustu czytelnikom lubiącym twórczość Agathy Christie🙂

Czytając książkę należy przede wszystkim pamiętać, że została ona wydana w 1936 roku. Także były to całkiem inne czasy, jak i styl pisania.

Ja wychowałam się na kryminałach Christie, także tę książkę czytało mi się bardzo przyjemnie🙂

Intryga mocno wciągająca, autorka mocno zaciekawia co się tak naprawdę wydarzyło.

Intryga mocno wciągająca, autorka mocno zaciekawia co się tak naprawdę wydarzyło.

Książkę bardzo szybko i przyjemnie czyta. Ciekawa fabuła.

Książkę bardzo szybko i przyjemnie czyta. Ciekawa fabuła.

Bardzo przyjemna lektura w stylu kryminałów Agathy Christie. Co prawda nie ma tutaj tej "lekkości", którą mamy w powieściach królowej, ale i tak czyta się szybko i przyjemnie. Ciekawa historia, ciekawie przedstawieni bohaterowie, intryga, zaskakujące zwroty akcji. Bardzo się cieszę, że przeczytałam i teraz czeka mnie jeszcze obejrzenie filmu.

Bardzo przyjemna lektura w stylu kryminałów Agathy Christie. Co prawda nie ma tutaj tej "lekkości", którą mamy w powieściach królowej, ale i tak czyta się szybko i przyjemnie. Ciekawa historia, ciekawie przedstawieni bohaterowie, intryga, zaskakujące zwroty akcji. Bardzo się cieszę, że przeczytałam i teraz czeka mnie jeszcze obejrzenie filmu.

Intrygująca opowieść. Taka przewrotna.

Nie tylko przez zagadkę, ale przede wszystkim przez sposób jej opowiedzenia, pokazania bohaterów. Nikt w tej historii nie jest tym kim jest - chociaż każdy właściwie jest typowym przedstawicielem pewnej grupy ludzi. Jest młoda egocentryczna Iris Carr , skupiona na sobie i patrząca na innych z wyższością. Iris przydarzają sie dziwne rzeczy, i właściwie nie wie ona już w pewnym momencie czy śni czy to się dzieje jednak naprawdę. Jest pastorowa z mężem, dziwni nowożeńcy, wiele różnych zaskakujących postaci i panna Froy, która nie tylko znika, ale i pełna jest sprzeczności -sama jest sprzecznością. Czy jest rzeczywista czy nie? Wcale to nie jest takie oczywiste. Gdzie była na wakacjach Iris? w pewnym państwie w Europie, gdzie ludzie mówią niezrozumiałym językiem. Skąd wraca panna Froy? Z jakiegoś tajemniczego miejsca,; współpasażerowie je znają ale nikt nie wymienia jego nazwy.

Mnie to odrobinę, klimatem, niepewnością, mgłą, która wszystko zasnuwa, przypominało opowieści Kafki, chociaż było to w sumie optymistyczne. To znaczy można było przyjąć optymistyczną wersję rozwiązania tej zagadki.

Intrygująca opowieść. Taka przewrotna.

Nie tylko przez zagadkę, ale przede wszystkim przez sposób jej opowiedzenia, pokazania bohaterów. Nikt w tej historii nie jest tym kim jest - chociaż każdy właściwie jest typowym przedstawicielem pewnej grupy ludzi. Jest młoda egocentryczna Iris Carr , skupiona na sobie i patrząca na innych z wyższością. Iris przydarzają sie dziwne...

Historia trochę w stylu Agathy Christie o tym, że jedna odważna, nie wplątana w zadne układy osoba, może uratować czyjeś życie. Tylko jedna osoba z tłumu zareaguje. Przeraża mnie ta prawda. Książka taka sobie.

Historia trochę w stylu Agathy Christie o tym, że jedna odważna, nie wplątana w zadne układy osoba, może uratować czyjeś życie. Tylko jedna osoba z tłumu zareaguje. Przeraża mnie ta prawda. Książka taka sobie.