Uprawa roślin południowych metodą Miczurina

intrygujący i nieoczywisty debiutancki zbiór opowiadań. z pozoru każde z nich jest zupełnie inną historią, ale ich wspólny trzon stanowi momentami wręcz niepokojący oniryzm. te opowieści wymagają od czytelnika zgody na to, co dziwne i upłynnienia granic poznania czy absurdu. są to historie mroczne, lepkie, na początku z pewnością niezrozumiałe. gdy się to zaakceptuje, później jest tylko lepiej. co akapit, to kolejne zdziwienie, choć tak jak mówię - należy być wobec tej prozy wyrozumiałym, dać jej szansę i sobie też. bardzo udany debiut!

intrygujący i nieoczywisty debiutancki zbiór opowiadań. z pozoru każde z nich jest zupełnie inną historią, ale ich wspólny trzon stanowi momentami wręcz niepokojący oniryzm. te opowieści wymagają od czytelnika zgody na to, co dziwne i upłynnienia granic poznania czy absurdu. są to historie mroczne, lepkie, na początku z pewnością niezrozumiałe. gdy się to zaakceptuje,...

Czytając czułam, jak gdyby mi ktoś gwoździe wbijał w głowę. Żwirowate, eksperymentalne w nieznośnym dla mnie tego słowa znaczeniu. Też wiele dialogów, mało opisów. W paru miejscach odczucie zelżało i czułam się czysto zainteresowana, po czym pojawił się niesmak z powodu przedstawienia anioła, Pana Boga i Maryi jako wadliwych, niezdarnych, niespełna rozumu. Ani ciekawe, ani umiejętne, na dodatek przypuszcza atak na moje poczucie świętości. Bluźnierczy stosunek do spraw duchowych usprawiedliwiam (tylko trochę) jedynie wtedy, kiedy nie brzmi jak epatowanie brzydotą czy zwykła chęć ukazania czegoś jako niewarte czci.

Od czegoś trzeba zacząć i to jest cud, że wydawca dał się przekonać. Lubię zabawy koncepcjami, językiem oraz temat zmarłych pasował do ostatnio przeczytanej przeczytanej przeze mnie powieści „Nasza część nocy” Mariany Enriquez, która mi ogromnie przypadła do gustu. Natomiast Weronika Murek albo miała na myśli to, co jej wyszło, albo można powiedzieć, że powinna wyrobić w sobie wyczucie. Jej dzieło jest króciutkie i zbyt skondensowane – można porównać wpychanie masy wielkości całej dłoni do naczynia nie większego niż mały palec.

Żywi i martwi to wciąż sfera pełna pytań, choć ucinając swoje postrzeganie, wygląda to dosyć prosto. Maria twierdzi, że jej śmierć była wypadkiem albo jeszcze inne rzeczy. Jej matka mówi o obowiązku, inni o wstydzie czy podobnych rzeczach, lecz nikt się autentycznie nie przejął. Jedynie byty o podobnej sytuacji ją przyjęły, inni się odcięli.
Mamy kilka wątków, ale nawet najbardziej spójna kwestia, czyli umarła dziewczyna, w pewnym momencie się urywa. Nie możemy powiedzieć, co tu jest osią fabuły, gdyż „przygody” zmarłej to nie jest najdłuższa kwestia i nie przewija się cały czas. Także trudno stwierdzić, w jakich czasach rozgrywa się akcja - w swojej wymowie jest stylizowana na starsze czasy (XIX w. i starsze),z drugiej pojawiają się wynalazki z naszych czasów oraz PRL (chyba). Nie mamy powiedziane, ja tak myślę.

Pisałam głównie o wadach, ponieważ one wręcz uniemożliwiły mi cieszenie historią, bo można by podejść do tego inaczej. Niemniej jednak jeśli miała być awangarda, to była.
Przechodząc do dobrych, okładka przedstawia piękny, choć niepokojący brzozowy las oraz postać ze średniowiecznie wyglądającym nakryciu głowy zakrywającym jej część twarzy oraz wełnianym sweterku koloru koralowego. Sweter i las pojawiają się jako motywy, ale ogółem odczytałabym to symbolicznie.
Plusem ‘Uprawy roślin…’ jest dla mnie fabuła (dla której czytałam do końca) oraz realistyczne dialogi. Realizacja niestety leży. Tak jak niektórym zarzuca się rozwlekanie czy zbytnią lekkość w podejściu, tak tu jest wręcz przeciwnie. Gdyby była dłuższa, pewnie bym jej nie dokończyła albo czytała jeszcze dłużej i oporniej.

Wyczuwam pewną umiejętność, która wymaga wyćwiczenia. Daję 4/10 za wysiłek, odwagę, i że miejscami byłam naprawdę zainteresowana oraz prowokowała mnie do zastanowienia, ale odchodzę bez żalu.

Czytając czułam, jak gdyby mi ktoś gwoździe wbijał w głowę. Żwirowate, eksperymentalne w nieznośnym dla mnie tego słowa znaczeniu. Też wiele dialogów, mało opisów. W paru miejscach odczucie zelżało i czułam się czysto zainteresowana, po czym pojawił się niesmak z powodu przedstawienia anioła, Pana Boga i Maryi jako wadliwych, niezdarnych, niespełna rozumu. Ani ciekawe, ani...

Jeden z najmocniejszych debiutów w nowej prozie polskiej

Jeden z najmocniejszych debiutów w nowej prozie polskiej

Doskonała karnawalizacja. Przyjemnie absurdalna, stylem nieco reportażowa, plebejska. Ma coś z Gombrowicza, z Bułhakowa, ale i ze Szczygła, z nutą realizmu magicznego. Mówi się, że to zbiór opowiadań, ale wszystkie utwory ściśle się ze sobą wiążą, co łatwo dostrzega się już po 3-4 tekście. Maria, główna bohaterka, dowiaduje się, że prawdopodobnie umarła, ale kręci się jeszcze w świecie doczesnym, próbując załatwiać różne pomniejsze sprawy. Ciekawa koncepcja i doskonałe wyczucie literackie autorki, która po mistrzowsku wplotła tu stylistykę
prozy życia szarych ludzi, od zachowań aż po plastykę języka. I chociaż w swoim ogóle książka nie musi powalać, to w skali makro te wszystkie klisze wypadają realnie i, powiedziałbym, są przygotowane z kunsztem. Słowem: wspaniała fuzja oderwania i abstrakcji z dobrze znaną rzeczywistością.

Doskonała karnawalizacja. Przyjemnie absurdalna, stylem nieco reportażowa, plebejska. Ma coś z Gombrowicza, z Bułhakowa, ale i ze Szczygła, z nutą realizmu magicznego. Mówi się, że to zbiór opowiadań, ale wszystkie utwory ściśle się ze sobą wiążą, co łatwo dostrzega się już po 3-4 tekście. Maria, główna bohaterka, dowiaduje się, że prawdopodobnie umarła, ale kręci się...

oryginalna, wyróżniająca się.

oryginalna, wyróżniająca się.

Bardzo dziwne. Rozumiem, że można czytelnika wyprowadzać w pole, ale są pewne granice. Mimo, że książka jest bardzo krótka, zdążyła mnie wkurzyć. Jak dla mnie bełkot, ale może to wynikać z faktu, że nie łapię o co chodzi. Zbyt wysoki poziom absurdu.
Jedno opowiadanie jako takie, ale też mogłabym się bez niego obejść. Ogólnie strata czasu.

Bardzo dziwne. Rozumiem, że można czytelnika wyprowadzać w pole, ale są pewne granice. Mimo, że książka jest bardzo krótka, zdążyła mnie wkurzyć. Jak dla mnie bełkot, ale może to wynikać z faktu, że nie łapię o co chodzi. Zbyt wysoki poziom absurdu.
Jedno opowiadanie jako takie, ale też mogłabym się bez niego obejść. Ogólnie strata czasu.

Początkowo zbiór opowiadań bardzo spójny, nniestetypotem rozsypujący się i ciut nudny w odbiorze.

Początkowo zbiór opowiadań bardzo spójny, nniestetypotem rozsypujący się i ciut nudny w odbiorze.

pierwsze trzy opowiadania - świetne, reszta - słaba

pierwsze trzy opowiadania - świetne, reszta - słaba

Moim zdaniem, klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. W zasadzie jest tu sama forma. Chwalimy szatę, a król/cesarz pozostaje nagi.
Ale swój egzemplarz oddałam do biblioteki, żeby każdy sam mógł sobie wyrobić zdanie na jej temat.

Moim zdaniem, klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. W zasadzie jest tu sama forma. Chwalimy szatę, a król/cesarz pozostaje nagi.
Ale swój egzemplarz oddałam do biblioteki, żeby każdy sam mógł sobie wyrobić zdanie na jej temat.

Dla mnie ciekawa, ale zbyt ciężka w odbiorze. O ile jeszcze opowiadanie o Marii, która „o swojej śmierci dowiaduje się ostatnia”, było bardzo ciekawym spojrzeniem na temat ulotności naszego przebywania na ziemi i naszej bezradności w obliczu śmierci to pozostałe opowiadania były już dla mnie zbyt absurdalne i za bardzo oderwane od (mojego) pojęcia rzeczywistości.

Dla mnie ciekawa, ale zbyt ciężka w odbiorze. O ile jeszcze opowiadanie o Marii, która „o swojej śmierci dowiaduje się ostatnia”, było bardzo ciekawym spojrzeniem na temat ulotności naszego przebywania na ziemi i naszej bezradności w obliczu śmierci to pozostałe opowiadania były już dla mnie zbyt absurdalne i za bardzo oderwane od (mojego) pojęcia rzeczywistości.