Trudno ocenia się wywiady, ponieważ częściowo ocena ta polega na tym, czy zgadzamy się, albo nie zgadzamy z poglądami autora. Przekonanie o szczerości nie wyklucza konfabulacji. Tak jest pewnie i w tym przypadku.

Trudno ocenia się wywiady, ponieważ częściowo ocena ta polega na tym, czy zgadzamy się, albo nie zgadzamy z poglądami autora. Przekonanie o szczerości nie wyklucza konfabulacji. Tak jest pewnie i w tym przypadku.

Mózg i błazen, czyli mądrość i dystans.

Jeśli chodzi o "obiecane" kontrowersje, zależy co kogo szokuje. Mnie w tej pozycji kompletnie nic. Bardziej niż kontrowersje wyczułam szczerość i bez owijania w bawełnę przyznawanie się do swoich myśli, zachowań i czynów. Jakże wielu ludzi obawia się być sobą i wyrażać głośno swoje przemyślenia, jak wielu autorów książek autobiograficznych boi się wyznać to, co komuś może się nie spodobać, przy autoryzacji żądają poprawek, a i często rezygnują z wywiadu ze strachu przed złą opinią. Pan profesor natomiast nie boi się krytyki i z wywiadu nie chciał usunąć nic. Poszło dalej w formie książki... całkiem dobrej książki.

Nie zgadzam się z wieloma opiniami, które okrzyknęły Pana Jerzego samochwałą. Każdy kto zna swoją wartość, nie będzie jej zakrywał fałszywą skromnością. Nie będzie zaniżał swoich osiągnięć tylko dlatego, żeby właśnie przed innymi nie wyjść na chwalipięte. I bardzo dobrze! To się nazywa bycie sobą, a nie udawanie kogoś innego.
Świetna, szczera rozmowa, w której zawarte jest dzieciństwo Jerzego Vetulaniego, które po czesci wypadało na czas wojny i podczas którego zaczął już jako przyszły neurobiolog fascynować się przyrodą, jak i jego dalsze życiowe drogi, po których kroczy jako wspaniały naukowiec, współzałożyciel Piwnicy pod Baranami, mąż oraz ojciec i przede wszystkim jako człowiek.
Niestety, jego bogate życie zostało przerwane na pasach dla pieszych...

Mózg i błazen, czyli mądrość i dystans.

Jeśli chodzi o "obiecane" kontrowersje, zależy co kogo szokuje. Mnie w tej pozycji kompletnie nic. Bardziej niż kontrowersje wyczułam szczerość i bez owijania w bawełnę przyznawanie się do swoich myśli, zachowań i czynów. Jakże wielu ludzi obawia się być sobą i wyrażać głośno swoje przemyślenia, jak wielu autorów książek...

Trudno oceniać, bo w zasadzie nie wiem co. Wywiad był przeprowadzony bardzo wartko i ta rozmowa jest przyjemna do czytania. Żeby poznać życie profesora też bardzo dobra książka. Każdy temu człowiekowi musi wystawić ocenę sam. Ja mam mieszane uczucia, ale jednak bardzo doceniam jego pracę jako naukowca.

Trudno oceniać, bo w zasadzie nie wiem co. Wywiad był przeprowadzony bardzo wartko i ta rozmowa jest przyjemna do czytania. Żeby poznać życie profesora też bardzo dobra książka. Każdy temu człowiekowi musi wystawić ocenę sam. Ja mam mieszane uczucia, ale jednak bardzo doceniam jego pracę jako naukowca.

Mam mieszane uczucia. Ta rozmowa nie sprawiła, że chciałabym bliżej poznać prof. Vetulaniego, nie odejmując mu zasług naukowych oczywiście. Ale w tym wywiadzie za bardzo kreuje się na kogoś kontrowersyjnego, choć w dzisiejszych czasach, mnie przynajmniej, jego poglądy nie szokują, przeciwnie, uważam je za nieco przestarzałe (przywiązanie do tradycyjnej wartości rodziny, stosunek do kobiet, gender),choć są ukryte pod płaszczykiem wolnomyślicielstwa. Sporo też powierzchowności, zgrywania się, obsesji seksem i alkoholem, samochwalstwa, braku pokory, przyznawania się do promiskuityzmu, samozadowolenia. Chyba nie chciałabym być jego żoną. Z drugiej strony na pewno jest to inteligentny, nietuzinkowy jak na warunki polskie rozmówca, dla ktòrego nauka była wartością najwyższą, ktòry potrafi o niej ciekawie opowiadać, nie marudzi, jest optymistyczny, aktywny, ma poczucie humoru i błyskotliwość, co nie zmienia faktu, że odczuwałam czasem wewnętrzny zgrzyt, czytając tę rozmowę. Ale zazdroszczę mu trochę tego samozadowolenia :D

Mam mieszane uczucia. Ta rozmowa nie sprawiła, że chciałabym bliżej poznać prof. Vetulaniego, nie odejmując mu zasług naukowych oczywiście. Ale w tym wywiadzie za bardzo kreuje się na kogoś kontrowersyjnego, choć w dzisiejszych czasach, mnie przynajmniej, jego poglądy nie szokują, przeciwnie, uważam je za nieco przestarzałe (przywiązanie do tradycyjnej wartości rodziny,...

Ubawiłam się w trakcie lektury tego wywiadu.
Prof.Vetulani fantastycznie opowiadał o mózgu w swoich wywiadach. Część z nich jeszcze do odszukania na yt.

Ubawiłam się w trakcie lektury tego wywiadu.
Prof.Vetulani fantastycznie opowiadał o mózgu w swoich wywiadach. Część z nich jeszcze do odszukania na yt.

Uwielbiałam / uwielbiam tego człowieka za mądrość

Uwielbiałam / uwielbiam tego człowieka za mądrość

Barwnie opowiedziane życie wybitnego naukowca, ale i kabareciarza, ojca, męża, dziadka.

Barwnie opowiedziane życie wybitnego naukowca, ale i kabareciarza, ojca, męża, dziadka.

rozmowa rozczarowująca, za dużo o niegdysiejszych romansach, podejście do kobiet bez zrozumienia ich empatii i intuicji

rozmowa rozczarowująca, za dużo o niegdysiejszych romansach, podejście do kobiet bez zrozumienia ich empatii i intuicji

Bardzo ciekawa rozmowa z profesorem, którego sama miałam za autorytet. Z perspektywy czasu zaskakuje, jak niektóre jego przekonania czy domysły straciły na aktualności.

Bardzo ciekawa rozmowa z profesorem, którego sama miałam za autorytet. Z perspektywy czasu zaskakuje, jak niektóre jego przekonania czy domysły straciły na aktualności.

Jako praktykujący neurobiolog Vetulani na pogrzebach żałobnikom nie składa kondolencji, lecz ich przytula - w ten sposób wydziela się oksytocyna, hormon miłości i bezpieczeństwa. Mądra i poruszająca rozmowa z człowiekiem, który niejedno przeżył i niejedno wie o świecie.

Jako praktykujący neurobiolog Vetulani na pogrzebach żałobnikom nie składa kondolencji, lecz ich przytula - w ten sposób wydziela się oksytocyna, hormon miłości i bezpieczeństwa. Mądra i poruszająca rozmowa z człowiekiem, który niejedno przeżył i niejedno wie o świecie.