Szkoda, że to opowiadania, bo czuję niedosyt.

Szkoda, że to opowiadania, bo czuję niedosyt.

Strasznie się zawiodłam na tej książce i trudno mi było ją ocenić, bo pierwsze, najdłuższe opowiadanie totalnie mnie urzekło, wprawiło w taki nastrój niesamowitości, czegoś na pograniczu snu i rzeczywistości, było niezwykle oryginalne. Niestety kolejne opowiadania, chociaż napisane w tym samym stylu strasznie mnie rozczarowały. Miałam wrażenie, że albo ich nie rozumiem, albo są po prostu o niczym, napisane byle by pisać, przerost formy nad treścią.

Strasznie się zawiodłam na tej książce i trudno mi było ją ocenić, bo pierwsze, najdłuższe opowiadanie totalnie mnie urzekło, wprawiło w taki nastrój niesamowitości, czegoś na pograniczu snu i rzeczywistości, było niezwykle oryginalne. Niestety kolejne opowiadania, chociaż napisane w tym samym stylu strasznie mnie rozczarowały. Miałam wrażenie, że albo ich nie rozumiem,...

Przeczytałam, czasu dużo nie zajęło jednak mnie nie uwiodło.

Przeczytałam, czasu dużo nie zajęło jednak mnie nie uwiodło.

Ma zachwycać, a nie zachwyca. Może gdyby wyrzucić co trzecie zdanie, to dałoby się nadać tym tekstom jakiś sens. Przykro mi, że tak napisałam, ale było mi też przykro czytać te opowiadania, miałam wrażenie, że autorka pisze sama dla siebie, nie uwzględniając, że ktoś będzie to próbował czytać. Niemniej daję książce cztery gwiazdki, bo czasem wyławiałam z tej zawiesiny jakąś zabawną perełkę. Na przykład: "Kiedy dzieci są małe, można je czesać. Czesać i czesać. [...] Potem już nie można ich czesać i właściwie nie wiadomo, co z nimi robić".

Ma zachwycać, a nie zachwyca. Może gdyby wyrzucić co trzecie zdanie, to dałoby się nadać tym tekstom jakiś sens. Przykro mi, że tak napisałam, ale było mi też przykro czytać te opowiadania, miałam wrażenie, że autorka pisze sama dla siebie, nie uwzględniając, że ktoś będzie to próbował czytać. Niemniej daję książce cztery gwiazdki, bo czasem wyławiałam z tej zawiesiny...

Książka Weroniki Murek idzie pod prąd. "Uprawa roślin..." nie chce być kolejną książką o znanej strukturze i przewidywalnej treści. Dużo wymaga, ale i dużo daje. Wszystkie zabiegi literackie są nietypowe i kpią z naszych przyzwyczajeń. Dzięki temu Murek realizuje wizję Miczurina i nie czeka na uznanie krytyków i czytelników. Po swojemu miesza w kotle serwując literaturę niepokojącą, trudną, momentami odpychającą i absurdalną. Dzięki temu jeszcze długo będę o tej książce pamiętać.

Książka Weroniki Murek idzie pod prąd. "Uprawa roślin..." nie chce być kolejną książką o znanej strukturze i przewidywalnej treści. Dużo wymaga, ale i dużo daje. Wszystkie zabiegi literackie są nietypowe i kpią z naszych przyzwyczajeń. Dzięki temu Murek realizuje wizję Miczurina i nie czeka na uznanie krytyków i czytelników. Po swojemu miesza w kotle serwując literaturę...

Czasami tak mam, że buszując pomiędzy bibliotecznymi regałami, lubię wyciągnąć książkę zwaną "niespodzianka", czyli taką, gdzie nie znam autora, gatunku i jest to dla mnie zupełny przypadek. Taka moja czytelnicza odskocznia od utartych schematów :).
.
Niestety trafiła mi się "dziwna" książka i mimo licznych nominacji/nagród, nie mogę doszukać się w niej wszem i wobec głoszonej "wyobraźni". Coś jej dolega, jakby chciała przekroczyć mój umysł, ale natrafia na mur, który mimo szczerych chęci, nie może przeniknąć. Rozumiem zamysł, twórczą logikę i chyba nawet chęć wzburzenia w czytelniku spokoju. Po lekturze nadal mój spokój nie został wzburzony .... Dla mnie dość słabe, lekko irytujące i momentami męczące owo dziwne literackie słowo.
.......................
"- A po południu – powiedział jeden z chorych – przy dobrej pogodzie będę uczuł koguta nienawiści.
- Nienawiści koguta można nauczyć przy każdej pogodzie – odparł mu drugi, obgryzając marchew wzdłuż, jakby grał na harmonijce. – Wziąć od kobiet lustro i odbicie mu pokazać. Ja też, jak w lustro spoglądam, to się nienawidzę".

Czasami tak mam, że buszując pomiędzy bibliotecznymi regałami, lubię wyciągnąć książkę zwaną "niespodzianka", czyli taką, gdzie nie znam autora, gatunku i jest to dla mnie zupełny przypadek. Taka moja czytelnicza odskocznia od utartych schematów :).
.
Niestety trafiła mi się "dziwna" książka i mimo licznych nominacji/nagród, nie mogę doszukać się w niej wszem i wobec...

intrygujący i nieoczywisty debiutancki zbiór opowiadań. z pozoru każde z nich jest zupełnie inną historią, ale ich wspólny trzon stanowi momentami wręcz niepokojący oniryzm. te opowieści wymagają od czytelnika zgody na to, co dziwne i upłynnienia granic poznania czy absurdu. są to historie mroczne, lepkie, na początku z pewnością niezrozumiałe. gdy się to zaakceptuje, później jest tylko lepiej. co akapit, to kolejne zdziwienie, choć tak jak mówię - należy być wobec tej prozy wyrozumiałym, dać jej szansę i sobie też. bardzo udany debiut!

intrygujący i nieoczywisty debiutancki zbiór opowiadań. z pozoru każde z nich jest zupełnie inną historią, ale ich wspólny trzon stanowi momentami wręcz niepokojący oniryzm. te opowieści wymagają od czytelnika zgody na to, co dziwne i upłynnienia granic poznania czy absurdu. są to historie mroczne, lepkie, na początku z pewnością niezrozumiałe. gdy się to zaakceptuje,...

Dla mnie ciekawa, ale zbyt ciężka w odbiorze. O ile jeszcze opowiadanie o Marii, która „o swojej śmierci dowiaduje się ostatnia”, było bardzo ciekawym spojrzeniem na temat ulotności naszego przebywania na ziemi i naszej bezradności w obliczu śmierci to pozostałe opowiadania były już dla mnie zbyt absurdalne i za bardzo oderwane od (mojego) pojęcia rzeczywistości.

Dla mnie ciekawa, ale zbyt ciężka w odbiorze. O ile jeszcze opowiadanie o Marii, która „o swojej śmierci dowiaduje się ostatnia”, było bardzo ciekawym spojrzeniem na temat ulotności naszego przebywania na ziemi i naszej bezradności w obliczu śmierci to pozostałe opowiadania były już dla mnie zbyt absurdalne i za bardzo oderwane od (mojego) pojęcia rzeczywistości.

Moim zdaniem, klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. W zasadzie jest tu sama forma. Chwalimy szatę, a król/cesarz pozostaje nagi.
Ale swój egzemplarz oddałam do biblioteki, żeby każdy sam mógł sobie wyrobić zdanie na jej temat.

Moim zdaniem, klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. W zasadzie jest tu sama forma. Chwalimy szatę, a król/cesarz pozostaje nagi.
Ale swój egzemplarz oddałam do biblioteki, żeby każdy sam mógł sobie wyrobić zdanie na jej temat.

Gdy skończyło się opowiadanie o Marii odczułem niedosyt, bo nie wiedziałem, że to zbiór opowiadań i liczyłem na to, że cała, choć bądź co bądź niewielka objętość, będzie w tym stylu. Może "kafkowski" to już wyświechtane określenie na pewien specyficzny, bezradny klimat panujący w historii, ale tutaj świetnie pasuje na opisanie odczuć. Poza tym historia utrzymana w tonie uncanny valley, czyli nasza rzeczywistość, ale delikatnie przesunięta, jak niedostrojona stacja radiowa, w której zrozumiemy jeszcze słowa, ale jednak delikatnie się różni od tego, co być powinno - zmarli "przecież jeszcze żyją", ogólna obcesowość wobec bohaterki, traktowanie śmierci jako czegoś wręcz wstydliwego i do bólu codziennego, "córka mi zmarła, niezłe zamieszanie" zamiast rozpaczy. Bardzo dobre.

Pozostałe opowiadania nierówne i dalekie od wyżyn pierwszego. Nie zapamiętam wiele, ale pierwsze pewnie na długo.

Bardzo podobała mi się warstwa językowa, dialogi i rytm narracji; trochę przypominał klecanki z polskich filmów z lat siedemdziesiątych do dziewięćdziesiątych.

Gdy skończyło się opowiadanie o Marii odczułem niedosyt, bo nie wiedziałem, że to zbiór opowiadań i liczyłem na to, że cała, choć bądź co bądź niewielka objętość, będzie w tym stylu. Może "kafkowski" to już wyświechtane określenie na pewien specyficzny, bezradny klimat panujący w historii, ale tutaj świetnie pasuje na opisanie odczuć. Poza tym historia utrzymana w tonie...