Książkę czyta się w miarę szybko, ale pełno w niej błędów.

Książkę czyta się w miarę szybko, ale pełno w niej błędów.

Rozczarowała mnie ta książka.Nie polecam.

Rozczarowała mnie ta książka.Nie polecam.

Miało być ciekawie, miało być interesująco. Miało, ale nie było.
Książka nudna, napisana chaotycznie. Ciężko dowiedzieć się z niej czegokolwiek nowego. Poza tym masa nieścisłości i przekręcone fakty.
Nie polecam.

Miało być ciekawie, miało być interesująco. Miało, ale nie było.
Książka nudna, napisana chaotycznie. Ciężko dowiedzieć się z niej czegokolwiek nowego. Poza tym masa nieścisłości i przekręcone fakty.
Nie polecam.

Autor wydawał się wabikiem, ale niestety pan Marek mnie zawiódł. Liczba błędów jest porażająca, gdybym nie znałabym się na muzyce uwierzyłabym, że Freddie Mercury umarł w 2001 roku, a Elvis pożył 5 lat dłużej - to tylko w samym wstępie. Na kolejnych stronach kryły się kolejne błędy wyłapałam w rozdziałach o Cashu, Freddiem czy Jacksonie. Ile było , które nie wyłapałam?! Poziom rozdziałów bardzo nierówny. Czasem spor suchych faktów, wyliczanki, cytowanie Super expresu czy Faktu (o Villas),rankingi czasem chyba na zasadzie zapychacza. Idea książki kusząca opisać śmierć znanych, przybliżyć, ale większości jest to jakaś subtelna gonitwa za skandalem. Zero czasem jakiejś analizy co doprowadziło artystę do upadku i skupienie się z reguły na pijakach, narkomanach, a przecież można wybrać osoby które zginęły tragicznie - Richie Valens czy Zaucha. Można pozostać na polskim podwórku. Jedyny plus książki, że jest sprawnie napisana i szybko się czytało, ale merytorycznie dość mizernie w dobie internetu to prostota sprawdzenie faktów. Gdzie korekta merytoryczna i to wydawnictwo Świat Książki.

Autor wydawał się wabikiem, ale niestety pan Marek mnie zawiódł. Liczba błędów jest porażająca, gdybym nie znałabym się na muzyce uwierzyłabym, że Freddie Mercury umarł w 2001 roku, a Elvis pożył 5 lat dłużej - to tylko w samym wstępie. Na kolejnych stronach kryły się kolejne błędy wyłapałam w rozdziałach o Cashu, Freddiem czy Jacksonie. Ile było , które nie wyłapałam?!...

Bardzo zła książka.
Jakby posklejana z Wikipedii. Język chaotyczny, rwany, niespójny, co uprawdopodabnia, że książka to CTR+V.
Tematyka aż się prosi żeby zrobić fantastyczną, trzymającą czytelnika z pysk książkę, a tymczasem powstał gniot. Nudny, niestrawny i irytujący. Przede wszystkim nudny, bo nie sposób z niej dowiedzieć się niczego, czego by nie wiedział ktokolwiek interesujący się muzyką. Irytują i nużą jakieś dziwne, kompletnie nieistotne wyliczanki; sprzeczne informacje; całe fragmenty tekstu, które pasują jak pięść do nosa do reszty; strony, które składają się niemal wyłącznie z cytatów.

No i nagle pojawia się Marian Hemar, którego można by było nazwać poetą czy pisarzem, ale nie artystą-muzykiem!

Dlaczego taki Paul Johnson jest w stanie tworzyć pasjonujące kompilacje życiorysów, a taki Gaszyński (zapewne inteligentny człowiek, skoro wziął się za pisanie) robi książkę o intelektualnej konsystencji Pudelka.pl?

Stanowczo odradzam zakup - niepotrzebna marnacja Drogiego Pieniążka. Stanowczo odradzam pożyczanie od kogoś - niepotrzebne wyzyskanie czyjejś dobroci.

Bardzo zła książka.
Jakby posklejana z Wikipedii. Język chaotyczny, rwany, niespójny, co uprawdopodabnia, że książka to CTR+V.
Tematyka aż się prosi żeby zrobić fantastyczną, trzymającą czytelnika z pysk książkę, a tymczasem powstał gniot. Nudny, niestrawny i irytujący. Przede wszystkim nudny, bo nie sposób z niej dowiedzieć się niczego, czego by nie wiedział ktokolwiek...