Całą trylogię czytało się świetnie. Styl też mi nie przeszkadzał. Jednak jestem trochę rozczarowana zakończeniem. Niby wyjaśnione, ale jakoś nie do końca. Nie czuję spójności, nie do końca wiadomo kto dlaczego i jak.

Całą trylogię czytało się świetnie. Styl też mi nie przeszkadzał. Jednak jestem trochę rozczarowana zakończeniem. Niby wyjaśnione, ale jakoś nie do końca. Nie czuję spójności, nie do końca wiadomo kto dlaczego i jak.

Ciekawe zakonczenie serii. Znowu bylo dosc makabryczne, jednak całość fajna i zgrabna . Polecam

Ciekawe zakonczenie serii. Znowu bylo dosc makabryczne, jednak całość fajna i zgrabna . Polecam

Były momenty, które wydawały mi się śmieszne. Wiertarka w brzuchu, misja Berkovitza i jego wspomnienia
sprzed siedemdziesięciu lat, dziesięć worków papieru wyrzuconego do jeziora, mało odporna psychicznie pani komisarz (oglądanie filmów z dziećmi). Ostatnia partia książki była gorsza. Ale w sumie OK. Policjantka nadal drętwa i surowa, i otwarta się staje tylko w ramionach psycholożki. A psycholożka rozlicza się z sobą, wyjeżdża w siną dal i wysyła do policjantki wiadomość: wybacz.
Czyta się dobrze, a niektóre krótkie fragmenty są znakomite.

Były momenty, które wydawały mi się śmieszne. Wiertarka w brzuchu, misja Berkovitza i jego wspomnienia
sprzed siedemdziesięciu lat, dziesięć worków papieru wyrzuconego do jeziora, mało odporna psychicznie pani komisarz (oglądanie filmów z dziećmi). Ostatnia partia książki była gorsza. Ale w sumie OK. Policjantka nadal drętwa i surowa, i otwarta się staje tylko w ramionach...

Bardzo ciekawa trylogia. Polecam

Bardzo ciekawa trylogia. Polecam

Przeczytałam całą serię tylko dlatego, że fizycznie miałam je na półce. Nie są to złe powieści, ale czytanie o cierpieniu dzieci nie przychodzi mi łatwo. Nie kupię więcej książek tego duetu.

Przeczytałam całą serię tylko dlatego, że fizycznie miałam je na półce. Nie są to złe powieści, ale czytanie o cierpieniu dzieci nie przychodzi mi łatwo. Nie kupię więcej książek tego duetu.

Lubię skandynawską literaturę, ale tutaj coś nie zaiskrzyło. Niby wszystko w porządku. Fabuła ciekawa, bohaterka interesująca, a mimo wszystko strasznie ciągnęła mi się ta trylogia.

Lubię skandynawską literaturę, ale tutaj coś nie zaiskrzyło. Niby wszystko w porządku. Fabuła ciekawa, bohaterka interesująca, a mimo wszystko strasznie ciągnęła mi się ta trylogia.

Im bliżej końca tym słabiej. Bardzo wydumane rozwiązanie.

Im bliżej końca tym słabiej. Bardzo wydumane rozwiązanie.

Wbrew pozorom jestem zadowolona z tej lektury. Jak w poprzednich częściach - ma swoje wzloty i upadki (raz tak wciąga, że nie można się oderwać, a innym razem tak się ciągnie jak flaki z olejem).
Autor porusza ciekawy i bardzo trudny temat jakim jest pedofilia. Muszę przyznać, że wspaniale wyszło mu zaburzenie u Sofii, gdzie myślałam, że to ona zabija i miło było mnie się rozczarować, jak okazało się inaczej. Przedstawienie córki Victorii też jest ciekawe, jednakże można by jej poświęcić więcej czasu, ale że akcja w większości toczyła się wokół Sofii i Janet, to wybaczam :)
Najbardziej jednak zadowoliło mnie zakończenie - nie ma szczęśliwego i złego zakończenia historii. Autor pozostawił sobie drogę na dalszą kontynuację, ale mam nadzieję, że nie będzie ciągnął dalej tego wątku i pozostawi postacie tak jak zostawił. Otwarte zakończenie wyszło mu bardzo dobrze. Jak codzienność.

Wbrew pozorom jestem zadowolona z tej lektury. Jak w poprzednich częściach - ma swoje wzloty i upadki (raz tak wciąga, że nie można się oderwać, a innym razem tak się ciągnie jak flaki z olejem).
Autor porusza ciekawy i bardzo trudny temat jakim jest pedofilia. Muszę przyznać, że wspaniale wyszło mu zaburzenie u Sofii, gdzie myślałam, że to ona zabija i miło było mnie się...

“Katharsis” nie porusza już właściwie żadnych nowych wątków, a bazuje na tych rozwiniętych w poprzednich książkach. Tutaj odkrywamy tylko nowe twarze naszych bohaterów i powoli zaczynamy rozumieć, jak bardzo skomplikowany i rozbudowany świat stworzyli autorzy. Świat, który nie wygląda na fikcję, kreację literacką, a rzeczywistość, która faktycznie mogłaby istnieć. Nie ma w nim szczęśliwych zakończeń, prostych rozwiązań i odpowiedzi, które nasuwają się same. Jak sobie myślę o wszystkich trzech częściach, to mimo tego, że każdą z powieści dobrze mi się czytało, to moją ulubioną jest chyba właśnie ta trzecia, ostatnia. Najbardziej autentyczna, z najintensywniejszymi emocjami i odpowiedziami.

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/09/23/katharsis-40-2020/

“Katharsis” nie porusza już właściwie żadnych nowych wątków, a bazuje na tych rozwiniętych w poprzednich książkach. Tutaj odkrywamy tylko nowe twarze naszych bohaterów i powoli zaczynamy rozumieć, jak bardzo skomplikowany i rozbudowany świat stworzyli autorzy. Świat, który nie wygląda na fikcję, kreację literacką, a rzeczywistość, która faktycznie mogłaby istnieć. Nie ma w...

Katharsis” już za mną. Ale czy to rzeczywiście było oczyszczenie? Sprawa wielce wątpliwa. Pozostaje niesmak, rozgoryczenie, rozczarowanie... Trzeci tom cyklu jest bardzo chaotyczny. Jest mnóstwo wątków splątanych ze sobą ale bez rozwiązania. Morderca grasuje, policja jest bezradna a ja cały czas zastanawiałam się, kiedy to wszystko sypnie się.

Ogólnie pisarskiemu duetowi należy bić brawa i to gromkie. Cykl jednocześnie szokuje, obraża, obrzydza i wciąga na całego. A trzeci tom wywraca do góry nogami wszystko to, czego dowiedzieliśmy się w poprzednich tomach. Nic nie jest takie, jak się wydawało. Lektura jest bardzo ciężka w odbiorze ale mimo to polecam. Ukazuje brutalną prawdę.

Katharsis” już za mną. Ale czy to rzeczywiście było oczyszczenie? Sprawa wielce wątpliwa. Pozostaje niesmak, rozgoryczenie, rozczarowanie... Trzeci tom cyklu jest bardzo chaotyczny. Jest mnóstwo wątków splątanych ze sobą ale bez rozwiązania. Morderca grasuje, policja jest bezradna a ja cały czas zastanawiałam się, kiedy to wszystko sypnie ...