Ciekawa pod względem kompozycyjnym i literackim powieść. Narratorem i głównym bohaterem jest Józef Stalin.

Autor przedstawia świat intryg, kłamstw, obsesji, urojeń z punktu widzenia sprawcy cierpienia i śmierci milionów ludzi. Fikcja literacka miesza się z faktami dotyczącymi biografii Stalina i Rosji pierwszej połowy XX wieku. Razem stanowi to psychologiczny obraz opętania chęcią sprawowania władzy, podporządkowania sobie innych, budowania sympatii i antypatii na podstawie mało znaczących, czasem wręcz niezauważalnych dla innych spojrzeń lub słów.

Osią książki jest konflikt między Stalinem i Trockim, który rozszerza temat książki o wątki dotyczące zdobycia władzy przez bolszewików, konfliktów między nimi i wreszcie eliminowania wszystkich, którzy stali na drodze do Kremla Stalinowi.

Książka Lauriego jest próbą wniknięcia w psychikę zbrodniarza i pokazania świata z jego perspektywy. Studium zła bez zbędnego psychologizowania i upraszczania napisane w przystępny i czytelny sposób. NIe tylko dla znawców historii.
więcej IG @mariuszowelektury

Ciekawa pod względem kompozycyjnym i literackim powieść. Narratorem i głównym bohaterem jest Józef Stalin.

Autor przedstawia świat intryg, kłamstw, obsesji, urojeń z punktu widzenia sprawcy cierpienia i śmierci milionów ludzi. Fikcja literacka miesza się z faktami dotyczącymi biografii Stalina i Rosji pierwszej połowy XX wieku. Razem stanowi to psychologiczny obraz...

Ksiażka na pewno jest intrygująca. Autor zasługuję na pochwały, zwlaszcza za pomysł na fabułę i narracje. Sporo faktów historycznych zostało uwzględnionych, podobnie jak niektóre popularne hipotezy dotyczące Stalina. Fikcja i dialogi też się obronią. Jednak momentami brakowało w moim odczuciu spójności tekstu przez co lektura stawała się bardziej chaotyczna. Mimo wszystko polecam zainteresowanym tę książkę.

Ksiażka na pewno jest intrygująca. Autor zasługuję na pochwały, zwlaszcza za pomysł na fabułę i narracje. Sporo faktów historycznych zostało uwzględnionych, podobnie jak niektóre popularne hipotezy dotyczące Stalina. Fikcja i dialogi też się obronią. Jednak momentami brakowało w moim odczuciu spójności tekstu przez co lektura stawała się bardziej chaotyczna. Mimo wszystko...

Richard Lourie wchodzi narracyjnie w skórę potwora i wprowadza nas w świat intryg, rewolucyjnej rywalizacji o władzę, w świat bezlitosnej walki psychopatów, dla których liczy się tylko polityka, a wszystko poza tym jest jedynie środkiem do celu. Jest to w istocie opowieść o samotności zbrodniarzy i ich ambicji. Oni nie chcieli zbawiać świata, oni pragnęli ten świat podporządkować swoim ambicjom - ta prawda emanuje z każdej strony powieści, która jest krwawa, przesycona zbrodnią. Momentami robi się sensacyjnie, takie sensacje XX-go wieku się robią i to odrobinę psuje silną wymowę "Autobiografii Stalina".

Richard Lourie wchodzi narracyjnie w skórę potwora i wprowadza nas w świat intryg, rewolucyjnej rywalizacji o władzę, w świat bezlitosnej walki psychopatów, dla których liczy się tylko polityka, a wszystko poza tym jest jedynie środkiem do celu. Jest to w istocie opowieść o samotności zbrodniarzy i ich ambicji. Oni nie chcieli zbawiać świata, oni pragnęli ten świat...

Czemu tak długo czekałem z lekturę tej książki? Może teraz ją jeszcze lepiej zrozumiałem, jeszcze głębiej mogłem wniknąć w psychikę głównego bohatera, zrozumieć hydrodynamikę władzy, obsesję. Niektórzy nie lubią powieści historycznych bo fikcja miesza się z faktami. W książkach naukowych przecież również tak bywa bo źródła z których korzystają autorzy wcale prawdy nie muszą przekazywać. Powieść historyczna daje otoczkę, dobrze poprowadzona narracja tka tło przez które historia staje się bliska, a przez to bardziej ludzka (nie koniecznie humanitarna).
Autobiografia Stalina jest dla mnie takim właśnie przykładem. Dialogi oczywiście są zmyślone choć autor chciał być pewnie jak najbliżej prawdy. Największym majstersztykiem jest próba oddania psychiki Stalina – dzięki tej książce jeszcze mocniej mogłem w „niego wniknąć”, zrozumieć jaką „wartością” były młode lata rewolucyjne (poznał jak funkcjonuje grupa),zsyłka na Syberie (oswoił nudę),lata rewolucji (ile władzy daje bycie szarą plamą).
Polecam lekturę, naprawdę warto.

Czemu tak długo czekałem z lekturę tej książki? Może teraz ją jeszcze lepiej zrozumiałem, jeszcze głębiej mogłem wniknąć w psychikę głównego bohatera, zrozumieć hydrodynamikę władzy, obsesję. Niektórzy nie lubią powieści historycznych bo fikcja miesza się z faktami. W książkach naukowych przecież również tak bywa bo źródła z których korzystają autorzy wcale prawdy nie muszą...

Biografia, którą czyta się zupełnie inaczej niż inne. Biografia, w której pozwolono sobie przedstawić antybohatera również jako człowieka. Pokazanie Stalina jako osoby, która także miała swoje uczucia, poczucie humoru, pasje i młodość, nie zmusza nas od razu do darzenia go sympatią, a raczej przypomina, że żaden człowiek nie rodzi się złym, ale to on decyduje o tym, w jaki sposób chce zaistnieć w świecie. Niestety, decyzje Stalina były takie a nie inne, jednak nie były one całym jego życiem, którego ku przestrodze Lourie obraz rozszerza.

Biografia, którą czyta się zupełnie inaczej niż inne. Biografia, w której pozwolono sobie przedstawić antybohatera również jako człowieka. Pokazanie Stalina jako osoby, która także miała swoje uczucia, poczucie humoru, pasje i młodość, nie zmusza nas od razu do darzenia go sympatią, a raczej przypomina, że żaden człowiek nie rodzi się złym, ale to on decyduje o tym, w jaki...

Chyba największą zagadką historyków jest wyjaśnienie motywów zbrodniarza, jego myśli i uczuć. Gdyby nagle odkryto w archiwach Kremla prawdziwą autobiografię Stalina, byłaby to sensacja stulecia. Niestety mamy chyba bardzo mało źródeł, które mówią o duszy Stalina. Z tego co mamy wynika, że kochał żonę, uwielbiał dzieci i dobrą popijawę ze śpiewem.

Zamysł Louriego jest oczywisty, aż się prosi o taką zmyśloną autobiografię, albo pamiętnik. Jednak wykonanie jest, moim zdaniem, raczej słabe.

Po pierwsze Stalin co i raz tłumaczy konteksty sytuacji, które dla niego samego powinny być oczywiste. Czasami nawet objaśnia sobie samemu nazwy geograficzne albo oczywiste fakty z historii Rosji. Wygląda to, jakby Lourie czuł się zobowiązany dać te wyjaśnienia na użytek zachodniego czytelnika.

Po drugie, Stalin według Louriego zabił Lenina i całą resztę życia spędza na zacieraniu śladów tej zbrodni. Stąd kolejne egzekucje Jeżowa, Jagody itd., no i oczywiście Trockiego. Może i tak było, ale nie wyjaśnia to milionów rozstrzelanych.

Po trzecie, Lourie właściwie w ogóle nie podejmuje najważniejszej zagadki Stalina – czy Stalin wierzył czy nie w absurdalne zarzuty stawiane milionom w śledztwach i procesach Wielkiego Terroru? W kilku miejscach jest sugestia, że wierzył, ale nieprzekonywująca.

Po czwarte, Lourie daje jeszcze inne wrzutki, np, że Stalin miał sobowtórów, albo, że osobiście brał udział w krwawych przesłuchaniach. O ile wiem, nie ma na to dowodów.

Ogólnie rzecz biorąc, książka ani odkrywcza historycznie, ani artystycznie. Może trafiłaby lepiej do czytelnika zachodniego, ale u nas raczej rozczarowuje.

Chyba największą zagadką historyków jest wyjaśnienie motywów zbrodniarza, jego myśli i uczuć. Gdyby nagle odkryto w archiwach Kremla prawdziwą autobiografię Stalina, byłaby to sensacja stulecia. Niestety mamy chyba bardzo mało źródeł, które mówią o duszy Stalina. Z tego co mamy wynika, że kochał żonę, uwielbiał dzieci i dobrą popijawę ze śpiewem.

Zamysł Louriego jest...

Zacznijmy od faktów: 1. Stalin nigdy autobiografii nie pisał, 2. Koszmary po przeczytaniu tej książki, nawiedzały tylko Miłosza, który jako wykładowca i przyjaciel autora chciał w ten sposób napędzić mu czytelników. (potwierdzają to recenzje na LC)

Jestem przeciwnikiem „powieści historycznych”, w których nie wiadomo co jest faktem, a co fantazją, bo po latach efekt jest jak z kradzieżą tzn czytelnik pamięta, lecz nie wie co -prawdę czy fikcję. (Z kradzieżą, po odpowiednim czasie, nie wiadomo czy byłeś okradziony czy sam byłeś złodziejem, jedynie pewne, że Twoje nazwisko kojarzy się z kradzieżą).

Przekonywanie, że Stalin był zbrodniarzem jest co najmniej żenujące, a ilość w y b i t n y c h dzieł na jego temat i jego zbrodni przekracza możliwości percepcji przeciętnego czytelnika. Tak ad hoc przypominam autorów takich jak: Simon Montefiore, Dmitrij Wołkogonow (1928-95, trylogia: Lenin, Stalin, Trocki) czy odkrywczyni rewelacji w okresie mojej młodości, córka Stalina, Swietłana Alliłujewa (1926-2011).

Przedstawię Państwu dwie opinie przeciwstawne, a mimo to obie słuszne. Pierwsza - Piotra Kofty (ur.1973, syn Jonasza). Całość na:
http://kultura.gazetaprawna.pl/artykuly/705998,richard-lourie-autobiografia-stalina-recenzja.html

„...Oczywiście to apokryf – ale jakże celny. Nie jest to również rzecz dla każdego: wizyta w umyśle cynicznego psychopaty, wielokrotnego mordercy ogarniętego manią wielkości, człowieka, który rzucił wyzwanie ludzkości i Bogu, może być dla wrażliwszych czytelników nieco kłopotliwa.Z drugiej strony Lourie nie bawi się w epatowanie okropieństwami, on po prostu pisze literaturę – zwięzłą, zgrabnie puentowaną, miejscami nihilistycznie zabawną..."

Druga to z LC, godło „Meszuge” (przytaczam fragment):

„....Według autora „Autobiografii” Stalin był egocentrycznym megalomanem, który mówi często o sobie w trzeciej osobie i który właściwie opętany jest jedną tylko ideą – zniszczeniem, aż do fizycznego unicestwienia, Lwa Trockiego.
Autentyczne wydarzenia historyczne, kolejne Międzynarodówki, rewolucje w Rosji, wojna z Niemcami… wszystko to Stalin widzi jedynie w powiązaniu z Trockim i w związku z nim.
No cóż… ja Stalina nie znałem… może i był taki… Tylko jakoś jest to wszystko bardzo mało przekonujące…"

Uważam, że w zabawę "z apokryfem" może bawić się t y l k o doświadczony czytelnik, z zasobem wiedzy pozwalającym na odróżnienie fikcji od faktów. Ponadto, wydaje mnie się, że szczegółowa wiedza np na temat zamordowania Trockiego i faktycznych powiązań Mercadera jest tak fascynująca, że wysiłek autora w stworzeniu nowych okoliczności jest zbędny.

Reasumując: książka jest napisana bardzo ciekawie i czyta się ją dobrze, lecz zarzut dezinformacji
młodych, niedoświadczonych czytelników jest tak zasadny, że odradzam im lekturę tego "apokryfu" i dlatego stawiam gwiazdek tylko 6 (również jako średnia z mojej – 6/10, Kofty – 5/6 i "Meszuge" 3/10)

PS Ciekawostki: w swoich notatkach znajduję, że Saul Bellow był umówiony z Trockim, za pośrednictwem byłego ochroniarza Trockiego - Glotzera na spotkanie w dniu 21.08.1940 r., w Meksyku. Pamiętamy, że Trocki (Bronstein) zabity został dzień wcześniej przez Mornarda (Mercadera) toporkiem do rąbania lodu. A nasz Jan Kott kolegował się w Paryżu z nim tj Jacques Mornard

Zacznijmy od faktów: 1. Stalin nigdy autobiografii nie pisał, 2. Koszmary po przeczytaniu tej książki, nawiedzały tylko Miłosza, który jako wykładowca i przyjaciel autora chciał w ten sposób napędzić mu czytelników. (potwierdzają to recenzje na LC)

Jestem przeciwnikiem „powieści historycznych”, w których nie wiadomo co jest faktem, ...

Ta książka utwierdza mnie w przekonaniu, że ciężkie dzieciństwo, przemoc w domu, wychowała Józefa Stalina na mordercę.

Myślę, że gdyby nie te nieszczęścia, które go spotkały, mógłby być normalnym człowiekiem. Największe zaskoczenie, że nikomu nieznany "mały" Gruzin wyrósł na najpotężniejszego tyrana wszech czasów. Wiadomo, że każda epoka miała swojego antybohatera - Kaligula, Iwan Groźny, ale Stalin jest najbardziej znany, i nie dziwne, gdyż jego "zbrodnie" pozostawiły piętno w świecie, które do dziś łatwo dostrzec, i potępić.

,,(...) bicie Stalina przez ojca wygnało z jego serca miłość do Boga i ludzi... Niezasłużone, straszliwe regularne bicie sprawiło, że chłopiec stał się tak ponury i nie czuły, jak jego ojciec".

Stalin to idealny przykład, co się dzieje z człowiekiem, który wychowuje się w domu pełnym przemocy. Nie jest obce wszystkim, że jego ojciec był też pijakiem. Oczywiście nic nie usprawiedliwi zbrodni dyktatora, ale dzięki tej lekturze, można chociaż zrozumieć co go do tego popchnęło.

,,Wiedz, że kto padł na ziemię jak popiół
i dźwigał ucisku jarzmo,
wzniesie się ponad szczyty gór,
na skrzydłach nadziei jasnej".

Trzeba przyznać, że jako poeta się sprawdzał(niektóre teksty są piękne) i spełnił to, co sobie zamarzył. Wielokrotnie ,,gryzł ziemię", bo rzucano nim o ścianę, a jednak powstał, i zaszedł daleko (na nasze nieszczęście). Też jest powszechnie znane, iż nawet Hitler dorastał w domu pełnym przemocy, lub był wychowywany twardą ręką. W takich domach łatwo nabawić się choroby psychicznej... bo moim zdaniem, żaden dyktator nie był zdrowy na umyśle.

Historia Stalina to przykład, że człowiek, którego pochłonęła żądza władzy, nie zawaha się przed niczym, jest gotów zabić, żeby tylko osiągnąć cel. To jest już wpisane w życie każdego mordercy.

Wielu nowych rzeczy nie poznałem. No może kolejną historię pseudonimu: "STALIN". Autor więcej skupia uwagi na drodze Koby do władzy, i na pozbyciu się największego wroga - Trockiego.

Ta książka utwierdza mnie w przekonaniu, że ciężkie dzieciństwo, przemoc w domu, wychowała Józefa Stalina na mordercę.

Myślę, że gdyby nie te nieszczęścia, które go spotkały, mógłby być normalnym człowiekiem. Największe zaskoczenie, że nikomu nieznany "mały" Gruzin wyrósł na najpotężniejszego tyrana wszech czasów. Wiadomo, że każda epoka miała swojego antybohatera -...

Autor wczuwa się w rolę Stalina i miesza fakty z fikcją co tworzy naprawdę oryginalną powieść.

Autor wczuwa się w rolę Stalina i miesza fakty z fikcją co tworzy naprawdę oryginalną powieść.

Jedna wielka bajucha nawet nie próbująca udawać prawdziwej, hipotetycznej autobiografii Stalina. Przecież ten bydlak nawet przed samym sobą nie użył słowa "terror", "mordy"!
Ale przyjemnie się czytało.

Jedna wielka bajucha nawet nie próbująca udawać prawdziwej, hipotetycznej autobiografii Stalina. Przecież ten bydlak nawet przed samym sobą nie użył słowa "terror", "mordy"!
Ale przyjemnie się czytało.