Nowa powieść Ameryki Łacińskiej, dziś w pełni swego dynamicznego rozwoju, jest zjawiskiem tak odrębnym i złożonym, że krytyk może kusić się tylko o jej analizę, a nie o syntezę. Próbę takiej analizy podjął Gordon Brotherson w książce, której tytuł nawiązuje do słynnego dzieła Garcia Marqueza "Sto lat samotności". Brytyjski literaturoznawca i tłumacz wielu utworów iberoamerykańskich na język angielski wskazuje na ambiwalentny charakter kultury latynoamerykańskie, w której ścierają się dwa elementy: europejski i indiański. powieści pisane w Ameryce Łacińskiej w XIX wieku naśladowały powieść europejską. Tłem akcji było w nich miasto, enklawa kultury europejskiej, wysepka "cywilizacji" w morzu "barbarzyństwa". Jeśli zapuszczano się w głąb lądu, to jedynie w poszukiwaniu egzotyki. Ale od trzydziestu mniej więcej lat, w twórczości Amerykanów piszących w języku hiszpańskim i portugalskim dokonuje się znamienne przesunięcie. Na skutek głębokich przemian społeczno-politycznych zachodzących na tym kontynencie literatura sięga do rodzinnych, ludowych źródeł jego kultury i zaczyna penetrować "interior". Świadomi swego indiańskiego dziedzictwa, pisarze manifestują poczucie latynoamerykańskiej wspólnoty kulturowej, a tym samym odkrywają i potwierdzają własną tożsamość. Brotherson ilustruje swoją tezę omawiając po kolei twórczość ośmiu pisarzy, wybranych, jak sam przyznaje, dość dowolnie. Są to: Asturias, Carpentier, Onetti, Rulfo, Cortazar, Jose Maria Arguedas, Vargas Llosa i Garcia Marquez. Każdemu z nich poświęcił autor osobny szkic, zaczynając zawsze od analizy tekstu, od obszernego cytatu z dzieła omawianego pisarza.
Informacje biograficzne zamieszczono w przypisach na końcu książki. Bibliografia uzupełniona została na użytek polskiego czytelnika tytułami i adresami bibliograficznymi polskich przekładów.