Zbiór opowiadań "Podwójne widzenie" Zdenka Svěráka czyta się świetnie. Zebrane w książce teksty powstały w latach 1966-2008.

Nie ma w nich patosu, jest za to codzienność z całym wachlarzem zwyczajnych zdarzeń. I jak to w życiu bywa, te najzwyczajniejsze w świecie momenty, stają się niezwyczajne a może nawet nadzwyczajne. Tekstom tym gatunkowo najbliżej jest do humoresek. Przeważnie są to historie zogniskowane na jakimś zabawnym wydarzeniu, zakończone dowcipną pointą. Mamy tu i komizm sytuacyjny, i językowy, i zabawne postaci. Nigdy nie wiadomo, w jaką stronę poprowadzi nas przedstawiana historia. 

Svěrak tworzy opowieści o nieudanych karierach, nieszczęśliwej miłości, cudach, buncie przeciwko sytsemowi, tęsknotach, miłości od pierwszego wejrzenia, starości, lękach. 
Jest dowcipnie, wzruszająco, bezpretensjonalnie. 

Z tych 19 opowiadań dwa podobały mi się szczególnie. Jedno o 80-letnim mężczyźnie, który od lat wymyka się śmierci w rocznicę urodzin Hitlera, drugie o poszukiwaniu wymarzonej dziewczyny widzianej w tramwaju. 

Tytułowe podwójne widzenie to słodko-gorzka opowieść o zwyczajnym, codziennym szaleństwie, o tym że to, co wydaje nam się przewidywalne może w mgnieniu oka zmienić swój charakter. Lektura opowiadań Svěraka to naprawdę dobra zabawa. 

Zbiór opowiadań "Podwójne widzenie" Zdenka Svěráka czyta się świetnie. Zebrane w książce teksty powstały w latach 1966-2008.

Nie ma w nich patosu, jest za to codzienność z całym wachlarzem zwyczajnych zdarzeń. I jak to w życiu bywa, te najzwyczajniejsze w świecie momenty, stają się niezwyczajne a może nawet nadzwyczajne. Tekstom tym gatunkowo najbliżej jest do humoresek....

Ogromną przyjemność dało mi czytanie tych opowiadań. Nie natchnienie, nie motywację, żadnych uniesień ducha wysokiego. "Przyjemność" jest tu idealnym określeniem. Dla szukających frajdy z samego procesu czytania - polecam.

Ogromną przyjemność dało mi czytanie tych opowiadań. Nie natchnienie, nie motywację, żadnych uniesień ducha wysokiego. "Przyjemność" jest tu idealnym określeniem. Dla szukających frajdy z samego procesu czytania - polecam.

Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje, ale w tym roku każda przeczytana książka, którą albo ktoś polecił (tym razem bibliotekarka) albo wypożyczam na chybił trafił, wpasowuje się w moje gusta czytelnicze. A "Podwójne widzenie" nowego dla mnie autora literatury czeskiej, dobitnie przypadła moim kubkom czytelniczym. Krótkie opowiadania są tak wyśmienite i smaczne, jak czeska kuchnia. Polecam wielbicielom dobrej literatury.

Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje, ale w tym roku każda przeczytana książka, którą albo ktoś polecił (tym razem bibliotekarka) albo wypożyczam na chybił trafił, wpasowuje się w moje gusta czytelnicze. A "Podwójne widzenie" nowego dla mnie autora literatury czeskiej, dobitnie przypadła moim kubkom czytelniczym. Krótkie opowiadania są tak wyśmienite i smaczne, jak czeska...

Z formą krótką nie jest mi po drodze, zdecydowanie wolę pełne powieści od krótkich opowiadań. Zawsze przy opowiadaniach czuję niedosyt i irytację, że to takie dobre, a tak szybko się kończy.
Ale... Czechom jestem w stanie wszystko wybaczyć, bo, jak to mówił jeden z moich ulubionych polskich autorów, Tadźka Konwicki, Czesi mają takie kino i taką literaturę, że klękajcie narody. Powtarzam to chyba przy każdym czeskim tytule, jaki recenzuję. I powtarzać będę.

Przechodząc do książki, cóż my tu mamy za opowiadania. Przede wszystkim mocno nacechowane codziennością, co daje im postać bardzo ludzką i przyjazną. Pełne charakterystycznej czeskiej goryczy życiowej, przewrotnego humoru, ciętych zakończeń, miejscami groteskowych sytuacji. Jest w nich smutna, jesienna miłość, ta wczesna, stracona, i ta późna, na którą już brak sił i nadziei. Właściwie posiadają wszystko, czego można od dobrego zbioru opowiadań oczekiwać, a wartością dodaną jest ich czeskość.

Jeśli miałabym wybrać jedną ulubioną historię, byłoby nią opowiadanie tytułowe, które Svěrák zaserwował mi na deser. Zaczynało się niewinne, bez fajerwerków, ale gdy w połowie przerodziło się w historię przypominającą mi "Okruchy dnia" Ishiguro, a gdy Hopkins w swoim kamerdynerskim wdzianku stanął mi przed oczami, przepadłam. I tak zgubiona czeskością zostanę aż do kolejnej "pepikowej" lektury, którą chyba okaże się jeden z reportaży sportowych Pavla.

Z formą krótką nie jest mi po drodze, zdecydowanie wolę pełne powieści od krótkich opowiadań. Zawsze przy opowiadaniach czuję niedosyt i irytację, że to takie dobre, a tak szybko się kończy.
Ale... Czechom jestem w stanie wszystko wybaczyć, bo, jak to mówił jeden z moich ulubionych polskich autorów, Tadźka Konwicki, Czesi mają takie kino i taką literaturę, że klękajcie...

"Podwójne widzenie" to znakomita książka, która ujęła moje serce jak i duszę swoimi, a jak życiowymi opowiadaniami. Skupia w sobie dziewiętnaście bajecznie opisanych historii, przepełnionych bardzo często dozą humoru. Talent pisarski autora tych kilkunastu opowiadań chwyta za serce od pierwszego opowiadania i nie pozwala odpocząć. Czyż te zwykłe, a zarazem proste opowiadania z miejskiego podwórka, które nieraz mamy okazję wysłuchać nie są fantastyczne? Tak samo jest w tej książce, w której autor serwuje nam proste historyjki, gdzie główną ich zaletą jest dobry przekaz i humor. Polecam gorąco tą pozycję.

"Podwójne widzenie" to znakomita książka, która ujęła moje serce jak i duszę swoimi, a jak życiowymi opowiadaniami. Skupia w sobie dziewiętnaście bajecznie opisanych historii, przepełnionych bardzo często dozą humoru. Talent pisarski autora tych kilkunastu opowiadań chwyta za serce od pierwszego opowiadania i nie pozwala odpocząć. Czyż te zwykłe, a zarazem proste...

Wciągające jak lentilki. Smaczne jak pilsner. Proste jak knedliki. Prawdziwie czeska literatura.

Wciągające jak lentilki. Smaczne jak pilsner. Proste jak knedliki. Prawdziwie czeska literatura.

Lekkie, zabawne, odprężające. Idealne jako odskocznia od codzienności :)

Lekkie, zabawne, odprężające. Idealne jako odskocznia od codzienności :)

Doskonałe, humorystyczne opowiadania pana Sveraka, który zaskoczył mnie oryginalnością swoich tekstów; mimo tego, iż są dość proste, to nad wyraz ciekawe, bohaterowie są niby zwykłymi ludźmi, jednak każdy ma jakąś cechę charakterystyczną, historie niby wymyślone, a jednak zdarzają się każdego dnia na całym świecie.
Uważam, że to był bardzo dobry wybór jak na pierwszą książkę, dzięki temu poznałam pisarza, spodobał mi się jego styl i wiem, że przy pierwszej okazji sięgnę po jego następną książkę.

Doskonałe, humorystyczne opowiadania pana Sveraka, który zaskoczył mnie oryginalnością swoich tekstów; mimo tego, iż są dość proste, to nad wyraz ciekawe, bohaterowie są niby zwykłymi ludźmi, jednak każdy ma jakąś cechę charakterystyczną, historie niby wymyślone, a jednak zdarzają się każdego dnia na całym świecie.
Uważam, że to był bardzo dobry wybór jak na pierwszą...

znakomita. czytanie tego to była czysta przyjemnosc. nic wielkiego, ot historyjki takie, ale bardzo zgrabnie napisane

znakomita. czytanie tego to była czysta przyjemnosc. nic wielkiego, ot historyjki takie, ale bardzo zgrabnie napisane

Bardzo możliwe, że nie potrafię być obiektywna w zetknięciu z czeską literaturą i nawet doznaję pewnego rodzaju infantylizmu:) Na ogół bowiem podoba mi się ona niemalże bezkrytycznie i przymykam oczy na drobne niedociągnięcia. Tutaj nie było jednak najmniejszego powodu do tegoż przymykania - te opowiadania są doskonałe! Niby zwyczajne historie (ale jakże pomysłowe!),zwyczajni ludzie z ich słabościami i rozterkami, a jednak pokazani w taki sposób, że nie zapomina się o nich zaraz po zamknięciu książki. Uwielbiam ten ciepły czeski humor z sentymentalną nutką, gdzie jest i uśmieszek i śmiech, ale prawie zawsze z domieszką wzruszenia. Uwielbiam Zdenka Sveraka, który, uważam, jest człowiekiem genialnym:)

Bardzo możliwe, że nie potrafię być obiektywna w zetknięciu z czeską literaturą i nawet doznaję pewnego rodzaju infantylizmu:) Na ogół bowiem podoba mi się ona niemalże bezkrytycznie i przymykam oczy na drobne niedociągnięcia. Tutaj nie było jednak najmniejszego powodu do tegoż przymykania - te opowiadania są doskonałe! Niby zwyczajne historie (ale jakże pomysłowe!),...