Czyta się to świetnie, chociaż ze świadomością, że o ile same wydarzenia prawdopodobnie miały miejsce, to ich interpretacja przez autorkę jest całkowicie współczesna. Taka jest też, moim zdaniem, konstrukcja psychologiczna postaci (pomijam nieprawdopodobieństwa związane z wiekiem bohaterów) i wynikające z tego przypisywane im motywy postępowania. Z pewnością bardzo odległe od możliwych pod koniec XV wieku i na początku XVI są też dialogi. Skądinąd błyskotliwe.

Czyta się to świetnie, chociaż ze świadomością, że o ile same wydarzenia prawdopodobnie miały miejsce, to ich interpretacja przez autorkę jest całkowicie współczesna. Taka jest też, moim zdaniem, konstrukcja psychologiczna postaci (pomijam nieprawdopodobieństwa związane z wiekiem bohaterów) i wynikające z tego przypisywane im motywy postępowania. Z pewnością bardzo...

Jestem gotów odważnie porównać ją do książki Mario Puzo "Rodzina Borgiów". Wypada przy niej naprawdę świetnie!
Obszerne przedstawienie czasów panowania Aleksandra VI i samej historii przełomu XV i XVI w. Każda z postaci ma swoje kilkanaście stron (swoje "5 minut"). W książce Puzo czuło się niedosyt w wielu zbyt krótkich wątkach - tu jest to czego tam brakuje. Niesamowicie wciągająca i napisana w przystępny sposób. Na początku sprawia wrażenie taniej opowieści o miłości i zdradzie, ale finalnie się nie zawiodłem :)
Mając na koncie wiele przeczytanych książek i obejrzanych filmów o rodzinie Borgiów oczekiwałem naprawdę sporo - i o dziwo to otrzymałem :)

Jestem gotów odważnie porównać ją do książki Mario Puzo "Rodzina Borgiów". Wypada przy niej naprawdę świetnie!
Obszerne przedstawienie czasów panowania Aleksandra VI i samej historii przełomu XV i XVI w. Każda z postaci ma swoje kilkanaście stron (swoje "5 minut"). W książce Puzo czuło się niedosyt w wielu zbyt krótkich wątkach - tu jest to czego tam brakuje. Niesamowicie...

"Krew i piękno" to powieść rozgrywająca się we Włoszech na przełomie XV i XVI w., zaś jej bohaterami są członkowie rodziny Borgiów określanej przez niektórych historyków, jako pierwsza mafia na świecie. Choć początkowo ciężko jest wgryźć w jej klimat, to z czasem akcja nabiera tempa. Jest tu mnóstwo intryg i emocjonalnych momentów. Niekiedy pojawiają się również opisy pojedynków i bitew, chociaż szkoda, że opisane są pobieżnie. Ogólnie sama książka jest dobra, jednakże nie dorównuje ona powieści Mario Puzo o tej samej tematyce.

"Krew i piękno" to powieść rozgrywająca się we Włoszech na przełomie XV i XVI w., zaś jej bohaterami są członkowie rodziny Borgiów określanej przez niektórych historyków, jako pierwsza mafia na świecie. Choć początkowo ciężko jest wgryźć w jej klimat, to z czasem akcja nabiera tempa. Jest tu mnóstwo intryg i emocjonalnych momentów. Niekiedy pojawiają się również opisy...

Książka - zakupiona całkiem przypadkiem - okazała się ciekawą lekturą. Z początku wydaje się trochę ciężka, ale z kolejnymi stronami czyta się już zdecydowanie lepiej. W świetny sposób ukazane są intrygi, polityka i marzenia o wielkości często kosztem własnej rodziny. Tło historyczne (oczywiście lekko ubarwione na potrzeby lektury) i mnóstwo opisów pozwala się przenieść na chwilę do XV/XVI wieku. Było to moje trzecie zetknięcie z rodziną Borgiów (po serialu i książce Puzo),a pomimo to ta specyficzna rodzina ciągle mnie zaskakuje. Powieść skupiona w dużej mierze na losach Lukrecji, córki Rodrigo Borgi (papież Aleksander VI),ukazująca jej rozterki i ciężki los kobiety, będącej kartą przetargową w rodzinnych planach/aspiracjach. Z niecierpliwością czekam na wydanie kolejnej części:)

Książka - zakupiona całkiem przypadkiem - okazała się ciekawą lekturą. Z początku wydaje się trochę ciężka, ale z kolejnymi stronami czyta się już zdecydowanie lepiej. W świetny sposób ukazane są intrygi, polityka i marzenia o wielkości często kosztem własnej rodziny. Tło historyczne (oczywiście lekko ubarwione na potrzeby lektury) i mnóstwo opisów pozwala się przenieść na...

Jestem wielbicielką rodziny Borgiów, przeczytałam już niezliczone książki z Lukrecją, Cesarem i Rodrigo w rolach głównych. Każda z nich przedstawiała tę rodzinę i jej losy w nieco odmienny sposób. Wersja Sarah Dunant jest dość wyważona pod tym względem. Książkę czyta się łatwo i szybko. Historia choć znana, jest opowiedziana na tle ciekawe, że wciąga czytelnika. Szkoda jedynie, że urywa się nie kończąc tej historii, a obiecana przez autorkę druga cześć, nadal się nie ukazała.
Tytuł rzeczywiście jest koszmarny i sugeruje taniego harlekina, a gorsza od tytułu może być tylko okładka!

Jestem wielbicielką rodziny Borgiów, przeczytałam już niezliczone książki z Lukrecją, Cesarem i Rodrigo w rolach głównych. Każda z nich przedstawiała tę rodzinę i jej losy w nieco odmienny sposób. Wersja Sarah Dunant jest dość wyważona pod tym względem. Książkę czyta się łatwo i szybko. Historia choć znana, jest opowiedziana na tle ciekawe, że wciąga czytelnika. Szkoda...

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z rodziną Borgiów. Przeczytałam już kilka książek opisujących dzieje tego rodu z wielu perspektyw i na podstawie różnych teorii. Ta nie zaskoczyła mnie niczym szczególnym, nie była też specjalnie wciągająca.
Z możliwie najgorszej strony przedstawiła tą rodzinę Jeanne Kalogridis w "Poślubionej Borgii", tu natomiast autorka skupia się na tej łagodniejszej wersji historii. Niemniej jednak i tutaj przedstawiona jest dwulicowość i zakłamanie wszechogarniające ludzi Kościoła w tamtych czasach.
Eh, i jak tu się nie zrazić do przedstawicieli Kościoła, którzy i w dzisiejszych czasach mają wiele "za uszami" choć robią to mniej jawnie niż mieli w zwyczaju np. Borgiowie.

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z rodziną Borgiów. Przeczytałam już kilka książek opisujących dzieje tego rodu z wielu perspektyw i na podstawie różnych teorii. Ta nie zaskoczyła mnie niczym szczególnym, nie była też specjalnie wciągająca.
Z możliwie najgorszej strony przedstawiła tą rodzinę Jeanne Kalogridis w "Poślubionej Borgii", tu natomiast autorka skupia się na...

Ta książka jest po prostu doskonała po każdym względem - fabuły, języka, postaci, rzetelności i stylu autorki, a nawet tłumaczenia. To nie jest historia tylko o Lukrecji Borgii, jakby wynikało z opisu na okładce - bohaterem jest cała rodzina i stosunki w niej panujące.

Mnie samej nazwisko Borgia kojarzyło się do tej pory z rodziną trucicieli, morderców i cudzołożników. Pani Dunant odczarowała trochę tą legendę, opierając się na źródłach przytoczonych w bibliografii i nadając bardziej ludzką twarz swoim postaciom. Opisuje zazdrości między rodzeństwem, interesy rodziny idące przed szczęściem osobistym i instrumentalne traktowanie funkcji, które powinny wynikać z powołania.

Równie dużo miejsca zajmuje w powieści opis ówczesnej rzeczywistości, równie okrutnej i cynicznej jak rodzina głównych bohaterów. Bardzo podobał mi się styl autorki, w którym przejawiał się taki podskórny humor w opisach sytuacji, które wcale zabawne nie były.

Polecam ją każdemu, kto lubi dobrze opowiedzianą historię - nie tylko dla pań, jakby to sugerowała okładka ;)

Ta książka jest po prostu doskonała po każdym względem - fabuły, języka, postaci, rzetelności i stylu autorki, a nawet tłumaczenia. To nie jest historia tylko o Lukrecji Borgii, jakby wynikało z opisu na okładce - bohaterem jest cała rodzina i stosunki w niej panujące.

Mnie samej nazwisko Borgia kojarzyło się do tej pory z rodziną trucicieli, morderców i cudzołożników....

Borgiowie to wpływowy we Włoszech ród. W roku 1492 Rodrigo Borgia zostaje papieżem i przyjmuje imię Aleksander VI. Przeszkadza mu trochę fakt, że pochodzi z Hiszpanii i niektórzy uznają go za obcego. Papież jednak jest sprytnym, silnym i ambitnym człowiekiem. Po uzyskaniu tej funkcji postanawia przede wszystkim wzmocnić swoją rodzinę i zapewnić byt swoim dzieciom, których tak naprawdę być nie powinno. Rodrigo Borgia niespecjalnie jednak przejmuje się tym faktem i dobiera małżeństwa swych dzieci tak, żeby wzmocnić ród. Powieść ukazuje zepsucie Rzymu, jakie miało miejsce w tamtych czasach. Pokazuje, co działo się na dworze papieża i podaje prawdopodobne wyjaśnienie morderstwa Juana. Powieść na pewno jest wciągająca, sporo można się z niej dowiedzieć. Rozbudza ciekawość na temat, któremu jest poświęcona i sprawia, że człowiek chce się dowiedzieć jeszcze więcej.

Borgiowie to wpływowy we Włoszech ród. W roku 1492 Rodrigo Borgia zostaje papieżem i przyjmuje imię Aleksander VI. Przeszkadza mu trochę fakt, że pochodzi z Hiszpanii i niektórzy uznają go za obcego. Papież jednak jest sprytnym, silnym i ambitnym człowiekiem. Po uzyskaniu tej funkcji postanawia przede wszystkim wzmocnić swoją rodzinę i zapewnić byt swoim dzieciom, których...

„Sześćdziesiąt jeden. Trzech synów, dojrzewająca córka i idealna młoda kochanka – dość młoda, by także wydać owoce. Krew Borgiów. Gęsta od ambicji i determinacji. Ile jeszcze potrzebuje? Dajcie mu jeszcze dziesięć – nie, piętnaście – wiosen, a herb z bykiem będzie zdobił pół Italii”*

Rodrigo Borgia – mężczyzna o ogromnych aspiracjach i niepohamowanym apetycie na przyjemności tego świata. W tym samym roku, w którym Krzysztof Kolumb dotarł do brzegów Ameryki, Rodrigo został mianowany papieżem, Aleksandrem VI. Europa w epoce Renesansu gościła na tronach wielu władców posługujących się tak samo zręcznie mieczem, butelką z trucizną jak i fałszywym słowem. Borgia wiedział doskonale, że aby utrzymać władzę, a także zdobyć nowe ziemie i tytuły, musi działać przy pomocy tych samym metod. Nie odczuwał żadnych skrupułów związanych ze sprawowanym urzędem. Bycie papieżem nie różniło się specjalnie od panowania nad królestwem Francji czy Hiszpanii. Aleksander VI chciał być najpotężniejszym człowiekiem w Italii i przez pewien czas udało mu się ten cel realizować. Jednocześnie, przy genialnym zmyśle stratega i dowódcy, nie cofającym się przed zbrodnią, miał niezwykłą słabość do swoich dzieci. Trzej synowie i córka byli dla niego najważniejsi i robił wszystko, aby ich zadowolić. Razem z nimi, krok po kroku, konstruował imperium, które miało zapisać się złotymi zgłoskami w historii. Jakkolwiek nie ocenimy, z perspektywy czasu, postępków klanu Borgiów, z pewnością udało im się pozostawić wyrazisty ślad w księgach i annałach hagiografów.

Książka Sarah Dunant rzuca jednak nieco inne światło na tę słynną, włoską rodzinę z hiszpańskimi korzeniami. Autorka, opierając się na najnowszych historycznych analizach i sądach, stara się zaprezentować nam osobowości poszczególnych bohaterów i ukryte motywy, jakie nimi kierowały. Brutalność i okrucieństwo Borgiów czai się cały czas gdzieś za plecami, ale nie są to najistotniejsze elementy opowieści. Przy pomocy kunsztownego języka, pisarka umiejętnie przenosi nas w czasy XV-wiecznej Italii i pokazuje ludzi, którzy musieli zmierzyć się z otaczającym ich światem, nie mając zbyt wielu możliwości wyboru, co do swojego losu. Jest to bardziej zbeletryzowana biografia, niż powieść, w której znajdziemy wybrane szczegóły z życiorysu Rodriga i jego dzieci. Nad niektórymi z nich wielcy biografowie nie mieli zapewne ochoty się pochylić, podobnie jak inni twórcy, zainspirowani tą historią, którzy woleli częściej skupić się na tym, co krwawe, sensacyjne i skandaliczne.

Trudno ocenić, czy to lektura nowych materiałów, czy też wyobraźnia autorki wpłynęły na takie przedstawienie bohaterów, ale czytając kolejne rozdziały, nie potrafimy jednoznacznie potępić wszystkich postaci dramatu. Czasem pojawić się może współczucie, czasem zrozumienie, a może nawet cień sympatii. Szczególnie dotyczy to Lukrecji Borgii, która według wizji Dunant, okazuje się wrażliwą dziewczyną o przenikliwym umyśle i otwartym sercu, uwikłaną w pałacowe intrygi i okrutne zależności rodzinne. Być może, jak wyjaśnia pisarka w epilogu, ten obraz wcale nie jest tak daleki od prawdy, jakby się mogło wydawać, ponieważ dokumenty z epoki również zawierały w sobie sporą dawkę plotek, nieścisłości i zbyt daleko idących osądów, nie zawsze zgodnych z rzeczywistością. Pamiętniki czy raporty spisywali w końcu także niedoskonali ludzie. Niektórzy mogli żywić osobiste animozje w stosunku do panującego rodu, inni może zbyt pochopnie oceniali, co należy nazwać kłamstwem, jeszcze inni uznawali, że pośród wielkiego zła nie ma miejsca nawet na cień prawości. Całkowitej prawdy nie odkryjemy nigdy, ale niezaprzeczalnym jest fakt, że gdyby nie kontrowersyjne działania papieża Aleksandra VI i jego potomków, zapewne tak dobrze byśmy ich nie poznali.

„Im więcej oburzenia, tym lepiej. Dzięki naszym oburzającym uczynkom ludzie będą się nas bać, póki żyjemy, i nigdy nas nie zapomną, gdy już pomrzemy”*

* Cytaty pochodzą z prezentowanej książki

http://fileiholicy.blogspot.com

„Sześćdziesiąt jeden. Trzech synów, dojrzewająca córka i idealna młoda kochanka – dość młoda, by także wydać owoce. Krew Borgiów. Gęsta od ambicji i determinacji. Ile jeszcze potrzebuje? Dajcie mu jeszcze dziesięć – nie, piętnaście – wiosen, a herb z bykiem będzie zdobił pół Italii”*

Rodrigo Borgia – mężczyzna o ogromnych aspiracjach i niepohamowanym apetycie na...

Tytuł trochę niepozorny, trochę pretensjonalny, trochę zniechęcający, bo przywołujący literaturę niższego sortu, ale jakże adekwatny, jak bardzo pasujący do tego, co jest osią tej powieści. „Krew i piękno” to rodzina Borgiów, fascynujący i zarazem odrzucający i odrażający czasem papieski ród (jakby to nie brzmiało),który na przełomie XV i XVI wieku cieszył się okrutną i skandaliczną sławą i miał tak niezwykły wpływ na dzieje zachodniej Europy i samego Kościoła.

Tak się złożyło, że poprzedziłam tę lekturę powieścią Puzo, traktującą o tych samych bohaterach i wydarzeniach. Inne spojrzenie, inna interpretacja, ale jedno łączy Mario Puzo i Sarah Dunant – Lucrezia, mająca opinię największej kurtyzany Rzymu (kolejna skrzywdzona przez historię i czas bohaterka),jest tu przedstawiona w niezwykle pozytywnym świetle, piękna, tragiczna, pełna niezwyczajnej godności i szlachetności kobieta, będąca ofiarą knowań i manipulacji swojego brata Cesarego i ojca, papieża Aleksandra VI.

Fantastycznie ukazane postaci, pełnowymiarowe, prawdziwe, przekonujące są dużą wartością tej powieści. Szczególnie wyróżnia się postać Cesarego, a sposób przedstawienia tego bohatera, jego zła, namiętności, zazdrości, a przede wszystkim ambicji, jest nietuzinkowy.

Moim zdaniem nieznana mi bliżej do tej pory pisarka zwycięża tutaj z samym Mario Puzo. Świetna powieść, rewelacyjnie ukazane tło historyczne i na dodatek wyjątkowy styl. Czasem subtelny, czasem nieprzyjemnie wulgarny, ale według mnie niezwykły (chyba też w tym duża zasługa tłumacza). Nawet czas teraźniejszy, którego zazwyczaj nie toleruję w narracji, nie lubię, zupełnie mi nie przeszkadzał, a nawet … pasował. Naprawdę, niektóre zdania czytałam kilka razy, rozkoszując się ukrytą w nich ironią, sugestią, drugim dnem.

Polecam tę powieść wszystkim, którzy lubią powieść historyczną, a szczególnie tym, którym spodobała się „Rodzina Borgiów” Puzo.

Tytuł trochę niepozorny, trochę pretensjonalny, trochę zniechęcający, bo przywołujący literaturę niższego sortu, ale jakże adekwatny, jak bardzo pasujący do tego, co jest osią tej powieści. „Krew i piękno” to rodzina Borgiów, fascynujący i zarazem odrzucający i odrażający czasem papieski ród (jakby to nie brzmiało),który na przełomie XV i XVI wieku cieszył się okrutną i...