"Dwa księżyce" to zbiór opowiadań, których akcja toczy się w ukochanym przez Marię Kuncewiczową Kazimierzu nad Wisłą. Miasteczko nie jest zresztą w żadnym z nich wspomniane z nazwy. Poza opowiadaniami, w tomiku znajduje się kilka szkiców o Kazimierzu, już z nazwą. Widzimy tu ciekawy rodzaj miłości: pisarka przylgnęła do królewskiego niegdyś miasta całym sercem, ale nie pomija jego wad, także tych wstydliwych: brudu, nieczystości wartko płynących rynsztokiem i tym podobnych.
Wspaniały, poetycki język opowiadań przeplata się z niezwykle trzeźwymi spostrzeżeniami natury społecznej: w szkicu „Burmistrzować czy malować” ukazuje nieprzystawalność dwóch światów. Jeden to świat malarzy, którzy upodobali sobie Kazimierz jako jeden wielki plener i z zachwytem oddają jego „egzotykę”, w tym właśnie ów brud i biedę. Drugi to świat burmistrza i szerzej – społeczników, którzy chcą te specyficzne „uroki” miasta raz na zawsze usunąć.
Kiedy w opowiadaniu „Dwa księżyce” czytałam o końcu bardzo upalnego dnia, natychmiast znalazłam się w miasteczku, widziałam, czułam i słyszałam: „Dzień letni, zanim uładził się na sen, musiał dobrze przestygnąć z potu, z harówki, z pośpiechów. Kobiety musiały poprać szmaty, pomyć naczynia, których zaniedbały dla pracy w polu albo dla jakichś innych pilnych posług; mężczyźni musieli najeść się, nastękać, nakurzyć papierosów, naurągać wszystkiemu. Dzieciaki chciały podokazywać w ciemności. Powoli jednak ucichły szurania garami i męskie wyzwiska, zapach gotowanych kartofli wsiąkł w gorzką, chłodną woń naci, matki zagoniły malców do łóżka, psy – na przednocną latankę – popędziły do wiosek.”

"Dwa księżyce" to zbiór opowiadań, których akcja toczy się w ukochanym przez Marię Kuncewiczową Kazimierzu nad Wisłą. Miasteczko nie jest zresztą w żadnym z nich wspomniane z nazwy. Poza opowiadaniami, w tomiku znajduje się kilka szkiców o Kazimierzu, już z nazwą. Widzimy tu ciekawy rodzaj miłości: pisarka przylgnęła do królewskiego niegdyś miasta całym sercem, ale nie...

Z felietonów dodanych na końcu książki wynika, że miasteczkiem przedstawionym w powieści jest Kazimierz nad Wisłą. Przyrodniczo urzeka, lecz odpycha socjologicznie. Ci ludzie, tacy zacofani, wredni dla siebie, mężczyźni, którzy piją i biją. A do tego letnicy. Wcale nie lepsi. Nudzą się, wygłupiają, przebierają, intrygują i romansują. Przeczytałam. Siadło na sercu. I tak sobie myślę, za czym tęsknią ci,którzy z łezką w oku wspominają czasy międzywojnia. Gdzie ci herosi, gdzie ta inteligencja, ta osławiona warstwa średnia, która dźwigała na swych barkach II Rzeczpospolitą.

Z felietonów dodanych na końcu książki wynika, że miasteczkiem przedstawionym w powieści jest Kazimierz nad Wisłą. Przyrodniczo urzeka, lecz odpycha socjologicznie. Ci ludzie, tacy zacofani, wredni dla siebie, mężczyźni, którzy piją i biją. A do tego letnicy. Wcale nie lepsi. Nudzą się, wygłupiają, przebierają, intrygują i romansują. Przeczytałam. Siadło na sercu. I tak...

To taka mała książeczka z opowiadaniami spisanymi trochę niedzisiejszym językiem, a tyle w niej pamięci. Tyle przeszłości, tyle opisów zdarzeń, sytuacji, namiętności dobrych i złych i międzykulturowych zawirowań.

O wspomnieniach chyba lepiej jest czytać, gdy są napisane niedzisiejszym językiem. Pachną wtedy kurzem starych kątów, patrzą oczami z czarno-białych fotografii, przytulają ciepłem dzieciństwa, dotykają niepowtarzalnością.

Znam Kazimierz inny niż ten, który Maria Kuncewiczowa utrwaliła w "Dwóch księżycach", znam go na pewno słabiej i chłodniej niż Ona, bo przecież raptem byłem tylko letnikiem i to tylko chwilowym, a jeszcze czasy były wtedy zupełnie inne.

Jednak trochę go znam i też trochę kocham. I dlatego błąkając się po jego uliczkach i wąwozach wciąż patrzyłem w niebo w poszukiwaniu drugiego księżyca, a za każdym renesansowym rogiem, czekałem na spotkanie z Rachelą, Pawłem, Malwiną, albo może ze swoją własną przeszłością...

To taka mała książeczka z opowiadaniami spisanymi trochę niedzisiejszym językiem, a tyle w niej pamięci. Tyle przeszłości, tyle opisów zdarzeń, sytuacji, namiętności dobrych i złych i międzykulturowych zawirowań.

O wspomnieniach chyba lepiej jest czytać, gdy są napisane niedzisiejszym językiem. Pachną wtedy kurzem starych kątów, patrzą oczami z czarno-białych fotografii,...

Polecam zwłaszcza miłośnikom Kazimierza Dolnego, choć język znacząco się zestarzał. Opowiadania wydane w roku 1960, a czyta się jak przedwojenną ramotę. Chwilę trwało, zanim się przyzwyczaiłam. Mimo wszystko warto, dla lokalnego kolorytu polsko-żydowskiego, przedwojennego Kazimierza, którego już nie ma.

Polecam zwłaszcza miłośnikom Kazimierza Dolnego, choć język znacząco się zestarzał. Opowiadania wydane w roku 1960, a czyta się jak przedwojenną ramotę. Chwilę trwało, zanim się przyzwyczaiłam. Mimo wszystko warto, dla lokalnego kolorytu polsko-żydowskiego, przedwojennego Kazimierza, którego już nie ma.

Przepiękne, prawdziwe, intrygujące opowieści! Świetny język i ta aura niesamowitości w pozornie zwykłych czynnościach. Dziwna Rachel, kochankowie z miasta, szukający wytchnienia na łonie natury, biedni i bogaci. szczęśliwi i nieszczęsliwi . Czy rzeczywiście istenieją dwa księżyce?

Przepiękne, prawdziwe, intrygujące opowieści! Świetny język i ta aura niesamowitości w pozornie zwykłych czynnościach. Dziwna Rachel, kochankowie z miasta, szukający wytchnienia na łonie natury, biedni i bogaci. szczęśliwi i nieszczęsliwi . Czy rzeczywiście istenieją dwa księżyce?

Duże zaskoczenie oszczędnością formy - wcześniej obejrzałam film w reż.A. Barańczaka, który mnie urzekł poetycką obfitością. Błyskotliwy styl autorki inspiruje do poznania innych utworów, a może i sentymentalnej podróży. Pojechałam odnaleźć 'tamten' Kazimierz nad Wisłą i cóż ... powtórzę za A.Słonimskim :
,, Już nie ma tych miasteczek gdzie szewc był poetą, zegarmistrz filozofem, fryzjer trubadurem ".

Duże zaskoczenie oszczędnością formy - wcześniej obejrzałam film w reż.A. Barańczaka, który mnie urzekł poetycką obfitością. Błyskotliwy styl autorki inspiruje do poznania innych utworów, a może i sentymentalnej podróży. Pojechałam odnaleźć 'tamten' Kazimierz nad Wisłą i cóż ... powtórzę za A.Słonimskim :
,, Już nie ma tych miasteczek gdzie szewc był poetą, zegarmistrz...

Kolejne rozdziały to znakomite miniatury obyczajowe portretujące mieszkańców Miasteczka i przyjezdnych. Chłopi, Żydzi i bohema żyjący obok siebie, a w światach obcych. Jedni dla drugich stanowią obiekt pełnej zdziwienia obserwacji. Linia podziału przebiega zresztą czasem inaczej: kobiety i mężczyźni, dorośli i dzieci, widzący i ślepcy. Kuncewiczowa pisze ostro, z fajnym oszczędnym poczuciem humoru.

Kolejne rozdziały to znakomite miniatury obyczajowe portretujące mieszkańców Miasteczka i przyjezdnych. Chłopi, Żydzi i bohema żyjący obok siebie, a w światach obcych. Jedni dla drugich stanowią obiekt pełnej zdziwienia obserwacji. Linia podziału przebiega zresztą czasem inaczej: kobiety i mężczyźni, dorośli i dzieci, widzący i ślepcy. Kuncewiczowa pisze ostro, z fajnym...

Język sie w tej powieści/zbiorze opowiadań zestarzał, niestety. Nadal wnikliwa psychologia postaci, duży dar obserwacyjny autorki, ale wszystko podane w sposób już dość męczący - musiałam wracać, bo scena za została nakreślona ledwie kilkoma kreskami, co w konsekwencji trudno było domknąć wyobraźnią. I jeszcze te słowa, które wyszły z obiegu... Autorka chciała bardzo skondensować tekst, upoetyzować i to czasem jest nieznośne. Co ciekawe, opowiadania dotyczące jej klasy społecznej jakoś są łatwiejsze w odbiorze... Powrót po latach do tej ksiażki zaoowocował zdziwieniem, ze wtedy nie odbierałam języka tej powieści jako tak staroświeckiego;) Na tamte czasy musiała to być powieść wybitna. Teraz jest wybitna, ale już staroświecka, niestety.

Język sie w tej powieści/zbiorze opowiadań zestarzał, niestety. Nadal wnikliwa psychologia postaci, duży dar obserwacyjny autorki, ale wszystko podane w sposób już dość męczący - musiałam wracać, bo scena za została nakreślona ledwie kilkoma kreskami, co w konsekwencji trudno było domknąć wyobraźnią. I jeszcze te słowa, które wyszły z obiegu... Autorka chciała bardzo...

Magiczna książka. Polskie miasteczko nad Wisłą, pełne małych i dużych nieszczęść, ukrytych ludzkich pragnień, zyskuje szczególne znaczenie - staje się obrazem "całego świata". Oto "miejscowi" i "letnicy", ludzie z różnych grup społecznych: zubożała inteligencja, artyści, mieszczanie o różnym stopniu zamożności, biedota szanująca każdy grosz i każdą pracę, i nędza ostateczna. Każdy z nich, niezależnie od tego, czy jest artystą czy kupcem, szuka sensu istnienia. Które opowiadanie lubię najbardziej? Wszystkie! I to o pani Walentynie, krawcowej, zubożałej arystokratce (zawsze mnie wzrusza). I opowieść o Malwinie, przywiązanej do ziemi, do swojego ogrodu. Lubię też efemeryczną panią Florę, która unosi się nad ziemią, i Żyda Mistyka, szukającego szczęścia u ministrowej. Erotomana mecenasa, który chce zachować młodość i żebraczkę Agatę ("oj chcemy dobrodzieju, chcemy" :)). A chyba najpiękniejszym opowiadaniem o miłości w polskiej prozie jest "Majowe stadło". Polecam też film Andrzeja Barańskiego.

Magiczna książka. Polskie miasteczko nad Wisłą, pełne małych i dużych nieszczęść, ukrytych ludzkich pragnień, zyskuje szczególne znaczenie - staje się obrazem "całego świata". Oto "miejscowi" i "letnicy", ludzie z różnych grup społecznych: zubożała inteligencja, artyści, mieszczanie o różnym stopniu zamożności, biedota szanująca każdy grosz i każdą pracę, i nędza...

Dla mnie jedna z najważniejszych książek w moim życiu.

Dla mnie jedna z najważniejszych książek w moim życiu.