http://swiatwidzianyksiazkami.blogspot.com

Valentine i Daisy, Augustyn i Drew - teraźniejszość i przeszłość, które się przeplatają nie bez znaczenia, ponieważ kiedyś Daisy i Drew mieli swoje ambicje i pragnęli więcej i więcej, szczególnie Drew. Kiedy przyszło opamiętanie, na wiele zachowań nie było już czasu. Odchodzą od siebie na wiele lat. Po jakimś czasie ich ścieżki niespodziewanie się schodzą, chociaż siebie nie pamiętają, bynajmniej Valentine (Daisy) nie przypomina sobie dawnego Drew (obecnie Augustyna). Oboje szukają przebaczenia, chociaż szukają go w ludziach nie tych co trzeba. I kiedy już wiedzą kim są dla siebie, wtedy sztuka przebaczenia nie jest łatwa jak im się wydaje. Czy zdołali się uporać ze swoimi demonami, by wciąż nie uciekać od siebie ale i od innych ludzi? Zapraszam do lektury. A czy warto?

Książkę Lisy Samson z początku nie czytało mi się łatwo, czytałam o czymś ale sama nie wiem o czym. I kiedy już zrozumiałam "co autor miał na myśli", w końcu treść i fabuła nabrały sensu, a co za tym idzie, książka coraz bardziej mi się podobała. Nie jest to miła książka, ponieważ mówi o przyczynie niechęci do drugiej osoby, a potem o dojrzewaniu do przebaczenia, które w myślach wydaje się takie łatwe, ale gdy przychodzi, co do czego, wtedy bohaterowie stają przed murem i brną dalej w nicość... Nie jest to łatwe, ale przychodzi kulminacyjny moment w życiu bohaterów, który powoduje iż muszą zmierzyć się ze swoimi słabościami i demonami z przeszłości. Prawda z początku boli, ale czas koi serce...

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Lisy Samson, więc trudno ocenić mi tą książkę do jej poprzednich. Jednak jedno wiem, że na pewno sięgnę po kolejne jej prace. A dlaczego? Ponieważ autorka wciąga nas powoli w swoją fabułę i grę pozorów między swoimi bohaterami, dzięki czemu poznajemy ich bardzo dobrze: co ich motywuje, czym się martwią, co lubią i kochają, ale zachowuje w sobie nadal jakąś nić tajemniczości. Dzięki czemu dostajemy bohaterów z krwi i kości, których się lubi, ale momentami irytują i to dość mocno. Pisarka nie od razu odkrywa karty, tylko powoli uchyla rąbka tajemnicy o swoich bohaterach, dzięki czemu przez większość książki również i czytelnik wraz z bohaterami szuka prawdy.

Książkę polecam wszystkim tym, którzy lubią książki obyczajowe, ale szukają prawdy i przebaczenia, które często jest tak blisko nas.

http://swiatwidzianyksiazkami.blogspot.com

Valentine i Daisy, Augustyn i Drew - teraźniejszość i przeszłość, które się przeplatają nie bez znaczenia, ponieważ kiedyś Daisy i Drew mieli swoje ambicje i pragnęli więcej i więcej, szczególnie Drew. Kiedy przyszło opamiętanie, na wiele zachowań nie było już czasu. Odchodzą od siebie na wiele lat. Po jakimś czasie ich ścieżki...

Hmm, dziwne, historia nie jest bardzo wciągająca, a jednak styl pisarski sprawił, że przeczytałam tę książkę dość szybko. Był to dobrze spędzony czas, ale jednak niezbyt dużo wnoszący. Powieść opiera się głównie na motywie przebaczenia. Ja dzięki Bogu nie mam z tym problemu, ponieważ nie doświadczyłam w życiu takiego skrzywdzenia, które rzutuje na całe życie. Zatem jest to powieść, którą całkiem dobrze się czyta, z nutą tajemnicy, szczególnie dla osób, które borykają się z potrzebą przebaczenia komuś, ale i też dla tych, którzy kiedyś kogoś bardzo skrzywdzili. Właśnie o tym jest ta książka.

Hmm, dziwne, historia nie jest bardzo wciągająca, a jednak styl pisarski sprawił, że przeczytałam tę książkę dość szybko. Był to dobrze spędzony czas, ale jednak niezbyt dużo wnoszący. Powieść opiera się głównie na motywie przebaczenia. Ja dzięki Bogu nie mam z tym problemu, ponieważ nie doświadczyłam w życiu takiego skrzywdzenia, które rzutuje na całe życie. Zatem jest to...

Powieść jest trudna w czytaniu, praktycznie brak w niej akcji, bohaterowie są nietuzinkowi (kalecy, oszpeceni, odrzuceni, chwiejni emocjonalnie...),a atmosfera smutna i przygnębiająca. W książce dziwi i budzi sprzeciw traktowanie ludzi "innych" niż pozostali w sposób instrumentalny, poprzez pokazywanie ich podczas występów cyrkowych w różnych miejscowościach jako ciekawostkę, wybryk natury, np. jedna z głównych bohaterek Valentine, z twarzą zniekształconą poparzeniem, jest reklamowana jako "kobieta jaszczurka", co wydaje się nieprawdopodobne w XXI wieku.
Nie wystawiam oceny, bo po przeczytaniu kilkudziesięciu stron poddałam się i odłożyłam książkę do oddania do biblioteki, co zdarza mi się sporadycznie - zawsze staram się doczytać do końca. Może do niej nie dojrzałam, a może nie trafiła na swój czas? Raczej do niej nie wrócę.

Powieść jest trudna w czytaniu, praktycznie brak w niej akcji, bohaterowie są nietuzinkowi (kalecy, oszpeceni, odrzuceni, chwiejni emocjonalnie...),a atmosfera smutna i przygnębiająca. W książce dziwi i budzi sprzeciw traktowanie ludzi "innych" niż pozostali w sposób instrumentalny, poprzez pokazywanie ich podczas występów cyrkowych w różnych miejscowościach jako...

Szkoda czasu...

Szkoda czasu...

"Przytul mnie" to jedna z książek, które zapadają w pamięci ze względu na morał, przesłanie i fabułę. To historia, która wzrusza i intryguje jednocześnie i choć z jednej strony wiemy, że to powieść, z drugiej nie można czytać jej bez wzburzenia i emocji, a tych wywołuje dosyć sporo. Bohaterowie wprawiają nas w coraz to więcej różnych uczuć, w jednej sekundzie ich lubimy, w kolejnej nienawidzimy, ale nikt nie pozostaje bezbarwny.
Autorką tej powieści jest Lisa Samson, napisała ponad 20 powieści. Otrzymała nagrodę Christy i została okrzyknięta przez Publishers Weekly jedną z najbardziej znaczących autorek, wśród pisarzy chrześcijańskich. Szczerze mówiąc przed przeczytaniem powieści nie zapoznawałam się z życiorysem i twórczością Samson, nie wiedziałam więc, że jej powieści zaliczane są do nurtu chrześcijańskiego i kompletnie nie odczuwałam tego w tym tytule. Było to więc miłe zaskoczenie.
"Przytul mnie" to opowieść, przy której można wylać sporo łez i popaść w zadumę. Bohaterką jest kobieta z trudną i niezwykle bolesną przeszłością ale i teraźniejszością. Val, to ofiara poparzenia twarzy w dużym stopniu trwałego, co odbiera jej urodę i przyjaciół. Jedynym środowiskiem, w którym czuje się w miarę bezpiecznie i jest akceptowana, jest cyrk, w którym pracuje jako "kobieta jaszczurka". Jej losy powoli stykają się z losami innych równie pokręconych życiowo osób. Augustyn to samozwańczy duchowny z dredami i niezwykłym planem kariery w parafii doskonałej, jaką chce stworzyć, z kolei Daisy jest niezwykle utalentowana, ma piękny głos i problem z nadopiekuńczą nieco demoniczną matką, od której nie potrafi się uwolnić. Wszyscy mają rany emocjonalne, których nie potrafią uleczyć i które wpływają w dramatyczny sposób na całe ich życie. Właśnie w takim cierpieniu i braku wsparcia, spotykają się i okazuje się, że przeszłość zawsze nas dogoni, niektórych w dramatycznych okolicznościach.
Powieść jest nie tylko oryginalna, ciekawa ale i niezwykle smutna, bohaterowie są charyzmatyczni, każdy ma bogatą historię i szczegółowo zbudowany charakter dzięki czemu nie sposób się nie wzruszyć i współczuć im w ich porażkach i problemach. To psychologiczne podejście do trudnego tematu braku akceptacji, które zdecydowanie udało się autorce."Przytul mnie" to tytuł, naprawdę warty polecenia, szczególnie osobom miłującym dramaty z przesłaniem.

"Przytul mnie" to jedna z książek, które zapadają w pamięci ze względu na morał, przesłanie i fabułę. To historia, która wzrusza i intryguje jednocześnie i choć z jednej strony wiemy, że to powieść, z drugiej nie można czytać jej bez wzburzenia i emocji, a tych wywołuje dosyć sporo. Bohaterowie wprawiają nas w coraz to więcej różnych uczuć, w jednej sekundzie ich lubimy, w...

http://kasandra-85.blogspot.com/2013/12/a-ja-nadal-myslami-w-obokach.html

http://kasandra-85.blogspot.com/2013/12/a-ja-nadal-myslami-w-obokach.html

Lisa Samson jest autorką ponad 20 powieści. Jest również laureatką nagrody Christy, okrzyknięta przez Publishers Weekly jednym z najbardziej znaczących głosów wśród pisarzy chrześcijańskich.

Nakładem Wydawnictwa WAM ukazały się również dwie inne powieści Lisy Samson "Odrodzenie May" i "Namiętności Marii Małgorzaty".



Bohaterami książki "Przytul mnie" są: Valentine- pracownica Wędrownej Grupy Cudów i Osobliwości Rolanda, Drew- pastor zachłyśnięty swoją władzą i wpływem na ludzi, Augustyn- samozwańczy kaznodzieja i Daisy- marionetka w rękach swojej matki. Losy tych czterech osób łączą się w niesłychany, zaskakujący i dramatyczny sposób.



Valentine jest ofiarą ciężkiego poparzenia twarzy. W dużej mierze pogodziła się ze swoim wyglądem. Pokazuje się ludziom podczas występów cyrkowych, na festynach czy wesołym miasteczku jako "kobieta jaszczurka". Jednak na co dzień ukrywa swoje obrażenia wielkim szalem, który ma ograniczyć napastliwe i ciekawskie spojrzenia przechodniów. Podczas przerw pomiędzy występami, poza sezonem Val wraz z innymi "dziwadłami" z grupy Rolanda pomieszkuje w pensjonacie w Mount Oak. Właśnie tam dochodzi do pierwszego spotkania z Augustynem. To on jako pierwszy próbuje poznać Val taką, jaką jest. Nie zwraca uwagi na jej obrażenia czym zdobywa jej zaufanie. To zaufanie zdobywa także wśród innych mieszkańców miasteczka. Augustyn wydaje się być duszpasterzem z powołania. Cały oddaje się wiernym, pomaga właśnie tam gdzie jest to potrzebne. Ludzie lgną do niego i słuchają jego słów.

Zupełnie inny rodzaj posługi wiernym prezentuje Drew. On upaja się własnym słowem, charyzmą i wizerunkiem odbitym w spojrzeniach wiernych. Jego postawa wobec Boga musi być perfekcyjna i dąży do tego z uporem godnym szaleńca. Każda poprawka, każdy kolejny krok zbliża go do tragedii. Daisy natomiast utalentowaną piosenkarką. Jej głos porusza serca każdego słuchacza. Jest równocześnie bezwolną młodą kobietą, marionetką zdaną na łaskę własnej matki. Chociaż chce się uwolnić spod jej władzy, nie wie jak to zrobić. Wkońcu zmęczona kolejnymi wymogami rodzicielki decyduje się na radykalne posunięcie.



"Przytul mnie" Lisy Samson to bardzo dziwna książka. Choć brak w niej wartkiej akcji i czyta się ją z mozołem, to jednak intryguje i wciąga w losy przedstawionych bohaterów. Dopiero tuż przed finałem, kiedy ujawniają się powiązania pomiędzy postaciami, przesłanie książki klaruje się i wszystko nabiera znaczenia. Zaskakuje także archaiczne spojrzenie na kalectwo, które może mierzić i niekorzystnie wpływać na przyjęcie tego tekstu. Kupczenie i wystawienie na pokaz ludzkich ułomności oraz ukazanie inwalidów w pozycji biernej, skazanej na pomoc innych pełnosprawnych przedstawicieli społeczeństwa w naszych czasach wydaje się niedorzeczne, nie na miejscu i jakieś takie karykaturalne. Autorka w posłowiu wyjaśnia swoją motywację, ale nie do końca trafia ono do mojego przekonania...Za to chore relacje rodzinne, miłosne są przedstawione bardzo realnie, rzetelnie i z taką siłą, która poraża i przeraża. Łatwość z jaką można manipulować człowiekiem, jego uczuciami, emocjami, postępowaniem jest nie tylko zaskakującym ale zmusza do głębszych przemyśleń.

Narracja jest mieszana, raz poznajemy przeszłe wydarzenia, głównie pisane w postaci pamiętnika a raz teraźniejszy bieg wydarzeń. Niektóre fakty odkrywamy i dedukujemy sami, ale ich znaczenie długo jest skryte przed naszymi oczami. Autorka umiejętnie dozuje informacje i jak najdłużej trzyma w niepewności i nieświadomości.



Lisa Samson zwraca naszą uwagę na moment, w którym zaczynają uwierać konsekwencje własnych działań i ich wpływ na osoby towarzyszące nam w życiu. Zadaje również pytania o motywy i wagę przebaczenia. Czy ważniejsze jest samo wybaczenie czy gotowość zapomnienia krzywd?



"Przytul mnie" to osobliwa lektura mająca zmusić do refleksji nad życiem, wybaczaniem i rolą religii w naszym życiu.



aleksandrowemysli.blogspot.com

Lisa Samson jest autorką ponad 20 powieści. Jest również laureatką nagrody Christy, okrzyknięta przez Publishers Weekly jednym z najbardziej znaczących głosów wśród pisarzy chrześcijańskich.

Nakładem Wydawnictwa WAM ukazały się również dwie inne powieści Lisy Samson "Odrodzenie May" i "Namiętności Marii Małgorzaty".



Bohaterami książki "Przytul mnie" są: Valentine-...

Ciekawa fabuła, oryginalna historia, budująca powieść. Karty odkrywają się powoli, ale zaskakująco.
Powieść o tym, czy wszystko da się wybaczyć. O uczeniu się przebaczenia, pragnieniu uzyskania przebaczenia, o tym, że nawet najgorszy człowiek może poczuć skruchę. I o wybaczeniu samemu sobie.

Ciekawa fabuła, oryginalna historia, budująca powieść. Karty odkrywają się powoli, ale zaskakująco.
Powieść o tym, czy wszystko da się wybaczyć. O uczeniu się przebaczenia, pragnieniu uzyskania przebaczenia, o tym, że nawet najgorszy człowiek może poczuć skruchę. I o wybaczeniu samemu sobie.