“Silniki Grawitacji” czyta się lekko. Jest to niewątpliwa zaleta tej książki, ale jednocześnie wada, bo oznacza, że wiele tematów jest potraktowane bardzo powierzchownie. Np. W tekście nie znalazło się wspomnienie równania na średnicę promienia horyzontu zdarzeń czarnej dziury (co jest ciekawe, gdyż zwiększa się on liniowo do masy obiektu, gdy tymczasem masa zwiększa się do sześcianu promienia. W konsekwencji oznacza to, że obiekt o tej samej gęstości, ale znacznie większy stanie się czarną dziurą z automatu). Najdalej autor posunął się przywołując równanie pola ogólnej teorii względności – co jest interesująco przedstawione.
W mojej opinii, ogromną zaletą tekstu jest ujęcie historyczne rozwoju myśli w dziedzinie, z elementami biograficznymi poszczególnych odkrywców – bardzo krótkimi. Takie podejście daje świetne tło obecnego stanu wiedzy, a całość opowiadania jest bardzie ludzka.
Pomimo, że od pierwszego wydania minęła przeszło dekada, mama wrażanie, że zasadnicza treść jest dość aktualna, gdyż oparta jest bardziej o fizykę i mechanikę zjawiska niż tylko obserwacje. Pewnie największa dezaktualizacja zaszła w zakresie obserwacyjnym – obecnie dysponujemy już zdjęciami horyzontu czarnych dziur, które w czasie pisania nie były dostępne.
No i coś co cenię, autor nie przemycia poglądów życiowych, polityki, pseudofilozofii, czy pseudonauki do treści literatury popularnonaukowej. To jest dość nierzadka praktyka, do której mam awersję, a tutaj tego nie znalazłem. Zdecydowanie na plus 😊
W zakresie poligraficzno-edytorskim: przydałoby się kilka kolorowych ilustracji i modeli (polecam piękny model na anglojęzycznej Wikipedii). Całe szczęście, jest to wydanie z przyzwoitym rozmiarem fontu i da się czytać bez skrajnego wysilania wzroku 😊
Lektura zakończona z pewnym niedosytem, ale również zaciekawieniem na przyszłość. Już sobie coś tam pooglądałem w temacie (bardzo dobre filmiki na YT) czy poczytałem na Wikipedii.

Cieszę się, że ta książka wpadła mi w ręce.

“Silniki Grawitacji” czyta się lekko. Jest to niewątpliwa zaleta tej książki, ale jednocześnie wada, bo oznacza, że wiele tematów jest potraktowane bardzo powierzchownie. Np. W tekście nie znalazło się wspomnienie równania na średnicę promienia horyzontu zdarzeń czarnej dziury (co jest ciekawe, gdyż zwiększa się on liniowo do masy obiektu, gdy tymczasem masa zwiększa się do...

Czarne dziury to obiekty intrygujące – z jednej strony będące jedną z najpotężniejszych sił we Wszechświecie, z drugiej obiektami, o których wiemy bardzo niewiele (a zapewne niejeden fizyk czy astronom daliby się pokroić żywcem i posypać solą, gdyby tylko mogli dowiedzieć się więcej na temat tego, co znajduje się po drugiej stronie tych tajemniczych tworów). Jednak nawet będąc ograniczonymi do swojej ojczystej planety (ewentualnie układu słonecznego, jeśli uwzględnimy całe wysłane w próżnię latające żelastwo). Czy więc warto zapoznać się z badaniami zawartymi w „Silnikach grawitacji”? Okazuje się, że tak.

Istotę książki Caleba Scharfa opisuje już jej podtytuł – i faktycznie, amerykański autor zwraca uwagę na to, z czego bardzo wiele osób nie zdaje sobie sprawy. Czyli roli czarnych dziur w „sterowaniu” uniwersum. I raczej nie ma się co rozpisywać w tym miejscu – ich rola jest naprawdę duża, co autor skwapliwie udowadnia.
Więcej: http://szortal.com/node/6388

Czarne dziury to obiekty intrygujące – z jednej strony będące jedną z najpotężniejszych sił we Wszechświecie, z drugiej obiektami, o których wiemy bardzo niewiele (a zapewne niejeden fizyk czy astronom daliby się pokroić żywcem i posypać solą, gdyby tylko mogli dowiedzieć się więcej na temat tego, co znajduje się po drugiej stronie tych tajemniczych tworów). Jednak nawet...

Mówiąc szczerze, gdyby nie zapowiedź odejścia od wytartego do granic możliwości schematu, prawdopodobnie ominąłbym tę pracę szerokim łukiem. W końcu, ile razy można odświeżać sobie ciekawostki o supernowych, niezwykłościach horyzontu zdarzeń czy procesie spagetyzacji? Każdy kto trzymał w rękach jakąkolwiek pozycję poświęconą zagadnieniu, o samej morfologii dziur niestety nie dowie się wiele więcej nie wychylając się poza poziom popularny...
http://www.kwantowo.pl/2014/10/silniki-grawitacji-recenzja/

Mówiąc szczerze, gdyby nie zapowiedź odejścia od wytartego do granic możliwości schematu, prawdopodobnie ominąłbym tę pracę szerokim łukiem. W końcu, ile razy można odświeżać sobie ciekawostki o supernowych, niezwykłościach horyzontu zdarzeń czy procesie spagetyzacji? Każdy kto trzymał w rękach jakąkolwiek pozycję poświęconą zagadnieniu, o samej morfologii dziur niestety...

Kolejna książka o czarnych dziurach. Dobrze napisane. Ja mogę czytać takie książki na okrągło.

Kolejna książka o czarnych dziurach. Dobrze napisane. Ja mogę czytać takie książki na okrągło.

Bardzo przyjemna książka popularnonaukowa, w plastyczny sposób prezentująca różne zawiłości czarnych dziur i astrofizyki. Polecam.

Bardzo przyjemna książka popularnonaukowa, w plastyczny sposób prezentująca różne zawiłości czarnych dziur i astrofizyki. Polecam.

Co kto lubi, porządna ale daleko jej do "Nieskończone życie nieboszczyka" Chowna. Autor kocha dygresje, co dla książki popularnonaukowej z zakresu fizyki może być zabójcze.

Co kto lubi, porządna ale daleko jej do "Nieskończone życie nieboszczyka" Chowna. Autor kocha dygresje, co dla książki popularnonaukowej z zakresu fizyki może być zabójcze.