Trauma

Po bardzo dobrym "Obłędzie" miałem wysokie oczekiwania wobec kolejnej części trylogii. Spodziewałem się więcej depresyjnego klimatu, więcej poszatkowanej historii oraz jeszcze bardziej smutnych bohaterów. I nie zawiodłem się. "Trauma" jest jednak nieco inną książką niż poprzedniczka. Atmosfera jest nieco mniej tajemnicza, a część zagadek zaczyna się nieco wyjaśniać. I bardzo dobrze, bo jak długo kilku sztokholmskich policjantów może krążyć jak rozbitek na pustyni? No ten, w sumie długo, ale jednak stałoby się to w końcu nudne. W zamian za brak tajemnicy zdecydowanie jednak podkręcony został poziom okrucieństwa kolejnych wydarzeń. W toku śledztwa Jeanette i jej przydupasów stopniowo pojawiają się kolejne postaci, z których praktycznie każda ma albo smutną przeszłość albo przykrą teraźniejszość. Jakby to powiedzieć... no nie jest to radosna książka.
Fabularnie ponownie jest bardzo dobrze. Przewodni wątek serii, dotyczący postaci Victorii, wciąż znajduje się nieco na uboczy głównej historii. Nie przeszkadzało mi to jednak. Przewijające się co jakiś czas fragmenty wspomnień bohaterki są fajnie wplecione w historię i w mistrzowski sposób budują tło oraz motywacje tej postaci. Niemniej, nie jest to główny wątek "Traumy". Tym ponownie jest śledztwo w sprawie tajemniczych i niesmacznych morderstw. I akurat ten wątek nie jest czymś niezwykłym jak na standardy skandynawskich kryminałów. Motywy tajemniczych morderstw, policji mozolnie szukającej powiązań pomiędzy ofiarami, powolnej i nudnej pracy śledczych nie są tutaj specjalnie wymyślne. I w pewien sposób to nawet dobrze. Pozwala to wyróżnić się tym bardziej porąbanym aspektom książki, takim jak cała postać Victorii czy głębsze podejście do psychiki ofiar przemocy czy gwałtu.
Na plus pokazują się też bohaterowie. Główne skrzypce nadal gra duet komisarz Jeanatte i psycholog Sofia. I o ile w pierwszej części były to raczej proste postacie, tak w "Traumie" wyraźnie ewoluują. Najbardziej podobało mi się jak zmienia się ich relacja w zależności od momentu historii. Nie ma tu przejścia od punktu A do B, tylko raczej poplątana niczym słuchawki w kieszeni ścieżka. To duża zmiana na plus, gdyż powieść stoi raczej postaciami niż fabułą. Również pozytywnie zaskoczyła mnie postać Victorii, która wraz z ujawnianiem jej tajemnic coraz bardziej intryguje. Dużo można o niej powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest postacią stereotypową.
Również nowe dodatki prezentują się świetnie. Praktycznie większość postaci ma jakiś sekret, coś za uszami co w kluczowym momencie wyjdzie na jaw. Największe brawa autorom należą się za postaci Ulriki i Linnei. Nie pełnią one wielkich ról w fabule, ale czytając ich opowieści było mi autentycznie przykro. I aż trochę tak nieprzyjemnie. Paradoksalnie właśnie to jest dla mnie największą zaletą "Traumy", nawet jeśli głównym powodem dla którego czytam książki jest rozrywka i szeroko pojęty fun.
Podsumowując, "Trauma" jest świetną kontynuacją bardzo dobrej pierwszej części. Większe skupienie się na bohaterach i ich przeżyciach kosztem pewnej sztampy w pierwszoplanowym wątku wyszło książce tylko na dobre. Jestem bardzo ciekaw, czy przy zamknięciu opowieści o Victorii Bergman autorzy nie przekombinują czy może uda się zrobić im to porządnie.

Po bardzo dobrym "Obłędzie" miałem wysokie oczekiwania wobec kolejnej części trylogii. Spodziewałem się więcej depresyjnego klimatu, więcej poszatkowanej historii oraz jeszcze bardziej smutnych bohaterów. I nie zawiodłem się. "Trauma" jest jednak nieco inną książką niż poprzedniczka. Atmosfera jest nieco mniej tajemnicza, a część zagadek zaczyna się nieco wyjaśniać. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezmiennie, jak przy ocenie pierwszej części trylogii “Traumę” również polecam. Jak dla mnie cykl tych powieści jest rewelacyjny. Wciąż zadziwia mnie, jak wiele wątków, nazwisk, faktów i wydarzeń zostało połączonych w jedną całość. Oczywiście po przeczytaniu wszystkich części mam już inne spojrzenie na te książki, ale faktem jest, że autorzy wykazali się rewelacyjną wyobraźnią oraz umiejętnością przelania swoich myśli na papier. Jeśli szukasz czegoś, co Cię mocno zainteresuje i “przyspawa” do fotela, to sięgnij właśnie po te powieści.

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/09/14/trauma-39-2020/

Niezmiennie, jak przy ocenie pierwszej części trylogii “Traumę” również polecam. Jak dla mnie cykl tych powieści jest rewelacyjny. Wciąż zadziwia mnie, jak wiele wątków, nazwisk, faktów i wydarzeń zostało połączonych w jedną całość. Oczywiście po przeczytaniu wszystkich części mam już inne spojrzenie na te książki, ale faktem jest, że autorzy wykazali się rewelacyjną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam dokładnie te same odczucia, co przy poprzedniej części. Z jednej strony jestem bardzo zachwycona poruszaną tematyką i życiowymi problemami postaci, ale z drugiej strony...
Z drugiej strony średnio mi podchodzi książka, bo myślałam, że jak pierwsza część się rozkręciła, to kolejne będą już lecieć. Niestety, w tej części też są momenty, że nie można się oderwać, później wieje nuda i nie można się do niej zabrać, aż pod koniec akcja tak leci, że nawet nie wiem kiedy skończyłam ją czytać. Aktualnie biorę się za ostatnią część i już czuję, że czeka mnie ta sama przygoda.

Mam dokładnie te same odczucia, co przy poprzedniej części. Z jednej strony jestem bardzo zachwycona poruszaną tematyką i życiowymi problemami postaci, ale z drugiej strony...
Z drugiej strony średnio mi podchodzi książka, bo myślałam, że jak pierwsza część się rozkręciła, to kolejne będą już lecieć. Niestety, w tej części też są momenty, że nie można się oderwać, później...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trauma” jest drugim tomem serii „Oblicza Victorii Bergman”. etektyw Jeanette Kihlberg musi przerwać śledztwo w sprawie zamordowanego chłopca imigranta, kiedy ginie wpływowy sztokholmski biznesmen. Zbrodnia ta nosi znamiona rytuału, a wiele wskazuje na to, że mógł to być również akt zemsty. Policja prosi o pomoc w przygotowaniu portretu psychologicznego sprawcy psycholog Sofię Zetterlund. Jeanette nie zaprzestaje pracy przy starym dochodzeniu i poszukiwań zaginionej Viktorii Bergmann. Ślady prowadzą do ekskluzywnej szkoły z internatem w Sigtunie, do Danii oraz wydarzeń z dalekiej przeszłości.

Tytuł tej części sugeruje, że lekko nie będzie. I rzeczywiście po lekturze tej książki mam traumę. Czuję się w pewien sposób zbrukana, brudna. Pisarski duet uderza w najmroczniejsze struny ludzkiej duszy. Nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. Każda z bohaterek ma swoje za uszami. Zwłaszcza, że pojawia się nowa postać.

Nie powiem, że czytało się lekko, bo tak nie było. Jest to naprawdę ciężka lektura, po której robi się niedobrze. Pedofilia, morderstwa, bestialstwo, choroby psychiczne. I małe dzieci pozostawione same sobie. Mimo wszystko ciekawa propozycja, chociaż na pewno nie do poduszki.

Trauma” jest drugim tomem serii „Oblicza Victorii Bergman”. etektyw Jeanette Kihlberg musi przerwać śledztwo w sprawie zamordowanego chłopca imigranta, kiedy ginie wpływowy sztokholmski biznesmen. Zbrodnia ta nosi znamiona rytuału, a wiele wskazuje na to, że mógł to być również akt zemsty. Policja prosi o pomoc w przygotowaniu portretu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oglądaliście film "Śmierć w Wenecji" ? To nie oglądajcie , bo nie warto , ale tym z was , którzy jednak go widzieli powiem , że "Trauma" jest do niego w jakiś sposób podobna . Odczucia po tej lekturze również . Akcja wlecze się niemiłosiernie , zupełnie bez "ładu i składu" . Postaci są dziwaczne i niewyraziste . Autor skacze po wątkach , miejscach i czasie jakby sam był normalny inaczej . Narracja jest jednostajna i nudna . Ktoś napisał w recenzji , że to wspaniała mroczna opowieść , ja dodam od siebie , że tak mroczna , iż czytelnik już nie pamięta gdzie jest początek , nie widzi końca i zastanawia się po co to coś czyta . To jedna z tych książek , którą z przyjemnością odkładamy i zmuszamy się by sięgnąć po nią ponownie . Oczywiście zmęczyłem ją do końca i dzięki temu mogę powiedzieć , że czytanie jej nie sprawia przyjemności , nie poszerza horyzontów i nie dostarcza rozrywki , no chyba , że ktoś jest masochistą . Dziwi mnie jej tak wysoka ocena , bo ja daję tylko jedną gwiazdkę i to o jedną za dużo . Jest to niewątpliwie świetna historia , która mogłaby być niezłą książką , ale opowiadający okazał się nudziarzem i postawił na artystyczną , niestrawną formę i utopił swoje dziecko w kąpieli . Nie polecam tego knota .

Oglądaliście film "Śmierć w Wenecji" ? To nie oglądajcie , bo nie warto , ale tym z was , którzy jednak go widzieli powiem , że "Trauma" jest do niego w jakiś sposób podobna . Odczucia po tej lekturze również . Akcja wlecze się niemiłosiernie , zupełnie bez "ładu i składu" . Postaci są dziwaczne i niewyraziste . Autor skacze po wątkach , miejscach i czasie jakby sam był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna i mroczna ksiazka... Zaczelam od drugiego tomu, moze to byl blad, w kazdym razie ciezko sie czytalo. I dodatkowo te wszystkie szwedzkie nazwy miejsc, w ktorych mialy miejsce akcje, ciezko zapamietac. Z psychologicznego punktu widzenia postac Victorii zostala swietnie przedstawiona.
Na koncu akcja sie urywa, wypadaloby siegnac po kolejny tom, ale nie wiem, czy sie skusze...

Dziwna i mroczna ksiazka... Zaczelam od drugiego tomu, moze to byl blad, w kazdym razie ciezko sie czytalo. I dodatkowo te wszystkie szwedzkie nazwy miejsc, w ktorych mialy miejsce akcje, ciezko zapamietac. Z psychologicznego punktu widzenia postac Victorii zostala swietnie przedstawiona.
Na koncu akcja sie urywa, wypadaloby siegnac po kolejny tom, ale nie wiem, czy sie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Część druga równie zadawalająca czyli z niecierpliwością zabieram się zaraz za część trzecią :)

Część druga równie zadawalająca czyli z niecierpliwością zabieram się zaraz za część trzecią :)

Pokaż mimo to

Duet Erik Axl Sund w drugim tomie cyklu " Oblicza Victorii Bergman ", również mnie nie zachwycił, wbrew moim nadziejom, że będzie inaczej . Wzorem innych czytelników opiniujących tę pozycję, ja także miejscami byłam już tak znużona że tylko wysiłkiem woli nie rzuciłam tej książki w kąt. Moje, nabyte wiele lat temu przekonanie każe mi zawsze kończyć to co zaczęłam i często działa przeciwko mnie, powodując iż nie umiem odłożyć niedokończonej książki . W tej części wychodzą na jaw okoliczności które spowodowały iż tytułowa Victoria Bergman jest właśnie tym kim jest i zachowuje się właśnie tak a nie inaczej . W pierwszej części była to jeszcze jakaś tajemnica, która wprowadzała trochę ciekawości . Teraz sytuacja się wyjaśnia, jednak te wyjaśnienia to powielane już wielokrotnie pomysły . W dodatku opisane tak nudnie iż nie wywoływały u mnie żadnych emocji . Nawet miejscami obrzydliwe opisy pewnych czynności co najwyżej marszczyły mi nos, jakbym poczuła nieprzyjemny zapach przechodząc koło miejskiego szaletu, czysto fizyczna reakcja, a nie emocjonalne zaangażowanie. Właściwie cała druga część jest o Victorii i jej '' obliczach '' jednak są one tak płaskie i jednostajne że niemal nie do odróżnienia . Brakuje mi też opisów emocji głównej bohaterki . Są tylko opisy jej czynności lub stanów w jakich się znajduje '' miała mokrą kurtkę '' ; odkryła że w szafce stoją jej zabłocone buty '' itd , itp. Oczywiście są i kolejne zabójstwa nawet dość bestialskie, jest i komisarz Jeanette Kihlberg jednak w bardzo dalekim tle. Wcale nie '' widać '' prowadzonego dochodzenia . Więcej się dowiadujemy o prywatnym życiu pani komisarz i jej interakcjach z innymi niż o prowadzonym przez nią śledztwie. Czasami włączało mi się takie mało przyjazne '' bla bla bla bla '' w głowie jako komentarz do tego co czytałam zwłaszcza w momentach filozofowania i psychologizowania o wszystkim i o niczym . Mnóstwo teorii trochę '' gadki szmatki '' z etyczno religijnego tematu i narzekania na szwedzki rząd i ogólnie na '' porządek '' w tym kraju dotyczący różnych spraw . Ta część w moim odczuciu jest gorsza od pierwszej więc i oceniona zostanie przeze mnie na mniej gwiazdek . Jednak część trzecią też przeczytam (chyba) no bo te moje przekonanie....jednak nie polecam .

Duet Erik Axl Sund w drugim tomie cyklu " Oblicza Victorii Bergman ", również mnie nie zachwycił, wbrew moim nadziejom, że będzie inaczej . Wzorem innych czytelników opiniujących tę pozycję, ja także miejscami byłam już tak znużona że tylko wysiłkiem woli nie rzuciłam tej książki w kąt. Moje, nabyte wiele lat temu przekonanie każe mi zawsze kończyć to co zaczęłam i często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie genialne. Uwielbiam całą trylogię.

Dla mnie genialne. Uwielbiam całą trylogię.

Pokaż mimo to

Konstrukcja książki jest dla mnie męcząca. Czytam i momentami czuje zniechęcenie ciągłym kontrolowaniem tego gdzie się znajduję, kiedy i z kim. Im dalej w las tym bardziej mam odczucie, że duet pisarzy musiał być pod wpływem substancji psychoaktywnych gdy konstruował szkielet opowieści. Nikt celowo "na sucho" nie zamieszał by tak wszystkiego. Na chwilę obecną czyli przeczytania 2 z 3 tomów jestem troszkę zmęczony czytaniem. Rzeczy oczywiste od początku okazują się faktycznie oczywistymi. Brak zwrotów akcji, budowania napięcia i tego czegoś od czego włosy na rękach się unoszą i pojawia się gęsia skórka. Możliwe, że gdzieś takie momenty były ale zostały zatarte poprzez prowadzenie fabuły i ogólne wrażenie bałaganu. Nie wiem czy ta książka jest dobra... Zaczynam 3 tom, może rzuci mną o ziemię i urwie pewną część ciała...

Konstrukcja książki jest dla mnie męcząca. Czytam i momentami czuje zniechęcenie ciągłym kontrolowaniem tego gdzie się znajduję, kiedy i z kim. Im dalej w las tym bardziej mam odczucie, że duet pisarzy musiał być pod wpływem substancji psychoaktywnych gdy konstruował szkielet opowieści. Nikt celowo "na sucho" nie zamieszał by tak wszystkiego. Na chwilę obecną czyli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to