W ostatnich latach czytałam mało literatury pięknej, ale Ngozi przekonała mnie, że chyba czas to zmienić, bo dawno mnie tak nie wciągnęła żadna książka. Książka pokazuje obraz skrajnie patriarchalnego społeczeństwa postkolonialnej Nigerii, szarpanej podziałami i zamachami stanu. Historia jest opowiadana oczami 15-letniej dziewczyny, Kambili, która opowiada o swojej rodzinie, w tym ojcu, zamożnym, powszechnie szanowanym i uwielbianym (do którego nawet przychodziły matki z prośbą, by zapłodnił ich córki…),a jednocześnie tyranie stosującym przemoc (włącznie z polewaniem córce stóp wrzątkiem) w imię swoich religijnych obsesji, w których zjedzenie płatków śniadaniowych przed mszą urasta do rangi śmiertelnego grzechu. Widzimy tę historię oczami dziecka, które wcale nie uważa tego człowieka za tyrana, a za ukochanego “papę”, którego po prostu należy się słuchać. Dopiero pobyt u ciotki, wykładowczyni jednego z nigeryjskich uniwersytetów, pokazał jej i jej bratu, że można żyć inaczej, chociaż tak naprawdę ta ciotka też była dosyć konserwatywna, bo i KK pełnił ważną rolę w jej domu, i nawet kary fizyczne się zdarzały. Książka dobrze pokazuje tragizm sytuacji Kambili i jej brata, którzy, chcąc być wolni, musieli posunąć się do ostateczności… Książka jest ciekawym obrazem Nigerii lat 80-tych XX w. (choć chyba nie jest wprost powiedziane, kiedy dzieje się akcja; ale internety mówią, że zabity dziennikarz Ade Coker, występujący w książce, to tak naprawdę Dele Giwe, zabity w 1986 r.),na przykładzie ojca Kambili widzimy, jak język angielski był utożsamiany z wysokim statusem społecznym, a lokalny język igbo - z językiem ludowym i jak, zupełnie inaczej niż u nas, to KK jest utożsamiany z postępem (w opozycji do przedkolonialnych wierzeń, np. w duchy). Można też się np. dowiedzieć, co się je w Nigerii. Polecam.

W ostatnich latach czytałam mało literatury pięknej, ale Ngozi przekonała mnie, że chyba czas to zmienić, bo dawno mnie tak nie wciągnęła żadna książka. Książka pokazuje obraz skrajnie patriarchalnego społeczeństwa postkolonialnej Nigerii, szarpanej podziałami i zamachami stanu. Historia jest opowiadana oczami 15-letniej dziewczyny, Kambili, która opowiada o swojej...

Klasyczna powieść o dorastaniu w opresyjnej rodzinie. Nieklasycznie dla czytelnika z Europy - akcja umieszczona w Nigerii. I to ten świat, obcy ludziom globalnej Północy, stanowi o wyjątkowej wartości poznawczej książki. Otwiera na spotkanie z Innym i pokazuje, że wcale nie jest on aż tak inny od nas.

Klasyczna powieść o dorastaniu w opresyjnej rodzinie. Nieklasycznie dla czytelnika z Europy - akcja umieszczona w Nigerii. I to ten świat, obcy ludziom globalnej Północy, stanowi o wyjątkowej wartości poznawczej książki. Otwiera na spotkanie z Innym i pokazuje, że wcale nie jest on aż tak inny od nas.

Przed mszą nie wolno jeść. W żadnym wypadku. Śpiew to nie modlitwa. Śpiewanie jest pogańskie. Przebywanie z poganinem to grzech. Radość nie jest chrześcijańska. Chrześcijańskie jest cierpienie. Zasady są proste. Trudne jest podporządkowanie. A najbardziej odpowiedni jest wszechobecny strach. Strach przed źle wykonanym poleceniem, przed piekłem, przed karą, przed niespełnieniem czyichś oczekiwań, przed byciem nie idealnym. Paraliżujący, demotywujący, ograniczający strach.

Kambili i Jaja to nastoletnie rodzeństwo, które jest wychowywane przez ojca – fanatyka religijnego. Człowieka okrutnego, bez skrupułów, brutalnego i bezlitosnego. Stosującego kary cielesne (mało powiedziane - po prostu tortury). Niestety również wpływowego dziennikarza i znaczącego dla społeczności w ich miejscowości mentora. Dzieci mają też matkę, ale ona jest narzędziem, również sterroryzowanym, jak inni. Na rozkaz ojca rodzina nie utrzymuje kontaktów z najbliższymi, ponieważ otwarcie i jawnie wyrażają niechęć do takiej postawy życiowej. Dziadek jest dla dzieci obcym człowiekiem. O dalszych krewnych nie wiedzą nic. Do czasu. W wyniku splotu okoliczności Kambili i Jaja trafiają na ferie do domu ciotki. Wychowuje ona samotnie trojkę dzieci, również w duchu wiary katolickiej. Jednak jej zasady nie są sankcjonowane przemocą. Kuzynostwo jest dość żywotne, głośne, wyraża swoje opinie bez skrępowania, często nie pytane. Ku zaskoczeniu Kambili. W domu brakuje dyscypliny, na pewno pieniędzy, natomiast nie brakuje miłości, tak bardzo potrzebnej naszemu rodzeństwu. Wszyscy w domu ciotki czerpią garściami z życia – śpiewają, bawią się, znajdują sobie ciekawe sposoby na spędzanie czasu. Modlą się kiedy czują potrzebę, nie zmuszane, nie upokarzane, wzmacniane w wierze do robienia dobrych uczynków. Kambili ma narzucony plan dnia dosłownie od pobudki do zaśnięcia. To bardzo silne zderzenie dwóch domów, dwóch sposobów wychowania, wręcz dwóch kultur zaczyna doskwierać i zmuszać dzieci do refleksji. Zaczyna się proces.

Narratorką powieści jest Kambili, patrzymy na wszystko jej oczami, silnie zindoktrynowanej nastolatki, nie rozumiejącej otaczającego ją świata. Dziewczyny zaskakiwanej na każdym kroku czymś, co my nazwalibyśmy normalnością.

Adichie zbudowała fantastycznie swoje postaci. Bardzo wyraźnie położyła nacisk na odpowiednie cechy ich charakterów, doskonale wiedząc, jak to zadziała na czytelnika. Nikogo nie przedstawia w czarno-białym stereotypie, chociaż oczywiście pewne działania widać wyłącznie w jednym świetle. Ja bardzo polubiłam Kambili i Jaję, polubiłam ich kuzynostwo i ciotkę. Za grosz nie byłam w stanie pogodzić się z podejściem matki, o ojcu rzecz jasna nawet nie ma co mówić, bo jak rozumieć bezsensowną przemoc.

Jaka ta książka jest ważna! I jaka dobra! Jeśli to jest debiut, to ja boję się kolejnych tytułów Adichie. Jest niesamowicie dojrzała, uważna, wyczulona i celna. Świetnie pokazuje nie tylko mechanizmy fanatyzmu, ale rodzinę w ogólności. Udowadnia, że zło jest nieuleczalne. Topi bohaterów w totalnej beznadziei zamykając historię absolutnie niesamowitym twistem.

To powieść o dojrzewaniu, uczeniu się życia, siebie, budowaniu relacji. O emocjach, które nie zawsze umiemy rozpoznać, bo nikt nam o nich nie opowiedział. To historia o rodzinie i sile wsparcia. To też opowieść o kobietach, które zostają same, z własnymi demonami, decyzjami, wątpliwościami. O mężczyznach, którzy nie dorastają do roli mężów, ojców. Nie dlatego, że nie chcą, ale dlatego, że jedynymi, które mogły ich tego nauczyć, są kobiety, ale ze względu na niewielkie ich znaczenie w społeczeństwie, nie są traktowane serio. Błędne koło. O tym pisze Adichie.

Przed mszą nie wolno jeść. W żadnym wypadku. Śpiew to nie modlitwa. Śpiewanie jest pogańskie. Przebywanie z poganinem to grzech. Radość nie jest chrześcijańska. Chrześcijańskie jest cierpienie. Zasady są proste. Trudne jest podporządkowanie. A najbardziej odpowiedni jest wszechobecny strach. Strach przed źle wykonanym poleceniem, przed piekłem, przed karą, przed...

"Musicie mi powiedzieć, jak ci ludzie włażą do telewizora" - kapitalne spotkanie tego, co stare z tym, co nowe. Moja pierwsza książka tej autorki i mimo, że powstały potem lepsze, to nadal pamiętana. Polecam.

"Musicie mi powiedzieć, jak ci ludzie włażą do telewizora" - kapitalne spotkanie tego, co stare z tym, co nowe. Moja pierwsza książka tej autorki i mimo, że powstały potem lepsze, to nadal pamiętana. Polecam.

Pierwsza książka Adichoe, którą przeczytałam i do dzisiaj przeze mnie wspominana, choć później powstały znacznie lepsze. Jeden wątek jest dla nich wszystkich wspólny - obraz nigeryjskiej klasy średniej w różnych uwarunkowaniach kontekstowych.

Pierwsza książka Adichoe, którą przeczytałam i do dzisiaj przeze mnie wspominana, choć później powstały znacznie lepsze. Jeden wątek jest dla nich wszystkich wspólny - obraz nigeryjskiej klasy średniej w różnych uwarunkowaniach kontekstowych.

Przejmująca historia, świetnie napisana i bardzo realistyczna. Powieść jest jednocześnie spojrzeniem na życie w Afryce i innej dla Europejczyków kulturze. Bardzo polecam!

Przejmująca historia, świetnie napisana i bardzo realistyczna. Powieść jest jednocześnie spojrzeniem na życie w Afryce i innej dla Europejczyków kulturze. Bardzo polecam!

Kiedy widzimy odmieńca, kogoś kto się wyróżnia z tłumu i nie pasuje do innych nigdy nie zastanawiamy się nad powodem takiego zachowania. Własnie tacy są bohaterowie książki zamknięci w sobie i zastraszeni, odstający od rowieśników.
Terror który przechodzą przez fanatyka religijnego - ojca i męża- jest dla nich normą póki ciocia nie pokazuje im jak wygląda normalne życie. Życie biedne, ale szczęśliwe i wolne od przemocy. Gdyby nie ciocia rodzina byłaby przez wiele lat terroryzowana wierząc, że takie właśnie powinno być życie.
Autorka bardzo dobrze przedstawia terror w rodzinie i do czego osoba terroryzowana jest zdolna aby uwolnić siebie i bliskich od oprawcy. Pokazuje też jak jedna pozytywna osoba może miec wpływ na zmianę sytuacji innych.
Kiedy ktoś jest w trudnej sytuacji stara się obrać jakiś symbol, który będzie dla niego wybawieniem od kłopotów. Kiedy o tym pomyśli, albo spojrzy jest w lepszym świecie. Tak też jest z bohaterami książki, dla nich fioletowy hibiskus jest symbolem wolności.

Kiedy widzimy odmieńca, kogoś kto się wyróżnia z tłumu i nie pasuje do innych nigdy nie zastanawiamy się nad powodem takiego zachowania. Własnie tacy są bohaterowie książki zamknięci w sobie i zastraszeni, odstający od rowieśników.
Terror który przechodzą przez fanatyka religijnego - ojca i męża- jest dla nich normą póki ciocia nie pokazuje im jak wygląda normalne życie....

Zgadzam się z opinią, że to bardzo udany debiut. Książka ma klimat, a sama historia wciąga.

Zgadzam się z opinią, że to bardzo udany debiut. Książka ma klimat, a sama historia wciąga.

Książka wstrząsająca, pokazuje naturę przemocy domowej w świecie, w którym traktuje się ją jako naturalną część życia i nikt ofiarom nie pomoże. Brak tutaj brutalnych opisów aktów przemocy i właśnie ten brak boleśnie pokazuje naturę tego zjawiska jako czegoś, co dla ofiar jest tak oczywiste, że nawet się o tym nie mówi, czegoś, co jest objęte dziwnym tabu - wszyscy w tym uczestniczymy, wiemy o tym, ale o tym się nie rozmawia. Dodatkowo książka wzbudziła we mnie dużo refleksji dotyczących rodzaju przemocy, o którym nigdy jak o przemocy nie myślałam - zmuszaniu rodziny do kultywowania swoich wierzeń religijnych. Dobrze jest zobrazowane, jak taka przemoc wpływa na wszystkie możliwe aspekty życia osoby, która jest nią dotknięta. Końcówka książki mocno spowalnia i jej zakończenie nie do końca mi się podobało. Plusem jest za to ukazanie specyfiki życia w Nigerii, jej tradycji, specyficznej mieszanki wierzeń ludowych i katolicyzmu, realiów materialnych oraz politycznych.

Książka wstrząsająca, pokazuje naturę przemocy domowej w świecie, w którym traktuje się ją jako naturalną część życia i nikt ofiarom nie pomoże. Brak tutaj brutalnych opisów aktów przemocy i właśnie ten brak boleśnie pokazuje naturę tego zjawiska jako czegoś, co dla ofiar jest tak oczywiste, że nawet się o tym nie mówi, czegoś, co jest objęte dziwnym tabu - wszyscy w tym...

Ta debiutancka powieść nigeryjskiej pisarki nie jest jeszcze tak dobra, jak kolejne. Ale już dojrzała. Adiechie bez wątpienia jest pisarką psychologizującą i obserwacje oraz przemyślenia natury psychologicznej ma również ‘Purple Hibiscus’. To powieść o rodzinnej tragedii, życiu w bojaźni, dojrzewaniu, miłości i jej wynaturzeniach, a właściwie o tym, jak odmiennie można miłość postrzegać i różnie „kochać”.
To także historia o mocy etniczności, religijności i rodzinnych hierarchii. Ale też i o tym, jak z tych askryptywnych i kulturowych więzów można się wyzwalać, jeśli ma się silną osobowość, wewnętrzny bunt i odwagę. A trudno o te atrybuty w młodym wieku. Człowiek, który doświadcza poważnych problemów w młodości dojrzewa jednak szybciej. Tak właśnie dzieje się w przypadku Kambili, nieletniej bohaterki.
Ta powieść daje również dogłębny wgląd w mentalność Afrykanów. Co cenne, mentalność opisywaną i analizowaną przez samą Afrykankę. Mamy tu zatem opowieść o odrzucaniu prawd, które nie pasują i o „odwracaniu priorytetów”, a także o tym, jak wyobrażenia mogą stawać się rzeczywistością.
Świetne jest to retoryczne pytanie fanatyka religijnego, ojca Kambili, odnoszące się do łamania przez córkę pewnych zasad religijnych: Diabeł koczuje w moim domu?

Ta debiutancka powieść nigeryjskiej pisarki nie jest jeszcze tak dobra, jak kolejne. Ale już dojrzała. Adiechie bez wątpienia jest pisarką psychologizującą i obserwacje oraz przemyślenia natury psychologicznej ma również ‘Purple Hibiscus’. To powieść o rodzinnej tragedii, życiu w bojaźni, dojrzewaniu, miłości i jej wynaturzeniach, a właściwie o tym, jak odmiennie można...