Książka, która ścina z nóg. Powinna być lekturą szkolną, a niestety jest prawie nieznana. Trafiłem na nią zupełnie przypadkowo i byłem zdumiony tak treścią jak i stylem utworu. Autor- Bronisław Krzyżanowski, z zawodu inżynier hydrotechnik, pasjonat poezji, opisał zwartym, konkretnym a przy tym lekkim językiem dzieje wileńskiego ruchu oporu w czasie II Wojny a w szczególności oddziału, którym dowodził. Nie chodzi tu wcale o partyzantów, ale o jednostkę zajmującą się wysadzaniem pociągów, której członkowie niczym nie wyróżniali się na pierwszy rzut oka spośród mieszkańców Wilna. Był w niej oczywiście autor, jego żona, młody prawnik ziemiańskiego pochodzenia wraz z siostrą, Żyd o ciemnoblond włosach, niewydarzony cudaczny inżynier, studentka i parę innych osób. To co jest najbardziej niesamowite to wspaniałe, żywe charakterystyki tych postaci. Wojna opisywana jest z perspektywy ich losów, bez fanfar, namiaru przymiotników- zwyczajnie, ale z niezwykłą siłą. Przemawiają same fakty, niezwykłe, straszne, wzruszające. Losy młodych ludzi, idealistów, którzy w normalnych warunkach prawdopodobnie nigdy by się nie zaprzyjaźnili- tu stali się braćmi, siostrami. Z początku książka wydaje się być ciekawa, ale nie nadzwyczajna. Potem nie można się od niej oderwać. Gorąco polecam.

Książka, która ścina z nóg. Powinna być lekturą szkolną, a niestety jest prawie nieznana. Trafiłem na nią zupełnie przypadkowo i byłem zdumiony tak treścią jak i stylem utworu. Autor- Bronisław Krzyżanowski, z zawodu inżynier hydrotechnik, pasjonat poezji, opisał zwartym, konkretnym a przy tym lekkim językiem dzieje wileńskiego ruchu oporu w czasie II Wojny a w...