Uprawa roślin południowych metodą Miczurina

Język o strukturze snu, błądzi a jednocześnie idealnie trafia w punkt. Genialne, dziwne, uzależniające pisarstwo. Gdy już się wejdzie w świat tych opowiadań, nie chce się wracać...

Język o strukturze snu, błądzi a jednocześnie idealnie trafia w punkt. Genialne, dziwne, uzależniające pisarstwo. Gdy już się wejdzie w świat tych opowiadań, nie chce się wracać...

Bardzo ciekawa forma, czyta się to jak podsłuchane, wyrwane z kontekstu rozmowy, toczące się jednocześnie. Sporo tu kreatywności, a i językowo jest całkiem ciekawie, na pewno jest to książka, która próbowała zrobić coś innego.
To powiedziawszy, większość z tych opowiadań nie prowadzi do niczego, wydaje się przypadkowa i dziwna tylko po to, aby dziwną być, nie angażuje i nie zostaje z czytelnikiem po lekturze. Jest absurd, surrealizm, ale frajdy zero.
Wszystko utrzymane w klimacie wsi, co też mi nie podpasowało.
Pierwsze opowiadanie najlepsze, ale też odniosłam wrażenie, że potencjał nie został wykorzystany, mocno rozwleczona historia, z kolei następne opowiadania nawet się nie zaczęły i już autorka powiedziała koniec.
Bardzo nie dla mnie

Bardzo ciekawa forma, czyta się to jak podsłuchane, wyrwane z kontekstu rozmowy, toczące się jednocześnie. Sporo tu kreatywności, a i językowo jest całkiem ciekawie, na pewno jest to książka, która próbowała zrobić coś innego.
To powiedziawszy, większość z tych opowiadań nie prowadzi do niczego, wydaje się przypadkowa i dziwna tylko po to, aby dziwną być, nie angażuje i nie...

Ciekawa forma, jednak nie rozumiem przekazu. Do czego prowadzą te opowiadania? Do jakich wniosków? Czy to nie przerost formy nad treścią?

Gdyby nie fakt, że to lektura na zajęcia, nie dotarłabym do jej końca. Ostatecznie jednak myślę, że warto było przeczytać coś zupełnie odmiennego od klasycznych książek.

Ciekawa forma, jednak nie rozumiem przekazu. Do czego prowadzą te opowiadania? Do jakich wniosków? Czy to nie przerost formy nad treścią?

Gdyby nie fakt, że to lektura na zajęcia, nie dotarłabym do jej końca. Ostatecznie jednak myślę, że warto było przeczytać coś zupełnie odmiennego od klasycznych książek.

Powtórzę za poprzednią opinią - pierwsze opowiadanie, zajmujące większość książki, jest wciągające, pozostałe do słaby strumień świadomości (może ew. trzecie, z którego wbiło mi się w pamięć "Ja bym jednak wyszła").

Powtórzę za poprzednią opinią - pierwsze opowiadanie, zajmujące większość książki, jest wciągające, pozostałe do słaby strumień świadomości (może ew. trzecie, z którego wbiło mi się w pamięć "Ja bym jednak wyszła").

Pierwsze opowiadanie warte przeczytania, na resztę nie marnujcie czasu.

Pierwsze opowiadanie warte przeczytania, na resztę nie marnujcie czasu.

Szalenie dziwne, nie czyta się łatwo, ale ma w sobie coś przyciągającego

Szalenie dziwne, nie czyta się łatwo, ale ma w sobie coś przyciągającego

Szkoda, że to opowiadania, bo czuję niedosyt.

Szkoda, że to opowiadania, bo czuję niedosyt.

Strasznie się zawiodłam na tej książce i trudno mi było ją ocenić, bo pierwsze, najdłuższe opowiadanie totalnie mnie urzekło, wprawiło w taki nastrój niesamowitości, czegoś na pograniczu snu i rzeczywistości, było niezwykle oryginalne. Niestety kolejne opowiadania, chociaż napisane w tym samym stylu strasznie mnie rozczarowały. Miałam wrażenie, że albo ich nie rozumiem, albo są po prostu o niczym, napisane byle by pisać, przerost formy nad treścią.

Strasznie się zawiodłam na tej książce i trudno mi było ją ocenić, bo pierwsze, najdłuższe opowiadanie totalnie mnie urzekło, wprawiło w taki nastrój niesamowitości, czegoś na pograniczu snu i rzeczywistości, było niezwykle oryginalne. Niestety kolejne opowiadania, chociaż napisane w tym samym stylu strasznie mnie rozczarowały. Miałam wrażenie, że albo ich nie rozumiem,...

Gdy skończyło się opowiadanie o Marii odczułem niedosyt, bo nie wiedziałem, że to zbiór opowiadań i liczyłem na to, że cała, choć bądź co bądź niewielka objętość, będzie w tym stylu. Może "kafkowski" to już wyświechtane określenie na pewien specyficzny, bezradny klimat panujący w historii, ale tutaj świetnie pasuje na opisanie odczuć. Poza tym historia utrzymana w tonie uncanny valley, czyli nasza rzeczywistość, ale delikatnie przesunięta, jak niedostrojona stacja radiowa, w której zrozumiemy jeszcze słowa, ale jednak delikatnie się różni od tego, co być powinno - zmarli "przecież jeszcze żyją", ogólna obcesowość wobec bohaterki, traktowanie śmierci jako czegoś wręcz wstydliwego i do bólu codziennego, "córka mi zmarła, niezłe zamieszanie" zamiast rozpaczy. Bardzo dobre.

Pozostałe opowiadania nierówne i dalekie od wyżyn pierwszego. Nie zapamiętam wiele, ale pierwsze pewnie na długo.

Bardzo podobała mi się warstwa językowa, dialogi i rytm narracji; trochę przypominał klecanki z polskich filmów z lat siedemdziesiątych do dziewięćdziesiątych.

Gdy skończyło się opowiadanie o Marii odczułem niedosyt, bo nie wiedziałem, że to zbiór opowiadań i liczyłem na to, że cała, choć bądź co bądź niewielka objętość, będzie w tym stylu. Może "kafkowski" to już wyświechtane określenie na pewien specyficzny, bezradny klimat panujący w historii, ale tutaj świetnie pasuje na opisanie odczuć. Poza tym historia utrzymana w tonie...

Przeczytałam, czasu dużo nie zajęło jednak mnie nie uwiodło.

Przeczytałam, czasu dużo nie zajęło jednak mnie nie uwiodło.