Wywiad z tak wybitną postacią zawsze warto przeczytać. Nawet drugi tom :)

Wywiad z tak wybitną postacią zawsze warto przeczytać. Nawet drugi tom :)

Polecam wszystkim, szczególnie w dzisiejszych, trudnych czasach. Kopalnia myśli, które dają nadzieję i wiarę w człowieka. Sam Profesor był osobą nieco ekscentryczną, ale ciekawą i niezwykle dynamiczną. Dzięki temu zdobywał wszędzie kontakty, znajomości i uznanie. Chwilami zastanawiam się, że może dobrze, że nie widzi tego, co się obecnie wyprawia. I nie mam tu na myśli niestety tylko putinizmu...

Polecam wszystkim, szczególnie w dzisiejszych, trudnych czasach. Kopalnia myśli, które dają nadzieję i wiarę w człowieka. Sam Profesor był osobą nieco ekscentryczną, ale ciekawą i niezwykle dynamiczną. Dzięki temu zdobywał wszędzie kontakty, znajomości i uznanie. Chwilami zastanawiam się, że może dobrze, że nie widzi tego, co się obecnie wyprawia. I nie mam tu na myśli...

Arcydzieło. Nie mogłam się oderwać. obowiązkowa lektura

Arcydzieło. Nie mogłam się oderwać. obowiązkowa lektura

Książka absolutnie wciągająca. Osobowość bohatera jest tak nietuzinkowa, że naprawdę ciężko jest zrobić sobie przerwę w czytaniu tej pozycji. Dla mnie lektura obowiązkowa dla każdego. Pozostawia ślad nie tylko w głowie, ale przede wszystkim w sercu czytelnika. Ona nas uczy jak silnym i inteligentnym człowiekiem był Pan Władysław i jakie wartości chciał przekazać innym. Polecam z całego serca.

Książka absolutnie wciągająca. Osobowość bohatera jest tak nietuzinkowa, że naprawdę ciężko jest zrobić sobie przerwę w czytaniu tej pozycji. Dla mnie lektura obowiązkowa dla każdego. Pozostawia ślad nie tylko w głowie, ale przede wszystkim w sercu czytelnika. Ona nas uczy jak silnym i inteligentnym człowiekiem był Pan Władysław i jakie wartości chciał przekazać innym....

Wzruszająca historia człowieka któremu przez całe życie przyświecało motto, że "warto być przyzwoitym".

Wzruszająca historia człowieka któremu przez całe życie przyświecało motto, że "warto być przyzwoitym".

Od dzieciństwa w różnych ankietach miałam problem z odpowiedzią na pytanie: Kto jest dla ciebie autorytetem? Za czyją radą pójdziesz bez zastanowienia? Czyjemu osądowi ufasz, gdy brak ci wiedzy, doświadczenia, mądrości? Z wiekiem poznałam profesora Bartoszewskiego. Przeczytałam tę książkę, żeby czegoś się o nim dowiedzieć, zwłaszcza biorąc pod uwagę dziwne kontrowersje, które wywoływała jego postać.

Bartoszewski był aktywnym uczestnikiem najciekawszego (w złym sensie) wieku historii Polski. Obdarzony do końca życia nieprawdopodobną pamięcią, pytany przez świetnie przygotowanego rozmówcę, podaje daty, nazwy, skróty, pseudonimy i nazwiska w ilościach, które wywoływały u mnie na przemian rozdrażnienie i rumieniec wstydu, że nie wiem i nie pamiętam, choć było w szkole na historii. Wrażenie zrobiły na mnie informacje, że dziś w Jerozolimie w bocznych uliczkach widać starą Warszawę oraz że w 1939 wszyscy w Polsce wierzyli w nasze zwycięstwo, bo mieliśmy moralną przewagę.

Ale dla mnie nie wspomnienia były najważniejsze, choć opowiedziano je barwnie i wartko. Urzekło mnie w nich podejście do życia. Bartoszewski sam siebie stawiał w roli świadka i kronikarza prawie stu lat historii, które przeorały świat. Zadał sobie na przykład trud odnalezienia ludzi, których znał przed i w trakcie wojny, wspomnienia choćby jednym zdaniem ludzi, którzy byli dla Polski ważni. Nikt dla Bartoszewskiego nie był tłumem ani statystyką, nad każdym się pochylał, nikogo nie potępiał, każdemu składał hołd choćby z chwili poświęconego czasu na znalezienie grobu.

Dla niektórych pobyt Bartoszewskiego w Auschwitz, zakończony zwolnieniem do domu, może się wydać mniej doniosły niż życiorysy poległych w walkach. Ale ten drobniutki chłopak, mól książkowy w wielkich okularach, wyznaczył sobie cele nie mniej ważne niż żołnierze, równie bohaterskie, wymagające odwagi, siły moralnej, uczciwości. Zachwyciła mnie opowieść o konspiracji - ludziach superinteligentnych, odważnych, błyskawicznie reagujących, pełnych poświęcenia i oddania sprawie polskiej. W warunkach bojowych osoba zaufana warta była więcej niż życie. Ci ludzie, choć nie strzelali z okopów, ratowali z getta, przenosili grypsy rodzinom więźniów, informowali dowódców o sytuacji, ludność o przebiegu wojny, podnosili na duchu, budzili sumienia, prowadzili nauczanie, samopomoc, biuro informacji, całe państwo podziemne... a za wszystko groziła śmierć tak samo jak tym w okopach.

Spośród potworności, które malował z dokładnością księgowego, na pierwszy plan wysuwał ludzką przyzwoitość. Coś tak zwykłego, w czasach Bartoszewskiego często wymagało heroizmu i ofiary. Być może z powodu tego, że na początku dorosłego życia, maturzysta i miłośnik książek, prawie zginął w Oświęcimiu, w trudnych czasach nigdy nie wybierał marazmu, walczył zawsze, dla zasady, choćby tylko drobnymi złośliwościami wobec cenzorów, „z wdziękiem młodego nosorożca”, jak mówili o nim współtowarzysze niedoli w którymś z kolejnych więzień.

Był inteligentem w sensie tych, jakich już nie ma, całe życie kierował się wartościami katolickimi. Odmówił przyjęcia stanowiska prezydenta RP na uchodźstwie, bo nie chciał żyć na garnuszku państwa. Zapędzony do jakiejś roboty przez Niemców, którym wyglądał na Żyda, nie pomyślał nawet, by tłumaczyć, że nim nie jest. Gdy inni przechodzili depresję i traumę poobozową, on zachował zachwyt dla autorów ulubionych książek. W świecie słusznego podziwu dla ofiar, dobrze czasem oddać hołd komuś, kto ma siłę podnieść się po klęsce, zapomnieć urazę i wyciągnąć rękę, by budować lepszą przyszłość.

Od dzieciństwa w różnych ankietach miałam problem z odpowiedzią na pytanie: Kto jest dla ciebie autorytetem? Za czyją radą pójdziesz bez zastanowienia? Czyjemu osądowi ufasz, gdy brak ci wiedzy, doświadczenia, mądrości? Z wiekiem poznałam profesora Bartoszewskiego. Przeczytałam tę książkę, żeby czegoś się o nim dowiedzieć, zwłaszcza biorąc pod uwagę dziwne kontrowersje,...

Bardzo wartościowa książka. Spotykamy się z losami wielu osób, a opowieści profesora Bartoszewskiego są niezwykłe. Zapewne nigdy nie pojmę tego, jak człowiek, który przeszedł w życiu tyle złego, mógł być na starość tak pozytywny. Należy czerpać z mądrości profesora.

Dzięki tej książce czytelnik docenia świat,który go otacza, cieszy się z tego, co ma. Bo mądrość Bartoszewskiego jest mądrością, która porywa. Cieszmy się z takiego autorytetu.

Jeśli ktoś szuka książki, która odpowie na wiele pytań odnośnie codzienności w różnych sytuacjach politycznych w Polsce, jeżeli ktoś szuka rzeczowego opisu tego, jak ciężko było i dlaczego należało walczyć za Polskę, a w końcu jeśli ktoś szuka dobrej, wartościowej książki - zapraszam do lektury. Jeśli jednak jesteś laikiem, a Twoja przygoda z książkami ogranicza się do kilku powieści przygodowych - lepiej zostaw tę książkę. Znudzisz się, bo nie będziesz umiał znaleźć jej sedna.

Bardzo wartościowa książka. Spotykamy się z losami wielu osób, a opowieści profesora Bartoszewskiego są niezwykłe. Zapewne nigdy nie pojmę tego, jak człowiek, który przeszedł w życiu tyle złego, mógł być na starość tak pozytywny. Należy czerpać z mądrości profesora.

Dzięki tej książce czytelnik docenia świat,który go otacza, cieszy się z tego, co ma. Bo mądrość...

Książka pozwala bliżej poznać nie tylko historię Polski ale także Władysława Bartoszewskiego. Człowieka o wielkiej kulturze osobistej i zdecydowanych poglądach.

Książka pozwala bliżej poznać nie tylko historię Polski ale także Władysława Bartoszewskiego. Człowieka o wielkiej kulturze osobistej i zdecydowanych poglądach.

Cóż, jak miał gadane (jak sam o sobie mówił) to miał też pisane... Mam wrażenie, że gdyby profesor Bartoszewski napisał książkę telefoniczną, to byłaby to fascynująca lektura...

Tutaj, w formie wywiadu - rzeki też wymienia całe listy nazwisk: trochę znanych, trochę mniej znanych; wszystko w kontekście losów, życiorysów i postaw ludzkich. To zadziwiające, jak pan profesor stronił od wszelkich uogólnień: każda sytuacja to dla niego splot indywidualnych okoliczności. A mimo to najdalszy był przecież od relatywizmu moralnego.

Dla mnie dużym odkryciem, choć właściwie powinno to być oczywiste, jest plastyczne ukazanie tego, że opozycja - czy to pod okupacją hitlerowską, czy w PRL-u - nigdy nie była tworem jednorodnym. Nigdy nie było to zwarcie monolitu z monolitem a właśnie splątanie indywidualnych losów konkretnych ludzi, często o skrajnie odmiennych poglądach politycznych, o temperamentach i charakterach nie wspominając.

Polecam tę lekturę każdemu myślącemu człowiekowi. Bardzo poszerza horyzonty myślenia i uczy pokory.

Cóż, jak miał gadane (jak sam o sobie mówił) to miał też pisane... Mam wrażenie, że gdyby profesor Bartoszewski napisał książkę telefoniczną, to byłaby to fascynująca lektura...

Tutaj, w formie wywiadu - rzeki też wymienia całe listy nazwisk: trochę znanych, trochę mniej znanych; wszystko w kontekście losów, życiorysów i postaw ludzkich. To zadziwiające, jak pan profesor...

Trudno cokolwiek napisać. Oceną tej książki jest ocena życia Władysława Bartoszewskiego. Nie można inaczej podejść. Wydaje mi się, że im mniej słów tym lepiej. Można wchodzić w polemiki z ludźmi, którzy uważają Bartoszewskiego za jakiegoś wroga, udowadniać coś na siłę, ale po co? Nie chce mi się. Trudno cokolwiek napisać. Fakty są faktami, tylko trzeba się zainteresować, aby je poznać.

Trudno cokolwiek napisać. Oceną tej książki jest ocena życia Władysława Bartoszewskiego. Nie można inaczej podejść. Wydaje mi się, że im mniej słów tym lepiej. Można wchodzić w polemiki z ludźmi, którzy uważają Bartoszewskiego za jakiegoś wroga, udowadniać coś na siłę, ale po co? Nie chce mi się. Trudno cokolwiek napisać. Fakty są faktami, tylko trzeba się zainteresować,...