książka jest faktycznie niepoprawna, ale nie "politycznie", tylko tak w ogóle. Gigantyczna kopalnia błędów, pomyłek, uproszczeń, niedokładności, przekręceń, a także zwykłych bzdur oraz idiotyzmów, okraszonych swobodnie i obficie tzw. przemyśleniami autora. Plus: całkowicie obiektywna.

książka jest faktycznie niepoprawna, ale nie "politycznie", tylko tak w ogóle. Gigantyczna kopalnia błędów, pomyłek, uproszczeń, niedokładności, przekręceń, a także zwykłych bzdur oraz idiotyzmów, okraszonych swobodnie i obficie tzw. przemyśleniami autora. Plus: całkowicie obiektywna.

plotkarska, bałamutna, niewiarygodna książka.

Autor wiele wie, chyba ma wielu przyjaciół Hiszpanów, od nich trochę się dowiedział rzeczy, o których nie piszą w pracach akademickich. Ale niestety nie wiemy w co mamy wierzyć, a co wymyslił, uprościł, źle zrozumiał, przekręcił albo zaokrąglił.

Odradzam komukolwiek, któ chce dowiedzieć się kim był Franco. Polecam tym, którzy szukają lektury pociągowej udrapowanej na pracę historyczną. Książka ma jeszcze jeden duży atut: przy całej swojej niewiarygodności, jest obiektywna! Autor ani nie unosi się wzmożeniem nad wstrętnym faszystą Franco, ani nie nadyma się celebrą nad generałem który się komuchom nie kłaniał; po prostu lubi przyłożyć każdemu. To trochę za mało żeby uznać książkę za chociaż przyzwoitą, ale zawsze coś.

plotkarska, bałamutna, niewiarygodna książka.

Autor wiele wie, chyba ma wielu przyjaciół Hiszpanów, od nich trochę się dowiedział rzeczy, o których nie piszą w pracach akademickich. Ale niestety nie wiemy w co mamy wierzyć, a co wymyslił, uprościł, źle zrozumiał, przekręcił albo zaokrąglił.

Odradzam komukolwiek, któ chce dowiedzieć się kim był Franco. Polecam tym,...

Książka na pewno obszerna. Wiedza autora na temat historii Hiszpanii w XX w. i Franco jest imponująca. Sam tytuł jest jednak mylący w moim przekonaniu. Autor w dużej mierze skupia się na historii Hiszpanii, wojny domowej, polityki i sytuacji kraju po wojnie, a mniej na samym Franco. Mimo to pozycja warta polecenia.

Książka na pewno obszerna. Wiedza autora na temat historii Hiszpanii w XX w. i Franco jest imponująca. Sam tytuł jest jednak mylący w moim przekonaniu. Autor w dużej mierze skupia się na historii Hiszpanii, wojny domowej, polityki i sytuacji kraju po wojnie, a mniej na samym Franco. Mimo to pozycja warta polecenia.

Autor ma niewątpliwie obszerną wiedzę o wojnie domowej w Hiszpanii, ale nie umie jej przekazać czytelnikowi. Książka jest przeładowana faktami, datami, nazwiskami, liczbami ale wszystko przemieszane w czasie i przestrzeni. Nie ma nawet skorowidzu (indeksu nazwisk i miejscowości),który pozwoliłby wybrać poszukiwany temat. To książka napisana dla czytelników obeznanych z historią Hiszpanii. Dla czytelnika zainteresowanego ale nie zaznajomionego z tematem powinna zostać gruntownie przebudowana z zachowaniem chronologii wypadków oraz pełnymi charakterystykami protagonistów.

Autor ma niewątpliwie obszerną wiedzę o wojnie domowej w Hiszpanii, ale nie umie jej przekazać czytelnikowi. Książka jest przeładowana faktami, datami, nazwiskami, liczbami ale wszystko przemieszane w czasie i przestrzeni. Nie ma nawet skorowidzu (indeksu nazwisk i miejscowości),który pozwoliłby wybrać poszukiwany temat. To książka napisana dla czytelników obeznanych z...

W postaci Franca możemy znaleźć to, czego brakuje naszym politykom: zero ulgi dla rodziny, wszyscy są równi. Oczywiście nie oznaczało to, że wykluczał krewnych z rządów: on trzymał ich na stanowiskach do czasu, kiedy realizowali jego plan. Książka pokaże nam prawdziwą, ludzką twarz człowieka, który nie boi się wykorzystać do swoich celów rządowych ludzi niepewnych politycznie, a wszystko to jakby w imię arystotelesowskiej rady dotyczącej niesłuchania donosicieli i wykorzystywania niepewności poddanych, którym bardziej zależy na karierze niż obaleniu rządzącego.
Sylwetka wodza zarysowana w książce przywodzi na myśl Filipa II, pozornie żyjącego jak mnich, rozsądnie rządzącego krajem oraz z umiarem korzystającego z luksusów. Z królewskim wzorem jakim był pobożny „władca-mnich” łączył go również zachwyt wobec królowej Izabeli Kastylijskiej. Taki obraz religijnego i z o tradycyjnych poglądach el Caudillo sprawia, że Franco kojarzy się z wodzem, dla którego opinia Kościoła była najważniejsza. Książka podważa ten obraz pobożnego i oddanego krucjacie przywódcy, który wbrew zapewnieniom dotyczącym swojego nieprzywiązania do dóbr tego świata zgromadził pokaźny majątek. W relacjach politycznych doskonale manewrował wśród rosnących i malejących sympatii wobec polityków. Zawsze krytykował tych, którzy tracili uznanie ludu, przez co zawsze stał ponad nimi i ich błędami.
Zubiński nie tylko doskonale zarysowuje życie kontrowersyjnego przywódcy państwa, ale i daje nam obraz ówczesnego życia, relacji politycznych, gospodarczych i kulturowych, w które wtoczone było życie człowieka o sprzecznych działaniach, co może odzwierciedlać się sposobie pisania o nim (np. informacja o koronowaniu się, ale jednoczesne zaznaczenie, że Franco był jedynie reprezentantem państwa, a nie królem czy choćby prezydentem). Ten hiszpański przywódca był kolekcjonerem zaszczytów, ale jednocześnie potrafił taktownie wyczuć granice możliwości posunięć osobistych i politycznych (np. nie zamieszkał z rodziną w pałacu królów, by nie budzić negatywnych odczuć do własnej osoby).
Wrażliwy pisarz, malarz, ojciec i mąż pokazany jest również, jako bezwzględny kat, który nie oszczędza nawet najbliższych, którzy mają odmienne poglądy polityczne. Po wojnie domowej brutalnie rozlicza się z komunistami, a wszystko w imię ochrony państwa przed kolejna wojną domową, które siały spustoszenie w Hiszpanii przez cały wiek XIX. Być może ta wizja możliwości kolejnego zbrojnego starcia sił politycznych sprawiły, że nie szczędził krwi w celu ochrony niewinnych. Komuniści wykorzystali te jego posunięcia w celu zarysowania obrazu bezwzględnego kata. W ocenie poczynań dyktatora trzeba wziąć pod uwagę działania komunistów w Hiszpanii i na całym świecie, policzyć ich ofiary i porównać, które zło było mniejsze.
Książka Tadeusza Zubińskiego na pewno nie jest nudną naukową pracą (co nie świadczy o braku rzetelności). Badacz żywym, łatwym, wciągającym i obrazowym językiem przenosi nas w czasy, które toczyły się wokół kontrowersyjnych skrajności i braku możliwości innego wyboru. Przenosi nas w otoczenie generała Franco (który zawsze budził we mnie sprzeczne odczucia) i pozwala na nowo spojrzeć na dokonania przywódcy, który zapewnił hiszpańskiej monarchii stabilne trwanie we współczesnym świecie. Publikacja ta powinna zainteresować każdego, kto choć troszkę interesuje się wydarzeniami mającymi wpływ na obecne ukształtowanie sił politycznych na świecie.

W postaci Franca możemy znaleźć to, czego brakuje naszym politykom: zero ulgi dla rodziny, wszyscy są równi. Oczywiście nie oznaczało to, że wykluczał krewnych z rządów: on trzymał ich na stanowiskach do czasu, kiedy realizowali jego plan. Książka pokaże nam prawdziwą, ludzką twarz człowieka, który nie boi się wykorzystać do swoich celów rządowych ludzi niepewnych...

Książka jest raczej opisem wojny domowej i późniejszych dziejów Hiszpanii pod rządami Franco niż jego biografią, stąd tytuł delikatnie mylący. Mimo wszystko pozycja godna polecenia, zwłaszcza że na rynku książkowym odczuwamy chroniczny brak rzetelnych opracowań dotyczących Franco, Salazara czy Pinocheta. Polecam dla zainteresowanych podobną tematyką.

Książka jest raczej opisem wojny domowej i późniejszych dziejów Hiszpanii pod rządami Franco niż jego biografią, stąd tytuł delikatnie mylący. Mimo wszystko pozycja godna polecenia, zwłaszcza że na rynku książkowym odczuwamy chroniczny brak rzetelnych opracowań dotyczących Franco, Salazara czy Pinocheta. Polecam dla zainteresowanych podobną tematyką.

Niewiele osób wie, że słowa Nie przejdziecie! (No pasareis!) My wam na to nie pozwolimy! Wypowiedział deputowany do hiszpańskiego parlamentu (kortezów) Calvo Satelo w stronę frakcji komunistycznej jeszcze w roku 1936. Do historii zwrot ten przeszedł w nieco innej formie i skierowany był do innej grupy osób. Hasła jakie często można znaleźć na murach: No pasaran! wypowiedziała bohaterka „frontu” antyfaszystowskiego Dolores Ibarruri Gomez znana (również w Polsce) jako la Pasionaria. Ciekawostkę tą można znaleźć w książce Tadeusza Zubińskiego pod tytułem Generał Franco. Biografia niepoprawna politycznie. Tytuł jak najbardziej odpowiada treści książki. Hiszpańska wojna domowa, i długie rządy generała Franco w tym największym kraju na półwyspie iberyjskim są nieznane polskiemu Czytelnikowi.

Taki stan rzeczy nie tylko był wynikiem długich komunistycznych rządów w kraju nad Wisłą, lecz również propagandy lewicowego lobby, które w XXI wieku walczy (nierzadko nieprzebierając w środkach) z tak zwanymi faszystami. Szuka ich również wśród ludzi dla których „Bóg, Honor i Ojczyzna” mają jakąś wartość. Trzy lata temu można było usłyszeć na antenie jednej z ogólnopolskich stacji telewizyjnych, że słowa te są faszystowskimi hasłami, za propagowanie których grozi sprawa karna. Dlatego biografia hiszpańskiego polityka, którego życie było przepojone miłością do Boga i Ojczyzny jak również specyficznym pojmowaniem honoru, jest (w obecnych realiach) niepoprawna politycznie. Olbrzymim walorem książki jest przedstawienie tła historycznego w szerokim wymiarze. Autor nie ogranicza się tylko i wyłącznie do przedstawienia sylwetki Francisco Franco i jego najbliższej rodziny. Dużo miejsca w książce zajmują opisy wydarzeń toczących się w tym czasie przede wszystkim w Hiszpanii, choć w swoich dygresjach Zubiński wybiega także poza granicę tego państwa. Uwagę (i to sporą) poświęca również biografiom osób, które w jakiś sposób wpłynęły na losy ojczyzny generała. Bardzo ciekawe są tu polskie „smaczki”, nie tylko stylistyczne wybiegi jak np. nawiązanie do personalnej polityki Lecha Wałęsy w sprawie instytucji ministrów zderzaków [s. 6], lecz bardziej rozbudowany wątek losów la Pasionari i jej odwiedzin w naszej ojczyźnie [74-75] czy odrębny rozdział Franko a sprawa polska[348-356]. Książka wręcz kipi nieznanymi Czytelnikowi ciekawostkami i barwnymi opisami epoki. Wielkim plusem tej pozycji jest również przedstawienie Francisco Franko jako człowieka z krwi i kości – z jego walorami i słabościami.
Pasja tematu, jaka przebija z każdej strony tej książki udziela się również czytelnikowi. Jednocześnie utrudnia mu nadążenie za głównym jej wątkiem czyli losami Francisco Franco. Częste dygresje zwłaszcza w odniesieniu do biografii kluczowych dla losów Hiszpanii tego okresu postaci, szczegółowe opisy wydarzeń mające za zadanie przybliżyć klimat epoki czy zwykłe ciekawostki, powodują zagubienie czytelnika. I tak dla przykładu na stornie 71 jesteśmy w Hiszpanii roku 1932-33. Kilka stron dalej [s. 74] znajdujemy się na trybunie honorowej w Warszawie, tuż obok Gomułki, by na stronie 81 cofnąć się do wieku XVIII. A wszystko to w rozdziale przedstawiającym okoliczności wybuch wojny domowej w Hiszpanii. Przyznam szczerze, że po takiej panoramie dziejów musiałem z powrotem wrócić do s. 71, aby zrozumieć sens dalszych akapitów. Nie był to jednak jedyny taki moment podczas lektury.

Na stronie 159 pojawia się zdanie: Koronując się 2 lutego 1938 roku, Franco zaadoptował herb imperialny Carlosa V i Filipe II. Na dole tej strony pojawia się zdanie: Tego dnia [1 października] Franco został ogłoszony szefem państwa (El Jefe del Estado),czyli głową państwa, ale ani regentem, ani prezydentem.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/general-franco-biografia-niepoprawna-politycznie-tadeusz-zubinski/

Niewiele osób wie, że słowa Nie przejdziecie! (No pasareis!) My wam na to nie pozwolimy! Wypowiedział deputowany do hiszpańskiego parlamentu (kortezów) Calvo Satelo w stronę frakcji komunistycznej jeszcze w roku 1936. Do historii zwrot ten przeszedł w nieco innej formie i skierowany był do innej grupy osób. Hasła jakie często można znaleźć na murach: No pasaran!...

„Czymże jest Hiszpania? Jest to tornado pyłów unoszące się nad gościńcem historii, po którym przegalopował wielki naród”.

To kolejna polityczna biografia bardzo kontrowersyjnego polityka i męża stanu, która ukazała się ostatnimi czasy w naszym kraju. Po znakomitej publikacji Pero Simića dotyczącej postaci jugosłowiańskiego komunistycznego przywódcy Josipa Broz Tito, zatytułowanej „Tito – zagadka stulecia” przyszedł czas na osobę hiszpańskiego dyktatora gen. Francisco Franco.

„Gen. Franco –biografia niepoprawna politycznie” pióra Tadeusza Zubińskiego to próba wyjaśnienia i zweryfikowania dwóch jakże skrajnych opinii dotyczących tej wciąż wzbudzającej emocje postaci i spojrzenie na nią zarówno przez pryzmat polityczno- wojskowy jak i również zupełnie prywatny. To próba znalezienia satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie kim tak naprawdę był człowiek, który prawie przez trzy dekady rządził hiszpańskim państwem, wywierający niebagatelny wpływ na polityczne i ekonomiczne życie ówczesnej Europy.

„Stał się postacią historyczna tyleż szara co pragmatyczną. W żadnej mierze i w żadnym czasie jego przywództwo nie było kwestionowane w obozie władzy. [..] Mówiono o nim że jest świadomy swoich ograniczeń i ta samowiedza stała się jego największa silą”.

Czy był jak chcą niektórzy: krwawym, bezlitosnym tyranem, który zbuntował się przeciw legalnie wybranej władzy, doprowadził kraj do bratobójczej wojny domowej w której śmierć poniosło tysiące ofiar. Potworem, który w myśl rygorystycznych nacjonalistycznych ustaw odbierał rodzicom (których jedyną przewiną były odmienne poglądy) ich dzieci, tłumił brutalnie autonomiczne aspiracje mniejszości narodowych ( Baskowie),wprowadził drakońskie prawa, masowy terror, szeroką inwigilacje i egzekucje politycznych oponentów. Czy jak chcą inni: gorącym patriotą i katolikiem, kochającym mężem i ojcem, człowiekiem który obronił swój kraj przed komunizmem, nie dał wciągnąć Hiszpanii (mimo rozmaitych prób ze strony hitlerowskich Niemiec) w szaleństwo drugiej wojny światowej(pomijając udział Błękitniej Armii „dziwnych faszystów”),uratował tysiące Żydów wydając im dokumenty nadające hiszpańskie obywatelstwo, przywrócił poszanowanie prawa oraz był twórcą hiszpańskiego „cudu gospodarczego”.

Na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedzi w prezentowanej tu książce, choć trzeba przyznać że autor podjął się iście karkołomnego zadania, gdyż zarówno po stronie przeciwników jak i zwolenników pojawiają się bardzo ważkie i uzasadnione argumenty. Jak widać, nawet po swojej śmierci 20 listopada 1975 trudno jest wystawić mu jednolitą i jednoznaczną opinię. Wydaje się jednak iż mimo historycznego przygotowania (a może właśnie dzięki tej rozległej wiedzy) Tadeusz Zubiński opisując owa postać darzy ją odrobiną sympatii a może i szacunku.

„Gen. Franco –biografia niepoprawna politycznie” jest naprawdę bardzo rzetelnie (miejscami nawet drobiazgowo) i merytorycznie opracowana, oparta o naprawdę różnorodny i rozbudowany materiał dowodowy. Dodatkowo znajdziemy tu sporo zdjęć, map, tabel i fotokopii dokumentów będących istotnym uzupełnieniem wiadomości zawartych w tekście.
Naprawdę, bardzo ciekawa pozycja dla wszystkich interesujących się historią najnowszą Europy której gen. Franco, jakby go nie oceniać , przez wiele dziesięcioleci był ważnym elementem.

„Czymże jest Hiszpania? Jest to tornado pyłów unoszące się nad gościńcem historii, po którym przegalopował wielki naród”.

To kolejna polityczna biografia bardzo kontrowersyjnego polityka i męża stanu, która ukazała się ostatnimi czasy w naszym kraju. Po znakomitej publikacji Pero Simića dotyczącej postaci jugosłowiańskiego komunistycznego przywódcy Josipa Broz Tito, ...

tabloid historyczny. Uproszczenia, przeinaczenia, chyba zmyślenia, pomyłki, a w tym wszystkim wiele ciekawych informacji - niestety nie wiadomo, które są prawdziwe. Raczej odradzam.

tabloid historyczny. Uproszczenia, przeinaczenia, chyba zmyślenia, pomyłki, a w tym wszystkim wiele ciekawych informacji - niestety nie wiadomo, które są prawdziwe. Raczej odradzam.