Katharsis

Bardzo ciemna strona skandynawskiej rzeczywistości. Para szwedzkich Autorów raczy nas historią, w której znęcanie się nad dziećmi i choroby psychiczne nie są czymś najgorszym co może nas spotkać. Opowieść bardzo depresyjna i jak dla mnie o nieco zbyt wielu wzajemnie zaciemniających się wątkach,

Bardzo ciemna strona skandynawskiej rzeczywistości. Para szwedzkich Autorów raczy nas historią, w której znęcanie się nad dziećmi i choroby psychiczne nie są czymś najgorszym co może nas spotkać. Opowieść bardzo depresyjna i jak dla mnie o nieco zbyt wielu wzajemnie zaciemniających się wątkach,

Trzeci i ostatni tom z serii o Victorii Bergman. Jak dla mnie jest to chyba najlepszy tom. Oprócz oczywiście prowadzonej akcji dotyczącej morderstw pojawia się aspekt psychologiczny. Autor w bardzo szczegółowy sposób przedstawia przypadek człowieka, którego złe doświadczenia z dzieciństwa miały wpływ na jego decyzje w dorosłym życiu. Jak trudno jest mu się odnaleźć w rzeczywistym świecie. Jak bardzo nienawidzi niektórych ludzi, którzy kojarzą się mu z osobami związanymi z traumatycznymi przeżyciami.
Na początku oczywiście może przytłoczyć ilość bohaterów i wątków. Jednak w miarę rozwoju akcji czytelnik może je sobie poukładać i wszystko staje się przejrzyste i klarowne.
W tym tomie bardzo zaabsorbowała mnie postać Sofii- Victorii. Powrót do jej wcześniejszych lat młodzieńczych, do sytuacji, które miały wpływ na podejmowane przez nią decyzje wyjaśniają wszystko. Pewne niedomówienia, które się pojawiły w poprzednich dwóch tomach, tutaj nabierają sensu. Jeanette- bliska niby osoba Sofii, momentami mnie denerwowała. Ta jej naiwność, mimo że jest policjantką była aż wkurzająca. Jak tak doświadczona Pani policjant może popełniać tak banalne błędy? Ja laik wiedziałabym żeby o pewnych sprawach nikomu nie mówić dopóki się nie wyjaśni sprawa, a ona klepała wszystko jak leci.
Ogólnie gdybym miała podsumować całą trylogię to muszę napisać, że była to dobra trylogia. Na pewno szwedzka literatura jest specyficzna. Trzeba nauczyć się ją czytać. Pojawia się natłok bohaterów, wątków, dialogów, które nie zawsze są zrozumiałe. W przypadku akurat książek tych autorów trzeba z wielkim skupieniem je czytać gdyż wystarczy stracić jeden wątek i już się nie wie o czym się czyta. Idzie przywyknąć pod warunkiem, że się polubi ich styl pisania a nie jest to łatwy styl.
Nie jest to według mnie typowy kryminał-thriller. Jest to kryminał- thriller wymagający uwagi i skupienia się na akcji. Bardzo wiele miejsca autorzy poświęcili kwestii psychologicznej. Kilku bohaterów rozebrali na czynniki pierwsze pod tym względem. Ja osobiście uwielbiam takie książki więc była to dla mnie frajda. Jednym zdaniem- Jeśli ktoś lubi wymagające, trudne książki, nad którymi trzeba pomyśleć- to jest to trylogia dla niego.

Trzeci i ostatni tom z serii o Victorii Bergman. Jak dla mnie jest to chyba najlepszy tom. Oprócz oczywiście prowadzonej akcji dotyczącej morderstw pojawia się aspekt psychologiczny. Autor w bardzo szczegółowy sposób przedstawia przypadek człowieka, którego złe doświadczenia z dzieciństwa miały wpływ na jego decyzje w dorosłym życiu. Jak trudno jest mu się odnaleźć w...

Trylogia jest mega mocna... Chwilami wręcz musiałam zrobić sobie przerwę... Ostatnia część wręcz wgniata w fotel.

Trylogia jest mega mocna... Chwilami wręcz musiałam zrobić sobie przerwę... Ostatnia część wręcz wgniata w fotel.

Bardzo ciekawa trylogia. Polecam

Bardzo ciekawa trylogia. Polecam

Były momenty, które wydawały mi się śmieszne. Wiertarka w brzuchu, misja Berkovitza i jego wspomnienia
sprzed siedemdziesięciu lat, dziesięć worków papieru wyrzuconego do jeziora, mało odporna psychicznie pani komisarz (oglądanie filmów z dziećmi). Ostatnia partia książki była gorsza. Ale w sumie OK. Policjantka nadal drętwa i surowa, i otwarta się staje tylko w ramionach psycholożki. A psycholożka rozlicza się z sobą, wyjeżdża w siną dal i wysyła do policjantki wiadomość: wybacz.
Czyta się dobrze, a niektóre krótkie fragmenty są znakomite.

Były momenty, które wydawały mi się śmieszne. Wiertarka w brzuchu, misja Berkovitza i jego wspomnienia
sprzed siedemdziesięciu lat, dziesięć worków papieru wyrzuconego do jeziora, mało odporna psychicznie pani komisarz (oglądanie filmów z dziećmi). Ostatnia partia książki była gorsza. Ale w sumie OK. Policjantka nadal drętwa i surowa, i otwarta się staje tylko w ramionach...

Ciekawe zakonczenie serii. Znowu bylo dosc makabryczne, jednak całość fajna i zgrabna . Polecam

Ciekawe zakonczenie serii. Znowu bylo dosc makabryczne, jednak całość fajna i zgrabna . Polecam

Całą trylogię czytało się świetnie. Styl też mi nie przeszkadzał. Jednak jestem trochę rozczarowana zakończeniem. Niby wyjaśnione, ale jakoś nie do końca. Nie czuję spójności, nie do końca wiadomo kto dlaczego i jak.

Całą trylogię czytało się świetnie. Styl też mi nie przeszkadzał. Jednak jestem trochę rozczarowana zakończeniem. Niby wyjaśnione, ale jakoś nie do końca. Nie czuję spójności, nie do końca wiadomo kto dlaczego i jak.

Zabrakło mi tego "coś" i czytało się tak średnio. Temat dzieci zawsze boli. No ale......
Lubię inną energię🫤😕

Zabrakło mi tego "coś" i czytało się tak średnio. Temat dzieci zawsze boli. No ale......
Lubię inną energię🫤😕

Trzeci tom jest już zupełną katastrofą. Nudny bardzo. Wplata się historię innych morderców dzieci. Na siłę przeciąga fabułę, nie mając nic ciekawego do powiedzenia. Ja się pytam dlaczego? W jakim celu pisać coś tylko dla kasy i robić sobie złą reklamę.

Trzeci tom jest już zupełną katastrofą. Nudny bardzo. Wplata się historię innych morderców dzieci. Na siłę przeciąga fabułę, nie mając nic ciekawego do powiedzenia. Ja się pytam dlaczego? W jakim celu pisać coś tylko dla kasy i robić sobie złą reklamę.

Umęczyłam się przy tej serii. Ledwo dobrnęłam do końca.

Umęczyłam się przy tej serii. Ledwo dobrnęłam do końca.