Obiad w restauracji dla samotnych to dziwna książka. Trochę jakby awangardowa, niecodzienna, a nade wszystko bardzo, bardzo smutna. Nie jest to książka dla osób szukających akcji i jej nieoczekiwanych zwrotów. To bardziej psychologiczna opowieść, dająca do myślenia. Zdecydowaną zaletą tej książki jest to, że dobrze się ją czyta.
Historia rodziny, która chyba niezbyt się lubi. W ich zachowaniu brakuje wzajemnego szacunku, choćby tyle, by wystarczyło na wspólny obiad w restauracji. Przez całe wspólne życie nie udało im się to ani razu... Dlaczego?

Zapraszam po więcej: https://czytelniawpustelni.blogspot.com/2021/09/obiad-w-restauracji-dla-samotnych.html

Obiad w restauracji dla samotnych to dziwna książka. Trochę jakby awangardowa, niecodzienna, a nade wszystko bardzo, bardzo smutna. Nie jest to książka dla osób szukających akcji i jej nieoczekiwanych zwrotów. To bardziej psychologiczna opowieść, dająca do myślenia. Zdecydowaną zaletą tej książki jest to, że dobrze się ją czyta.
Historia rodziny, która chyba niezbyt się...

Wspólne zasiadanie do obiadu to element życia rodzinnego, który sprzyja wymianie poglądów, pozwala pobyć razem i daje poczucie jedności.
Rodzina opisana przez Anne Tyler z różnych okazji spotyka się w Restauracji dla samotnych, której właścicielem jest młodszy z synów Pearl Tull, aby razem zjeść obiad i każde takie spotkanie kończy się kłótnią. Żaden z zaplanowanych obiadów nie dotrwał do deseru, a najczęstszym powodem klęski spotkania była wspomniana Pearl, czyli despotyczna, obdarzona trudnym charakterem matka. To kobieta zgorzkniała i głośno wyrażająca swoje ciągłe rozczarowania wobec dorastających pociech. Powodem jej zachowania jest fakt, że mąż nagle ją opuścił i zostawił z trójką dzieci, kredytem i codziennymi troskami. Pearl boryka się więc z samotnym macierzyństwem, kłopotami finansowymi i obserwuje, jak dorastają jej dzieci.
Każde z nich jest inne i każde zdobywa się na bunt wobec matki, wybierając drogę życiową nie całkiem zgodną z jej oczekiwaniami.
Opowieść o rodzinie Tull rozpisana została na wiele głosów. Każdy członek tej familii przedstawia swoją wersję wydarzeń, obarczając winą za swoje niepowodzenia, czy błędy innych i wybielając samego siebie. Dowiemy się, dlaczego ojciec opuścił swoje dzieci, co kierowało Codym, najstarszym synem, że ożenił się z Ruth, dlaczego Ezra, najmłodszy, został kawalerem i nie poszedł do college'u i co kierowało jedyną córką Jenny że kilkukrotnie wychodziła za mąż. Wszyscy bohaterowie to postaci tragiczne i niepogodzone z życiem. Nawet jeśli odnoszą sukcesy to tego nie widzą.
Autorka nie osądza i nie ocenia swoich bohaterów. Pozostawia to w gestii czytelnika. I nawet jeśli chcemy potępić postępowanie matki czy ojca to w rezultacie okaże się to wcale nie takie jednoznaczne i oczywiste.
Świetna opowieść o życiu w zwykłej rodzinie, gdzie buzują emocje, toczą się dramaty, przytrafiają radości. I gdzie miłość do brata, siostry, czy rodziców nie jest sprawą prostą i bezdyskusyjną.
Jeśli lubicie powieści psychologiczno- obyczajowe to polecam zjeść "Obiad w restauracji dla samotnych".

Wspólne zasiadanie do obiadu to element życia rodzinnego, który sprzyja wymianie poglądów, pozwala pobyć razem i daje poczucie jedności.
Rodzina opisana przez Anne Tyler z różnych okazji spotyka się w Restauracji dla samotnych, której właścicielem jest młodszy z synów Pearl Tull, aby razem zjeść obiad i każde takie spotkanie kończy się kłótnią. Żaden z zaplanowanych...

Bardzo dobra powieść psychologiczno- obyczajowa. Wciągająca i smutna opowieść o losach pewnej amerykańskiej rodziny. Polecam.

Bardzo dobra powieść psychologiczno- obyczajowa. Wciągająca i smutna opowieść o losach pewnej amerykańskiej rodziny. Polecam.

Dziwi mnie niska ocena tej książki na LC (niespełna 4,5 gwiazdek).
Dla mnie to powieść zasługująca na 8 punktów. Dlaczego? O tym poniżej.

Przyznam, że sięgnęłam po ten tytuł zupełnie przypadkowo i z dystansem. Obawiałam się, że otrzymam jakieś powieścidło, tymczasem autorka zaserwowała mi treść głęboką i dającą do myślenia.
Początek może nie zapowiadał się interesująco. Ot, literatura obyczajowa i książka, jakich wiele... - tak sobie pomyślałam. Szybko jednak okazało się, że "Obiad w restauracji dla samotnych" to coś więcej niż tylko relaksacyjna lektura.

Świetne są portrety psychologiczne postaci, ich perypetie, zmaganie się z codziennością, rodzinne kłopoty i złożone relacje.
Poznajemy losy trzech pokoleń jednej rodziny i mamy okazję spojrzeć na nią oczyma różnych postaci - to wielki atut, bo pokazuje, jak bardzo odmiennie można postrzegać te same osoby, sytuacje i problemy.

Punktem wyjścia dla całej historii jest agonia nestorki rodu, matki trójki dzieci, która wychowała je samodzielnie po tym, jak opuścił ją mąż. Wymarzony książkę z bajki okazał się zwykłym i przyziemnym gnojkiem, w dodatku zakłamanym i zapatrzonym w swoje rozbuchane ego.

Powieść ukazuje jedną z wielu amerykańskich rodzin na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Przy okazji, a może przede wszystkim, obnaża prawdę o konsumpcjonizmie i dwulicowości społeczeństwa, które uważa się za nowoczesne, ale w rzeczywistości opiera się na okropnym tradycjonalizmie i jest aż do bólu seksistowskie.

"Obiad..." to opowieść bolesna, przejmująca i smutna, chociaż jest też w niej miejsce na odrobinę poczucia humoru. Zazwyczaj jednak to śmiech przez łzy. Rozpad rodzinnych więzi, skomplikowane stosunki między rodzeństwem, rodzicami i dziećmi, dziadkami i wnukami dają naprawdę wiele do myślenia i okazują się ponadczasowe.

Przyznam, że ta książka zrobiła na mnie duże wrażenie, zarówno pod względem treści, jak i stylu. Autorka pisze o swoich bohaterach z dystansem, a jednak całość aż buzuje od emocji, które udzielają się odbiorcy.
Bo tak naprawdę nie jest to powieść tylko o amerykańskiej rzeczywistości. Jeśli rozejrzymy się wokół i przyjrzymy chociażby własnym bliskim, znajomym oraz sąsiadom, to ze zdziwieniem stwierdzimy, że nie jest nam daleko do literackiej, ale jakże demaskatorskiej fikcji, która wyszła spod pióra Anne Tyler.

Dziwi mnie niska ocena tej książki na LC (niespełna 4,5 gwiazdek).
Dla mnie to powieść zasługująca na 8 punktów. Dlaczego? O tym poniżej.

Przyznam, że sięgnęłam po ten tytuł zupełnie przypadkowo i z dystansem. Obawiałam się, że otrzymam jakieś powieścidło, tymczasem autorka zaserwowała mi treść głęboką i dającą do myślenia.
Początek może nie zapowiadał się interesująco....

Bardzo, bardzo ciekawa pozycja. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką - mogę zaliczyć je do udanych. Początek książki był dla mnie ciężki, ale później weszłam w życie tej rodziny i na prawdę ciekawa byłam jak potoczą się losy bohaterów. Książka zachęcająca do myślenia, inspirująca, słodko-gorzka...

Bardzo, bardzo ciekawa pozycja. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką - mogę zaliczyć je do udanych. Początek książki był dla mnie ciężki, ale później weszłam w życie tej rodziny i na prawdę ciekawa byłam jak potoczą się losy bohaterów. Książka zachęcająca do myślenia, inspirująca, słodko-gorzka...

Obiad w restauracji dla samotnych to dziwna książka. Trochę jakby awangardowa, niecodzienna, a nade wszystko bardzo, bardzo smutna. Nie jest to książka dla osób szukających akcji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. To bardziej psychologiczna opowieść, dająca do myślenia. Zdecydowaną zaletą tej książki jest to, że dobrze się ją czyta.

Historia rodziny, która chyba niezbyt się lubi. W ich zachowaniu brakuje wzajemnego szacunku, choćby tyle, by wystarczyło na wspólny obiad w restauracji. Przez całe wspólne życie nie udało im się to ani razu...

Więcej: http://acojatamwiem.blogspot.com/2018/09/obiad-w-restauracji-dla-samotnych.html

Obiad w restauracji dla samotnych to dziwna książka. Trochę jakby awangardowa, niecodzienna, a nade wszystko bardzo, bardzo smutna. Nie jest to książka dla osób szukających akcji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. To bardziej psychologiczna opowieść, dająca do myślenia. Zdecydowaną zaletą tej książki jest to, że dobrze się ją czyta.

Historia rodziny, która chyba niezbyt się...

Jak napisał wielki Tołstoj (w wolnym tlumaczeniu ;): „wszystkie szczęśliwe rodziny są takie same, podczas gdy każda nieszczęśliwa jest nieszczęśliwa na swój własny sposób“. Dlaczego to słynne zdanie rozpoczynające „Annę Kareninę“ przypomniało mi się przy lekturze książki „Obiad w restauracji dla samotnych“? Bo to książka o rodzinie. Bolesna wiwisekcja, z której jasno i boleśnie wynika, że nie ma w ogóle czegoś takiego jak szczęśliwa rodzina. Okreslenie „szczęśliwa rodzina“ to li tylko oksymoron. Każdemu chyba przytrafiło się to ambasujące uczucie, gdy rodzice wspominają najszczęśliwsze chwile wakacji podczas gdy my pamiętamy je jako koszmar. Każdemu pozostaje w pamięci coś innego, każdy te same fakty interpretuje odmiennie, inaczej odczuł je na własnej skórze. Postępujemy kierując się dobrymi chęciami, a najczęściej wychodzi jak zwykle. Anne Tyler wpadła na dobry, choć w sumie dziecinnie prosty, pomysł. Rodzina widziana z punktów widzenia poszczególnych jej członków na przestrzeni wielu lat jest jak zmultiplikowana w krzywym zwierciadle. Książki Anny Tyler nie jest są jakąś wielką literaturą, ale siła ich rażenia jest nie do przecenienia. Ta autorka jest czujną obserwatorką ludzkich relacji, czy to w rodzinie, czy w związku, ma rzadki dar opowiadania o rzeczach uniwersalnych poprzez losy jednostkowych postaci i poprzez proste, niemal banalne sytuacje. Szczerze mówiąc „Obiad w restauracji dla samotnych“ nie należy do zbyt przyjemnych lektur, mnie czytało się tę książkę z mozołem, bez sympatii do poszczególnych bohaterów, ale było warto. Ostatnie strony przeczytałam ze ściśniętym gardłem i łzami w oczach. Piękna, czuła książka, napisana z miłości do ludzi.

Jak napisał wielki Tołstoj (w wolnym tlumaczeniu ;): „wszystkie szczęśliwe rodziny są takie same, podczas gdy każda nieszczęśliwa jest nieszczęśliwa na swój własny sposób“. Dlaczego to słynne zdanie rozpoczynające „Annę Kareninę“ przypomniało mi się przy lekturze książki „Obiad w restauracji dla samotnych“? Bo to książka o rodzinie. Bolesna wiwisekcja, z której jasno i...

Trudno się czyta, ale dobra

Trudno się czyta, ale dobra

Lubię te klimaty..... jak w Olive Kittridge, Braciach Burges, Korektach i Niepamiętniku Dolores Price. Zwykłe życie zwykłych ludzi, a jednak ciekawi!

Lubię te klimaty..... jak w Olive Kittridge, Braciach Burges, Korektach i Niepamiętniku Dolores Price. Zwykłe życie zwykłych ludzi, a jednak ciekawi!

Dobra amerykańska obyczajówka psychologiczna. Można z niej wyczytać naukę, żeby przyjmować ludzi jakimi są, z ich słabościami, ideałów nie ma. Nie krytykować potknięć, widzieć to co dobre. Chyba że chce się zostać samemu

Dobra amerykańska obyczajówka psychologiczna. Można z niej wyczytać naukę, żeby przyjmować ludzi jakimi są, z ich słabościami, ideałów nie ma. Nie krytykować potknięć, widzieć to co dobre. Chyba że chce się zostać samemu