Trauma

Część druga równie zadawalająca czyli z niecierpliwością zabieram się zaraz za część trzecią :)

Część druga równie zadawalająca czyli z niecierpliwością zabieram się zaraz za część trzecią :)

Pokaż mimo to

Duet Erik Axl Sund w drugim tomie cyklu " Oblicza Victorii Bergman ", również mnie nie zachwycił, wbrew moim nadziejom, że będzie inaczej . Wzorem innych czytelników opiniujących tę pozycję, ja także miejscami byłam już tak znużona że tylko wysiłkiem woli nie rzuciłam tej książki w kąt. Moje, nabyte wiele lat temu przekonanie każe mi zawsze kończyć to co zaczęłam i często działa przeciwko mnie, powodując iż nie umiem odłożyć niedokończonej książki . W tej części wychodzą na jaw okoliczności które spowodowały iż tytułowa Victoria Bergman jest właśnie tym kim jest i zachowuje się właśnie tak a nie inaczej . W pierwszej części była to jeszcze jakaś tajemnica, która wprowadzała trochę ciekawości . Teraz sytuacja się wyjaśnia, jednak te wyjaśnienia to powielane już wielokrotnie pomysły . W dodatku opisane tak nudnie iż nie wywoływały u mnie żadnych emocji . Nawet miejscami obrzydliwe opisy pewnych czynności co najwyżej marszczyły mi nos, jakbym poczuła nieprzyjemny zapach przechodząc koło miejskiego szaletu, czysto fizyczna reakcja, a nie emocjonalne zaangażowanie. Właściwie cała druga część jest o Victorii i jej '' obliczach '' jednak są one tak płaskie i jednostajne że niemal nie do odróżnienia . Brakuje mi też opisów emocji głównej bohaterki . Są tylko opisy jej czynności lub stanów w jakich się znajduje '' miała mokrą kurtkę '' ; odkryła że w szafce stoją jej zabłocone buty '' itd , itp. Oczywiście są i kolejne zabójstwa nawet dość bestialskie, jest i komisarz Jeanette Kihlberg jednak w bardzo dalekim tle. Wcale nie '' widać '' prowadzonego dochodzenia . Więcej się dowiadujemy o prywatnym życiu pani komisarz i jej interakcjach z innymi niż o prowadzonym przez nią śledztwie. Czasami włączało mi się takie mało przyjazne '' bla bla bla bla '' w głowie jako komentarz do tego co czytałam zwłaszcza w momentach filozofowania i psychologizowania o wszystkim i o niczym . Mnóstwo teorii trochę '' gadki szmatki '' z etyczno religijnego tematu i narzekania na szwedzki rząd i ogólnie na '' porządek '' w tym kraju dotyczący różnych spraw . Ta część w moim odczuciu jest gorsza od pierwszej więc i oceniona zostanie przeze mnie na mniej gwiazdek . Jednak część trzecią też przeczytam (chyba) no bo te moje przekonanie....jednak nie polecam .

Duet Erik Axl Sund w drugim tomie cyklu " Oblicza Victorii Bergman ", również mnie nie zachwycił, wbrew moim nadziejom, że będzie inaczej . Wzorem innych czytelników opiniujących tę pozycję, ja także miejscami byłam już tak znużona że tylko wysiłkiem woli nie rzuciłam tej książki w kąt. Moje, nabyte wiele lat temu przekonanie każe mi zawsze kończyć to co zaczęłam i często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie genialne. Uwielbiam całą trylogię.

Dla mnie genialne. Uwielbiam całą trylogię.

Pokaż mimo to

Konstrukcja książki jest dla mnie męcząca. Czytam i momentami czuje zniechęcenie ciągłym kontrolowaniem tego gdzie się znajduję, kiedy i z kim. Im dalej w las tym bardziej mam odczucie, że duet pisarzy musiał być pod wpływem substancji psychoaktywnych gdy konstruował szkielet opowieści. Nikt celowo "na sucho" nie zamieszał by tak wszystkiego. Na chwilę obecną czyli przeczytania 2 z 3 tomów jestem troszkę zmęczony czytaniem. Rzeczy oczywiste od początku okazują się faktycznie oczywistymi. Brak zwrotów akcji, budowania napięcia i tego czegoś od czego włosy na rękach się unoszą i pojawia się gęsia skórka. Możliwe, że gdzieś takie momenty były ale zostały zatarte poprzez prowadzenie fabuły i ogólne wrażenie bałaganu. Nie wiem czy ta książka jest dobra... Zaczynam 3 tom, może rzuci mną o ziemię i urwie pewną część ciała...

Konstrukcja książki jest dla mnie męcząca. Czytam i momentami czuje zniechęcenie ciągłym kontrolowaniem tego gdzie się znajduję, kiedy i z kim. Im dalej w las tym bardziej mam odczucie, że duet pisarzy musiał być pod wpływem substancji psychoaktywnych gdy konstruował szkielet opowieści. Nikt celowo "na sucho" nie zamieszał by tak wszystkiego. Na chwilę obecną czyli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowite przeżycie... Druga część lepsza od pierwszej. Fascynuje w niej szczegółowe studium stanów psychicznych głównych postaci, zwłaszcza tej najważniejszej. Zaraz zabieram się do trzeciej części bez żalu, że mało sypiam.

Niesamowite przeżycie... Druga część lepsza od pierwszej. Fascynuje w niej szczegółowe studium stanów psychicznych głównych postaci, zwłaszcza tej najważniejszej. Zaraz zabieram się do trzeciej części bez żalu, że mało sypiam.

Pokaż mimo to

Kontynuacja w bardzo dobrej formie, aczkolwiek szok już mniejszy. Nadal rozbudowane postacie w kontekście psychologicznym. Momentami duże zdziwienie, kiedy okazuje się, że nie wszytko jak tak proste, jak wyglądało.

Kontynuacja w bardzo dobrej formie, aczkolwiek szok już mniejszy. Nadal rozbudowane postacie w kontekście psychologicznym. Momentami duże zdziwienie, kiedy okazuje się, że nie wszytko jak tak proste, jak wyglądało.

Pokaż mimo to

Litera za literą, słowo za słowem, kartka za kartką...a ja czuję się coraz bardziej rozczarowana tą książką. Tematyka trudna, niewyobrażalnie depresyjna, zniesmaczająca, ale cóż...nie można wręcz czasem ukryć uśmiechu zażenowania podczas lektury.
W drugiej części wszystko zaczyna się niepotrzebnie komplikować. Nowe wspomnienia, bohaterów jak mrówek w mrowisku, każdy ma swoje własne widzimisię itd. Za dużo tego. Wątki, zamiast być powoli domykane, zaczynają być coraz bardziej rozbuchane. I obawiam się, że gdy finalnie wybuchną, zrobię głupią minę i pomyślę: "aha, ok, no może ewentualnie...".
Plus autorzy zdają się robić z głównej bohaterki totalną kretynkę, kiedy ta patrząc na dawne zdjęcie poszukiwanej przez nią osoby myśli sobie: "skądś znam to spojrzenie, coś mi ta głębia spojrzenia mówi...". A GŁUPIA nie pomyśli, że to spojrzenie należy do jej nowej lesbijskiej miłości, z którą pozwoliła sobie na nieprzyzwoite igraszki poprzedniej nocy. BRAWO!
Plus pseudopsychologiczne gadki, których mam naprawdę serdecznie dosyć.
Przeczytam ostatnią część po to, aby:
a) nie mieć wyrzutów sumienia z powodu wypożyczonej książki, która samotnie leży i czeka, aż smutno patrzeć,
b) pośmiać się z debilnej głównej bohaterki,
c) powkurzać się,
d) zaspokoić niezdrową ciekawość, czy autorzy umiejętnie domkną i połączą w logiczną całość wymyślane co rusz wątki, bo póki co im się to nie udało.

PS. Dawno się tak nie wkurzyłam na książkę i jej autorów.

Litera za literą, słowo za słowem, kartka za kartką...a ja czuję się coraz bardziej rozczarowana tą książką. Tematyka trudna, niewyobrażalnie depresyjna, zniesmaczająca, ale cóż...nie można wręcz czasem ukryć uśmiechu zażenowania podczas lektury.
W drugiej części wszystko zaczyna się niepotrzebnie komplikować. Nowe wspomnienia, bohaterów jak mrówek w mrowisku, każdy ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

idealna

idealna

Pokaż mimo to

"- Efekt keczupu?
- Tak. Najpierw nic się nie dzieje, a potem wszystko naraz."

Równie dobra jak poprzedniczka. Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Ta część skupia się głównie na postaci Victorii. Czytelnik wnika w jej myśli, poznaje przeszłość i zaczyna rozumieć motywy postępowania. Krótkie rozdziały i wartka akcja sprawiają, że czyta się ją błyskawicznie i z zapartym tchem.
Fabuła ponownie zawiera liczne retrospekcje. Całość lekko pokręcona, tajemnicza, dziwna, z pomieszaniem fantazji i rzeczywistości - i właśnie to jest w niej najlepsze. 👌

"Pomyślała, że wybaczenie czegoś, co można wybaczyć, właściwie żadnym wybaczeniem nie jest. Szczere wybaczenie ma miejsce wtedy, gdy wybaczamy coś niewybaczalnego. Ale taką umiejętność posiada tylko Bóg."
"Sięgnij w głąb siebie, powiedz, co czujesz, nie próbuj udzielać prawidłowej odpowiedzi. Nie ma prawidłowych odpowiedzi. Nie ma też błędnych."
"Dla niej zakochanie się nie ma nic wspólnego ze stanem, w którymś ktoś czuje motyle w brzuchu, albo ze stanem, który jest zagadką, czymś przyjemnym. Chciała przez to powiedzieć, że bycie zakochanym przypomina w pewnym sensie stan psychotyczny."

"- Efekt keczupu?
- Tak. Najpierw nic się nie dzieje, a potem wszystko naraz."

Równie dobra jak poprzedniczka. Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Ta część skupia się głównie na postaci Victorii. Czytelnik wnika w jej myśli, poznaje przeszłość i zaczyna rozumieć motywy postępowania. Krótkie rozdziały i wartka akcja sprawiają, że czyta się ją błyskawicznie i z zapartym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część serii dzięki Bogu zaczyna przypominać kryminał i uczucie niesmaku przy czytaniu jest dużo mniejsze. Jest tu kontynuacja śledztwa i można bliżej poznać tragiczną historię Victorii. Autorzy cały czas starają się pokazać jakie spustoszenie powoduje zło w dzieciństwie i ile takiego zła czai się za zamkniętymi drzwiami. Pokazane ukrywanie się przed złem za kolejnymi osobowościami powoduje że trudno ocenić co się dzieje naprawdę a co nie i wprowadza dziwne uczucie że w trzeciej części szykuje się zaskakujące zakończenie serii.

Druga część serii dzięki Bogu zaczyna przypominać kryminał i uczucie niesmaku przy czytaniu jest dużo mniejsze. Jest tu kontynuacja śledztwa i można bliżej poznać tragiczną historię Victorii. Autorzy cały czas starają się pokazać jakie spustoszenie powoduje zło w dzieciństwie i ile takiego zła czai się za zamkniętymi drzwiami. Pokazane ukrywanie się przed złem za kolejnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to